Zmień język 

::R5613 : strona 23::

PRABABKA KRÓLA DAWIDA

– 7 LUTEGO – RUTY 1 –

PIĘKNA HISTORIA – DOMOWE ŻYCIE W IZRAELU – SKRYTE UCZUCIA – ZWIEDZENI DOBRZY LUDZIE – POWRÓT NOEMI – NAWRÓCENIE RUTY – ILE JĄ TO KOSZTOWAŁO – CO ZYSKAŁA.

„[…] Twój lud będzie moim ludem, a twój Bóg będzie moim Bogiem” – Ruty 1:16 (UBG).

MÓWI się, że gdy Benjamin Franklin był amerykańskim konsulem w Paryżu, spędził wieczór w towarzystwie ludzi literatury. Poproszono go, aby coś opowiedział dla uprzyjemnienia zebranym czasu. Wyjmując z kieszeni rękopis, przygotowany na taką okazję, Franklin rzekł: „Czytając niedawno bardzo starą księgę, znalazłem w niej niezwykle interesujący fragment, który – jak wierzę –

::R5614 : strona 23::

zainteresuje również wielu z was, podobnie jak zainteresował mnie. Przepisałem go i jeśli pozwolicie, przeczytam go”. Była to historia, która jest tematem naszej Lekcji, a właściwie cała historia z Księgi Ruty. Mówi się, że słuchacze byli nią zachwyceni i pragnęli się dowiedzieć, gdzie w starożytnej historii można znaleźć tak piękną i uduchowioną opowieść. Odpowiedział, że przepisał ją z Biblii, czym wywołał ogromne poruszenie, ponieważ w tamtym czasie przedstawiciele rządowych i literackich środowisk we Francji byli agnostykami, jeśli nie ateistami.

Historia z Księgi Ruty przybliża nam nieco życie Izraelitów i pokazuje, że w tle ówczesnych wojen, zamieszek itp. krył się duch głębokiej religijności, co naturalnie wzbudza nasze największe zainteresowanie w odniesieniu do dziejów każdego narodu. Wydarzenia opisane w tej Księdze rozpoczynają się w Betlejem „mieście Dawidowym”, w którym wieki później urodził się Jezus, „Syn i Pan Dawida”. O pobożności tej rodziny świadczą znaczenia imion jej członków. Imię męża, Elimelech, znaczy „Bóg jest Królem”. Uważa się, że imię jego żony – Noemi – znaczy „Przyjemność Jehowy”. Małżeństwo miało dwóch młodych synów, Machlona (chorowity) i Kiliona (tęskniący).

Zniechęceni nieprzyjacielskimi najazdami, często niszczącymi owoce ich pracy, a potem straszną suszą, która niemalże wywołała klęskę głodu, opuścili swój dom, przeprawili się przez Jordan do ziemi Moabu i mieszkali tam przez dziesięć lat. Tam też obaj synowie się ożenili. Obaj umarli, pozostawiając wdowy, umarł i Elimelech. Opuszczenie Ziemi Obiecanej, Ziemi Przymierza, po to, by żyć wśród ludzi, którzy byli bałwochwalcami i którzy nie byli w żadnej relacji z Bogiem, najwyraźniej nie przyniosło rodzinie wielkiego dobrobytu, ponieważ Noemi nie miała prawie nic, gdy zdecydowała się powrócić do swojej ojczyzny.

Warto w tym miejscu zauważyć, że poświęcenie naszego duchowego dobra na rzecz ziemskich dobór nigdy nie jest właściwe. Życiową dewizą wszystkich chrześcijan powinno być: „Bóg przede wszystkim”. Domniemanie, że rodzina Elimelecha przeprowadziła się do ziemi Moabu, aby wypełnić jakąś misję, nie jest słuszne, ponieważ choć Moabici jako potomkowie Lota byli spokrewnieni z Izraelitami i nawet mówili podobnym językiem, jednak Boże Przymierze dotyczyło jedynie potomków Abrahama, inni byli obcymi, nieznajomymi, cudzoziemcami, jak reszta pogan. Nie byłoby zatem właściwe podejmować próby nawracania Moabitów, Bóg bowiem nie powołał Moabitów, lecz jedynie Izraelitów – jak czytamy: „Spośród wszystkich rodów ziemi, poznałem tylko was […]” – Amos 3:2 (Nowa Biblia Gdańska).

Jednak wielu chrześcijan popełniło ten sam błąd, co owa rodzina. Jeżeli byli prawdziwymi chrześcijanami, tym większą ponoszą odpowiedzialność, ponieważ chrześcijanina łączy z Bogiem głębsza relacja i powinien on lepiej rozumieć Jego wolę i mieć większą miarę ducha „zdrowego umysłu”. Niemądrze było zabrać dwóch chłopców do pogańskiej ziemi, gdzie łatwo mogli ulec złym wpływom; należało ich raczej otoczyć mądrą opieką, dzięki czemu zachowaliby lojalność wobec Jehowy.

Noemi z pewnością to rozumiała, o czym świadczą jej słowa, przywołane w naszej Lekcji: „Odczuwam bowiem wielką gorycz ze względu na was, gdyż ręka PANA obróciła się przeciwko mnie”. Ponownie zauważamy, że ręka Pana, zwrócona przeciwko niej, w istocie działała dla jej dobra, a nieszczęście, które ją spotkało, wywarło na nią właściwy wpływ, skłaniając ją do powrotu do Ziemi Obiecanej.

DWA PIĘKNE CHARAKTERY

Noemi (przyjemność Jehowy) z pewnością miała piękny charakter. Świadczy o tym głębokie przywiązanie, jakie okazały jej obie synowe. Obie wolały zerwać swoje rodzinne związki i przyłączywszy się do niej, wyruszyć w podróż do jej ojczyzny. Jednak, gdy Noemi uświadomiła sobie, że jej synowe będą obce w obcej ziemi i będą tęsknić za domem, tak jak ona teraz tęskniła, z czułością poprosiła, aby ponownie przemyślały swoją decyzję – czy nie byłoby lepiej, gdyby wróciły do swojego domu i rodziny, do swoich zwyczajów i tradycji i by ponownie wyszły za mąż itd.

Jedna usłuchała rady Noemi i pożegnała ją pocałunkiem, lecz druga, Ruta, odpowiedziała tak stanowczo, że jej słowa na trwale zapisały się w kanonie literatury:

„Nie nalegaj na mnie, abym cię opuściła
i odeszła od ciebie.
Gdziekolwiek bowiem pójdziesz i ja pójdę,
a gdziekolwiek zamieszkasz
i ja zamieszkam.
Twój lud będzie moim ludem,

„A twój Bóg będzie moim Bogiem.
Gdzie ty umrzesz, tam i ja umrę,
i tam będę pogrzebana.
Niech mi to Pan uczyni
i niech do tego dorzuci, jeśli coś innego
niż śmierć oddzieli mnie od ciebie”.

Gdy mówimy, że Ruta się nawróciła, to oczywiście nie w tym znaczeniu, że została chrześcijanką albo że stała się spadkobierczynią chrześcijańskich obietnic, ponieważ one nie istniały do czasu, aż Jezus przez swoją śmierć, otworzył „nową i żywą drogę” poza Zasłonę. Ruta nawróciła się na judaizm i to właśnie jest kolejne świadectwo wiernego życia Noemi – wersety 16 i 17 [Ruty 1:16,17] (UBG).

ZNACZENIE STANOWCZEJ DECYZJI

Jedno warto tu zauważyć: stanowczość, z jaką Ruta podjęła swoją decyzję. Nie postanowiła, że spróbuje na jakiś czas zamieszkać w Judei. Była to decyzja obowiązująca aż do śmierci. Pod tym względem każdy przypadek prawdziwego nawrócenia się jest podobny. Tak też jest z chrześcijaninem – nikt nie stanie się prawdziwym chrześcijaninem, dopóki nie podejmie stanowczego i silnego postanowienia oddzielenia się od świata, jego spraw, upodobań, nadziei, ambicji i się nie poświęci, aby się uświęcać i trwać w służbie dla Pana aż do śmierci. Trudno przecenić wartość takiej stanowczej życiowej decyzji. Tysiące istnień jest zniweczonych z powodu niezdecydowania. Niezłomne postanowienie, aby służyć Bogu stanowi jedyny warunek, który daje nam nadzieję, że umocnimy nasze „powołanie i wybranie”.

Zgodnie z Bożą obietnicą, daną narodowi żydowskiemu Noemi i Ruta zostały pobłogosławione dzięki powrotowi do Pana – do Jego ludu – do Jego Ziemi Przymierza i Obietnicy. Nie zapominajmy, że wszystkie obietnice dla cielesnego Izraela były ziemskie, podczas gdy wszystkie, dane duchowemu Izraelowi są niebiańskie.

::R5614 : strona 24::

Zarówno szlachetność, jak i mądrość charakteru Noemi ujawnia się w jej postępowaniu, gdy prawie bez środków do życia, przybyła do Betlejem, pozbawiona możliwości ubiegania się o jakikolwiek dział w dziedzictwie swojego męża lub w ziemi, należnej jej dwóm zmarłym synom. Noemi nie błagała o nic ani nie prosiła Ruty, aby to uczyniła. Nie było nieszczerego płaczu ani fałszywej skromności. Tak jak inne ubogie niewiasty, Ruta poszła zbierać resztki zboża, które żniwiarze pozostawili na polu. Prawo Zakonu, chroniące ubogich, zakazywało koszenia zboża, rosnącego na krańcach własnego pola, lecz miało ono pozostać dla ubogich. Noemi poradziła Rucie, aby poszła zbierać kłosy na polu jednego ze swych zamożnych krewnych, imieniem Boaz.

PRABABKA KRÓLA DAWIDA

Noemi dobrze przewidziała, że zamożny Boaz zwróci uwagę na skromną, młodą niewiastę, która codziennie zbierała kłosy na jego polach, a później się dowiedział, że przez małżeństwo była jego krewną. Postąpił zgodnie z Prawem Zakonu, biorąc Rutę za żonę. Ich syn miał na imię Obed, synem Obeda był Jesse, a Dawid był najmłodszym synem Jessego. Tak Ruta, poganka, jest utożsamiana z królewską rodziną jako jej antenatka, oraz z największym Synem i Panem Dawida – Jezusem.

Biblia jest bardzo uczciwą księgą. Nie ukrywa tego, że Rachab, wszetecznica z Jerycha, została przez małżeństwo przyjęta do narodu żydowskiego i znalazła się wśród przodków króla Dawida, Salomona i Jezusa. Nie ukrywa, że Ruta urodziła się jako cudzoziemka i poganka, a w pewnym okresie była czcicielką bałwanów. Żadna inna księga nie jest tak uczciwa. Podobnie Nowy Testament z godną podziwu szczerością podaje wszystkie szczegóły o tym, jak jeden z najbliższych uczniów Jezusa zdradził swego Mistrza, jak wszyscy Go opuścili i uciekli, a szlachetny Św. Piotr, zaklinając się, zaparł się Mistrza, jak później, gdy Św. Piotr i Św. Jan głosili w Świątyni, byli postrzegani przez ludzi jako ignoranci i prostacy.

Podobnie słabości i grzechy króla Dawida i innych członków rodziny królewskiej nie są w żaden sposób zakryte lub umniejszone. Wszystkie są obnażone i zganione, wymierzone za nie kary i pokuta winowajców opisane. Nie obawiamy się zaufać tym uczciwym pisarzom, tak jak obecnie uwierzylibyśmy wiarygodnym pisarzom, rejestrującym współczesną historię, chociaż trudno znaleźć zapisy w historii nowożytnej, które byłyby równie bezstronne, jak historia biblijna.

JAK STAĆ SIĘ CHRZEŚCIJANINEM

Celem naszej Lekcji nie jest pełne zapału wezwanie do nawrócenia się, lecz raczej zachęcamy, aby każdy, zanim podejmie decyzję, czy przyłączyć się do Pana i stać się naśladowcą Chrystusa, postąpił zgodnie z radą Jezusa i zastanowił się „czy mu wystarczy na ukończenie”, czy koszt nie będzie zbyt wysoki. Jednak zdecydowanie podkreślamy wagę stanowczej decyzji jako podstawy spokoju umysłu i właściwego chrześcijańskiego rozwoju oraz dziedzictwa ze świętymi na warunkach Wieku Ewangelii – Kol. 1:12.

Ci, którzy postanowili oddać swoje serca Bogu, powinni wiedzieć, że tylko przez imię Jezusa możemy powrócić do Bożej łaski i otrzymać pozwolenie wejścia do Domu Synów, ponieważ „nie masz żadnego innego imienia pod niebem danego ludziom”. W Jego imieniu oznacza w, przez i dzięki temu wszystkiemu, co stanowi o wartości Jego imienia – wiarę w Boga, posłuszeństwo Jego zasadom itd. Jednak gdy decyzja zostanie podjęta, oznacza to, że „twój Bóg będzie moim Bogiem”.

Decyzja o dołączeniu przez Chrystusa do Domu Synów została podjęta. Należy zauważyć, że nie zalecamy przyłączenia się do jakiejś denominacji, a i Biblia tego nie czyni. Biblia oświadcza, że każdy, kto chce należeć do Domu Synów, musi być przyłączony do Pana – do Chrystusa, a przez Niego do Ojca – stając się w ten sposób spadkobiercą Boga i dziedzicem razem z Jezusem Chrystusem. Imiona tych,

::R5615 : strona 24::

którzy to uczynią, są zapisane nie na ziemskiej liście członkostwa, ale „w księdze życia Baranka”, są „zapisane w niebie”.

Kolejnym krokiem powinno być oświadczenie: „twój lud będzie moim ludem”. Wszyscy, należący do ludu Bożego są jedną rodziną, bez względu na to, czy znajdują się między rzymsko katolikami lub baptystami, między metodystami lub prezbiterianami, luteranami lub anglikanami, czy też nie należą do żadnej denominacji. Wszystkie dzieci Boże są jednym ludem, ponieważ są ochrzczone przez jednego Ducha w jedno Duchowe Ciało, którego Głową jest Chrystus, a Jego Duch musi przenikać wszystkich Jego członków – 1 Kor. 12:13.

Powinniśmy nie tylko wyszukiwać należących do ludu Bożego, lecz powinniśmy ich uznawać i mieć z nimi społeczność bez względu na to, czy są biali, czy czarni, bogaci czy biedni, uczeni czy prości, „wszyscy bowiem jedno jesteście w Chrystusie Jezusie” i „jeden jest wasz Mistrz, Chrystus”.

Dla przychodzących do Chrystusa właściwym postępowaniem jest szukanie, pytanie o „stare ścieżki” – o ślady Jezusa i Apostołów, ich nauki i praktyki – niepoddawanie się wpływom nowoczesnych pojęć, filozofii i nauk fałszywie tak nazwanych, albo też dogmatom i teoriom ciemnych wieków. „Wszyscy będą wyuczeni przez Boga” jest obietnicą, należącą do całego Domu Wiary. Słowo Boże stanowi „pokarm we właściwym czasie”, daje siłę, niezbędną do wzmocnienia, zbudowania i przygotowania do udziału w Królestwie.

====================

— 15 stycznia 1915 r.–