Zmień język 

::R5928 : strona 220::

Kontrast między urzędami Orędownika i Pośrednika

W ostatnich kilkudziesięciu latach coraz wyraźniejszy stawał się fakt, że Kościół jest „Tajemnicą Bożą”. Wiemy, że Chrystus i Jego Kościół są odrębni i odróżnieni od świata pod każdym względem. Oni już nie znajdują się pod starym Przymierzem Zakonu ani pod Nowym Przymierzem, ale są osobliwym ludem – wezwanym, uświęconym i rozwijanym pod specjalnie przygotowanym dla nich Przymierzem. Nikt inny ze świata nigdy nie będzie w nim uczestniczyć. Pismo Święte nazywa je Przymierzem Ofiary: „[…] Zgromadźcie mi świętych moich, którzy ze mną uczynili przymierze przy ofierze [mówi Pan]” (Ps. 50:5). Ta specjalna klasa uświęconych albo świętych, którzy uczynili to Przymierze Ofiary, to Ci, którzy mają za swoją głowę Samego Pana Jezusa. Gdy to grono dopełni swojego Przymierza Ofiary, to skończy się obecny Wiek. Podanie Prawa Zakonu Izraelowi przez Mojżesza przedstawia w szczególny sposób, że to antytypiczny Mojżesz – Chrystus, będzie podawać całemu światu Przymierze Zakonu. Innymi słowy: Pośrednikiem Przymierza Zakonu był jeden człowiek, ale Pośrednikiem Tysiącletniego Nowego Przymierza Zakonu będzie nowy Człowiek, którego głową jest Jezus, a członkowie – według oświadczenia Apostoła – są powołani tak z Żydów, jak i z Pogan.

Od czasu Jezusa aż do dzisiaj, trwa proces wybierania Pośrednika Nowego Przymierza, proces składania „lepszych ofiar” jako podstawy tego Przymierza. W obecnym Wieku Ewangelii Jezus nie zajmuje urzędu Pośrednika dla świata, a świat będąc ciągle w rękach Onego Złego, nie ma społeczności z Bogiem. Pośrednik jako taki jest w procesie rozwoju. Apostoł mówi, że Bóg najpierw wzbudził Jezusa, a następnie wzbudza Kościół i wkrótce ten proces się zakończy. O Tym właśnie Pośredniku i Proroku mówi Św. Piotr w Dz. Ap. 3:22,23 (Zob. także 1 Tym. 2:5,6). Żadne działanie tego „wieloosobowego” Pośrednika nie może być prowadzone, dopóki nie zostanie On powołany do tego urzędu. Jego umiejętności składają się z ofiar zgodnie z Jego Przymierzem Ofiary. Zatem w prospektywnym znaczeniu Chrystus, Głowa i Ciało, jest Pośrednikiem dla świata – tak samo, jak o niemowlęciu Jezusie można było mówić jak o Zbawicielu i Królu. On dopiero teraz staje się Królem, a do tego czasu zbawił tylko nieliczne grono Swego ludu.

Istnieje wielka różnica pomiędzy funkcją pośrednika a funkcją orędownika. Ten Wielki Pośrednik pomiędzy Bogiem a ludźmi – uwielbiony Chrystus – będzie pełnić ten urząd przez tysiąc lat i zakończy go przy końcu tego okresu, kiedy odda Ojcu tych wszystkich w pełni pojednanych, doprowadzonych do harmonii z Boskimi zarządzeniami i prawami. Zgodnie z Biblią funkcja orędownika jest inna i dotyczy dzieła, jakie Jezus dokonuje na rzecz Kościoła podczas Wieku Ewangelii. W przyszłości Kościół nie będzie potrzebował żadnego orędownika. Obecnie świat nie ma żadnego orędownika. „My mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego”. To osobiście sam Jezus jest Orędownikiem dla nas – „dla Kościoła, Jego Ciała”. On oręduje w naszej sprawie – po pierwsze, gdy przypisuje nam zasługę Swej ofiary, przez co czyni nas godnymi stawienia się przed obliczem Ojca i przyjęcia jako synów Bożych. Dzięki temu Orędownikowi otrzymaliśmy Ducha Świętego i staliśmy się Nowymi Stworzeniami w Chrystusie. Jako Nowe Stworzenia ciągle potrzebujemy naszego Orędownika, ponieważ nie możemy postępować doskonale, tak jakbyśmy tego chcieli. Jako Nowe Stworzenia mamy różne niedoskonałości ciała, których nie potrafimy w pełni kontrolować. Dlatego potrzebny nam jest Tron Łaski i Orędownik, przez którego możemy podtrzymywać naszą obecną społeczność z Ojcem, aby nie zostać potępionymi wraz ze światem.

====================

— 15 lipca 1916 r. —