Zmień język 

::R5285 : strona 232::

Boskie przymierze przy górze Synaj

— 31 SIERPNIA — 2 MOJ. 19:1-6 —

„Miejmy łaskę, przez którą służymy przyjemnie Bogu ze wstydem i z uczciwością” – Żyd. 12:28

DWA miesiące po wyzwolenia podczas Paschy, Izraelici przybyli do Góry Synaj, ale po drodze otrzymali dwie cenne lekcje dotyczące Bożej Łaski i Mocy. Gdy dotarli do Doliny Rafidym, oni byli spragnieni, a nie mogli znaleźć wody. Tutaj Mojżesz, w imieniu Pana, uderzył swoją laską w skałę, z której trysnęła woda, obficie orzeźwiając Izrael w tym czasie, i jako strumień podążając za nimi przez większość czasu ich późniejszej podróży.

Św. Paweł pod natchnieniem wskazuje nam, że ta skała reprezentowała Chrystusa, a uderzenie w tę skałę reprezentowało skazanie Chrystusa na haniebną śmierć, ale tylko w ten sposób Woda Życia mogła być dostarczona tym, którzy pragną być ludem Bożym. Jak wody z tej skały podążały za Izraelitami, tak strumień łaski Bożej, przez ofiarę Chrystusa, orzeźwia Chrystusowych uczniów podczas ich wędrówki przez pustynię.

Odświeżony w ciele i w wierze, Izrael powędrował dalej, ale napotkał nowe przeszkody. Wojowniczy lud Amalekitów uznał nadejście Izraela za inwazję na ich kraj i zaatakował ich, wydając bitwę. Naród przyzwyczajony do pokojowych dążeń, jakimi od wieków byli Izraelici, w naturalny sposób znalazłby się w niekorzystnej sytuacji w konflikcie z takim przeciwnikiem. Jednak Bóg dał im zwycięstwo. Wskazał im jednak, że zwyciężyli nie dzięki ich sprawności czy umiejętnościom, ale dzięki Jego łasce.

Mojżesz, stojący na wysokim wzgórzu, podniósł swoje ręce w modlitwie do Boga za lud. Gdy to zrobił, zwycięstwo było po ich stronie; ale kiedy przestawał się modlić, Amalekici stawali się zwycięzcami. Widząc to, Aaron i Hur podtrzymywali ręce Mojżesza, aż bitwa zakończyła się sukcesem Izraela. W ten sposób Bóg pokazał, że Mojżesz był orędownikiem, lub przedstawicielem Izraela, i że bez niego nie mogliby nic zrobić.

W antytypie zdajemy sobie sprawę, że Duchowi Izraelici mają konflikty z wrogami zbyt potężnymi by walczyć z nimi bez Pańskiej pomocy. Świat, ciało i Diabeł tworzą wspólny front przeciwko wszystkim, którzy poszukują Niebiańskiego Kanaanu. My, którzy jesteśmy naśladowcami Jezusa, odnosimy sukcesy w naszym boju tylko wtedy, gdy mamy Go za naszego Orędownika – „[…] mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego”. Dzięki Niemu możemy stać się zwycięzcami, a nawet więcej niż tylko zwycięzcami, zwycięzcami w najwyższym sensie tego słowa – przez Tego, „[…] który nas umiłował i omył nas z grzechów naszych krwią swoją”.

OFERTA KRÓLEWSKIEGO KAPŁAŃSTWA

Całe postępowanie Boga z Izraelitami było zgodne z Jego wielkim Przymierzem zawartym z Abrahamem i potwierdzonym Przysięgą – „[…] I będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi”. Ani Mojżesz, ani żaden z tych, którzy za nim podążali, nie mogli zrozumieć pełnego znaczenia tej wielkiej Obietnicy potwierdzonej Przysięgą; ponieważ była to podwójna Obietnica, której duchowa część była ukryta aż do właściwego Bożego czasu – podczas Pierwszego Adwentu. Nawet później, jak zapewnia nas Św. Paweł, było to

::R5285 : strona 233::

ukrytą tajemnicą, ocenianą tylko przez nielicznych. „Tajemnica Pańska objawiona jest tym, którzy się Go boją, a przymierze swoje oznajmuje im.”

Ta Obietnica jest podzielona na trzy części: (1) sam Abraham (i wszyscy Starożytni Godni, których on przedstawiał) mieli posiadać udział; (2) Nasienie Abrahama miało być głównym przewodem błogosławieństw; i (3) wszystkie rodzaje ziemi miały być błogosławione poprzez te przewody, jako odbiorcy Bożej łaski. Jednak dopiero w świetle Ducha Świętego w obecnym Wieku Ewangelii objawiła się ta długość, szerokość, wysokość i głębokość Przymierza Abrahamowego.

Wzywając Izraelitów do wyjścia z Egiptu, Bóg nie wyjaśnił im Przymierza ani nie powiedział im, w jakiej części mogą mieć w nim udział. Ale kiedy przybyli do góry Synaj, Bóg zapytał, czy oni mogą zachować Boskie Prawo, czy też nie, a tym samym udowodnić, że kwalifikują się do najwyższej łaski zawartej w tym Przymierzu.

Innymi słowy, Pan powiedział im przy górze Synaj: Czy jesteście teraz gotowi wejść w Przymierze pełnego poświęcenia się pełnieniu Mojej woli? Widzieliście, jak postąpiłem z Egipcjanami, gdy was wyzwalałem. Widzieliście, jak od tamtej pory niosę was na orlich skrzydłach przez wszystkie próby i trudności w waszej podróży do tego miejsca. Czy macie wiarę? Czy jesteście lojalni? Czy chcecie wejść w Przymierze? „[…] Jeźli słuchając posłuszni będziecie głosu memu, i strzec będziecie przymierza mego, będziecie mi własnością nad wszystkie narody […] będziecie mi królestwem kapłańskiem, i narodem świętym. […]”

Chociaż Izraelici wiedzieli, że są uprzywilejowanym nasieniem Abrahama, naturalnymi dziedzicami tej obietnicy, było rzeczą właściwą, aby oni wiedzieli również, że byliby nieodpowiedni do użycia ich przez Pana w błogosławieniu innych narodów Jego Prawem, chyba że sami byliby w stanie przestrzegać to Prawo i uczyć innych, jak je przestrzegać. Z tym zrozumieniem, że byli gotowi pełnić Pańską wolę i w ten sposób zostać przez Niego odłączonymi od innych narodów, aby być królami i kapłanami całego świata, zostało z nimi zawarte Przymierze Zakonu, a Mojżesz został wyznaczony na jego pośrednika. Ktokolwiek zachowałby te przykazania, mógłby żyć wiecznie; i proporcjonalnie do tego, jak będzie je zachowywał, będzie uprawniony do ziemskich łask.

TYP NOWEGO PRZYMIERZA

Św. Paweł w Żyd. 12:18-24 wskazuje nam na antytyp dzisiejszego Studium. Tak jak Izrael został uwolniony od Faraona i jego zastępów, tak ostatecznie cała ludzkość ma być wyzwolona od Szatana i jego zastępów, upadłych aniołów, i od wszelkich złych wpływów. Ponieważ podróż do Ziemi Obiecanej doprowadziła Izraelitów do góry Synaj i Przymierza Zakonu, podobnie podróż ludu Bożego ostatecznie doprowadzi wszystkich chętnych, posłusznych i wiernych do antytypu góry Synaj; mianowicie Góry Syjon, Królestwa Bożego, za którym Jezus nauczył nas modlić się: „Przyjdź królestwo twoje; bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi”.

W międzyczasie Jezus stał się antytypicznym Mojżeszem i Wodem ludu, i zgodnie z programem Jahwe, On wybiera członków, czyli towarzyszy i współdziedziców. Św. Paweł wyjaśnia nam to, mówiąc, że Bóg dał Jezusa „[…] za głowę nad wszystkim kościołowi, który jest ciałem jego […]”. Św. Piotr wyjaśnia, że ten wielki antytypiczny Mojżesz musi najpierw zostać wzbudzony spośród braci, zanim błogosławieństwo Restytucji przyjdzie na całą ludzkość – Dz. Ap. 3:22,23,19-21.

Cały Wiek Ewangelii był poświęcony zgromadzeniu członków Ciała Chrystusowego. A kiedy ostatni członek upewni się, że jego powołanie i wybór są pewne, ten Wiek dobiegnie końca i rozpocznie się bardziej chwalebne dzieło Wieku Mesjańskiego.

PORUSZENIE NIEBEM I ZIEMIĄ

Antytypem naszej lekcji będzie inauguracja Nowego Przymierza podczas Drugiego Adwentu Jezusa. Podstawa tego nowego i lepszego Przymierza zostało skompletowana na Kalwarii przez ofiarę Samego naszego Pana. Od tamtego czasu, On dopełnia Swoje „lepsze ofiary”, przedstawiając Bogu ciała Swoich świętych, jako ofiarę świętą i przyjemną Bogu (Rzym. 12:1). Wkrótce „lepsze ofiary” zostaną skompletowane i większy Pośrednik zostanie w pełni wzbudzony spośród braci. Wtedy wszystko będzie gotowe na inaugurację Nowego Przymierza, aby pobłogosławić ludność świata wiedzą i możliwością Restytucji do ziemskich błogosławieństw i doskonałości.

Św. Paweł wykazuje, że do tego właśnie przystępujemy – zbliżamy się – „do walnego zgromadzenia, i do zebrania pierworodnych […]”, których imiona są zapisane w Niebie. On oświadcza, że możemy spodziewać się antytypu poruszających scen wspomnianych w naszej lekcji. Jak na górze Synaj, literalna góra zatrzęsła się, błysnęły błyskawice, a głos Boży był słyszany jako dźwięk wielkiej trąby, podobnie przyjdzie antytyp. Wielką trąbą będzie tutaj

::R5286 : strona 233::

siódma trąba, trąba Boga. Burza i nawałnica oraz trzęsienie ziemi w antytypie będą oznaczać wstrząśnienie kościelnych niebios oraz społecznej, politycznej i finansowej ziemi.

Apostoł proroczo zapewnia nas, że wszystko, co zostanie wstrząśnięte, będzie wstrząśnięte aż do zniszczenia, że pozostaną tylko rzeczy niewzruszone. Oznacza to, że Mesjańskie Królestwo, które zostanie wówczas ustanowione, całkowicie obali wszystko, co nie jest w harmonii z prawością, sprawiedliwością i prawdą. Będzie to tylko wstępem do wielkiego błogosławieństwa Przymierza Abrahamowego, które zostanie następnie w pełni wprowadzone w życie, dla błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi.

DZIEDZICE KRÓLESTWA

Ciało Duchowego Nasienia Abrahama, którego Głową jest Jezus Chrystus – Jego wierni, święci naśladowcy – jest teraz próbowane pod względem ich godności do tak wysokiej pozycji. Słowa św. Pawła zawarte w naszym Złotym Tekście dobitnie się do nich stosują: „[…] miejmy łaskę, przez którą służymy przyjemnie Bogu ze wstydem i z uczciwością”.

====================

— 1 sierpnia 1913 r. —