Zmień język 

::R5298 : strona 254::

Tablice Prawa zastąpione

— 28 WRZEŚNIA – PRZEGLĄD —

„Lecz ty, o Boże miłościwy, łaskawy, i miłosierny, nieskwapliwy, i wielkiego miłosierdzia! nie opuściłeś ich” – Neh. 9:17

KTOKOLWIEK nie dostrzega, że Mojżesz, Izrael i Prawo (Prawo Mojżeszowe – przyp. tłum.) były typami, nie wyciągnie z nich prawdziwych lekcji. Mojżesz był nie tylko typem na Jezusa; ale, jak wyjaśnia św. Piotr, on był typem na cały Kościół Chrystusowy, którego Głową jest Jezus – Kościoła Chwały. Słowa św. Piotra są następujące: „Albowiem Mojżesz do ojców rzekł: Proroka wam wzbudzi Pan Bóg wasz, z braci waszych, jako mię […]” – Dz. Ap. 3:22,23.

Jezus został podniesiony jako pierwszy, a od dnia Pięćdziesiątnicy podnoszenie postępuje wśród braci. To dzieło zostanie ukończone, gdy wszyscy członkowie wybranego Kościoła zostaną znalezieni, wypróbowani, uznani i przyjęci do chwały. Wtedy antytypiczny Mojżesz rozpocznie Swoje wielkie dzieło wyzwolenia całej ludzkości, tych, którzy pragną powrócić do harmonii z Bogiem – którzy wszyscy byli reprezentowani przez dwanaście pokoleń Izraela.

Kościół obecnego Wieku Ewangelii jest, jak oświadcza św. Jakub: „[…] niejakimi pierwiastkami [Bogu] stworzenia jego” (Jak. 1:18). Inaczej jest nazywany Kościołem Pierworodnych, i był typicznie przedstawiony w pokoleniu Lewiego, które reprezentowało wszystkich pierworodnych Izraela, ocalonych podczas Paschy. Ci pierworodni zostali podzieleni na dwie klasy – kapłanów i ich sług. Kapłani reprezentowali Chrystusa – Arcykapłana i podkapłanów. Lewici reprezentowali pozostałych zwycięzców.

Antytypiczni Kapłani staną się Królewskim Kapłaństwem. Jezus, wielki Arcykapłan, obdarzony królewskimi honorami, połączy się z wiernym Maluczkim Stadkiem, Królewskim Kapłaństwem, Swoimi współdziedzicami. Pozostali członkowie zwycięskiego Kościoła to współpracownicy na mniej chwalebnym poziomie, jednak duchowym. Pracą ich wszystkich będzie przede wszystkim błogosławienie ludzi na ziemi, pragnących przyjść do harmonii z Bogiem, którzy typicznie są przedstawieni w pozostałych pokoleniach Izraela.

PIERWSZE TABLICE PRAWA

Pierwsze tablice Prawa zostały przygotowane przez Samego Pana, jak również przez Niego spisane. Pokazuje to, jak człowiek przy swoim stworzeniu był doskonałym obrazem swojego Stwórcy,

::R5299 : strona 254::

ukształtowanym, stworzonym w pełnej zgodzie z Boską wolą i w pełni wyrażającym Boskie Prawo. Adam nie potrzebował dalszego przygotowania i nie potrzebował innego prawa niż to, które było w nim samym, gdy był doskonałą istotą.

Ale z przyczyny grzechu to Prawo zostało złamane. Biedna ludzkość nie ma już właściwej oceny odnośnie grzechu i sprawiedliwości. Pierwotne tablice są zniszczone i stały się nieczytelne. Człowiek potrzebuje wielkiego Pośrednika, aby uczynił pojednanie za jego nieprawość, oraz ponownego wpisania Prawa Bożego w swoim ciele.

Mojżesz otrzymał polecenie wyciosania dwie tablic Prawa. Oznaczałoby to, że Chrystus chwały jest w pełni upoważniony do przygotowania serc ludzkości do ponownego wpisania Boskiego Prawa. Przygotowanie człowieka do posłuszeństwa Boskiemu Prawu będzie wymagało od niego Restytucji – podniesienia z grzechu i degradacji. To dzieło, powierzone w typie Mojżeszowi, jest w antytypie powierzone Chrystusowi.

Drugie zejście z góry Mojżesza, z dwoma tablicami Prawa, w szczególny sposób różniło się od prezentacji pierwszych tablic, które zostały złamane. Schodząc z drugimi tablicami, twarz Mojżesza świeciła; i było konieczne, aby założył zasłonę, którą potem nosił w obecności Izraelitów, ale zdejmował ją, gdy szedł przed oblicze Boga.

Rozumiemy, że oznacza to, że dziełu Chrystusa jako Pośrednika, podczas Jego Wtórego Adwentu, będzie towarzyszyć zasłonięcie Jego chwały, tak, że świat nie zobaczy Jezusa. On to sam oświadczył: „Jeszcze maluczko, a świat mię już więcej nie ogląda […]”. Jednak Apostoł wyjaśnia, że Kościół będzie przygotowany na ujrzenie Chrystusa w Jego chwale, poprzez przemianę z natury ziemskiej do Niebiańskiej natury. „[…] Podobni mu będziemy; albowiem ujrzymy go tak jako jest” – „[…] ale wszyscy przemienieni będziemy, bardzo prędko w okamgnieniu […]”; albowiem „[…] ciało i krew królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą […]” (1 Jana 3:2; 1 Kor. 15:50-52). Pamiętamy, że Saulu z Tarsu ujrzał Jezusa w Jego chwale „przyświecającej ponad blask słońca” w południe. Widząc go odsłoniętego, Saul został powalony na ziemię i poważnie oślepiony.

Nałożenie zasłony (2 Moj. 34:1,4,28-35) reprezentuje, że podczas Wtórego Adwentu Chrystusa, kiedy On dokona Swego wielkiego dzieła jako Pośrednik dla ludzi i stanie się ich Wodzem prowadzącym do Ziemi Obiecanej – przywróconego Raju – On zasłoni Swoją chwałę przed ludzkością i przemówi do nich przez zasłonę, a nie bezpośrednio z duchowego poziomu. Chociaż ludzkość nie będzie już widzieć Jezusa, to jednak będzie to dla nich korzystne. Zamiast tego zobaczą Go reprezentowanego w Starożytnych Godnych; jak to On oświadczył: „[…] ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakóba, i wszystkie proroki […]” – Łuk. 13:28.

Nie oznacza to również, że ludzkość będzie po prostu widzieć Starożytnych Godnych takimi, jakimi oni będą. Świat ujrzy ich wskrzeszonych w ludzkiej doskonałości, a zatem doskonałych, na obraz Boży, jako wzór tego, do czego może dojść cała ludzkość, jeśli tylko będzie zważać na słowa wielkiego Proroka – antytypicznego Mojżesza.

Św. Piotr mówi nam o tamtym czasie, mówiąc: „I stanie się, że każda dusza, któraby nie słuchała [nie była posłuszna] tego proroka [Chwalebnego Mesjasza] będzie wygładzona z ludu” – Dz. Ap. 3:22,23.

INNE ZARYSY TEGO TYPU

Namaszczenie kapłanów z kapłaństwa Aaronowego było typem namaszczenia Jezusa i Jego Królewskiego Kapłaństwa.

::R5299 : strona 255::

Podobnie jak w typie, konieczne były ofiary zanim możliwe było poświęcenie i namaszczenie na te urzędy, tak też musi być w antytypie. Jezus musiał ofiarować Samego Siebie, aby przez tę ofiarę Samego Siebie pokazać Swoje oddanie i lojalność Bogu, składając ofiary aż do śmierci.

Podobnie, ci powołani do członkostwa w Ciele Chrystusa, podkapłani, których On jest Arcykapłanem, mogli poświęcić się na swój urząd jedynie przez ofiarowanie. W przypadku typicznego Arcykapłana ofiarą był cielec. Antytypem było własne ciało Pana. W przypadku typicznych podkapłanów ofiarą był kozioł. Antytypem jest ciało, ludzka natura Kościoła. Tak jest, kiedy św. Paweł napomina Kościół w odniesieniu do ich udziału, mówi: „Proszę was tedy bracia! przez litości Boże, abyście stawiali ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, to jest rozumną służbę waszą” – Rzym. 12:1.

Te same ofiary, które dowiodły lojalności typicznego arcykapłana i podkapłanów, stały się także ofiarami pojednania za grzechy ludu – typem rzeczywistych ofiar, które są podstawą przebaczenia grzechów świata, a tym sposobem dla pojednania świata, we właściwym Bożym czasie. Są to „lepsze ofiary”, o których wspomniał św. Paweł (Żyd. 9:23). Innymi słowy, wszystko w typie było na małą skalę, podrzędnym od antytypu. Typiczny pośrednik składał typiczne ofiary. Rzeczywisty Pośrednik oferuje „lepsze ofiary”. Typiczny pośrednik wprowadził typiczne pokolenia Izraela do Ziemi Obiecanej. Antytypiczny Pośrednik, podczas tysiąca lat Jego Panowania, doprowadzi wszystkich, którzy staną się ludem Bożym z powrotem do błogosławieństw i przywilejów utraconych przez nieposłuszeństwo Adamowe, a odkupionych przez Ofiarę na Kalwarii.

MIŁOSIERNY, ŁASKAWY BÓG

Nasz Złoty Tekst opisuje Boga, który odwołuje się do naszych serc – miłosiernego, łaskawego, gotowego do przebaczenia, powolnego do gniewu, pełnego miłującej dobroci. Trudno nam sobie wyobrazić, jak wiele stracili Chrześcijanie i świat w ogólności z powodu swoich nieszczęsnych błędnych wyobrażeń o charakterze Boga, przekazanych nam przez creda wyznaniowe z Ciemnych Wieków.

Myśl, że Bóg zamierzył torturowanie Swoich stworzeń z rąk demonów przez całą wieczność, niewątpliwie była przyczyną wielkiego niedowiarstwa, które teraz panuje, jak również wielką przeszkodą dla sprawy Chrystusa wśród pogan. Dzisiejsza ludzkość nie może czcić i oceniać błędnego pojmowania brata Kalwina na temat charakteru Wszechmogącego. Cały świat powinien swobodniej oddychać, odkąd nasi przyjaciele Prezbiterianie odrzucili tę cechę kalwińskiej doktryny, która głosiła, że wszystkie niewybrane dzieci są skazane na wieczne męki.

W przeszłości Bóg okazywał Swoje miłosierdzie i dobroć w typiczny sposób wobec typicznego ludu, jedynie karcąc ich za grzechy, ale przebaczając im i pozwalając im iść dalej oraz podejmować dalsze próby. Jednak Bóg nigdy w pełni nie objawił światu Swojej Miłości i Miłosierdzia, aż do Pierwszego Adwentu naszego Pana. O tym wielkim wydarzeniu czytamy: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”.

Do tego czasu Grzech i Śmierć panowały bez przerwy przez 4 124 lata. Posłanie Jego Syna było pierwszym wyrażeniem Bożego zamiaru, jakim jest przebaczenie. Ale On jeszcze nie przebaczył grzechów świata. On jedynie uczynił dla nich właściwe zabezpieczenie poprzez śmierć Swego Syna, aby grzechy świata mogły zostać usunięte we właściwym Bożym czasie. Cały świat wciąż „leży w onem bezbożniku” – zniewolony Grzechem i Śmiercią. Nadzieja świata leży poza nią, w chwalebnym Panowaniu Mesjańskiego Królestwa. Skupia się na Nim jako antytypicznym Proroku, Kapłanie i Królu. Mesjasz, jako Nasienie Abrahama, zgodnie z Obietnicą, będzie błogosławił, podnosił i pomagał w powrocie do harmonii z Bogiem wszystkim chętnym i posłusznym z wszystkich rodzajów ziemi.

Jedynym dotychczas wykonywanym dziełem jest powołanie Kościoła, aby był Oblubienicą Mesjasza, współdziedzicem i współpracownikiem z Nim w tym chwalebnym Mesjańskim Królestwie, na które czekamy i za którym modlimy się: „Przyjdź królestwo twoje; bądź wola twoja na ziemi, jaka jest w niebie”. W tym Królestwie, Boska miłująca dobroć, a także Jego Mądrość i Moc, będą obfitym świadectwem dla aniołów i ludzi.

====================

— 15 sierpnia 1913 r. —