Zmień język 

::R5776 : strona 295::

DWA WIELKIE WSTAWIENNICTWA

„Przetoż i doskonale zbawić może tych, którzy przez niego przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi” – Żyd. 7:25.

ŚW. PAWEŁ przeciwstawia tu wspaniałe Kapłaństwo naszego Pana Jezusa Chrystusa kapłaństwu według Porządku Aarona – typicznemu kapłaństwu, które podlegało Prawu Mojżeszowemu. Apostoł wskazuje wierzącym Hebrajczykom różnicę między tymi dwoma kapłaństwami, ponieważ Żydzi mieli trudności ze zrozumieniem tego, że kapłaństwo może podlegać zmianie. Ich kapłaństwo przetrwało szesnaście stuleci. Nie wydawało się ani słuszne, ani rozsądne, aby ktokolwiek mógł powiedzieć, że porządek Prawa ustanowionego przez Boga, nie miał trwać na zawsze. Dlatego było konieczne, aby Św. Paweł szczegółowo zajął się tą kwestią. W całym liście do Żydów stara się wykazać, że kapłaństwo Aarona było jedynie typiczne, że było kapłaństwem jednostronnym. Wspaniały antytypiczny Kapłan miał być nie tylko Kapłanem ofiarującym, ale i panującym. Miał do wykonania wielkie dzieło wykraczające poza okres składania ofiar. Był antytypem Aarona, ale Jego Kapłaństwo było zupełnie inne – znacznie wyższe pod każdym względem.

Zgodnie z przygotowanym planem, ten wielki Kapłan miał być wyniesiony na tron w chwale według Porządku Melchizedeka, a nie według Porządku Aarona. Apostoł zauważył, że proroczo przepowiedziano o tym chwalebnym Kapłanie (Ps. 110:4): „Przysiągł Pan, a nie będzie tego żałował, mówiąc: Tyś jest kapłanem na wieki według porządku Melchisedechowego” – Kapłanem na Jego Tronie.

::R5777 : strona 295::

Te różne ofiary, które Porządek Aarona nakazywał składać rok po roku, były jedynie typami lepszych ofiar (Żyd. 9:23). Typiczny kapłan składał ofiarę najpierw za własne grzechy, a potem za grzechy całego ludu (3 Moj. 9:7,8,15; 3 Moj. 16:11,14,15). Zatem wielki antytypiczny Kapłan składa ofiarę najpierw za siebie (członków swego Ciała), a następnie za grzechy całego świata. Krew, którą składano w typicznych ofiarach, była krwią cielców i kozłów, a krwią lepszych ofiar jest krew Chrystusa, Głowy i Ciała, która była nieprzerwanie przelewana przez cały Wiek Ewangelii. Ale to zasługa krwi Jezusa, Głowy Ciała, nadaje wartość ofiarom tego Ciała.

„DOSKONALE ZBAWIĆ MOŻE”

Apostoł wykazuje, że ofiary typicznych kapłanów były skuteczne tylko przez jeden rok, że trzeba je było składać co roku i że kapłanom Porządku Aaronowego nie było dane trwać na swoim urzędzie, ponieważ umierali. Ale wspaniały antytypiczny Kapłan ma trwać zawsze. Nigdy nie będzie miał następcy, ponieważ „żyje zawsze”. Dokona wszystkich swoich wielkich dzieł, a następnie zasiądzie po prawicy Majestatu na wysokościach. Nigdy więcej nie będzie potrzebował składać ofiar, umierać za grzech, ponieważ dokonał tego skutecznie i raz na zawsze.

Ponadto rozważając dzieło dokonane przez tego wielkiego Kapłana dla wszystkich ludzi, Apostoł pokazuje, o ile skuteczniejsze jest Jego dzieło niż dzieło ziemskiego kapłana. Kapłani Porządku Aaronowego, kapłaństwo lewickie, nie potrafili odpowiednio współczuć ludowi, a ich ofiary nie mogły rzeczywiście zgładzić grzechu (Żyd. 2:17,18; Żyd. 4:15; Żyd. 10:4). Ale ten wielki antytypiczny Kapłan, którego Kapłaństwo jest nieustające, jest w stanie nie tylko zgładzić grzech, ale potrafi w pełni współczuć z tymi, za których zostały złożone Jego „lepsze ofiary”. Dlatego „[…] doskonale zbawić może tych, którzy przez niego przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi”. Może zbawić zupełnie, całkowicie i wiecznie.

Możemy rozumieć, że ten tekst odnosi się do Kościoła obecnej doby, że Pan nie tylko zbawia nas od grzechów z przeszłości – kiedy najpierw przyjęliśmy Chrystusa, dostąpiliśmy odpuszczenia naszych grzechów i zostaliśmy przez Niego przyjęci – ale także przez całe nasze życie przykrywa szatą swojej zasługi te wady i słabości, które wynikają z niedoskonałości naszego ludzkiego ciała. Cokolwiek objawia się jako nieumyślne, będzie przykryte przez zasługę Jego ofiary, a w celu odpokutowania każdej miary samowoli, będą stosowane chłosty. A zatem jest On w stanie zbawić nie tylko od przeszłych i obecnych grzechów, ale także od grzechów przyszłych – zbawić

::R5777 : strona 296::

zupełnie i doprowadzić nas do Boskiej łaski, którą Bóg obiecał wiernym naśladowcom Jezusa.

WSTAWIENNICTWO ZA ŚWIATEM LUDZKOŚCI

Ale dzieło na rzecz Kościoła, jak sądzimy, nie jest wszystkim, co Apostoł miał na myśli. Gdyby wstawiennictwo Jezusa, wielkiego Arcykapłana, należało całkowicie do przeszłości i gdyby tylko Kościół Pierworodnych miał odnieść korzyść z tego wstawiennictwa, to cała reszta świata zostałaby pominięta. Nie powinniśmy myśleć o Jezusie jako o kimś, kto wstawia się za swym ludem nieustannie każdego dnia, ponieważ są dwa ogólne wstawiennictwa. Pierwsze Pan uczynił, gdy przedstawił zasługę swej Ofiary w Świątnicy Najświętszej (w samym Niebie) za tych, którzy będą do Niego należeć w Wieku Ewangelii i to z jego skutków korzystano przez cały ten Wiek. Wszyscy, którzy stają się członkami klasy Kościoła, są objęci skutecznym działaniem tego wstawiennictwa, które było przygotowane na początku wieku. Jego zasługa zawsze przynosi im korzyść przed Ojcem. Jezus żyje wiecznie jako nasz wielki Orędownik w wyniku dzieła wykonanego dla nas, gdy przed obliczem Bożym zostało dokonane zadośćuczynienie – Żyd. 9:24.

Ale Jezus ma dokonać kolejnego aktu wstawiennictwa. Jest to pokazane w Ps. 2 [Ps. 2:1-12]: „[…] Żądaj odemnie [Jehowy], a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi […]”. Jezus ma wstawiać się za bezbożnymi, poganami, wszystkimi, którzy teraz nie należą do Domu Wiary. Zobacz też Rzym. 11:17-24.

Ta sama zasługa, która przez cały obecny Wiek była skuteczna dla klasy Kościoła, będzie skuteczna dla całego świata, zarówno tych, którzy są w grobach, jak i tych, którzy obecnie mają pewną miarę życia. Będzie to ostateczne i zupełne wstawiennictwo, wstawiennictwo aż do ostatnich granic. Nie pominie ono ani jednej istoty ludzkiej.

W Tysiącleciu nasz Pan Jezus nie będzie wstawiał się za światem, ponieważ uczyni to na początku tego okresu, kiedy zastosuje swoją zasługę na rzecz „wszystkiego ludu” i kiedy zapieczętowane zostanie Nowe Przymierze. Ojciec nie będzie miał bezpośrednich kontaktów z ludzkością aż do końca tysiąca lat, lecz będzie miał z nią do czynienia jedynie przez Syna. Podczas Mesjańskiego Panowania, Chrystus i Kościół dokonają dzieła restytucji wobec całego rodzaju ludzkiego. Ze względu na przedstawienie zasługi naszego Pana na korzyść całego świata, znajdzie się on w rękach Chrystusa, który zajmie się nim aż do samego końca, do ostatecznych granic, aby nie pozostawić niedokończonym niczego, co może być zakończone. Przy końcu tego wieku wszyscy niepoprawni zostaną zniszczeni, a ci, którzy zostaną doprowadzeni do doskonałości, będą przekazani Ojcu na gruntowną próbę. Także ci, którzy wówczas zawiodą, którzy nie okażą się całkowicie lojalni w sercu, zostaną zniszczeni, „wycięci spośród ludu”.

====================

— 1 października 1915 r. —