Zmień język 

::R4875 : strona 348::

Kto był typicznie przedstawiony przez Lewitów?

Lewici wyobrażają Kościół Pierworodnych, których imiona są zapisane w niebie. To oświadczenie, że ich “imiona są zapisane w niebie” znaczy, że oni są uznani jako duchowa klasa, która dostąpiła Boskiej łaski.

Mamy podaną historię o lewitach jako o figuralnym pokoleniu, które szczególnie reprezentuje pierworodnych. Historia ta odsyła nas z powrotem do czasu, kiedy pierworodni z pokolenia Izraela byli zachowani tej nocy, gdy przechodził anioł śmierci. Ta noc symbolizuje Wiek Ewangelii, czas ciemności na ziemi, kiedy Pan wybiera klasę drogich kamieni. Kościół Pierworodnych przeszedł z śmierci do żywota. Wszyscy pierworodni Izraela, przedstawieni w pokoleniu Lewiego, reprezentowali cały Kościół Pierworodnych. Spośród pokolenia Lewiego było kilku wybranych na kapłanów, przedstawiając naszego Pana i tych, którzy wiernie postępują Jego śladami. Tak więc cały Kościół Pierworodnych będzie obejmował wielkie mnóstwo – nie tylko Ciało Chrystusa. Panny towarzyszące jej (oblubienicy) (Ps. 45:14) należą do Kościoła Pierworodnych, których imiona są zapisane w niebie. Praca lewitów w łączności z usługą w Przybytku ma niewątpliwie symboliczne znaczenie.

Najwyższy kapłan wchodził raz w roku w Dniu Pojednania do Świątnicy Najświętszej. Oczywiście podkapłani nie wchodzili do Świątnicy Najświętszej w ten dzień (Żyd. 9:6,7), ale tylko do Świątnicy Świętej, gdzie był świecznik, stół z pokładnymi chlebami i złoty ołtarz do kadzenia. Oni bez wątpienia przedstawiają tych, którzy siedzieć będą w niebiesiech z Chrystusem (Efez. 2:6) i są w ten sposób są na czele domowników wiary w ogólności. Podkapłani byli to synowie Aarona, a pochodząc z kapłańskiej rodziny lub domowników zajmowali wyższe stanowisko i mieli większe prawa oraz przywileje od pozostałych lewitów. Ten obraz podkapłanów wchodzących do Świątnicy Świętej zdaje się odpowiadać naszym doświadczeniom w teraźniejszym czasie, a nie naszym doświadczeniom w przyszłości, kiedy spodziewamy się wejść do Świątnicy Najświętszej poza wtórą zasłonę.

Doświadczenia pozafiguralnych lewitów w obecnym czasie są inne od tych, które będą w przyszłości. W obecnym czasie oni są w stanie Dziedzińca, ponieważ tylko członkowie ciała Chrystusowego są uprzywilejowani wejściem do miejsca świętego, by poznać głębokie rzeczy Boże. Lecz kiedy przedmioty w Świątniccy były owinięte, figuralni lewici nieśli te cenne rzeczy – mieli pozwolenie do ich przenoszenia. Oni mieli prawo dotykać się ich w ogólności, lecz nie w tym samym znaczeniu, jak kapłani. To zdaje się sugerować, że nikt, z wyjątkiem tych, którzy postępują śladami Jezusa, nie mógł mieć głębokiego i pełnego wyrozumienia Planu Bożego. Inni mogą pojmować te rzeczy w podobnym stopniu, lecz nie w pełni.

Widzimy, że tak jak lewici wykonywali służbę w łączności z ofiarami Dnia Pojednania, tak samo będą wykonywali specjalną służbę po Dniu Pojednania. Dzień Pojednania, gdy lud oczekiwał na wyjście kapłana, aby mu błogosławił, nie był szczególnym czasem dla lewitów w ogólności do nauczania ludu ważnych lekcji, lecz po Dniu Pojednania lewici byli powszechnymi nauczycielami całego narodu, tłumacząc mu Prawo Zakonu. Z tego widzimy, że to będzie częścią pracy pozafiguralnych lewitów w przyszłości. Oni nie będą mieć dziedzictwa w ziemi i błogosławieństw z niej. Oni będą współuczestnikami w pracy Królestwa i w nauczaniu narodów. Lecz jak to dokładnie będzie przeprowadzone, nie jesteśmy w stanie tego teraz określić.

Możemy także rozumieć, że lewici na Dziedzińcu bardzo często reprezentują wszystkich tych, którzy pragną odwrócić się od grzechu, a przybliżyć się do Boga i robią postęp ku zupełnemu usprawiedliwieniu. Oni są usprawiedliwieni od chwili, kiedy odwrócili się od grzechu i przyszli do Dziedzińca przez wiarę i posłuszeństwo. I tak wszyscy, którzy są w harmonii z Bogiem w całym tego słowa znaczeniu, są, próbnie, lewitami; lecz czy oni będą rzeczywistymi lewitami, zależeć będzie od tego, czy uczynią zupełne poświęcenie. Jeżeli oni nie uczynią takiego poświęcenia, to nie otrzymają szczególnych błogosławieństw, które byłyby dostępne dla nich w duchowej fazie. My wszyscy byliśmy lewitami w takim znaczeniu tego słowa – w znaczeniu dostąpienia usprawiedliwienia, pragnąc tego usprawiedliwienia i społeczności z Bogiem, szukając tego i odrzucając na bok wszystkie brudy cielesne itp. Lecz my nie osiągnęliśmy tego usprawiedliwienia tak długo, dopóki nie przedstawiliśmy naszych ciał ofiarą żywą i nie zostaliśmy spłodzeni z Ducha Św. Odtąd rozpoczęło się nowe życie, przez które przeszliśmy z śmierci do żywota, a nasze imiona zostały zapisane w niebie. Każdy, kto pójdzie z powrotem przed przedstawieniem swego ciała ofiarą żywą nie osiągnie zupełnego usprawiedliwienia, nie otrzyma usprawiedliwienia do życia – tacy nie dotrzymali zupełnej wierności dobrej zasadzie i harmonii z Bogiem.

Chociaż stan Dziedzińca zdaje się reprezentować w teraźniejszym czasie wszystkich tych, którzy zbliżają się do Boga i miłują sprawiedliwość i pragną społeczności z Nim, to jednak wydaje się, że z zamknięciem tego wieku tam będzie rozstrzygnięcie spraw przez co ci, którzy nie doszli do pełnego poświęcenia i spłodzenia z Ducha Św., i którzy nie będą należeć do domowników wiary i do Kościoła Pierworodnych w zupełnym znaczeniu, przestaną być uznawani jako osoby w stanie Dziedzińca i będą musieli go opuścić. W międzyczasie ta klasa, która już uczyniła swoje poświęcenie i przedstawiła “swoje ciała ofiarą żywą” i otrzymała spłodzenie z Ducha Św. i cieszyła się przez pewien czas przywilejami jako członkowie Ciała Chrystusowego – ci, nie zachowując swoich stanowisk, są przedstawieni jako odłączeni od klasy Maluczkiego Stadka przy końcu tego wieku. Ich stanowisko widocznie jest przedstawione podług tego przez stan Dziedzińca.

====================

— 1 września 1911 —