Zmień język 

::R5962 : strona 291::

CHRZEST ODPUSZCZAJĄCY GRZECHY TYLKO ŻYDOM

„Jać was chrzczę wodą ku pokucie; ale ten, który idzie za mną, mocniejszy jest nad mię; któregom obuwia nosić nie jest godzien; ten was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem” – Mat. 3:11

POWINNIŚMY dokonać wyraźnego rozróżnienia pomiędzy zarządzeniem Dnia Pojednania usuwającym grzech Izraela a innymi zarządzeniami uchylającymi inne grzechy. Ofiary Dnia Pojednania były typem „lepszych ofiar” gładzących grzech pierworodny. Grzech Pierworodny był grzechem Adamowym, który objął całe jego potomstwo. Cała rasa z natury jest pod panowaniem Grzechu Pierworodnego i podlega karze. Bóg chce usunąć zarówno grzech, jak i jego przekleństwo przez wielkiego Najwyższego Kapłana, Jezusa. Jezus już umarł i prawie ukończył składanie „lepszych ofiar” niż te, które składał typiczny arcykapłan Izraela. Rozumiemy, że nadchodzi czas, kiedy nie będzie samego przypisania zasługi Chrystusa dla Kościoła, jak to było w Wieku Ewangelii, ponieważ w przyszłym wieku cała Jego zasługa będzie udzielona za grzechy świata, a grzechy świata – grzech Adamowy – zostaną na zawsze zgładzone. Potępienie Grzechu Pierworodnego nigdzie i na nikim nie będzie ciążyło. Wszyscy, którzy cokolwiek utracili przez Adama, gdy zechcą, otrzymają zupełną pomoc przez odkupienie Jezusa Chrystusa.

Oprócz Grzechu Pierworodnego są jeszcze inne grzechy, których wina jest proporcjonalna do posiadanej wiedzy. Te niezamierzone, w modlitwie naszego Pana są nazwane „upadkiem”. Jednak modlitwa do Boga nie może usunąć Grzechu Pierworodnego – tylko śmierć Jezusa jako Okup, może tego dokonać. Są tacy, którzy przez wiarę w Jego okupową krew i przez poświęcenie swego serca i życia dla Pana, stali się dziećmi Bożymi. Z powodu odziedziczonych niedoskonałości, te dzieci Boże dopuszczają się przewinień. Gdy je rozpoznają, powinni przyjść do Tronu Niebiańskiej Łaski, aby „dostąpili miłosierdzia i łaskę znaleźli ku pomocy czasu przygodnego”. Inni, którzy nie stali się dziećmi Bożymi, nie mają z Nim żadnej społeczności i nie mają prawa zanosić próśb. Jedynymi, których Bóg wysłuchuje, są ci, którzy zostali uczniami lub naśladowcami Chrystusa i zostali przez Niego przyjęci jako Jego naśladowcy. Dla takich On stał się poręczycielem i wprowadził ich do błogiej społeczności z Ojcem – do społeczności synów.

Izraelici byli ludem Bożym, w przymierzu z Nim przez typiczne zarządzenia. Ponieważ nie nadszedł jeszcze czas, aby Chrystus umarł za grzeszników, dlatego Bóg ustanowił dla nich pewien system typów wskazujących na prawdziwą Ofiarę za grzechy składane „we właściwym czasie”. Zarządził, że tacy, którzy zawarli z Nim przymierze, będą traktowani tak, jakby grzechy były im rzeczywiście uchylone i przebaczone. Jak powiedział Apostoł Paweł, „na każdy rok ustawicznie”, oni mieli powtarzać te ofiary w Dniu Pojednania i w ten sposób, typicznie, mogli dostąpić nowego uchylenia grzechu Adamowego na następny rok, ponieważ ofiara ta była dobrą tylko przez jeden rok. Z powodu tych zarządzeń, ich nieświadome grzechy były typicznie usuwane i nadal byli ludem w Przymierzu z Bogiem. Jednak każdego roku mniej lub bardziej popełniali błędy w myśli, w słowie lub w uczynku. To były upadki.

CEL CHRZTU JANA

Kiedy Jan Chrzciciel rozpoczął swoją misję, to przyszedł, aby głosić, że nadszedł czas pojawienia się Mesjasza i będzie dane zaproszenie do udziału w prawdziwym Królestwie Bożym. Wzywał, aby wszyscy ludzie na to się przygotowali, w przeciwnym razie nie będą przygotowani na przyjęcie Mesjasza. Tak naprawdę powiedział: Zbadajcie swoje życie. Czy żyjecie najlepiej, jak potraficie, zgodnie z zakonem? Jeśli nie, jeśli żyjecie poniżej poziomu, który jesteście zdolni osiągnąć, to jesteście winni. W jakimkolwiek stopniu nie żyjecie według waszych najwyższych możliwości, w takim stopniu jesteście w niełasce

::R5963 : strona 291::

z Bogiem i nie jesteście wierni waszemu przymierzu. Jeśli odtąd chcecie zrobić wszystko, co w waszej mocy, okażcie to przez chrzest w wodzie. To będzie potwierdzeniem, że żałujecie za grzechy i przez to zmyjecie swoje grzechy.

Lud typicznie zmywał własne grzechy. Jan Chrzciciel ich nie zmywał. Ci, którzy nie żyli zgodnie z Przymierzem Zakonu, ale z radością słuchali Jana i odwrócili się od grzechu, w dużej mierze byli tymi, do których przemawiało Poselstwo o przychodzącym Mesjaszu. W ten sposób oni wraz z tymi, co trwali w Boskiej łasce, stawali się „Prawdziwie Izraelczykami, w których nie masz zdrady”. To zmywanie grzechu nie było prawdziwym oczyszczeniem winy, ponieważ tylko krew Jezusa, zasługa Jego Okupowej ofiary, mogła rzeczywiście usunąć grzech.

SAUL Z TARSU OCHRZCZONY CHRZTEM JANA

Niektórzy pytają: jakim chrztem został ochrzczony Saul z Tarsu? Chrztem Jezusa czy chrztem Jana? Saul żył „ze wszystkiego sumienia dobrego” przed Bogiem, jakie więc grzechy mógł zmyć, kiedy został nawrócony do Chrystusa? Przypominamy sobie okoliczności jego nawrócenia. Saul, prześladując chrześcijan w drodze do Damaszku,

::R5963 : strona 292::

został porażony i Pan objawił mu się. Wtedy, jak to później św. Paweł powiedział, ujrzał Jezusa jaśniejącego więcej niż blask słońca w południe i w wyniku tego chwalebnego objawienia stracił wzrok. Następnie jego towarzysze zaprowadzili go do Damaszku, tam przez trzy dni nic nie jadł ani nie pił. Potem Ananiasz, sługa Boży, został posłany przez Pana, aby przywrócić wzrok Saulowi. Gdy Saul odzyskał wzrok, Ananiasz przemówił do niego: „Przetoż teraz cóż odwłaczasz? Wstań, a ochrzcij się, a omyj grzechy twoje”.

Św. Paweł widocznie nigdy całkowicie nie odzyskał wzroku. Pan odmówił przywrócenia mu pełnego widzenia. Niektóre teksty Pisma Świętego sugerują, że słabość jego wzroku była przez niego nazwana „bodziec ciała”. Jednak Pan oświadczył, że da mu coś więcej, co wynagrodzi jego słaby wzrok – bogactwo Swej łaski (2 Kor. 12:7-10). Pomimo wielkiego zaszczycenia objawieniami, ta dolegliwość trzymała go w pokorze i przypominała, że kiedyś wyrządził krzywdę ludowi Pańskiemu.

Apostoł oświadczył, że to, co czynił, było „[…] ze wszystkiego sumienia dobrego […]”, w istocie myśląc, że pełnił służbę dla Boga, kiedy prześladował naśladowców Jezusa. Powiedział, że miłosierdzia dostąpiłem „[…] bom to z nieświadomości czynił, będąc w niewierze”. Oświadczył: „Bom ja jest najmniejszy z Apostołów, którym nie jest godzien, abym był zwany Apostołem, przeto żem prześladował zbór Boży”. W swoim poprzednim życiu był bardzo staranny, aby zachowywać zewnętrzne formy Prawa, jak sam powiedział, „[…] jam jest Faryzeusz, syn Faryzeusza […]”. Ale zaniedbał ducha Prawa – miłosierdzia i sprawiedliwości. W swojej gorliwości do Prawa żarliwie prześladował tych, którzy byli w harmonii z Bogiem. Był zatem grzesznikiem, nieświadomym, że postępuje źle. Jednak Pan dał mu poznać jego własny grzech przez Ananiasza, który zganił Saula i wezwał go, aby zrozumiał swoje grzechy i zmył je przez chrzest.

CHRZEST TAK NAPRAWDĘ NIE ODPUSZCZA ŻADNYCH GRZECHÓW

Zastanówmy się, w jaki sposób chrzest może zmyć grzechy. Pismo Święte uczy nas, że w przypadku Pogan nie ma takiego chrztu, który by zmywał grzechy. Wszyscy z nas, którzy byli Poganami, zmyli grzechy nie wodą, ale wiarą w naszego Pana Jezusa Chrystusa. Dla nas chrzest oznacza coś innego niż zmycie grzechów, jak czynił to chrzest Jana. On oznacza pogrzeb, powołanie do Ciała Chrystusa, Kościoła.

Nie oznacza to jednak, że św. Paweł i inni Żydzi zostali niewłaściwie powołani do Chrystusa. Żydzi „[…] w Mojżesza ochrzczeni są w obłoku i w morzu”. Mojżesz był pośrednikiem dla całego narodu Izraela. On stał pomiędzy Bogiem a ludem. Ponieważ tak było, Bóg zawarł z nimi przymierze, a Izrael zawarł przymierze z Bogiem, oświadczając, że wszystkie Jego przykazania zachowa. Przez cały Wiek Żydowski niektórzy z Izraela zachowali te przykazania, bez żadnego poważnego upadku. Wierzymy, że pomiędzy nimi byli Apostołowie. Prowadzili oni życie dobre, uczciwe, sprawiedliwe, w harmonii z Panem, o ile to w tym czasie było możliwe.

Wielu z tych, którzy przyszli do Jezusa zrozumiało, że są grzesznikami, ale pokutowali. Pamiętamy, że w tym celu Ojciec posłał Jana Chrzciciela. Jan nauczał Żydów, że Mesjasz ma wkrótce do nich przyjść i że każdy, kto pragnie znaleźć się w harmonii z Królestwem, o którym On głosił, powinien dopilnować, aby być w harmonii z Zakonem. Niektórzy nie mieli nic do odpokutowania i nic do zmycia przez chrzest. Wielu takich, którzy zdali sobie sprawę, że nie byli wiernymi przymierzu z Bogiem, byli ochrzczeni w wodzie, symbolicznie zmywając popełnione grzechy. Ten akt pokuty doprowadził ich z powrotem do błogosławieństw i łask Przymierza Zakonu. Chociaż krew cielców i kozłów ofiarowywanych zgodnie z Zakonem (Prawem Mojżeszowym – przyp. tłum.) tak naprawdę nie usunęła grzechu, to jednak przez właściwą wiarę w te ofiary, lud trwał w przymierzu z Bogiem. Podobnie chrzest w wodzie nie może odpuścić grzechu, to jednak przywracał do pełnej harmonii z Boskim zarządzeniem dla Izraela.

Zatem Żydzi, którzy zrozumieli, że nie żyją w harmonii z Bogiem, skorzystali z okazji, aby zostać ochrzczeni przez Jana. Zmywając symboliczne grzechy w wodzie, publicznie oświadczyli, że odtąd chcą żyć zgodnie z Boskim Prawem. Inni, religijni przywódcy byli obłudni. Oni byli pewni, że jeśli Bóg zamierza błogosławić kogokolwiek ze swojego ludu, to kiedy przyjdzie Mesjasz, to pobłogosławi tylko ich, będących w harmonii z Jego Prawem. W tym czasie Nauczeni w Piśmie, Faryzeusze i Doktorzy Prawa wszyscy, podobnie i Saduceusze, lekceważyli dzieło Jana. Jezus powiedział, że to dlatego, że nie chcieli pokutować i zmyć swoich grzechów. Nie chcieli się przyznać, że mieli grzechy do zmycia. Dlatego, ponieważ nie przyjęli Jana, nie byli również gotowi przyjąć Tego, którego Jan poprzedzał, Tego, który przyszedł, aby naprawdę usunąć grzech, czyniąc swoje życie Ofiarą za Grzech.

W JAKI SPOSÓB ŻYDZI PRZESZLI OD MOJŻESZA DO CHRYSTUSA

Poganie nie mogli przez pokutę powrócić do społeczności z Prawem Mojżeszowym, ponieważ nigdy nie znajdowali się pod tym Prawem. Mojżesz był typem Chrystusa. Podobnie jak wszyscy Żydzi byli ochrzczeni w Mojżeszu, zatem kiedy Jezus zajął miejsce Mojżesza, chrzest w Mojżeszu został uznany za chrzest w Chrystusie, dla wszystkich, którzy przyjęli Jezusa za Mesjasza. Jak zauważył Apostoł (Dz. Ap. 3:22) „[…] Proroka wam wzbudzi Pan Bóg wasz z braci waszych jako mię; onego słuchać będziecie we wszystkiem, cokolwiek do was mówić będzie” (pisownia oryg. BG.) Chrystus był Prorokiem jak Mojżesz, tylko o wiele większym od niego, ponieważ miał być Przedstawicielem Bożym „wszystkiemu ludowi”, dla całej ludzkości, tak jak Mojżesz był Jego przedstawicielem dla całego narodu Izraela.

Każdy Żyd, będąc w odpowiedniej społeczności z Bogiem przez Mojżesza, był przyprowadzony do Chrystusa na podstawie wiary, w ten sposób był w Chrystusie, jak tylko uznał Chrystusa za antytyp Mojżesza i zrozumiał, że chrzest w Mojżeszu typicznie oznaczał jego chrzest w wielkiego Antytypicznego Mojżesza. Odnosząc się do typicznej relacji Izraela z Chrystusem, Apostoł Paweł oświadczył, że gdy oni pili wodę z uderzonej Skały, „[…] pili z opoki duchownej, która za nimi szła; a tą opoką był Chrystus”. Pili go typicznie, dlatego we właściwym czasie wierni Izraela przyjęli Mesjasza wiarą, wtedy umierali w tej typicznej relacji i odtąd naprawdę pili z Duchowej Skały – Jezusa Chrystusa. Weszli oni w istotny związek z Mesjaszem.

Chrzest na odpuszczenie grzechów już nie jest skuteczny dla Żydów, ponieważ okazja, aby zostać pierwszymi przed Poganami, została zamknięta. Obecnie nie ma takiego zalecenia, przez które Żydzi mieliby przywilej przyjść do Chrystusa w łatwiejszy sposób niż inne narody lub ludy. Jako naród Żydzi zostali opuszczeni pięć dni przed ukrzyżowaniem Chrystusa i to będzie trwało aż do skończenia się „dwójnasobu”, czyli niełaski. (Zobacz WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, tom 2 str. 240-254). Rozumiemy, że specjalna łaska nawet dla jednostek z

::R5963 : strona 293::

Żydów zakończyła się trzy i pół roku po Ukrzyżowaniu, pod koniec siedemdziesiątego tygodnia, jak przepowiedział Prorok Daniel (Dan. 9:24-27). Zobacz WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, tom 2, str. 65-75.

Apostoł wyjaśnia (Rzym. 11:1-36), że chociaż Izraelici byli naturalnymi gałęziami oliwnego drzewa, którego korzeniem była Obietnica Abrahamowa, a Jezus Chrystus był Antytypicznym pniem, to jednak nadszedł czas, gdy wiele z tych gałęzi zostało odłamanych. Odłamana gałąź nie mogła być przywrócona innym sposobem niż przez wszczepienie dzikiej gałązki. Latorośle te były już wyłamane, gdy Apostoł pisał o tym w swoim liście do Kościoła w Rzymie. Odtąd każdy Żyd przychodzący do Chrystusa musiałby zostać wszczepiony jako Poganin, a wtedy nie miałby pierszeństwa.

DWUNASTU EFEZJAN NIEWŁAŚCIWIE OCHRZCZONYCH

Zwróćmy uwagę na to, co stało się w Efezie, wspomniane w Dz. Ap.19:1-40. Apollos głosił w Efezie i ochrzcił dwunastu braci. Lecz sam Apollos nie został wtedy wyraźnie poinformowany o różnicy pomiędzy chrztem Żydów a chrztem Pogan. Dlatego ochrzcił ich chrztem Jana, który

::R5964 : strona 293::

odpuszczał grzechy, jakie Żydzi popełniali przeciw Przymierzu Zakonu, włączając także ich późniejszy grzech odrzucenia i ukrzyżowania Mesjasza. Jednak Bóg nie uznał tego chrztu dla Pogan. Poganie nigdy nie byli w przymierzu z Nim.

Kiedy św. Paweł przybył do Efezu, zauważył, że ci ludzie nie mieli darów Ducha Świętego, jakie były powszechne dla wszystkich wierzących. Zapytał ich, jakim chrztem byli ochrzczeni. Odpowiedzieli: „W chrzest Janowy”. Wtedy Apostoł polecił, aby byli ponownie ochrzczeni w imieniu Pana Jezusa Chrystusa. To doprowadziło ich do zupełnej społeczności z Bogiem, w jakiej byli pozostali uczniowie. Prawdopodobnie Pan dozwolił na ten błąd, aby Apostołowie lepiej to zrozumieli, aby ta prawda mogła do nas dotrzeć. To pozwala nam lepiej zrozumieć, jak dokładnym jest Bóg we wszystkich Swoich działaniach. Istnieje określony sposób, przez który możemy wejść w związek przymierza z Panem i On nalega, aby rozpoznać warunki, które muszą być spełnione w tym celu.

NATURALNE GAŁĘZIE ODŁAMANE

Naród Żydowski został oderwany od łaski i społeczności z Bogiem na długi czas, na czas niełaski równy ich poprzedniemu okresowi łaski – 1845 lat, tak jak wykazaliśmy to w WYKŁADACH PISMA ŚWIĘTEGO. Zostali odcięci od pierwotnego drzewa oliwnego, ale Bóg potrafi „[…] zasię wszczepić”, jak świadczy o tym Apostoł. Podobnie w Wieku Ewangelii, Żydzi mają taki sam przywilej, aby wejść do Ciała Chrystusa, jak Poganie. Fakt, że ktoś jest Żydem, nie przeszkadza mu, aby wejść w te same przywileje, jakie zostały otwarte dla Chrześcijan z Pogan. Jedyną przeszkodą jest wielka przepaść uprzedzeń i niewłaściwe zrozumienie Boga.

Naród Żydowski został odrzucony od łaski „[…] póki by nie weszła zupełność pogan”. Wierzymy, że ta „zupełność” jest obecnie na ukończeniu. Św. Paweł mówi, że Żydzi, cielesny Izrael, będzie przywrócony do łaski Bożej. On zapewnia, że „[…] dla miłosierdzia wam [Kościoła Ewangelicznego] okazanego i oni miłosierdzia dostąpili”. Oni będą przywróceni przez posługę uwielbionego Kościoła. Jako naród nie skorzystali z przywilejów Wieku Ewangelii, aby ich grzechy były usunięte przez przyjęcie Chrystusa. Ale Żydzi przyjdą do łaski pod najkorzystniejszymi warunkami, kiedy zostanie ustanowiony Nowy Porządek rzeczy – kiedy Chrystus zastosuje zasługę Swojej ofiary i dokona pojednania za cały świat. To obejmie także grzechy Żydów. Zrozumieliśmy, że „dwójnasób” ich niełaski skończył się wiosną 1878 roku, odtąd łaska Boża jest stopniowo okazywana Żydom i będzie wzrastać aż do ich zupełnego nawrócenia, chociaż ich karanie nie jest zupełnie zakończone.

SZCZEGÓLNE PRZYWILEJE DLA CIELESNEGO IZRAELA

Przy rozpoczęciu Nowego Wieku błogosławiącego Cielesnego Izraela przyznane mu będzie szczególne miejsce i przywilej; „Albowiem darów swoich i wezwania Bóg nie żałuje”. Widzimy także, w jaki jeszcze inny sposób otrzymają ten szczególny przywilej; mianowicie, Zakon stanowił pewnego rodzaju hamulec w ich codziennym życiu jako narodu. Oni odznaczali się większą lub mniejszą wiernością wobec Boga, która trzymała ich z dala od innych narodów. Jednak ten szczególny prymat w Królestwie Mesjasza, nie będzie udzielony wszystkim, którzy są Żydami z krwi, ale tym tylko, którzy okażą się wierni wobec Prawa i Proroków – którzy są Żydami w sercu, a nie tylko na zewnątrz. Wszyscy inni są jedynie Poganami – Rzym. 2:28,29.

Ziemska faza Królestwa będzie składać się ze Starożytnych Godnych, którzy żyli przed Pierwszym Adwentem naszego Pana. Abel, Enoch, Noe, Abraham, Izaak, Jakub, Ijob, Hebrajscy Prorocy i inni wierni będą władać jako „[…] książęta po wszystkiej ziemi” (Ps. 45:17). Ortodoksyjni Żydzi będą bardziej gotowi do natychmiastowego przyjęcia błogosławieństw Nowej Dyspensacji, aniżeli inni ludzie. Zatem dostąpią pierwszych błogosławieństw – nie dlatego, że Bóg jest stronniczy, okazując łaskę temu ludowi, ale dlatego, że uczynił z nimi przymierze jako z potomstwem wiernego Abrahama.

CHRZEST W PRZYSZŁYM WIEKU

Nie mamy powodu sądzić, że w Nowej Dyspensacji chrzest nadal będzie praktykowany. Nie mamy żadnego wersetu Pisma Świętego, który nam mówi, że zostanie przywrócony. Jednak nie będzie zaskoczeniem, jeśli zostanie na nowo ustanowiony, ponieważ chrzest jest bardzo pięknym obrazem poświęcenia się Bogu i pełnego oddania życia Jemu na służbę. On może być ustanowiony jako symbol zmycia grzechu lub jako symbol poświęcenia. Myślimy, że czego nie wiemy, o tym lepiej nie mówić. Rozumiemy, że Kościół był ochrzczony w Chrystusa przez chrzest w Jego śmierć i dlatego dla Chrześcijanina chrzest jest symbolem śmierci, ale on nie musi być zawsze symbolem śmierci. Ten piękny obraz może zostać przekształcony w chrzest w rodzinę Chrystusa jako przyjęcie przez nowego Ojca. W przeciwieństwie do starego ojca Adama – wzrastanie ku nowemu życiu przez Pana Jezusa Chrystusa. Nie powinniśmy się dziwić, gdyby tak było, ale z góry nie należy spekulować. Lepiej pozostawić te sprawy jeszcze niewyjaśnione, dopóki Pan ich nie otworzy w pełni.

Chrzest Jana tak został nazwany, ponieważ Jan był pierwszym, który chrzcił. To on poprzedził dzieło Chrystusa. Nie tylko Jan i jego uczniowie chrzcili Żydów, ale czynił to również Jezus i Jego uczniowie (Jana 4:1-3). Ceremonia ta wzywała do pokuty za grzechy i do harmonii z Mesjaszem, który miał przyjść. To było konieczne, aby Jezus był rozpoznany jako Ten wielki Pomazaniec, bo chociaż Jego chrzest miał doprowadzać Żydów z powrotem do harmonii z Mojżeszem i z Zakonem, to jednak także przygotowywał ich do przyjęcia Mesjasza.

::R5964 : strona 294::

Chrzest Żydów po Pięćdziesiątnicy był taki sam – na odpuszczenie grzechów, ale oprócz grzechów niewierności, ciążył na nich jeszcze grzech ukrzyżowania Księcia Żywota. Wielu uznało swoją winę, gdy zrozumieli, co zostało uczynione. Zrozumieli, że cały naród był winny tego, co uczynił lud przez najwyższego kapłana, pod-kapłanów, Sanhedryn, Nauczonych w Piśmie, Faryzeuszy i Doktorów Prawa.

Żydzi, których serca były skruszone, pytali, co mają czynić, aby uniknąć potępienia, jakie ciążyło nad całym narodem. Św. Piotr odpowiedział: „[…] Pokutujcie, a ochrzcij się każdy z was w imieniu Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów, a weźmiecie dar Ducha Świętego”. Umniejszając w pewnej mierze ich grzech ukrzyżowania Mesjasza, św. Piotr powiedział: „Ale teraz bracia! Wiem, żeście to z nieświadomości uczynili, jako i książęta wasi”; „[…] bo gdyby byli poznali, nigdy by Pana chwały nie ukrzyżowali” (Dz. Ap. 2:37,38; Dz. Ap. 3:13-15,17;). Przypomniał im, że oni byli dziećmi obietnicy i jako Izraelici mieli szczególne prawo do tego postanowienia, które Bóg postanowił przez Swego Namaszczonego Syna. Ponieważ ono musi przyjść najpierw, aby ich pokuta przyniosła im przebaczenie i usunięcie grzechów.

Apostoł nie mówił jednak o nowym zanurzeniu w Ciele Chrystusa, które dotyczyło tylko Pogan. Bo Poganie nie mogli zostać przyjęci w ten sam sposób, przez odpuszczenie grzechów i zadośćuczynienie Boskiej łasce zgodnie z Prawem Żydowskim, któremu nigdy nie byli poddani. Poganie nigdy nie grzeszyli przeciwko Prawu, dlatego nie można ich traktować jak Żydów.

CZY CHRZEST JANA BYŁ CHRZTEM CHRZEŚCIJAŃSKIM?

Ponownie spytajmy, czy chrzest Jana był chrztem chrześcijańskim? Jeśli nie, to kiedy Chrześcijanie rozpoczęli chrzcić się chrztem chrześcijańskim? Odpowiadamy: Chrzest Jana nie był chrztem Chrześcijańskim, ale jak to wyjaśniliśmy, chrztem zmywającym grzechy. Niewielu ochrzczonych przez Jana wiedziało coś o Chrystusie. Dlatego nie mógł to być chrzest Chrześcijański. Jednak byłoby to równoznaczne z Chrześcijańskim chrztem dla Żydów, którzy go przestrzegali, ponieważ powracając do Mojżesza i uznając Chrystusa za antytyp Mojżesza, byli w ten sposób przeniesieni do Chrystusa po Pięćdziesiątnicy.

Jednak chrześcijański chrzest dla Pogan był czymś nowym. To był symbol wszczepienia dzikich gałązek oliwnych w Izraelskie drzewo oliwne. To było zanurzenie obcych w Ciało Mesjasza, czyniąc ich współuczestnikami Żydów w dwunastu pokoleniach Duchowego Izraela, którzy mieli się składać z 144 000 – dwunastu tysięcy z każdego pokolenia (Obj. 2:9; Obj. 3:9; Obj. 7:1-8; Obj.14:1-5). Ci Poganie byli tymi dzikimi gałęziami wszczepionymi w dobre drzewo oliwne, aby uzupełnić brakującą liczbę członków Ciała Chrystusa.

CZY NADAL POWINNO SIĘ CHRZCIĆ W WODZIE?

Niektórzy przyjaciele mają wątpliwości czy po 1 października 1914 roku, chrzest w wodzie jest nadal właściwy i czy te same słowa powinny być wypowiadane przy zanurzaniu, wtedy, gdy taka osoba niedawno się poświęciła.

Odpowiadamy na to: po pierwsze, kiedy Ciało Chrystusa zostanie zupełnie wybrane, nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć. A dokąd to się nie spełni, możemy być pewni, że ten, kto stawia samego siebie we właściwy sposób, może być przyjęty. Po drugie: ci, którzy prezentują swoje zanurzenie, mogli zupełnie się poświęcić o wiele wcześniej. Oni mogą symbolizować poświęcenie uczynione pięć, dziesięć lub dwadzieścia lat temu. Po trzecie: nawet gdybyśmy byli pewni, że Ciało Chrystusa jest już wybrane, to nie widzimy powodu, dlaczego poświęcenie

::R5965 : strona 294::

się Bogu nie miałoby być symbolizowane przez chrzest w wodzie, ponieważ ta ceremonia reprezentuje poddanie się i pogrzebanie woli pod wolę Bożą, a to jest dobry krok dla każdego. Nie myślimy, aby w Wieku Tysiąclecia ktoś poświęcał się dla Pana w inny sposób. Różnica będzie tylko taka, że Pan nie przyjmie ich wtedy do  zmiany natury, ale przyjmie do Swojej łaski z przywilejami Restytucyjnymi w tej Dyspensacji (autor nawiązuje do Efez. 1:10 w tłumaczeniu K.J.V „the dispensation” – a w B.G „w rozrządzeniu” – przyp. tłum.) – do doskonałej ludzkiej natury na ziemi.

Ci, którzy dojdą do harmonii z Boskimi zarządzeniami dla świata podczas Tysiąclecia, które już świta, będą dziećmi Chrystusa – o Nim jest powiedziane jako o ich „Ojcu Wieczności” – ich Życiodawcy. On nie jest Ojcem Kościoła Ewangelicznego, ale ich Starszym Bratem. Oni są dziećmi Bożymi. Życie dane ludziom na ziemi będzie ziemskim życiem, takim, jakie Jezus za nich złożył. W 1 Kor. 15 (1 Kor. 15:1-58) powiedziano o nich, że są Chrystusowi, czyli, że będą należeć do Niego, w czasie Jego tysiącletniej obecności.

Interpretacja Common Version jest trudna do zrozumienia. Wiersz 23 (1 Kor. 15:23) powinien brzmieć: „Ale każdy człowiek w swoim rzędzie: namaszczone Pierwociny, a potem ci, którzy będą Chrystusowi w czasie Jego obecności” – podczas Jego Paruzji, w tysiącletnim Panowaniu Chrystusa. „A potem będzie koniec, gdy On [Chrystus] odda Królestwo Bogu i Ojcu […]”, „[…] aby był Bóg wszystkim we wszystkich” (1 Kor. 15:24-28). Cały odnowiony świat będzie należał do ogólnej rodziny Chrystusa. Jezus Oblubieniec, a Kościół Jego Małżonka, będą mieli odrodzoną ludzkość jako Swoje dzieci, na ziemskim poziomie istnienia. Ludzkość stanie się dziećmi Chrystusa przez poświęcenie samych siebie. Wolą Ojca nie będzie udzielenie im duchowej natury, ale ludzka restytucja, aby odzyskać to, co stracił Adam.

Zrozumieliśmy, że wszystkie te powody są właściwe, zatem nie powinny zmieniać ani czasu symbolu chrztu, ani słów, jakie są z nim związane. Rozumiemy, że jest to właściwa ilustracja poświęcenia się Bogu i Jego służbie, bez względu na jakim poziomie życia ktoś spędzi wieczność, na duchowym czy na ziemskim.

====================

— 1 października 1916 r. —