Zmień język 

::R5757 : strona 264::

ZUPEŁNE WYBAWIENIE OBIECANE ŚWIĘTYM BOGA

„Będzie mię wzywał, a wysłucham go; Ja z nim będę w utrapieniu, wyrwę go, i uwielbię go” – Ps. 91:15.

GDY zastanawiamy się nad powyższym tekstem, jesteśmy oczywiście zainteresowani tym kto, albo jaka klasa będzie w ten sposób uprzywilejowana przez Boga i czy my możemy stać się członkami tej klasy, czy też nie. Kontekst wydaje się wskazywać, że ten psalm jest proroczy i odnosi się do Pana Jezusa i Kościoła – całego Chrystusa. Niewątpliwie w pewnym sensie jest on prawdziwy w odniesieniu do innych osób. Na przykład, gdy Abraham wzywał Pana, Bóg go wysłuchał w jego utrapieniach i błogosławił mu. I Pan jeszcze uhonoruje go wspaniałym zaszczytem, ponieważ Abraham miłował Boga i ufał Mu. To samo, można powiedzieć o wszystkich wiernych w całej Dyspensacji Żydowskiej. Lecz ten psalm wydaje się odnosić szczególnie do Chrystusa, tych, którzy mają najbliższy związek z Bogiem. Ich miłość w szczególnym znaczeniu przejawia się w ich wierności wobec woli Bożej, w ich wierności w uwielbianiu Jego imienia, w wiernym staniu na straży Jego Prawdy, w okazywaniu gotowości, aby umrzeć w służbie Bożej, by kłaść swoje życie za braci i w rozwijaniu owoców Ducha Świętego, ponieważ to wszystko zawiera się w ich przymierzu.

Właśnie dlatego Pan odpowie tej klasie, że gdy będzie Go wzywać, to ją wybawi; właśnie tę klasę wybawi i uwielbi, otoczy opieką w utrapieniu. Wszyscy, którzy przychodzą do Boga, zanim będą przez Niego przyjęci, bezwzględnie muszą wejść z Nim w Przymierze Ofiary przez Chrystusa, rezygnując ze swojej woli, miłując Pana i Jego wolę więcej aniżeli siebie i własną wolę lub wolę kogokolwiek innego. Oczywiście znaczna część tych, którzy uważają się za chrześcijan, to chrześcijanie nominalni – chrześcijanie jedynie z nazwy, którzy nigdy nie zawarli przymierza z Bogiem.

Z naszych obserwacji wynika, że wśród tych, którzy zawarli to Przymierze, niewielu wypełnia je wiernie, poddając swoje życie i wszystkie swoje sprawy woli Bożej. Godnymi uwagi przykładami wiernych w przeszłości byli nasz Pan Jezus i Jego Apostołowie. Oczywiście byli też inni z tej wiernej klasy w Wieku Ewangelii, który obecnie się kończy. Wszyscy oni są nazywani przez Jehowę Jego klejnotami i mają być przez Niego uczynieni chwalebnym diademem, którego najjaśniejszym i najwspanialszym klejnotem jest Pan Jezus. To oni przez nieskończone wieki mają wykazywać Mądrość, Sprawiedliwość, Miłość i Moc Jehowy. Przez cały Wiek Ewangelii Bóg działa w nich, aby wykonywać swoją wolę i swoje dobre upodobanie.

WARUNKI ZDOBYCIA OBIETNICY

Jednakże Bóg wobec nikogo nie podejmuje działań, które byłyby przeciwne jego własnej woli. Jeśli chcemy odstąpić od instrukcji Chrystusa, to nic nie stoi na przeszkodzie. Bóg chciałby, abyśmy je stosowali, ale nie chce wywierać na nas nacisku w tej kwestii, nakłaniać nas do zrobienia czegoś wbrew naszej woli. Bóg pragnie, aby Mu oddawali cześć jedynie ci, którzy czczą Go w duchu i w prawdzie, ponieważ Go miłują. Ta klasa, która stara się wiernie wypełniać wolę Pana, ponieważ Go miłuje, może wzywać Go w każdym ucisku i utrapieniu. Jego odpowiedź nie nadejdzie w formie słyszalnego głosu i prawdopodobnie nie tak, jak się tego spodziewamy, ale Pan odpowie w najlepszy sposób na prośby swoich świętych, którzy proszą zgodnie z Jego wolą i Jego Słowem. Oznacza to, jak powiedział Jezus, że: „Jeźli we mnie mieszkać będziecie i słowa moje w was mieszkać będą [jeśli będziecie pamiętać i postępować zgodnie z Moją nauką], czegobyściekolwiek chcieli, proście, a stanie się wam”, ponieważ ci, którzy tak w Nim mieszkają, będą prosić tylko o te rzeczy, które Bóg im zapewnił, tylko o takie rzeczy, które Jego opatrzność dla nich przygotowała, tylko o takie rzeczy, o które Jego święci mogą się modlić, bo Jego Słowo ich do tego upoważnia. Pan im obiecał, że ich prośby będą wysłuchane. Błogosławi swoim wiernym i opiekuje się nimi przez cały Wiek Ewangelii. Ich potrzeby często są zaspokajane, zanim jeszcze poproszą. Mają zachowywać Jego Słowo wyraźnie w pamięci, aby ich modlitwy i wysiłki były zgodne z Jego wolą. W ten sposób ich rozczarowania będą z Jego dozwolenia i zostaną przyjęte, jakby pochodziły od Pana.

BŁOGOSŁAWIEŃSTWA UCISKU

Obietnica brzmi: „[…] Ja z nim będę w utrapieniu […]”. Zawarta w niej wskazówka mówi, że Pan niekoniecznie uchroni nas przed doświadczeniami. Możemy widzieć nadchodzące trudności i modlić się do Pana, ale On może nas z nich nie wybawić. Nie powinniśmy prosić, by oszczędzono nam cierpienia, jeśli Jego Mądrość uzna, że jest ono dla nas najlepsze. Cierpienie może okazać się dla nas bardzo przydatne.

Pan powiedział nam już w swoim Słowie, że mamy się radować nawet w czasie ucisku, ponieważ ucisk, jeśli zostanie właściwie przyjęty, przyniesie nam „nader zacnej chwały wieczną wagę”. Dlatego, chociaż Pan nie obiecuje nam, że unikniemy ucisku, to jednak obiecuje, że wraz z uciskiem da Swoim dzieciom pociechę serca, podtrzymującą łaskę, która pozwoli im radować się pośród ucisku. (2 Kor. 4:6-18; 2 Kor. 12:9,10; Iz. 43:1,2). Przykładem tego był nasz Pan Jezus i Apostołowie. Paweł i Sylas byli w stanie śpiewać na chwałę Boga w więzieniu, gdy ich nogi były zakute w kajdany, a ich plecy krwawiły po ubiczowaniu. Umieli radować się w cierpieniu, ponoszonym dla Chrystusa.

Pan jest zawsze ze swoim ludem, dlatego lud Pański nie powinien się zniechęcać. Jego dzieci mają pocieszenie i pomoc w postaci litery Prawdy i ducha Prawdy. Ale wszystkie te błogosławieństwa otrzymują tylko w takim stopniu, w jakim są gotowi postępować wiarą, ponieważ obiecane honory nie są jeszcze ich rzeczywistością – obecnie należą do nich jedynie jako obietnica.

NASZE ZUPEŁNE WYBAWIENIE

„Wyrwę go i uwielbię go”. Wybawienie świętych Pańskich, w najpełniejszym znaczeniu tego słowa, nastąpi przez ich udział w Pierwszym, Głównym Zmartwychwstaniu. Nasz Pan Jezus został uwolniony od wszystkich swoich prób i utrapień, gdy został wzbudzony z martwych. Obietnica skierowana również do Kościoła mówi, że zostaniemy wybawieni, gdy nadejdzie nasza „przemiana” w czasie zmartwychwstania. „[…] wsiane w słabości, a będzie wzbudzone w mocy”; wsiani w ciałach śmiertelnych, zostaniemy wzbudzeni w ciałach duchowych. Będzie to zupełne wybawienie, a wraz z nim nastąpi obiecana cześć i wywyższenie.

Oczywiście w obecnym czasie występują przypadki wybawienia dzieci Bożych, odpowiednio do ich potrzeb. I Pan udziela nam pewnego rodzaju zaszczytu, jednak zazwyczaj nie takiego, jaki świat docenia. Zaszczyt może być połączony z takim cierpieniem, że w oczach świata nie będzie wydawał się pożądany. Ale zaszczyt, jaki ostatecznie spotka świętych, będzie tego rodzaju, że wszyscy go rozpoznają i docenią. Wszyscy członkowie Chrystusa będą uczestniczyć we wspaniałościach i zaszczytach Królestwa wraz ze swoją Głową. Jezus i członkowie Jego uwielbionego Ciała będą królować w Królestwie Ojca i przez całą wieczność będą uczestniczyć w wielkim dziele Bożym.

—————

„Przyśpieszaj w biegu, umiłowany,
Nie słabnij, już jesteś blisko celu swego;
Zaszczyt ujrzenia Go wkrótce będzie ci dany,
Więc swego ducha nie trać dobrego!”

====================

— 1 września 1915 r. —