Zmień język 

::R5660 : strona 103::

DLACZEGO ŚWIAT NIE UZYSKAŁ RESTYTUCJI

ZGODNIE z nauką biblijną nasz Pan umarł za grzechy całego świata, gdy oddał swoje życie jako zadośćuczynienie za życie Ojca Adama, które ten utracił z powodu grzechu. Cały świat przez dziedziczenie podlega karze w Adamie, ale śmierć naszego Zbawiciela jest wystarczająca dla całego świata. Zasługa śmierci Chrystusa, która jest wystarczająca za grzechy Adama i za grzechy całego świata, nie została jeszcze zastosowana, zapłacona ani za Adama, ani za świat. Została jedynie złożona w ręce Ojca, bez zastosowania jej za kogokolwiek.

Pismo Święte uczy nas, jaki jest cel zastosowania zasługi. Otóż, gdy nasz Pan przyjdzie po raz drugi i ustanowi swoje Królestwo, wówczas użyje za Adama i jego potomstwo całej zasługi swojej ofiary, aby zupełnie zaspokoić Boską Sprawiedliwość i spełnić jej wymagania. W ten sposób pełna kara za grzech pierworodny zostanie zapłacona, ród Adama uwolniony od potępienia i natychmiast rozpocznie się dzieło Restytucji. Jednak zanim to nastąpi, w oczekiwaniu na zastosowanie krwi wobec świata, Ojciec przypisuje Kościołowi zasługę Chrystusa.

ZASŁUGA CHRYSTUSA PRZYPISANA KOŚCIOŁOWI

Rozważając ten temat, powinniśmy wyjaśnić, co oznacza słowo przypisać. Przypisać nie znaczy dać, ponieważ danie zasługi Chrystusa oznaczałoby jej zastosowanie za Adama i za całe jego potomstwo. Jezus jeszcze nie może jej udzielić Adamowi i całej ludzkości, ponieważ uwolnienie Adama i jego potomstwa w obecnych warunkach to nie byłby najlepszy plan.

Używając terminologii handlowej, słowo przypisanie ma podobne znaczenie jak poręczenie. Jeśli ktoś podpisuje weksel na tysiąc dolarów, to nie daje nawet jednego centa, ale przypisuje wartość tych pieniędzy. Taka transakcja dobrze ilustruje dzieło przypisania zasługi Kościołowi. Kościół nie spełnia warunków, aby złożyć z siebie ofiarę Bogu, ponieważ Bóg nie może uznać niedoskonałej ofiary. Lecz Jezus, mając dostęp do zasługi, powierzonej w ręce Boga, przypisuje ją tym, którzy się poświęcają. W ten sposób staje się On poręczycielem lub gwarantem dla tych, którzy chcą stać się Jego uczniami. Niczego więcej nie potrzeba, ponieważ ich poświęcenie polega na ofiarowaniu się, a oni muszą poświęcić jedynie to, co mają. Nasz Pan przypisuje Kościołowi swoją zasługę, która uzupełnia to, czego nie mają, czego im brakuje z powodu dziedziczności, dlatego, gdy skończy się ich umowa, zasługa zostanie uwolniona, tak jak po zapłacie weksla, poręczający go jest wolny.

::R5661 : strona 103::

UWOLNIENIE TEJ ZASŁUGI

Nasz Pan Jezus staje się Gwarantem, Poręczycielem lub Przypisującym swoją zasługę wszystkim, którzy poświęcą się Bogu. Dotyczy to nie tylko Małego Stadka, ale także Wielkiej Kompanii, która jest częściowo wierna i która będzie potrzebowała tego przypisania, aby wypełnić swoje Przymierze. Obejmuje to również tych, którzy ostatecznie rozmyślnie staną się niewierni i umrą Drugą Śmiercią. Gdy to wszystko się dokona, wówczas zasługa Chrystusa zostanie zupełnie uwolniona, ponieważ nie będzie już potrzeby jej przypisywania. Cała zostanie użyta do zapieczętowania Nowego Przymierza, którego Pośrednikiem jest Chrystus, a Jego Królestwo stanie się Pośredniczącym Rządem dla błogosławienia i naprawienia świata.

Naśladowcy Chrystusa otrzymali propozycję, aby złożyć swoje ludzkie życie w ofierze, tak jak Jezus złożył swoje – w sposób, jaki Boska opatrzność im wyznaczy. Jednak ci, którzy się poświęcają Bogu, należą do grzesznych potomków Adama, dlatego Bóg ma prawo odmówić zawarcia umowy z takimi pokutującymi grzesznikami. On mówi: wasze życie już zostało potępione. Ono już w trzech czwartych jest stracone, dlatego nie możecie położyć więcej niż jedną czwartą ofiary, która jest bezwzględnie wymagana. Jednak Plan Boży przewidział, że Jezus może stać się Poręczycielem dla tych, którzy pragną stać się Jego naśladowcami w poświęceniu. Dzięki Niemu ich ofiary są przyjmowane jako część Jego ofiary, aby mogli uczestniczyć również w Jego chwale.

FILOZOFIA USPRAWIEDLIWIENIA PRZEA WIARĘ

Filozofia tej idei jest następująca: Jezus przekazał już w ręce Niebiańskiego Ojca – czyli w ręce Sprawiedliwości – zasługę, odpowiadającą wartości Jego ludzkiego życia, złożonego jako ofiara w posłuszeństwie Boskiemu życzeniu. Ta ofiara, która stanowi wystarczające zadośćuczynienie za Adama i każdego, należącego do jego rodu, czeka w Bożych rękach, aby zostać użyta w odpowiednim czasie – w czasie wyznaczonym jako początek Tysiącletniego Panowania Chrystusa, błogosławienia, podniesienia i Restytucji świata. Zatem pewna część tego błogosławieństwa, czyli zasługi Chrystusa, ma spłynąć na każdego potomka Adama podczas Restytucji, a pewna część we właściwym czasie dotyczy tych dzieci Adama, które obecnie porzucają grzech i stają się członkami Chrystusa, poświęcając się na śmierć.

Jezus jako Orędownik tych, którzy pragną stać się Jego naśladowcami, przypisuje im tę zasługę, która jest Jego zasługą, co powoduje, że są uznani przez Boga. To przypisanie jest odpowiednikiem błogosławieństw Restytucji, które gdyby nie obecne przypisanie, otrzymaliby w Tysiącleciu. Zatem ta przypisana zasługa, równoważąca całą ich niedoskonałość, jest uważana za usprawiedliwiającą ich od wszelkiego grzechu, od wszelkiego potępienia. W ten sposób usprawiedliwieni przez wiarę są uznawani przez Boga, a ich ofiary są przyjmowane przez Niego jako część ofiary ich Odkupiciela.

Dopiero wówczas, gdy cała zasługa Chrystusa, przypisana w ten sposób poświęcającym się w Wieku Ewangelii, zostanie uwolniona, pełna zasługa ofiary Chrystusa będzie dostępna dla rzeczywistej Restytucji Adama i całego jego rodu. Ta część z zasługi Chrystusa, która została przypisana indywidualnie każdemu z Jego naśladowców, jest uwalniana, gdy ten naśladowca umiera, ponieważ przypisanie miało jedynie umożliwić przyjęcie jego ofiary przez Boga. Ten, kto się ofiarował, tym samym zrzekał się swoich ziemskich nadziei i perspektyw – przyszłych przywilejów Restytucji, zagwarantowanych wszystkim ludziom przez Jezusa. Wszystko to ofiarował w chwili swego poświęcenia. Jednak jego poświęcenie się aż do śmierci obejmuje całą resztę: jego zdolności, zaangażowanie, żywotność i siły. To poręczenie naszego Zbawiciela za Kościół działa jak blokada na cenę okupu, która, aby zapewnić ludziom restytucyjne przywileje, musi w całości zostać zapłacona Sprawiedliwości.

ILUSTRACJA PRZYPISANIA ZASŁUGI

Aby to wyjaśnić: załóżmy, że ktoś, nazwijmy go A, wpłacił na swoje konto w banku milion dolarów na określony czas, przeznaczając je na konkretny cel. W międzyczasie niektórzy z jego przyjaciół potrzebują gotówki lub kredytu. Wówczas A mówi do bankiera: nie chcę niczego wypłacać z konta w pańskim banku, na którym mam milion dolarów, ale jestem pewien, że z przyjemnością udzieli pan kredytu moim przyjaciołom, jeśli za nich poręczę. Bankier z pewnością odpowiedziałby: tak, jeśli pan poręczy, że udzielony kredyt zostanie spłacony w terminie. W związku z poręczeniem przez pana A jego rachunek na milion dolarów zostanie zablokowany, dopóki kredyt, za który poręczył, nie zostanie spłacony. Ale gdy to nastąpi, rachunek na milion dolarów

::R5661 : strona 104::

będzie wolny od zobowiązań, tak jak gdyby nigdy ich nie było, a kredyt udzielony na podstawie poręczenia przez pana A, nie był nikomu przypisany.

Podobnie jest z nami, gdy stajemy się uczniami Chrystusa. Jezus za nas ręczy. On staje się naszym Poręczycielem, wierząc, że wypełnimy nasze zobowiązanie, ofiarując swoje życie. Dopóki nasze życie się nie zakończy, przypisanie zasługi Chrystusa za nas blokuje możliwość jej zastosowania za świat. Lecz gdy każdy z nas umrze, wszelkie przypisanie zasługi na naszą rzecz zakończy się, ponieważ wypełniliśmy naszą umowę. W przypadku tych, którzy nie oddadzą swojego życia dobrowolnie, zgodnie z przymierzem, Jezus jako Poręczyciel, jednak dopilnuje, aby oddali swoje życie. Niektórzy z nich w wielkim Czasie Ucisku przeżyją ogromne doświadczenia, a ich śmierć im również przyniesie pewną miarę błogosławieństwa; inni umrą Drugą Śmiercią.

====================

— 1 kwietnia 1915 r.–