Zmień język 

::R5664 : strona 106::

Przyjaciel w potrzebie – prawdziwy przyjaciel

— 9 Maja — 1 SAM. 20 —

MIŁOŚĆ JONATANA DO DAWIDA – WZÓR PRZYJAŹNI – JEJ TEST – JEJ CIERPLIWOŚĆ – JEJ PODSTAWA – UTRACONA PRZYJAŹŃ – SAMOLUBSTWO GROŻĄCYM NIEBEZPIECZEŃSTWEM – „RĘKA KAŻDEGO CZŁOWIEKA PRZECIWKO JEGO BLIŹNIEMU” – NIEBIAŃSKI WZÓR.

„Wszelkiego czasu miłuje przyjaciel […]” – Przyp. 17:17.

HISTORIA odnotowuje wzniosłe przykłady przyjaźni, jednak największym spośród nich jest historia z naszej lekcji – przyjaźń, miłość Jonatana, syna Saula i przyszłego następcy tronu Izraela, do Dawida, jego rywala w sercach ludu i w Boskim Planie. Czystość i bezinteresowność tej przyjaźni pokazuje nam szlachetność posiadaną przez niektórych w tamtych czasach, o którą nie moglibyśmy ich podejrzewać i która jest w zupełnej sprzeczności z teorią ewolucji.

Miłujący duch Jonatana uwidacznia się najbardziej w kontraście do ducha zazdrości przejawianego przez jego ojca, Króla Saula. Najwyraźniej jego pierwsze spotkanie z Dawidem nastąpiło po zwycięstwie Dawida nad Goliatem. Zamiast myśleć o Dawidzie jako o rywalu, który powinien zostać zmiażdżony, szlachetny Jonatan zdjął swoją książęcą szatę i podarował mu ją wraz z mieczem i swym sławnym łukiem.

Wielebny Alex. Whyte zauważa: „Jonatan był najstarszym synem Saula, a tym samym był prawowitym następcą tronu Izraela. Przystojny i gorliwy, pełen energii i wielkiego serca, Jonatan był dumą armii i ulubieńcem ludu. Z powodu jego uroku osobistego i szybkości stóp jego towarzysze zwykli nazywać go Gazelą. Ze względu na wielkie i zgubne przestępstwa swego ojca, Jonatan mógł wkrótce zostać

::R5664 : strona 107::

drugim królem nad Izraelem, następnym po Saulu, lecz drugim królem, który nigdy nie zasiadł na tronie biorąc pod uwagę wielkie wartości umysłu, serca i charakteru, które dają stabilność tronowi i dodają blasku koronie”.

Dobrze zostało to ujęte przez jednego ze starożytnych: „W życiu nie ma takiego błogosławieństwa jak gorliwy przyjaciel”, a poeta dopisał:

„Życie nie oferuje radości jak przyjaciel;
Mieszanina spełnienia i proroctwa
W biciu naszych serc –
Serce, które znamy i jest znane”.

„PRZYJACIEL W POTRZEBIE PRAWDZIWYM PRZYJACIELEM”

Przyjaźń i miłość Jonatana nie była przelotna. Była ona prawdziwa. On kochał nie w słowie, ale i w uczynku i w prawdzie – nie tylko wtedy, gdy jego ojciec popierał jego przyjaciela i społeczeństwo go uznawało i kiedy w ten sposób posiadał przychylność innych, ale miłował go tak samo, gdy król stał się wrogiem jego przyjaciela i polował na jego życie. Rzeczywiście można by powiedzieć, że na żadną przyjaźń nie można liczyć z pewnością, dopóki nie zostanie wypróbowana. Przyjaźń, która nie przetrwa doświadczeń, prób, przyjaźń, która nie będzie składać ofiar, nie jest taką, na jakiej należy się wzorować.

Jonatan posiadał miłość tego rodzaju, jaką Pan nakazuje posiadać swoim naśladowcom – miłość, która w czci przedkłada drugiego nad siebie. Choć były i inne wielkie miłości, ta jedna niewątpliwie wybitnie stoi ponad ziemską miłością, szczególnie dlatego, że została oparta na religijnej podstawie. Było tak, ponieważ Dawid kochał Boga i starał się być prowadzonym przez Jego wolę, tak jak ta wola się wtedy objawiała, tak więc czekał, aby móc pokierować się mądrością jak podaje to opis. Dlatego, też Jonatan, kiedy dostrzegł tego ducha mądrości i zdał sobie sprawę, że Dawid był prowadzony duchem sprawiedliwości, pokochał Dawida.

W rzeczywistości możemy być pewni, że w stosunku do tego, jak rozumiemy Biblię i otrzymujemy ducha Prawdy, w takim stopniu będziemy w stanie doceniać, naśladować i zrozumieć, oraz stanowić najlepszy przykład zgodności z zasadami – czy to w odniesieniu do przyjaźni, do obowiązków względem ziemskich władców, do obowiązków rodzinnych jak i do obowiązków względem naszego Boga. Istnieje wiele wpływów działających na rzecz ducha samolubstwa, chciwości, zazdrości; podczas gdy to, co wpływa na prawdziwą przyjaźń, prawdziwą miłość i wszystkie najlepsze cechy serca i głowy pochodzi od Pana.

W poprzedniej lekcji zauważyliśmy już, w jaki sposób Jonatan działał jako rozjemca między swym ojcem, królem, a Dawidem. Dzisiejsza lekcja poddaje nam pod uwagę inną okoliczność, w której Jonatan działał jako prawdziwy przyjaciel. Dawid zdał sobie sprawę, że jego życie jest zagrożone i wspomniał Jonatanowi o swoich obawach. Ten ostatni nie mógł uwierzyć, że jego ojciec mógłby złamać swoje słowo, ale był pod wrażeniem postawy Dawida. Zbliżało się święto nowiu i spodziewano się, że Dawid zasiądzie przy królewskim stole, Król Saul na czele, książę Jonatan po jego prawicy, zarządzający ucztą po lewicy, a Dawid zajmie czwarte miejsce naprzeciw króla. Zgodnie z umową zawartą między przyjaciółmi, Jonatan miał z całą pewnością ustalić zamiary swego ojca i przekazać je Dawidowi.

Pierwszego dnia uczty król nic nie powiedział, chociaż Jonatan, aby zwrócić jego uwagę na tę sprawę, a tym samym wybadać swojego ojca, wybrał dogodny moment by zająć miejsce Dawida. W końcu król spytał się o „syna Isajego”, jak gdyby czuł wstręt do imienia „Dawid”. Jonatan odpowiedział, że Dawid poszedł ucztować do Betlejem, mając na to jego pozwolenie.

Najwidoczniej plany króla, aby zabić Dawida w tym czasie zostały pokrzyżowane i okazał on swój gniew swemu synowi, którego naprawdę bardzo kochał. Nazwał go nieposłusznym synem, niegodnym swej matki, a w ten sposób sugerował, że ignorował go jako jego własny syn. W gniewie rzucił włócznią w syna, prawdopodobnie nie z zamiarem, aby go zabić, a jedynie, aby wyładować swoją dziką zazdrość. Natomiast mowa Jonatana pokazuje, że mniej myślał o tym, co ryzykował dla swojego przyjaciela, a więcej o niesprawiedliwości, jaka została wyrządzona temu przyjacielowi. „I wstał Jonatan od stołu z wielkim gniewem, i nie jadł dnia wtórego po nowiu miesiąca chleba; bo się zafrasował o Dawida, a iż go zelżył Ojciec jego”.

Jest to piękna przyjaźń, która w napiętej sytuacji zapomina o sobie, a myśli tylko o interesie przyjaciela. Tak jak w kontraście do wszystkich ludzkich miłości i przyjaźni czytamy o Jezusie: „Większej miłości nad tę żaden nie ma, jedno gdyby kto duszę swoję położył za przyjacioły swoje”. Niemniej jednak w przypadku Jezusa oznaczało to więcej niż jakakolwiek ziemska miłość lub przyjaźń; ponieważ „[…] gdy jeszcze byliśmy grzesznymi, Chrystus za nas umarł”. Apostoł oświadcza, że Pan w ten sposób dał przykład wszystkim Chrześcijanom, że oni powinni „[…] kłaść duszę za braci” – być gotowi umrzeć jeden za drugiego. To jest Niebiańska miłość, Boska przyjaźń, której miłość Jonatana jest przykładem następnym po przykładach jakie dali nasz Pan i Apostołowie.

„Azaż NIE JEST ZA TOBĄ?”

Następnego poranka, Dawid po powrocie ze swojego domu, miał otrzymać od Jonatana opinię w sprawie uczuć króla. Umówionym znakiem było, że Jonatan wraz ze swoim łukiem i strzałami miał pójść na pole w pobliże wielkiej skały, gdzie nawiązując do swego strzelania miał zawołać: „Azaż […] nie jest za tobą tam dalej? […] Spiesz się […]” jeśli wiadomość była, że Dawid powinien uciekać. Tak też uczyniono. Jednak dwaj przyjaciele nie mogli myśleć o rozstaniu, prawdopodobnie na zawsze, bez żadnego osobistego kontaktu. Jonatan poszedł za skałę, za którą ukrył się Dawid. Uścisnęli się wzajemnie według Wschodniego zwyczaju całując się na Pożegnanie – prawdziwie kochający, męską, szlachetną miłością.

To tutaj Jonatan wykazał swoją wiarę w Boską opatrzność w odniesieniu do Dawida i poprosił go, aby zawarł z nim umowę, że cokolwiek by się wydarzyło, postąpi łaskawie z nim i z jego rodziną mówiąc: „Idź w pokoju; a to, cośmy sobie obaj przysięgli przez imię Pańskie, mówiąc: Pan niech będzie między mną i między tobą, i między nasieniem mojem, i między nasieniem twojem świadkiem aż na wieki, trzymać będziemy. A tak wstawszy […] odszedł, a Jonatan wszedł do miasta”.

Historia biblijna pokazuje nam, że Dawid nigdy nie zapomniał o zobowiązaniu, jakiego się w ten sposób podjął, by być przyjacielem rodziny Saula. Zwyczajem na Wschodzie w tamtych czasach było, że nowa dynastia obejmująca władzę powinna całkowicie zniszczyć męską cześć zdetronizowanej dynastii. Jednak tak nie stało się w przypadku Dawida.

To właśnie przy okazji śmierci Jonatana, który niedługo później, wraz ze swym ojcem poległ na polu bitwy w konflikcie z Filistynami, Dawid wyraził te piękne słowa:

„Jonatan na górach twoich zabity jest!
Bardzo mi cię żal, bracie mój Jonatanie!
Byłeś mi bardzo wdzięcznym!
Większa u mnie była miłość twoja, niż miłość niewieścia!”.

Ufamy, że nie ma nikogo kto czytając tę historię nie byłby pod pozytywnym wpływem tej przyjaźni, by być prawdziwszym, szlachetniejszym i wierniejszym przyjacielem niż dotąd. Chrześcijanie jednak powinni odnieść szczególne błogosławieństwo z tej historii o miłości Jonatana prowadzącej ich do miłości Chrystusowej i do nakazu, aby byli kopiami drogiego Syna Bożego oraz by ich przyjaźń była lojalna, prawdziwa i trwała, szczególnie jednych w stosunku do drugich, jak napomina Apostoł: „Przeto tedy, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej Domownikom Wiary”.

====================

— 1 kwietnia 1915 r. —