Zmień język

::R5966 : strona 299::

INTERESUJĄCE PYTANIA DOTYCZĄCE TYPÓW

TYP SILNIEJSZYM SŁOWEM NIŻ FIGURA CZY OBRAZ

PYTANIE: Jaka jest różnica pomiędzy słowami „typ”, „figura” i „obraz”?

Odpowiedź: Jest znaczne pokrewieństwo pomiędzy tymi słowami. Dla niektórych ludzi one wszystkie znaczą to samo; dla innych może być delikatna różnica w znaczeniu. Typ jest figurą i jest także obrazem nakreślonym do wyprowadzenia pewnych ważnych kwestii i szczegółów jako Boskie zarządzenie. Figura jest mniej dokładnym przestawieniem, czyli określeniem, kwestii niż typ. Abraham otrzymał Izaaka od śmierci w figurze (Żyd. 11:17-19); to znaczy, że była tam obrazowa ilustracja związana z tą kwestią, ale nie było to tak wyraźne jak w typie.

Przypowieść jest figurą; jest słownym obrazem, lecz nie jest typem. Ona nie ma tej dokładności co typ. Użylibyśmy słów przypowieść i obraz w ten sam sposób, bo nie widzimy różnicy. Typ jest dokładnym wzorem dla swego antytypu, tak jak drukarskie czcionki odpowiadają temu, co jest dzięki nim wydrukowane. Izaak był typem na Chrystusa; Rebeka, jego żona, typem na Oblubienicę Chrystusa; Ismael, syn Abrahama z niewolnicy Sary, był typem na naród

::R5966 : strona 300::

izraelski rozwinięty pod Przymierzem Zakonu, które alegorycznie ukazane było w Hagar, niewolnicy.

Obraz, figura albo przypowieść ma wagę i wartość zgodną z charakterem osoby, która wykonała obraz albo przypowieść, odpowiednio do swych wrodzonych zalet. Typ przewyższałby inne określenia pod tym względem, że jest wyraźnie zdefiniowany i pociąga za sobą wniosek, iż wyrażane przez niego sprawy zostały przewidziane i zrządzone przez Boga. Bóg daje typy. Człowiek może wyrażać się w obrazach, figurach albo przypowieściach.

—————

ANTYTYPY NASTĘPUJĄ OD RAZU PO TYPACH

Pytanie: Czy po typie zawsze następuje antytyp od razu, czy nie?

Odpowiedź: Uważamy, że winniśmy się spodziewać, iż typ będzie zastąpiony antytypem i można raczej oczekiwać, że nastąpi to natychmiast. Na przykład, po tym, jak spożycie baranka wielkanocnego w typie zostało po raz ostatni uznane przez Boga, typ ten został natychmiast zastąpiony przez antytyp – Jezusa, Baranka Bożego, który został ukrzyżowany tego samego dnia, kiedy przypadała doroczna Wieczerza Paschalna. Typ cielca i kozła Pańskiego, jako

::R5967 : strona 300::

ofiary za grzech w żydowskim Dniu Pojednania, był zastąpiony przez antytyp, jak tylko typiczne ofiary zostały odrzucone przez Ojca i kiedy dom żydowski został „pusty”, tuż przed śmiercią Jezusa – Mat. 23:37,38; Łuk. 13:34,35.

Co więcej, gdy pomyślimy o Izaaku jako typie na Chrystusa, to myślimy o nim jako o typicznym dziedzicu obietnicy Bożej, uczynionej Jego ojcu Abrahamowi. Bóg powiedział Abrahamowi: „[…] będą ubłogosławione w tobie wszystkie narody ziemi i w nasieniu twojem”. Izaak był cielesnym nasieniem Abrahama według tej obietnicy i istniał przez cały Wiek Żydowski w taki sposób, że był reprezentowany w dzieciach Izraela, jego cielesnych potomkach. Był więc uznanym nasieniem Abrahama aż do czasu, gdy Jezus stał się duchowym nasieniem. Wtedy cielesne nasienie zostało odcięte, a prawdziwe nasienie Abrahama, które jest ośrodkiem obietnicy, nie było cielesnym nasieniem, lecz duchowym.

Jezus nie był antytypicznym nasieniem Abrahama, kiedy się narodził – ale dopiero wtedy, gdy został spłodzony z Ducha Świętego, co od tego czasu uczyniło Go antytypem Izaaka. Od momentu duchowego narodzenia Chrystusa na boskim poziomie członkowie Jego Ciała są w procesie rozwoju. Tak więc ten duchowy Izaak rozpoczął wypełniać typ jako antytyp w osobie Jezusa, kiedy stał się On Duchowym Nasieniem, i jest nim nadal w członkach swego Ciała, którzy zajęli miejsce typu. Tym sposobem typ łączy się z antytypem.

—————

Pytanie: W jaki sposób powyższa odpowiedź miałaby zastosowanie w przypadku Adama i Melchizedeka?

Odpowiedź: W przypadku Melchizedeka Apostoł Paweł wyjaśnia, że kapłaństwo jego nie miało początku ani końca, obrządek tego kapłaństwa miał trwać, z czego wynika, że kapłaństwo jego nie przeminęło, aż nastąpiło antytypiczne. Apostoł wykazuje szczególnie, że Melchizedek był bez ojca i bez matki w kapłaństwie – „zostaje kapłanem na wieki” i pozostał kapłanem aż do zastąpienia typu przez antytyp. Był typem na większego Melchizedeka, którym jest Chrystus, Głowa i Ciało. Jezus stał się „[…] według porządku Melchizedekowego najwyższym kapłanem na wieki [dosł. na Wiek]” – Żyd. 6:20.

Co do Adama, to nie jest nam wiadomo, żeby Słowo Boże mówiło o nim jako o typie. Apostoł nie porównuje Adama z Jezusem, ale mówi o Adamie pierwszym i wtórym. Chrystus bardzo różnił się od Adama. Adam był nieposłuszny Bogu, gdy zaś Chrystus był w zupełności posłuszny. Adam zawiódł, Jezus zwyciężył. Apostoł mówi (1 Kor. 15:47), że wtóry Adam to sam Pan z Nieba. Pierwszy Adam nadal pozostaje głową ludzkiej rodziny. Wciąż jeszcze mówimy o nim ojciec Adam. Wtóry Adam nie rozpocznie swego dzieła aż do czasu Tysiąclecia, gdy stanie się wtórym Ojcem całego rodzaju, zajmując miejsce pierwszego Adama. On nie jest jeszcze wtórym Adamem, ale będzie nim.

Pomiędzy licznymi tytułami Pana naszego Jezusa znajduje się Ojciec Wieczności. Ten to Ojciec Wieczności stanie się następcą Adama, który był tylko doczesnym ojcem swego rodzaju, niemogącym zapewnić życia swemu potomstwu. W słusznym czasie ów Wtóry Adam stanie się odrodzicielem ludzkiej rodziny.

—————

Pytanie: W 1 Koryntian 10:11 [1 Kor. 10:11] czytamy: „A te wszystkie rzeczy przydały się im [Izraelitom] za wzór […]”. (Zob. przypis w KJV [„ensamples or types”, czyli „wzór lub typ”].) Proszę o wytłumaczenie.

Odpowiedź: Rozumiemy, że Apostoł ma na myśli, iż te wszystkie rzeczy przydarzyły się temu ludowi jako typicznemu Izraelowi. Oni byli typem, a duchowy Izrael jest antytypem. Oni, jako typ, mieli te doświadczenia; my mamy doświadczenia, które im odpowiadają. Żydzi jako typ nie przestali istnieć – t.j. nie przestali być typem – dopóki my, jako duchowy antytyp, nie rozpoczęliśmy naszego biegu. Gdy my zaczęliśmy biec, rozpoczęły się nasze antytypiczne doświadczenia. Izraelici jako cały naród, z ich doświadczeniami, próbami itd., byli typem.

—————

CZY UWIELBIONY KOŚCIÓŁ BĘDZIE MIAŁ ŻYCIODAJNĄ MOC?

Pytanie: Czy w Tysiącleciu tylko Jezus będzie Życiodawcą dla świata, czy również Kościół będzie złączony z Nim jako członkowie Życiodawcy, mając moc wskrzeszania zmarłych?

Odpowiedź: Kwestia udzielania życia może być rozpatrywana z różnych punktów widzenia. W pewnym sensie matka, tak samo jak ojciec dziecka, jest jego życiodawczynią, ponieważ dziecko nie mogłoby otrzymać indywidualnej egzystencji bez matki. A jednak, ściśle mówiąc, sam tylko ojciec jest życiodawcą, ponieważ zarodek życia pochodzi od niego.

Biblia używa więc tej biologicznej ilustracji ziemskiego ojca, czyli życiodawcy, do przedstawienia wielkiej duchowej prawdy. W Adamie świat jest umarły – znajduje się pod wyrokiem śmierci. Jezus złożył Okup – cenę, która ten wyrok usunie. Na tej podstawie będzie On miał prawo stać się Życiodawcą Adama i jego rodzaju, gdy tylko zasługa Jego ofiary zostanie zastosowana za świat. Ludzkie prawa do życia, jakich Pan udzieli światu, będą tymi, które On sam złożył w śmierci.

Jednak, tak jak Jezus zgodnie z wolą Ojca złączył z sobą Kościół zarówno w cierpieniach teraz, jak i w chwale później, tak Kościół będzie miał pewną rolę do wykonania w związku z przywracaniem świata do życia. Dzieło Kościoła przedstawione jest w matce Ewie, jak i ogólnie w rodzie niewieścim. Dziełem Kościoła będzie pielęgnowanie ludzkości – pielęgnowanie tej iskry życia, którą ludzkość otrzyma od Odkupiciela. Dzięki temu pielęgnowaniu i pieczy ci ze świata, którzy zechcą współdziałać, będą podniesieni ze stanu grzechu i śmierci do doskonałości.

W taki sposób Oblubienica Chrystusowa będzie miała udział w udzielaniu życia, ale tylko jako towarzyszka owego wielkiego Życiodawcy. Odkupiciel, Jezus, sam jest tym, który może udzielić swych własnych praw do życia. A On powiedział: „[…] Wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos jego [Syna Bożego] i pójdą […]” (Jana 5:25,29), więc cokolwiek uwielbiony Kościół będzie miał wspólnego z dziełem naprawy świata, będzie jedynie działaniem pomocniczym.

====================

— 1 października 1916 r. —