Zmień język 

::R5750 : strona 251::

PRZEWINIENIA I GRZECHY ORAZ ICH WPŁYW NA CHARAKTER

„Wszelka niesprawiedliwość jest grzech; ale jest grzech nie na śmierć” – 1 Jana 5:17.

POWINNIŚMY zauważyć różnicę pomiędzy przewinieniami a grzechami. Grzech jest mniej lub bardziej świadomy i popełniony rozmyślnie. Przewinienie jest w pewnym sensie grzechem, ale takim, który został popełniony nieumyślnie. Nazwanie grzechu przewinieniem wskazuje, że nie był on popełniony świadomie. Boskie Prawo obowiązuje bez względu na to, czy jesteśmy w stanie je zachować, czy też nie, a każde złamanie Boskiego Prawa jest w jakimś sensie grzechem. Jednak te naruszenia Prawa Bożego, które są całkowicie wynikiem naszych nieuniknionych słabości, nie są grzechami zawinionymi, a zatem nie należą do tej samej kategorii, co grzechy mniej lub bardziej świadome.

Jeśli chodzi o świat, to on już znajduje się pod potępieniem z powodu grzechu. Ci, którzy przyjęli Chrystusa i otrzymali przebaczenie swoich grzechów poprzez Niego, są określani przez Apostoła Pawła jako ci, których grzechy są już za nimi, dzięki „cierpliwości Bożej” (Rzym. 3:25). A ponieważ poświęcili swoje życie, aby być naśladowcami Chrystusa, grzechy te są na zawsze wykreślone, a oni już nie ponoszą odpowiedzialności za popełnione przez nich przestępstwa. Odtąd lud Pański nie jest już uznawany za grzeszników, ale za świętych, których całe życie jest poświęcone sprawiedliwości.

Niemniej, skarb Nowego Stworzenia mamy w ziemskich naczyniach, w naszych śmiertelnych ciałach. Nowe Stworzenie w Chrystusie nie spodziewa się już praktykować grzechu; ponieważ gdyby grzeszyło rozmyślnie, oznaczałoby to całkowite odrzucenie Przymierza, zawartego z Panem. Jednak Nowe Stworzenie popełnia przewinienia, ponieważ ma dobre intencje w sercu, ale posługuje się niedoskonałym ciałem. Apostołowie to zauważyli, Św. Paweł oświadczył, że w jego ciele nie mieszka doskonałość. Św. Jan mówi, że ktokolwiek ma się za bezgrzesznego, ten zwodzi samego siebie i nie ma w nim Prawdy (1 Jana 1:8-10). Ten sam Apostoł w tym samym liście oświadcza, że ktokolwiek grzeszy, z Diabła jest. W tym ostatnim tekście Jan najwyraźniej odnosi się do umyślnego popełniania grzechu, grzechu świadomego, a nie do nieuniknionych przewinień, ponieważ, jak stwierdził wcześniej, wszyscy popełniają te nieumyślne naruszenia Prawa Bożego. Św. Jakub mówi, że w wielu rzeczach wszyscy upadamy (Jak. 3:2). Wola jest obecna w każdym poświęconym dziecku Bożym, ale trudność polega na jej wykonaniu.

NASZA POSTAWA WOBEC PRZEWINIEŃ

Zgodnie z Pismem Świętym grzechem dla ludu Bożego jest wzajemne krzywdzenie się słowem, czynem lub myślą. Jednak wielu nie zdaje sobie sprawy z tego wysokiego standardu, nawet po wejściu do rodziny Bożej. Mogą oni poznać pełną miarę Boskiego Prawa w odniesieniu do każdej sprawy życiowej dopiero po miesiącach, a nawet latach. Dlatego jest wielu, którzy przez pewien czas są winni złego mówienia i złego myślenia, ale są nieświadomi popełnienia zła. Tego rodzaju przypadki łamania Boskiego Prawa to przewinienia. Taka oto powinna być nasza postawa wobec Boga: „Łaskawy Niebiański Ojcze, nie możemy postępować doskonale. Modlimy się do Ciebie, przebacz nam nasze przewinienia, tak jak my przebaczamy tym, którzy dopuszczają się przewinień wobec nas. Z odwagą przychodzimy do Twojego Tronu Niebiańskiej Łaski, prosząc o przykrycie tych przewinień zasługą naszego Zbawcy i o łaskę, abyśmy mogli je pokonać i abyśmy stali się świętymi w myśli, słowie i uczynku”.

Ale jeśli ktoś grzeszy, to już inna sprawa. Doświadczy karania w zależności od miary świadomości, z jaką złamał Boskie Prawo. Grzechy odciskają swoje piętno na charakterze, gdyż są rozmyślnym, przynajmniej do pewnego stopnia, łamaniem zasad sprawiedliwości i Przymierza z Bogiem, w myśl którego każdy prawdziwy chrześcijanin przyjmuje na siebie zobowiązanie przestrzegania Boskich nakazów. Pismo Święte jasno wskazuje, że jeśli ktoś zgrzeszy z premedytacją, popełnia grzech na śmierć, za który żadna kara z wyjątkiem zniszczenia we wtórej śmierci, nie będzie wystarczająca.

::R5751 : strona 251::

PRZEWINIENIA NIEKONIECZNIE SĄ PRZESZKODĄ

Słowa „[…] jeźliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego” w sposób oczywisty odnoszą się do przewinień, a nie do grzechów celowych lub świadomych, gdyż, jak już zauważyliśmy, ten sam Apostoł pisze: „Kto czyni grzech, z dyjabła jest […]”, oraz że ten, „który się z Boga narodził, nie grzeszy”. Każdy spłodzony z Boga, obdarzony Duchem Świętym, dopóki go ma, nie może grzeszyć w pełni rozmyślnie. Nie może grzeszyć świadomie, z wyjątkiem sytuacji, gdy ulega wpływowi silnej pokusy ze strony ciała, ponieważ gdyby dopuścił się takiego grzechu, okazałby, że zupełnie utracił Ducha Świętego. Tak długo, jak Duch Święty w nim przebywa, nie może grzeszyć świadomie i z rozmysłem. Może być pokonany przez słabości ciała i tym samym w pewnej mierze zgodzić się na zło, ale będzie to tylko częściowy grzech. Jednak za tę część, która wymagałaby zgody jego umysłu, otrzyma karanie, proporcjonalne do stopnia świadomości popełnionego grzechu.

Nasze niezamierzone przewinienia, właściwie zwalczane, w istocie nie przeszkadzają w rozwoju charakteru. Z Pisma Świętego wynika, że Nowe Stworzenie, które rozwija się właściwie, walczy przeciwko wszystkim rodzajom grzechu i niedoskonałości, prowadząc dobry bój. Przewinienia, których nie może uniknąć, zamiast szkodzić, służą mu, wskazując, które elementy jego charakteru są słabe i wymagają wzmocnienia. Nowe Stworzenie rozpoznaje swoje słabości, gdy popełnia mniejsze lub większe przewinienia nieumyślnie, wbrew własnej woli. Gdy tylko odkryje słabości w swoim charakterze, wzmacnianie go tam, gdzie jest to konieczne, staje się jego przyjemnością i gorliwym wysiłkiem, by było mocne „[…] w Panu i w sile mocy jego” – Efez. 6:10.

GRZECH PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU

Nasz Pan oświadczył, że każdy rodzaj grzechu i bluźnierstwa zostanie wybaczony, z wyjątkiem bluźnierstwa

::R5751 : strona 252::

przeciwko Duchowi Świętemu. Wierzymy, że miał na myśli to, że ponieważ ludzie są bardziej lub mniej niedoskonali w swoim osądzie, z tego powodu Pan byłby skłonny przebaczyć wszystkie takie niedoskonałości i przewinienia, gdyż są one niezamierzone. Stąd Boskie przebaczenie dla niektórych poważnych przewinień i przestępstw, których się dopuścili. Ukrzyżowanie naszego Pana nie było całkowicie rozmyślne. Do tych, którzy ukrzyżowali Chrystusa, Apostoł Piotr powiedział: „Ale teraz, bracia! wiem, żeście to z niewiadomości [oryg. pisownia BG] uczynili, jako i książęta wasi”. Św. Paweł wyraził tę samą myśl, mówiąc: „[…] bo gdyby byli poznali, nigdy by Pana chwały nie ukrzyżowali” – Dz. Ap. 3:17; 1 Kor. 2:8.

Stwierdzenia te sugerują, że czyn ten był w mniejszym lub większym stopniu wykroczeniem ze strony sprawców. Istniała miara grzechu, miara wiedzy. Proporcjonalnie do posiadanej wiedzy ponosili oni odpowiedzialność i proporcjonalnie do niej otrzymywali kary, zarówno w wymiarze narodowym, jak i indywidualnym. Dlatego Pismo uczy nas, że będą przyszłe okazje do błogosławieństwa dla tych, którzy ukrzyżowali Księcia Życia. Gdy się obudzą, ich oczy zostaną otwarte. Cieszymy się z tego powodu. Nie zgrzeszyli z pełną wiedzą i świadomością, dlatego nie podlegają Wtórej Śmierci. Przejdą swoją próbę w przyszłości. Ale rozumiemy, że powstaną jedynie jako członkowie rasy Adama. Nie będą mieli żadnej szczególnej łaski jako Żydzi i rzeczywiście mogą potrzebować wiele karania. Możliwe, że niektórzy nigdy nie zostaną uzdrowieni.

Co to znaczy grzeszyć przeciwko Duchowi Świętemu? Odpowiadamy, że Duch Święty jest Duchem Prawdy i sprawiedliwości. Ktokolwiek rozpoznaje Ducha Prawdy, Ducha Pańskiego, a rozmyślnie zachowuje się agresywnie wobec niego i wobec posłańców Prawdy, dlatego, że są jej posłańcami, grzeszy przeciwko Duchowi Świętemu. W stopniu, w jakim to czyni, jest świadomym grzesznikiem. Jeśli jego czyn został popełniony z zupełną wiedzą i z pełną świadomością, to nigdy nie uzyska przebaczenia tego grzechu – ani w tym życiu, ani w przyszłym. Końcem grzechu przeciwko zupełnej światłości i zrozumieniu jest Wtóra Śmierć. Choć każdy rozmyślny grzech przeciwko Duchowi Świętemu i Prawdzie musi zostać ukarany w tym lub przyszłym Wieku, to jednak karą nie będzie Wtóra Śmierć, jeśli wiedza i grzech nie były zupełne, całkowite.

====================

— 15 sierpnia 1915 r. —