Zmień język 

::R5332 : strona 312::

CIERPLIWOŚĆ PODSTAWOWĄ ŁASKĄ CHARAKTERU

„Albowiem cierpliwości [radosnej wytrwałości] wam potrzeba, abyście wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę [wypełnienie się]” – Żyd. 10:36.

APOSTOŁ zwraca się do Kościoła Chrześcijańskiego: Wam, którzy opuściliście świat, przyjęliście Chrystusa za swój wzór, a także za swego Odkupiciela, którzy staracie się postępować Jego śladami i poświęciliście swoje życie Panu – „cierpliwości wam potrzeba”. Do pewnego stopnia wypełniliście, wolę Bożą, gdy poświęciliście się, aby być umarłymi z Chrystusem, ale wola Boża odcisnęła się na was o wiele wyraźniej, gdy lepiej niż na początku zaczęliście rozumieć, co ta ofiara będzie oznaczać, i że tylko ci, którzy cierpią z Chrystusem, będą z Nim także panować.

„Będąc oświeceni”, zrozumieliście tę sprawę wyraźnie i „znosiliście wielki bój utrapienia”. To dobrze. Ale św. Paweł kontynuuje, pokazując w kontekście, że niektórzy po okazaniu swego zapału na jakiś czas stają się oziębli. Odczuwają zmęczenie czynieniem dobra. Apostoł mówi nam, że tacy sami odcinają się od łask, przywilejów i błogosławieństw przynależnych Kościołowi Chrystusowemu. I napomina, aby ci, którzy są nadal lojalni w sercu wobec Boga, trwali w takim stanie i wyrabiali w sobie cierpliwość, pamiętając, że jest to jedna z podstawowych łask chrześcijańskiego charakteru. Wielu ludzi już z natury posiada trochę miłości, trochę delikatności, trochę cierpliwości, trochę cichości itd. Jednak po rozpoczęciu wzrostu w łaskach Ducha

::R5332 : strona 313::

Świętego, potrzebujemy cierpliwości, aby mieć kontrolę nad ciałem, duchem tego świata i duchem samolubstwa.

Wola Boża jest w pewnym sensie tego słowa Bożym probierzem – zupełną doskonałością – i zakłada, że powinniśmy być jak nasz Ojciec, który jest w Niebie. Ale Bóg pamięta, że jesteśmy upadłymi stworzeniami i że nie możemy postępować doskonale. Nasz tekst nie oznacza, że musimy zupełnie i doskonale wypełniać wolę Bożą, ale raczej, jak to Apostoł mówi w innym miejscu, nasza służba ma być rozumna. Gdy składamy Bogu nasze ciała ofiarą żywą, jest to nasza rozumna służba. Bóg nie oczekuje od nas, że będziemy czynili to, co jest niemożliwe.

CEL NASZYCH PRÓB

Czym jest wola Boża? Zostało to wyrażone w konkretny sposób: „[…] ta jest wola Boża [dotycząca was] to jest poświęcenie wasze […]” (1 Tes. 4:3). Zgodnie z nauką Apostoła, poświęcenie jest zupełnym odłączeniem się. Jeśli na początku dokonamy takiego odłączenia samych siebie, wtedy Ojciec nas uświęca – spładza nas jako Nowe Stworzenia i poświęca. Tak więc jako pierwsze następuje dokonane przez nas odłączenie samych siebie, a następnie Boskie przyjęcie nas przez spłodzenie z Ducha Świętego jako Nowych Stworzeń i kontynuacja Jego dzieła w nas.

Czynimy, wolę Bożą, gdy całkowicie Mu się poświęcamy i zdobywamy miejsce w Nowym Stworzeniu. Jednak Bóg musi nas poddać próbie. Jak bardzo miłujemy Boga? Jak szczerzy jesteśmy? Żołnierz w armii może być lojalny w spokojnych czasach, ale jakim okaże się w sytuacji stresowej? Czy opuści wówczas swoją flagę, czy też okaże się dobrym żołnierzem? Będzie on potrzebował wiele cierpliwości. Jeżeli mówi, że miłuje swoją ojczyznę, to jego wytrwałość i wierność zostaną wypróbowane w chwili, gdy ojczyzna znajdzie się w potrzebie. Będzie musiał stać na straży, a czasem wykonywać niewdzięczną pracę. Będzie musiał znosić męczące marsze i wiele niedostatków. Wszystko to jest wymagane od wiernego żołnierza. Jeśli jest wierny, to prawdopodobnie otrzyma awans, wyróżnienie za swą wierną służbę.

Podobnie i my jesteśmy doświadczani pod względem naszej lojalności. Jak wiele jesteśmy gotowi znieść dla Chrystusa? Jak całkowicie jesteśmy Mu poddani? Jak głęboko sięga nasza uległość? Czy jesteśmy w zupełnej zgodzie z wolą Pana? Czy nasze zainteresowanie jest tylko powierzchowne, czy też wypływa z głębi serca? Pytanie nie brzmi jedynie: Czy mamy dokonać poświęcenia? – lecz gdy chrześcijanin podjął już wszystkie te wstępne kroki, – do jakiego stopnia okaże on cierpliwą wytrwałość, posłuszeństwo i lojalność?

Bóg poddaje nas tym próbom, ponieważ chce obdarzyć wielkim zaszczytem tych, którzy okażą się zwycięzcami. Tacy mają być wybranym gronem, które otrzyma Obietnicę. Jak mówi Apostoł, dopiero gdy dowiedziemy naszej lojalności do samego końca, wtedy otrzymamy daną Obietnicę, czyli jej wypełnienie.

ISTOTA OBIETNICY

Kiedy, gdzie i czym jest ta Obietnica? Niewątpliwie, stanie się ona rzeczywistością w zmartwychwstaniu. Obietnica ta obejmuje wszystko, co Bóg przygotował dla tych, którzy Go miłują, którzy miłują Go bardziej niż swoje domy i pola, dzieci, rodziców, przyjaciół, męża lub żonę, siebie, albo jakąkolwiek inną rzecz.

Ta szczególna obietnica, do której nawiązuje tu Apostoł, jest Tą Obietnicą. Wszystkie nasze nadzieje i błogosławieństwa koncentrują się na pierwotnej Obietnicy, którą Bóg dał Abrahamowi, gdy go wyprowadził z ziemi Chaldejskiej do Kanaanu. Bóg obiecał Abrahamowi, że w Jego Nasieniu błogosławione będą wszystkie narody ziemi. Była to ta wielka Obietnica dana temu Nasieniu jako zachęta, dla dodania mu cierpliwości i męstwa. Oto istota tej Obietnicy: kto ją otrzyma, będzie Nasieniem Abrahama, które ma błogosławić świat. Wierni w Chrystusie połączą się z Nim w Jego Królestwie – dostąpią zaszczytu błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi pod władzą tego Królestwa. Każde stworzenie Boże będzie wtedy przyprowadzone do poznania Jego Prawdy i otrzyma możliwość przywrócenia – jeśli będzie tego pragnąć – do doskonałości, do wszystkiego, co zostało odkupione na Kalwarii.

Obecnie dostępna jest inna sposobność. Teraz odbywa się wybór tych, którzy mają odziedziczyć tę Obietnicę jako Nasienie Abrahama. „A jeśliście wy Chrystusowi, tedyście Nasieniem Abrahamowym, a według obietnicy dziedzicami”. Apostoł zachęca w naszym tekście, abyśmy trwali w Chrystusie. Wszyscy, którzy tym samym wytrwają z Nim do końca, będą z Nim uwielbieni. Aby pozostać wiernymi, musimy mieć Jego ducha poświęcenia.

WYBITNE PRZYKŁADY CIERPLIWEJ WYTRWAŁOŚCI

Św. Jakub napomina Kościół słowami: „Bierzcie za przykład, bracia moi! utrapienia i cierpliwości proroków, którzy mówili w imieniu Pańskim”. Ci, do których zwracał się Apostoł, wiedzieli już o cierpieniach Jezusa. Wiedzieli również o wierności Apostołów. Teraz kierował uwagę ich umysłów na coś dodatkowego, zalecając: Spójrzcie w przeszłość i zauważcie, że wszyscy ci, którzy prowadzili świątobliwe życie, odznaczali się cierpliwą wytrwałością. Te przykłady, wraz z przykładami braci żyjących wśród nas, powinny być dla nas nauką i zachętą!

Powrót myślą do przeszłości zawsze przynosi korzyść. To, co obok nas, często jest zbyt blisko, abyśmy to ujrzeli we właściwym świetle. Było więc stosowne, by Apostoł zwrócił uwagę na tych, którzy okazali wierność w przeszłości, aby stali się dla nas zachętą i przykładem tego, czego pragnie Bóg. W tych, którzy są Jego, Bóg pragnie widzieć gotowość do wytrwania w cierpliwości i wierności, dzięki czemu okazują oni prawdziwy charakter – taki, który jest Mu bardzo przyjemny.

Przeglądając zapiski Starego Testamentu o prorokach, zauważamy, że wielu z nich wykazywało tę właśnie cechę określaną przez Apostoła jako lojalność wobec Pana, gotowość znoszenia ucisków na Jego rzecz, a nie jako doświadczenia zadawane im przypadkowo przez ludzi. Widzimy Mojżesza – z jaką gotowością znosił

::R5333 : strona 313::

utrapienie, ponieważ wierzył w Obietnicę daną Abrahamowi i był przekonany, że ta Obietnica się kiedyś wypełni. Wolał raczej cierpieć z ludem Bożym, niż żyć spokojnie w królewskiej rodzinie faraona, do której został adoptowany.

Kolejny przykład cierpliwej wytrwałości w znoszeniu udręki i silnego sprzeciwu przez długi czas, widzimy w Hiobie. To samo widzimy w Jeremiaszu – ileż trudu kosztowała go jego wierność i jak cierpliwie wszystko znosił. To samo widzimy również w proroku Danielu – jego wierność wobec Pana i cierpliwość w znoszeniu wszystkiego, na co Bóg dozwolił, aby przyszło na niego. Podobnie było w przypadku innych proroków. I czytamy, że ich doświadczenia zostały opisane dla naszego napomnienia, dla naszego pouczenia. Chociaż oni należą do jednej Dyspensacji, a my do drugiej, to jednak ich doświadczenia dostarczają nam dobrych lekcji – 1 Kor. 10:6,11.

OSOBISTE ZASTOSOWANIE TYCH LEKCJI

Stosując te lekcje do siebie, możemy powiedzieć, że bez względu na to, w jakim zakresie możemy cieszyć się przywilejem głoszenia Słowa Bożego i znoszenia z tego powodu prześladowania, jeśli będziemy znosić je z cierpliwością, to przyniesie nam ono proporcjonalne błogosławieństwo i uznanie ze strony Pana. Nie powinniśmy jednak myśleć, że byłoby Mu przyjemnie, gdybyśmy cierpiąc, myśleli: O, jakie ciężkie, jakie okropne i nieznośne są te cierpienia! Taka postawa nie potwierdzałaby, że wierzymy Jego Słowom, iż: „[…] wszyscy, którzy chcą pobożnie żyć w Chrystusie Jezusie, prześladowani będą”,

::R5333 : strona 314::

a także, że wszystkie rzeczy dopomagają nam ku dobremu – 2 Tym. 3:12; Rzym. 8:28.

Gdy Hiob był bogaty, gdy cieszył się pomyślnością, Bóg doświadczył go, odbierając mu rodzinę, bogactwo, zdrowie, a nawet dozwalając, aby jego żona zwróciła się przeciwko niemu. Jednak w tym wszystkim Hiob nie wystąpił przeciwko Bogu. Rzeczywiście, wyraził zdziwienie, lecz spoglądał ku Panu z wiarą, mówiąc: „A choć ta skóra moja roztoczona będzie, przecież w ciele moim oglądam Boga”. Jeszcze dostąpię objawienia się Jego łaski i dowiem się, jakie znaczenie miały te doświadczenia i utrapienia, które na mnie spadły. „Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał […]” – Ijoba 13:15.

Gdy próby się zakończyły, Bóg zwrócił mu dzieci, domy, pola i przyjaciół. A te, oddane w obfitości, są cieniem błogosławieństw Restytucji – pokazują, w jaki sposób utrapienia zesłane na ludzkość ostatecznie wyjdą na dobre tym, którzy będą miłować Boga. Jeżeli ci, którzy teraz znoszą różne utrapienia z powodu swojej lojalności wobec Pana, z powodu swojej ufności w Jego zarządzenia, zniosą te doświadczenia i próby z radością, to one na pewno przemienią się w dobro, przynosząc im „nader zacnej chwały wieczną wagę”.

====================

— 15 października 1913 r. —