Zmień język 

::R4898 : strona 397::

Pycha serca obrzydliwością

„Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca” – Przyp. 16:5

Pycha musi być zaliczoną razem z innymi  złymi przymiotami upadłego ludzkiego charakteru. Pismo Święte uznaje tylko dwa usposobienia serca, dobre i złe. To, któremu Bóg daje Swoje uznanie nazywa się miłość, drugie zaś, którego On nie uznaje jest samolubstwo. Wszelkie samolubstwo jest przeciwne Boskiemu prawu. Cokolwiek jest samolubnego, sprzeciwia się Boskim zamiarom. Pycha jest w oczach Bożych rzeczą najobrzydliwszą, ponieważ w całym wszechświecie nie ma stworzenia takiego, które by miało słuszny powód pysznienia się z czegokolwiek. Jeżeli ktokolwiek coś posiada, jest to darem; nie jest to wynikiem czyjejś własnej pracy lub stworzenia. Bóg jest, który udziela łask i darów. „Wszelki datek dobry i wszelki dar doskonały z góry jest zstępujący od Ojca światłości” (Jak. 1:17). Cokolwiek mamy, otrzymaliśmy z Jego obfitości. Ktokolwiek więc jest pysznym, z pewnością nie jest bez nagany w oczach Bożych, ponieważ jest tylko odbiorcą Boskich łask i błogosławieństw.

Pycha ludzi światowych odrzuca wiarę w Boga i wypowiada Mu posłuszeństwo. Tylko ci z ludu Bożego mogą pokonać tego olbrzyma – pychę – którzy wytrwale i w zupełności oddali się Bogu i ufają Mu. To konieczne, by zwycięstwo było uczynione całkowitym. Pycha, w każdej jej formie, powinna być tak zupełnie upokorzoną i uśmierconą, aby już więcej nie mogła powstać by nas zniszczyć. Bój ten musi każdy bojować, a jedyną odpowiednią bronią do pokonania tego wroga jest „miecz ducha”, wykazujący nam, co jest dobrym i przyjemnym w oczach Bożych. „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony” – Łuk. 18:14.

====================

— 15 października 1911 —