Zmień język 

::R5751 : strona 252::

POWRÓT I ZWYCIĘSTWO ELIASZA

– 5 WRZEŚNIA – 1 Król. 18:16-40 –

TYPICZNE DOŚWIADCZENIA ELIASZA – KRÓL ACHAB I KRÓLOWA JEZABELA TAKŻE TYPAMI – TRZY I PÓŁ ROKU SUSZY ZAPOWIEDZIĄ TYSIĄCA DWUSTU SZEŚĆDZIESIĘCIU LAT DUCHOWEJ SUSZY – MODLITWA WIARY ELIASZA SPROWADZA NATURALNE DESZCZE – MODLITWA WIARY KOŚCIOŁA SPROWADZA DUCHOWE DESZCZE I WIELKĄ REFORMACJĘ.

NASZA lekcja jest interesująca, ponieważ została zapisana w Biblii, ale zainteresowanie badaczy Biblii wzrasta jeszcze bardziej, gdy dowiadują się, że Eliasz był nie tylko prorokiem Pana, ale także typem ziemskich doświadczeń Kościoła. Księga Objawienia (Obj. 2:20-25; Obj. 18:7) opisuje królową Jezabelę, reprezentującą wielki religijny system Wieku Ewangelii, który wyrządził ogromną krzywdę Prawdzie. Achab reprezentował świeckie rządy cywilne. Jego żona przedstawiała fałszywy kościół chrześcijański, system religijny, poślubiony ziemskim rządom. Tak jak Achab reprezentował świeckie rządy, które twierdziły, że są królestwami Chrystusa, tak królowa Jezabela przedstawiała, czy też była typem fałszywego systemu kościelnego, który zamiast zachować swoją czystość jako dziewiczy Kościół Chrystusa, poślubił lub połączył się z tymi ziemskimi systemami. W przeciwieństwie do takiego postępowania, prawdziwy, dziewiczy Kościół Chrystusowy miał pozostać wierny swemu Niebiańskiemu Panu, oczekując Jego powtórnego przyjścia i poślubienia Go, które w tym czasie miało się dokonać.

Tak jak prorocy Baala byli pod opieką królowej Jezabeli i pod ochroną króla Achaba, podobnie księża i przedstawiciele wielkiego systemu kościelnego byli posłusznymi sługami wielkich fałszywych instytucji, przedstawionych przez Achaba i Jezabelę. Także prorok Eliasz i jego postępowanie z Achabem, Jezabelą i Izraelem były typem prawdziwego Kościoła Chrystusowego w ciele – po tej stronie Zasłony. Chociaż prawdziwy Kościół jest symbolizowany przez niewiastę, jest także przestawiony jako mężczyzna, wówczas gdy obraz obejmuje również Pana Jezusa Chrystusa, Głowę Kościoła.

Trzy i pół roku doświadczeń Eliasza zostało opisane w Księdze Objawienia symbolicznym językiem – czterdzieści dwa miesiące – 1260 dni – trzy i pół czasu lub roku (Obj. 11:2,3; Obj. 12:6,14; Obj. 13:5). W Objawieniu czas był symboliczny, każdy dzień z trzech i pół roku reprezentował rok, a zatem cały okres 1260 lat. Niektórzy badacze Biblii przyjęli, że okres ten rozpoczął się w 539 roku n.e i zakończył w 1798 roku n.e, gdy Napoleon Bonaparte wziął do niewoli papieża Rzymu i uwięził go w Paryżu.

Tak jak podczas ukrywania się Eliasza na pustyni nie padał deszcz, dopóki Eliasz nie pojawił się ponownie, i jak o tym mówi dzisiejsza lekcja, tak podczas doświadczeń Kościoła brakowało deszczu, przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat trwała duchowa susza, która zakończyła się w 1798 roku.

Tuż przed zakończeniem suszy, w Izraelu miał miejsce doniosły pojedynek (opisany w dzisiejszej lekcji), który zakończył się zwycięstwem Pana, podobnie w historii Kościoła miało miejsce wielkie starcie z katolicyzmem i protestantyzmem w okresie, zwanym reformacją. W obrazie przedstawionym w Objawieniu Kościół jest symbolizowany przez niewiastę, która uciekła na pustynię, w powszechnej opinii ponosząc porażkę. W typie odpowiednikiem niewiasty jest Eliasz, ukryty przed królem, królową i prorokami Baala – na świecie, ale nie z niego. Tak jak Eliasz był karmiony na pustyni przez kruki, tak opis w Objawieniu wskazuje, że niewiasta, prawdziwy Kościół, choć przebywał na odosobnieniu, był jednak duchowo karmiony przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat, podczas gdy na świecie brakowało duchowego pokarmu.

Klasa Eliasza wykonała bardzo odważną pracę po powrocie ze stanu pustyni. Zapanowała obfitość duchowego orzeźwienia. Przez pewien czas wydawało się, że królowa Jezabela została pokonana, że zabicie jej proroków mieczem Prawdy wykazało ich błędy i ustanowiło Prawdę Bożą oraz jej sługę Eliasza, prawdziwy Kościół, jako tych, którzy odnieśli zwycięstwo. Jednak nie trwało to długo. Nasza następna lekcja pokaże nam klasę Eliasza, gdy ponownie ucieka przed władzą Jezabeli.

DLACZEGO DESZCZ PRZESTAŁ PADAĆ

Wielu wyraża zdumienie, że w odpowiedzi na gorliwe studiowanie Biblii, Słowo Boże w naszych czasach opowiada tak piękne poselstwo Boskiej Mądrości, Sprawiedliwości, Miłości

::R5751 : strona 253::

i Mocy – poselstwo, które jest przeciwieństwem nauk z przeszłości. „Jak” pytają „to jest możliwe, że dzisiejsi badacze Pisma Świętego mają o wiele więcej światła na temat Słowa Bożego niż równie gorliwi badacze Pisma Świętego w przeszłości?”.

Odpowiadamy, że wyjaśnieniem jest tysiąc dwieście sześćdziesiąt lat duchowej suszy. Około 300 roku n.e. chrześcijańscy biskupi zaczęli rościć sobie prawo do władzy apostolskiej i tytułować się Apostolskimi Biskupami. Nadal twierdzi się, że biskupi Kościoła Rzymskiego, Kościoła Anglikańskiego itp., mają autorytet równy autorytetowi dwunastu Apostołów, chociaż Biblia twierdzi inaczej, ponieważ jedynie dwunastu Apostołów, wybranych przez Jezusa (Św. Paweł zajął miejsce Judasza), miało stanowić fundament chrześcijańskiego Kościoła, a ich nauki były zupełnie zgodne z naukami Pana Jezusa – byli Jego wyłącznymi rzecznikami dla Kościoła poprzez swoje wypowiedzi i listy. Jezus przepowiedział to odstępstwo, które spowoduje, że niektórzy będą bezpodstawnie twierdzić, że są

::R5752 : strona 253::

Apostołami. Zobacz: Obj. 2:2. Porównaj: 2 Piotra 2:1; Dz. Ap. 20:30.

To wywyższenie biskupów było stopniowe i przybrało na sile dzięki wpływowi cesarza Konstantyna, który zwołał Sobór Kościoła w Nicei, Bitynia, w 325 roku n.e. Sobór, pod przewodnictwem cesarza, opracował Nicejskie Wyznanie Wiary, które wyrażało wiarę ludu Bożego. Później wyznanie to zostało zaszczepione ludziom jako jedyna właściwa i nieomylna wiara. Podobnie inne, późniejsze uzupełnienia tego wyznania wiary, zostały wprowadzone przez biskupów. Zatwierdzenie tych wyznań wiary oznaczało, że biskupi, którzy je opracowali, mieli prawo, władzę i Boskie objawienie, niezbędne do wykonania tego dzieła; a ludzie stopniowo uznając te wyznania wiary, popierali tym samym doktrynę apostolskiej sukcesji, która później stała się szczególną cechą wyznań wiary.

Od czasu ogłoszenia i przyjęcia Nicejskiego Wyznania Wiary w 325 roku n.e., przez ponad dwanaście stuleci w zasadzie już nie badano Biblii. W tym czasie uważano, że studiowanie Biblii nie jest potrzebne, ponieważ Apostolscy Biskupi sformułowali wyznania wiary jako prawdziwą podstawę wiary Kościoła. Badanie Biblii oznaczałoby studiowanie metod walki z cesarzem oraz z mieszaniną poglądów i nauk biskupów. Poza tym Biblie, pisane wówczas na pergaminie, były warte fortunę i mieli je tylko nieliczni, a wykształcenie, niezbędne do czytania, było nadzwyczaj ograniczone.

ODRODZENIE BADANIA BIBLII

Tysiąc dwieście lat od ogłoszenia przez tak zwanych Apostolskich Biskupów pierwszego wyznania wiary doprowadza nas do 1526 roku, gdy sztuka drukarska stała się powszechna. W tym samym roku prof. Tyndale, przygotowawszy manuskrypt Nowego Testamentu, opublikował go w Niemczech, ponieważ sprzeciw duchowieństwa uniemożliwił mu wydanie go w Anglii. Następnie sprowadził cały nakład Nowego Testamentu do Londynu, gdzie ludzie zaczęli go kupować. W tamtym czasie niewielu potrafiło czytać, ale wielu chętnie organizowało spotkania i wynajmowało lektorów, aby umożliwić zaznajomienie się ze Słowem Bożym. W tym samym czasie Niemcy już zapoznawali się z różnymi naukami Nowego Testamentu dzięki Lutrowi i jego współpracownikom.

Biskupi Kościoła Anglikańskiego dowiedzieli się o tym Nowym Testamencie. Natychmiast wykupili cały nakład, dostępny w sklepach i publicznie spalili go przed katedrą Św. Pawła w Londynie. Obawiali się, że ludzie zainteresują się słowami Jezusa i Dwunastu Apostołów, natchnionych przez Ducha Świętego; a oni, którzy przywłaszczyli sobie tytuł „Apostolskich Biskupów”, staną się nikim. Wiedzieli również, że osiemnaście soborów powszechnych, które odbyły się w ciągu tych dwunastu stuleci, uznało za prawdziwą wiarę chrześcijańską wiele nauk, o których Biblia nie uczy, pomijając jednocześnie wiele nauk, których ona naucza. Obawiali się, że ludzie, stając się badaczami Biblii, dowiedzą się o tym i już nie zadowolą się dotychczasową wiarą, opartą na wyznaniach wiary, a nie na Biblii.

Zauważamy jednak, że biskupi nie musieli się obawiać, bo nauki zawarte w wyznaniach wiary, odciskając przez dwanaście stuleci swoje piętno na umysłach ludzi, tak mocno się w nich zakorzeniły, że ci, nawet jeśli czytali w Biblii coś zupełnie im przeciwnego, nigdy nie zauważali sprzeczności! Jednak wśród Brytyjczyków pojawiła się w tym czasie ogromna potrzeba badania Biblii. Wówczas wydano kilka innych tłumaczeń, aż w końcu biskupi uznali za wskazane, aby udostępnić ludziom Biblię, podkreślając, że oni przez cały czas stali na straży Biblii. Ostrzegali jednak ludzi, grożąc im wiecznymi mękami, aby nie interpretowali jej inaczej, niż zrobili to oni, tak zwani „Apostolscy Biskupi”, w wyznaniach wiary.

Zainteresowanie Biblią nie słabło, dlatego król Jakub postanowił ją upowszechnić, upoważniając komitet do przygotowania wersji, nazwanej Biblią Króla Jakuba. Podczas gdy ją przygotowywano, rzymscy katolicy, aby nie dać się prześcignąć, opracowali wersję, zatytułowaną Biblia Douay, która nadal jest popularna. Ona również została przekazana ludziom z sugestią, że jest zgodna z wyznaniami wiary i że każdy, kto inaczej ją tłumaczy, jest heretykiem, który nie znajdzie się nawet w czyśćcu, ale pójdzie prosto na wieczne męki.

William Tyndale i niektórzy inni zainteresowani Biblią, ponieśli śmierć męczeńską jako wrogowie „Apostolskich Biskupów” oraz ich wyznań i urzędów. Jak już wspomniano, konflikt trwał do 1799 roku, kiedy Biblia zyskała wielkie znaczenie, a w ciągu następnych piętnastu lat utworzono prawie wszystkie nasze wielkie Towarzystwa Biblijne. Gdy zakończył się przepowiedziany okres duchowej suszy, na świat spłynął potężny duchowy deszcz. Jednak, co ukaże nasza następna lekcja, Achab, a zwłaszcza Jezabela, nie zmienili się. Życie Eliasza ponownie znalazło się w niebezpieczeństwie, dlatego uciekł na pustynię.

====================

— 15 sierpnia 1915 r. —