Zmień język 

::R5874 : strona 94::

NAUKA PŁYNĄCA Z LILII

„[…] Przypatrzcie się liliom polnym, jako rosną […]” – Mat. 6:28

STRACH i niepokój są jednymi z najpoważniejszych wrogów ludzkości. Osłabiają one nasze szare komórki, wyczerpują nerwowo i są bardzo szkodliwe dla zdrowia. Strach i niepokój są wyjątkowymi przeszkodami dla tych, którzy starają się iść drogą, którą Bóg wyznaczył dla Kościoła Wieku Ewangelii. Zbawiciel miał ten fakt na uwadze, gdy mówił to do swoich uczniów. On chciał, aby jego naśladowcy nie martwili się, aby ich serce było spokojne. Jednak nie chciał, aby byli nieostrożni. Istnieje ostrożność, która jest zupełnie właściwa, a nawet konieczna z naszej strony. Nie jest to jednak skrajne zamartwianie się – niezdolność do cieszenia się błogosławieństwami obecnej chwili z powodu myśli i obaw dotyczących jutra. Kiedy Apostoł powiedział: „Nie troszczcie się o żadną rzecz […]” (Filip. 4:6), nie odnosił się do właściwej troski i poczucia odpowiedzialności, lecz do niepokoju, który może pozbawić odpoczynku, pokoju i który mógłby wskazywać na brak wiary w Pana

::R5875 : strona 94::

i w Jego troskę o Swój lud. Słowo przetłumaczone tutaj jako „troska” pochodzi z greckiego słowa oznaczającego zbytnią troskę.

Mistrz, udzielając swoim uczniom silnej lekcji ufności w Boga, użył za przykład lilie polne. Lilie w Palestynie są bardzo powszechne. Są to małe, w większości czerwone kwiatki. One trwają, żyją i rosną, mimo że nie mają zapewnionych specjalnych warunków do tego. Często na polu są deptane przez przechodniów. Pomimo to rozwijają się, dojrzewają, kwitną i mają wyjątkową budowę, która, jak wykazują badania mikroskopowe, jest bardzo piękna. Jezus oświadczył, że nawet Salomon w całej swej chwale nie był tak pięknie przystrojony, jak jedna z nich. Budowa kwiatu jest doskonała. Najszlachetniejsza tkanina nie może się równać z delikatną strukturą kwiatu stworzonego Ręką Nieskończoności.

Przesłaniem tego porównania wydaje się to, że chociaż kwiaty te rosną w niekorzystnym środowisku, niezdolne są do czynienia czegokolwiek dla siebie lub martwienia się, to jednak Boska Opatrzność zadbała o to, aby się rozwijały i były bardzo piękne. Lilie nie spoglądają w górę i nie pragną stać się wielkimi drzewami ani nie dążą do tego, aby wspiąć się wyżej, bliżej słońca, jak czyni to winorośl. Przeciwnie, są one zadowolone z losu, jaki wybrał dla nich Wieczny Stworzyciel – Mat. 6:30.

NIEZBĘDNA LEKCJA ZAUFANIA

Tak więc członkowie ludu Bożego powinni nauczyć się lekcji od lilii. Oni również powinni być zadowoleni z warunków, jakie Bóg dla nich przygotował, jak wyraził to poeta:

„Jestem zadowolony z losu swego
i z kierownictwa ręki Pana mego”.

W miarę jak zbliżamy się do tego stanu, będzie on dawał nam pokój i odpoczynek umysłu. Nie mamy się martwić ani też być leniwymi, ale mamy być pilni, „duchem pałający, Panu służący” i wykorzystywać nasze zdolności, aby służyć. Tak postępując mamy być zadowoleni i ufni, że Pan wszystko uczyni dla naszego dobra. On pragnie, abyśmy nauczyli się tej ważnej lekcji zaufania.

Ci, którzy nie nauczą się tej lekcji, nie będą przygotowani do wielkiego dzieła, które Bóg przewidział w przyszłości w Królestwie Mesjasza. Jesteśmy pewni, że Bóg nie będzie miał w tym Królestwie nikogo, kto nie ma pełnej ufności. Jak kwiaty rozkwitają pod opatrznościową troską Boga, tak Jego lud powinien się rozwijać, czyli rosnąć w wiedzy, w zaletach ducha i pięknym charakterze. To nie dokonuje się przez jakieś wielkie czyny, ale przez ducha, w którym podchodzą do małych rzeczy, codziennych doświadczeń życia. Lud Boży ma stale wzrastać, chociaż dyskretnie.

Lilia zawsze będzie miała skromne miejsce i nigdy nie będzie wielkim drzewem. Podobnie jest z nami tutaj w ciele. Pan umieszcza każdego w miejscu, które dla niego przeznaczył. Nauczmy się dobrze tej lekcji na przyszłość, kiedy teraz żyjemy w skromnych warunkach, w których możemy wzrastać, kiedy nasza zupełna wierność wobec woli Ojca będzie mogła zostać całkowicie wypróbowana, kiedy cała piękność naszego charakteru może być zupełnie rozwinięta.

====================

— 15 marca 1916 r. —