Zmień język 

::R5300 : strona 259::

Wyższość oryginalnego Przymierza Abrahamowego

Pismo Święte wspomina o trzech wielkich Przymierzach, przedstawionych obrazowo w trzech żonach Abrahama. Porządek tych Przymierzy pokazany był w kolejności tych trzech żon. Sara była pierwszą żoną Abrahama – jedyną uznaną żoną. Później była Agara, służebnica Sary; a potem Ketura. Sara i Agara zrodziły, każda po jednym synu; z Keturą zaś Abraham miał sześć synów. Wspomniane jest w Piśmie Świętym, że Abraham uczynił Izaaka dziedzicem (1 Moj. 25:5), a dopiero przez Izaaka, Ismael i synowie Ketury otrzymali swe działy. Chociaż Ismael urodził się przed Izaakiem, to jednak głównym spadkobiercą był Izaak.

Od samego początku, Przymierze, jakie Bóg miał w planie Swoim było to, według którego wybierany jest Kościół – Obietnica Abrahamowa, lub Przymierze. Św. Paweł oświadcza (Gal. 3:8), że Bóg przedtem ogłosił Abrahamowi Ewangelię, mówiąc: „W tobie i w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie rodzaje ziemi” (1 Moj. 12:3; 1 Moj. 28:14). Ten sam Apostoł wykazuje również, że oryginalne Przymierze Abrahamowe wspomina dwa nasienia: „rozmnożę nasienie twoje, jako (1) gwiazdy niebieskie, i jako (2) piasek, który jest na brzegu morskim” (1 Moj. 22:17). Ponieważ Abraham był tu typem na Boga, a Obietnica wskazywała, że miały rozwinąć się dwie klasy dzieci Bożych – (1) Chrystus i Kościół, na poziomie duchowym; i (2) Restytucyjna klasa ludzkości, na poziomie ludzkim.

Św. Paweł wspomina o tym podwójnym nasieniu także w liście do Rzymian 4:16,17. Dowodzi tam, że jedno rozwija się pod Wiarą, a drugie pod Prawem i Uczynkami. To pierwsze, Duchowe Nasienie, było w procesie rozwoju w obecnym Wieku Ewangelii. To drugie nasienie według ciała, klasa Restytucji (za wyjątkiem Starożytnych Godnych, wypróbowanych przed Wiekiem Ewangelii), rozwinie się pod Nowym Przymierzem i jego Pośrednikiem; a więc pod Prawem i Uczynkami, a nie tylko pod Wiarą.

Zawarte na Synaju Przymierze Zakonu było obrazem na Nowe Przymierze, a pośrednikiem jego był Mojżesz, mąż Boży. To Przymierze nikogo nie doprowadziło do doskonałości, ponieważ jego pośrednik, jak i wszyscy Izraelici, byli niedoskonałymi. Św. Paweł wyjaśnia, że Izrael, typicznie przedstawiony w Ismaelu, nie dostąpił obiecanego błogosławieństwa, ale Chrystus dostąpił go. Jednak później, Izrael dostąpi błogosławieństwa, jak wykazuje to Apostoł; a błogosławieństwo to spłynie przez Nowe Przymierze, po uwielbieniu Kościoła.

Zachodzi pytanie: Jeżeli tedy pierwotne Przymierze Abrahamowe obejmuje Boską Obietnicę w całości, tak dla Kościoła jak i dla świata, to po co Bóg zrządził dwa inne Przymierza; mianowicie: Przymierze Zakonu, zawarte z Izraelem przy górze Synaj i mające Mojżesza za pośrednika; oraz Nowe Przymierze, które ma nastąpić i pod którym cały świat dostąpi błogosławieństwa?

CEL DODATKOWYCH PRZYMIERZY

Odpowiadamy, że te dwa Przymierza były dodane w celu lepszego pojaśnienia Boskich Zamysłów, abyśmy mogli lepiej zrozumieć i ocenić działanie Boskiej Miłości i Sprawiedliwości.

(1) Przymierze Zakonu było dodane do Abrahamowej Obietnicy, czy Przymierza, aby jak wyjaśnia Apostoł, wypełnić czas, aż do przyjścia obiecanego Nasienia, do którego Przymierze stosowało się. Potrzeba tego zachodziła z powodu grzechu, aby Boski wysoki ideał dla onego nasienia mógł być pokazany. Przymierze Zakonu z Izraelem wyświadczało tej usługi; albowiem wystawiało ideał, który dał uznanie Jezusowi a potępił wszystkich innych. Przymierze to pomogło też zwrócić uwagę narodu żydowskiego ku Bogu i ku sprawiedliwości; a ponadto, przysposobiło niektórych do chwalebnego Wysokiego Powołania z Wieku Ewangelii, gdy zostali zaproszeni do Boskiej łaski i współdziedzictwa z Mesjaszem w Tysiącletnim Królestwie.

Przymierze Zakonu dostarczyło też pewnych typicznych lekcji i proroctw, które były bardzo korzystne dla Duchowego Izraela podczas Wieku Ewangelii; ilustrując nam w tych typach i cieniach Prawa (Prawo Mojżeszowe – przyp. tłum.), i ogłaszając nam w proroctwach Starego Testamentu różne sprawy odnoszące się do błogosławieństw dla Kościoła w tym Wieku, a świata w następnym Wieku.

(2) Przez Nowe Przymierze – drugie dodanie do pierwotnego Przymierza Abrahamowego – świat ma dostąpić łask i błogosławieństw Restytucji. To Nowe (Prawo) Przymierze nie zostało jeszcze inaugurowane (urzędowo instalowane); ponieważ Pośrednik, który ma je inaugurować i błogosławić całe potomstwo Adama w Wieku Tysiąclecia, nie został jeszcze skompletowany. To Nowe Przymierze zostanie inaugurowane po zakończeniu Wieku Ewangelii, a jego dzieło obejmie cały okres Tysiąclecia.

Jezus, nasz Odkupiciel i Głowa, jest naznaczonym Pośrednikiem tego Nowego Przymierza na mocy zasługi Swojej własnej ofiary na Kalwarii. On mógłby je zapieczętować i natychmiast rozpocząć jego działanie, gdyby Ojciec „nie przejrzał coś lepszego dla nas” (Kościołowi, Oblubienicy Chrystusa, którą Bóg uznał jako członków Jezusa) niż dla Starożytnych Godnych. Rzeczy dla Kościoła nazwane są, lepsze w tym znaczeniu, że są wyższe, chwalebniejsze aniżeli obiecane Ojcom świętym (Żyd. 11:35, 39, 40). Jest to Tajemnicą – że Wiek Ewangelii został poświęcony rozwojowi Ciała Pośrednika – Efez. 3:3-6; Kol. 1:27.

::R5300 : strona 260::

DZIECI PRZYSIĘGI

Pismo Święte jasno pokazuje, że nasz Pan był Mesjaszem, dawno obiecanym Nasieniem Abrahama (Łuk. 1:32,33,55,72-74; Łuk. 2:11; Jana 1:41; Jana 4:25,26). „Kościół, który jest ciałem Jego” jest również rozwijany pod tym pierwotnym Przymierzem Abrahamowym, które Bóg potwierdził przysięgą. Św. Paweł nazywa to „wystawioną nam nadzieją, którą mamy jako kotwicę duszy, bezpieczną i pewną, wchodzącą, aż wewnątrz za zasłonę” (Żyd. 6:13-20). Na innym miejscu on mówi do Kościoła: „My tedy bracia, tak jako Izaak, jesteśmy dziatkami obietnicy” (Gal. 4:28). Kościół jest dziećmi Przysięgi.

Nasza Obietnica spłodzenia do nowej natury przez Chrystusa, bardzo różni się od tej, przez którą Żydzi stali się Domem Sług, i całkowicie różni się od tych obietnic, przez które odrodzony Izrael i wszystkie rodzaje ziemi zostaną przywrócone w procesach Restytucji do ludzkiej doskonałości jako dzieci Ketury, czyli Nowego Przymierza. Ponieważ nasz Pan rozwinął się pod Przymierzem Abrahamowym, Kościół również musi się rozwijać pod tym Przymierzem; ponieważ Duchowe Nasienie nie może być dzieckiem dwóch matek. Jest napisane: „W Izaaku nazwane będzie nasienie” – 1 Moj. 21:12.

NOWE PRZYMIERZE WIECZNE

Jest bardzo oczywiste, że ludzkość nie wejdzie w indywidualny związek Nowego Przymierza z Bogiem na początku Wieku Tysiąclecia, ale uczyni to pod koniec tego Wieku. Przez cały ten okres sprawa będzie ściśle i wyłącznie w rękach Pośrednika. W tym czasie, On będzie podnosił ludzkość, i uczyni ich indywidualnie oraz zbiorowo (ilu zechce) godnymi Boskich błogosławieństw i życia wiecznego. Zatem widzimy wyraźnie, że koniec Wieku Tysiąclecia będzie końcem Pośrednictwa Chrystusa, i będzie oznaczał osobistą i indywidualną relację każdego człowieka z Nowym Przymierzem.

Jest jeszcze jeden pogląd, który powinniśmy wziąć pod uwagę, a jest nim: To samo Nowe Przymierze, które rozpoczyna się wraz z początkiem Wieku Tysiąclecia, będzie trwać przez całą wieczność. Nie będzie dodatkowego Nowego Przymierza pod koniec tysiącletniego panowania Chrystusa. To Nowe Przymierze będzie działało, nie bezpośrednio między Bogiem a człowiekiem, ale poprzez Pośrednika. W tym Przymierzu, Bóg oświadcza, że On nie będzie już więcej pamiętał grzechów i niegodziwości świata, że już więcej nic nie będzie miał przeciwko ludzkości, i że ludzie będą mogli otrzymać Jego błogosławieństwa tak samo, jakby otrzymywali je osobiście od Niego Samego. Ludzie zostaną przyjęcie poprzez swojego Przedstawiciela, Pośrednika, Chrystusa.

Podczas Tysiącletniego Panowania cały świat będzie w związku Przymierza z Bogiem, dokładnie w taki sam sposób,

::R5301 : strona 260::

w jaki Izrael był w związku Przymierza z Bogiem – poprzez Pośrednika. Przymierze Zakonu przetrwało po śmierci Mojżesza. Podobnie Nowe Przymierze będzie kontynuowane po tym, jak Chrystus zakończy Swoje dzieło. Cały świat ludzkości będzie objęty tym Przymierzem. Jednak zanim Bóg w końcu ich przyjmie, On podda ich próbie, aby zobaczyć, jak wielu z nich zostanie uznanych za godnych życia wiecznego. Dlatego próba przy końcu tysiąclecia jest próbą od Jahwe, sposobnością udowodnienia, że jest się godnym zawrzeć z Nim wieczne przymierze. Oni nie będą poddawani próbie jako naród lub jako rasa, ale każdy człowiek będzie musiał wykazać swoje własne prawo do tego związku przymierza – nowego związku przymierza, w którym pierwotna społeczność została utracona przez nieposłuszeństwa Ojca Adama.

Przez tysiąc lat Mesjańskiego Panowania, On jako Pośrednik będzie sprawował absolutną kontrolę nad całą rodziną ludzką. Jego Prawo i Jego zarządzenia, pozostające w pełnej harmonii z postanowieniami Jahwe, będą obowiązywać. One będą bardziej korzystne niż jakiekolwiek inne zarządzenia, które Jahwe mógłby uczynić bezpośrednio; ponieważ ludzkość, będąc niedoskonała, jeszcze przez pewien czas nie byłaby w stanie doskonale myśleć, mówić i czynić, a Prawo Jahwe nie może uznać grzechu w żadnym stopniu.

Pośrednik będzie miał całą ludzkość pod Swoją kontrolą i pod Swoimi przepisami, w celu podniesienia wszystkich, którzy tego zechcą. Obejmuje to również prawo do zniszczenia we Wtórej Śmierci każdego, kto nie będzie posłuszny. On może w tej sprawie skorzystać ze wszystkich uprawnień władzy autokratycznej. Nikt nie będzie miał żadnej władzy poza Nim. Syn, kupiwszy świat, będzie Autokratą przez te tysiąc lat. Królestwo będzie Panowaniem pod przymusem. Będzie to konieczne dla naprawienia świata w sprawiedliwości, w celu jego udoskonalenia.

PEŁNA PRÓBA ZAPEWNIONA WSZYSTKIM

Pismo Święte jasno stwierdza, że Bóg od samego początku zamierzył ludzkości dać inną, indywidualną próbę na życie wieczne, całkowicie wolną od szkód, jakie ponieśli w wyniku niepowodzenia Adama w pierwszej próbie. W tym celu wszystko tak przewidział, aby Sprawiedliwość mogła usankcjonować ten porządek. W tym właśnie celu, Chrystus „śmierci skosztował za wszystkich”. On „dał Samego Siebie na Okup za wszystkich, co miało być świadczone w słusznym czasie”. Dla niektórych właściwy czas przypada w obecnym Wieku. Dla innych właściwy czas nastąpi w Wieku Mesjańskim.

Ci, którzy umrą podczas tysiącletniego Panowania Chrystusa, będą tymi, którzy otrzymali pełną próbę. Będą to ci, którzy pozostaną nienawróceni, ci, których wola nie będzie dobra. Jednak Bóg chce, aby nikt nie zginął z powodu ignorancji, niezrozumienia. Dlatego Bóg zapewnił pełne oświecenie wszystkich (1 Tym. 2:3-6), i wszyscy, którzy będą posłuszni, zostaną zbawieni; ta pełna sposobność zostanie przedstawiona wszystkim poprzez Chrystusowe Królestwo.

Jeśli pod Mesjańskim Panowaniem niektórzy umrą w wieku stu lat, będąc wciąż niedoskonałymi, nie w pełni przywróconymi do doskonałości, to jak można powiedzieć, że mieli pełną próbę? Odpowiedzią jest, że Boskim zarządzeniem dla każdego członka naszej rasy jest, że jeśli oni zechcą, to Chrystus w Swoim Pośredniczącym Królestwie pomoże im wyjść z tego upadłego stanu. Warunkiem będzie, aby przyjęli i starali się być posłuszni Bożej woli. Po uzyskaniu jasnej znajomości Prawdy, wszyscy tacy otrzymają pomoc do przezwyciężenia swoich słabości, z uwzględnieniem wszystkich ich słabości wynikających z niedoskonałości. Ale ci, którzy dobrowolnie grzeszyliby przy takiej znajomości i sposobności, zrobiliby to samo, gdyby posiadali pełną wiedzę i umiejętność.

O tej ostatniej klasie mówi się jako o aniołach, czyli posłańcach Szatana i Grzechu; albowiem kto dobrowolnie i świadomie grzeszy przeciwko Boskim zarządzeniom, posiada ducha Szatana. Wszyscy, którzy rozwiną w sobie taką nieposłuszną wolę, pójdą na Wtórą Śmierć. Dla nich nie ma nic więcej. Cały Plan Zbawienia ma na celu uratowanie tych, którzy dzięki znajomości i sposobności, zechcą z radością zbliżyć się do Boga i kroczyć drogami prawdy i prawości.

TRZY WIELKIE PRZYMIERZA W STRESZCZENIU

Jak powiedzieliśmy powyżej, Przymierze Abrahamowe jest pierwsze pod względem czasu i ważności. To Przymierze posiada dwie części. Pierwsza odnosi się do Duchowego Nasienia Abrahama, Chrystusa, Głowy i Ciała – antytypicznego Izaaka, lub, w innej figurze, do Izaaka i Rebeki. Jest to Nasienie Abrahama – Nasienie Obietnicy – nie cielesne, ale Duchowe.

::R5301 : strona 261::

Druga część tego Przymierza odnosi się do świata ludzkości – „wszystkich rodzajów ziemi”. Ci mają być błogosławieni przez Duchowe Nasienie, mając możliwość stania się cielesnym nasieniem Abrahama, i odziedziczenia wraz z nim, ziemi i wszystkich jej rzeczy. Warunkami, na których oni mogą otrzymać Boską łaskę i Restytucję wszystkiego, co zostało utracone, będą wierność i posłuszeństwo Boskim postanowieniom, reprezentowanym w Mesjańskim Królestwie, gdy zostanie ono zainaugurowane.

Nasienie Abrahama – Jezus i Kościół – jest prawowitym Spadkobiercą (dziedzicem – przyp. tłum.) tego Przymierza Abrahamowego, całkowicie niezależnie od Przymierza Zakonu, które zostało zawarte z Izraelem na Synaju, czy Przymierza Nowego Prawa, które będzie zawarte z Izraelem przy końcu Wieku Ewangelii.

To Przymierze Abrahamowe nie miało pośrednika; ale Przymierze Zakonu miało Mojżesza za pośrednika, i Nowe Przymierze będzie miało jako Pośrednika Mesjasza, Duchowego Dziedzica Przymierza Abrahamowego.

Przymierze Abrahamowe nie potrzebuje pośrednika; nie ma bowiem żadnych wymagań i warunków, na których można by oprzeć mediację. Bóg w nim po prostu określił Swój zamiar znalezienia poprzez pewne procesy wybiórcze Nasienia Abrahama, oraz zamiar błogosławienia i uczczenia tego Nasienia w związku z resztą ludzkości. Tym specjalnie wybranym Nasieniem Abrahama, jak wskazuje Apostoł, jest Chrystus i Kościół – Wybrani Boży – Gal 3:8,16,29; Rzym. 8:29,30.

BOSKI WYBÓR DUCHOWEGO NASIENIA

Bóg podjął pewne kroki, w wyniku których dokonuje się wybór tych, którzy są wierni i podobają się Mu, tworząc tę Mesjańską grupę. Jego zarządzenia w celu ich znalezienia są pokazane w Piśmie Świętym, które odnosząc się do wezwania Wieku Ewangelii do członkostwa w tym Nasieniu Abrahama, mówi: „Zgromadźcie świętych Moich, którzy ze mną uczynili przymierzę przy ofierze” (Ps. 50:5). To Przymierze ofiarowania ludzkiej woli oraz wszystkich praw, przywilejów i swobód cielesnych, okazuje się najbardziej drastyczną próbą i ukazuje Panu bardzo osobliwy lud, który On pragnie uznać za Duchowe Nasienie Abrahama. Oni stają się Duchowym Nasieniem, poprzez wyrzeczenie się ciała oraz wszystkich jego praw i wolności – aż do śmierci.

Głowa tego Nasienia jest ową częścią zawierającą w sobie życie dla całego Ciała. Wszyscy członkowie dodani do Niego, przede wszystkim musieli być usprawiedliwieni przez Jego zasługę. Oni nie byli usprawiedliwieni pod Przymierzem Zakonu, które nikogo nie uczyniło doskonałym; ani nie byli usprawiedliwieni pod Nowym Przymierzem; bo to się jeszcze nie skompletowało. Ale krew, która wkrótce będzie skuteczna dla zapieczętowania Nowego Przymierza Zakonu dla Izraela i świata, jest teraz skuteczna dla usprawiedliwienia tych, którzy są przyjmowani jako członkowie Ciała Pośrednika. Jest to możliwe, ponieważ członkowie tego Ciała zostali wybrani z tej samej ludzkiej rodziny, co reszta ludzkości. Dlatego krew, która w przyszłości ma przypieczętować i urzeczywistnić Nowe Przymierze dla świata, jest tą samą krwią, czyli zasługą Chrystusa, która bezinteresownie usprawiedliwia wszystkich teraz powołanych do stanie się świętymi i współdziedzicami z Jezusem.

DRUGIE I TRZECIE PRZYMIERZE – TYP I ANTYTYP

Drugim Przymierzem według porządku czasu, było Przymierze Zakonu (2 Moj. 19:3-8). Było to uzupełnienie Przymierza Abrahamowego, które nie mogło kolidować z pierwotnym oryginalnym Przymierzem. Było ono typiczne. Miało typicznego pośrednika, typiczne ofiary z cielców i kozłów, typiczny Dzień Pojednania, typiczną Świątnicę i Świątnicę Najświętszą.

Trzecie i ostatnie to Przymierze Nowego Zakonu, które ma zostać ustanowione w przyszłości (Jer. 31:31-34; Żyd. 8:6-13). Ono nie może unieważnić ani usunąć pierwotnego oryginalnego Abrahamowego Przymierza Łaski, podobnie jak Przymierze Zakonu na Synaju. Przymierze Nowego Prawa nie może być wprowadzone w życie, zapieczętowane i stać się aktywnym, dopóki Przymierze Abrahamowe nie przyniesie Nasienia Abrahama i nie obdarzy Go chwałą, czcią i Boskim majestatem. Wtedy ten antytypiczny Mojżesz, kompletny Chrystus, Głowa i Ciało, będzie pośredniczyć między Bogiem a światem ludzkości przez tysiąc lat.

Podstawą błogosławieństw tego Nowego Przymierza będzie zasługa Mesjasza; lecz ta zasługa nie zostanie zastosowana za świat, ani do zapieczętowania Nowego Przymierza dla Cielesnego Izraela i ludzkości w celu uzyskania błogosławieństw Restytucji, aż najpierw zostanie skompletowane całe Nasienie Abrahama, Głowa i Ciało; a ono nie może być skompletowane, dopóki wszystkie ofiary nie zostaną zakończone. Ofiara Głowy została zakończona osiemnaście wieków temu i była ona typicznie przedstawiona przez cielca w ofiarach Izraela w Dniu Pojednania. Ofiara poświęconego Kościoła, Jego członków, którzy zostali przez Niego przyjęci, trwa już od osiemnastu wieków i była typicznie przedstawiona przez kozła w ofiarach tego samego Dnia Pojednania.

Dopiero gdy Mesjasz dokończy Swoje dzieło ofiarowania Wieku Ewangelii, dopóki ostatni członek pod Jego ręką nie przejdzie ze stanu ziemskiego do stanu Niebiańskiego, a cierpienia Chrystusa nie zostaną ukończone; i dopiero wtedy przyniesie błogosławieństwa Mesjańskiego Królestwa. I te błogosławieństwa zostały zapewnione ludzkości przez zastosowanie zasługi Jego ofiary w imieniu i przez wielkiego Pośrednika.

====================

— 1 września 1913 r. —