Zmień język 

::R4787 : strona 91::

POWOŁANIE DO SŁUŻBY BOŻEJ

– 14 MAJA – IZAJASZA 6 –

„Tedym rzekł: Otom ja, poślij mię”.

PRZEANALIZUMY dzisiaj wizję Izajasza. Scenerią, w której odbywała się wizja, była świątynia w Jerozolimie, inaczej zwana Domem Jehowy. Wszystko jednak wyglądało inaczej – zamiast świątnicy świętej i najświętszej, ubłagalni, ołtarza, stołu z chlebami pokładnymi i złotego świecznika znajdował się tam wspaniały Tron, a na nim Pan. Po obu jego stronach stało czterech serafinów reprezentujących jego Boskie przymioty, a całą świątynię wypełniał orszak jego naśladowców. Świątynia była pełna światła chwały, a dwóch z serafinów zawołało: „Święty, święty, święty, Pan [Jehowa – przyp. tłum.] zastępów”, a dwóch stojących po drugiej stronie odpowiedziało: „Pełna jest [KJV: niech będzie – przyp. tłum.] wszystka ziemia chwały jego”. Po tej odpowiedzi zatrzęsły się odrzwia, a świątynię wypełniła ciemna mgła, przytłumiając światło chwały.

NIECH CAŁA ZIEMIA BĘDZIE PEŁNA CHWAŁY JEGO

Znaczenie tej wizji czerpiemy ze słów Jezusa, który odsyła nas bezpośrednio do niej (Jana 12:41). Wypełniając boską obietnicę, Jezus pojawił się w swojej pierwszej obecności i próbnie zaoferował siebie samego Izraelowi jako jego wielkiego Króla Chwały i Pośrednika Nowego Przymierza obiecanego przez Jehowę (Jer. 31:31). Bóg wiedział, że Jezus zostanie odrzucony, niemniej oferta została złożona. Gdyby Jezus został przyjęty i następnie odebrał należną sobie chwałę i władzę Mesjasza, oznaczałoby to, że wystarczająca liczba spośród narodu żydowskiego przyjęła Go, stając się kompletną klasą oblubienicy i Jego pomocnikami w duchowym królestwie. W takim wypadku żadna oferta współdziedzictwa z Mesjaszem w Jego chwalebnym Królestwie nie byłaby skierowana do Pogan – to Izrael otrzymałby całość tego błogosławieństwa. Królestwo zostałoby ustanowione od razu, a naród izraelski, przyjmując Mesjasza, natychmiast stałby się przewodem boskich błogosławieństw dla wszystkich narodów.

Jednak kiedy głos oznajmił: Niech cała ziemia będzie pełna chwały Jego, nieprzygotowanie świata na przyjęcie tego posłania objawiło się przez drżenie odrzwi i ciemność, która zasnuła chwalebną scenę. Wypełnienie się tego symbolu widzimy w fakcie, że naród żydowski, będący drzwiami do chwały, nie znajdował się w odpowiednim stanie. Muszą być otwarte nowe drzwi, przez które chwała Króla królów wejdzie na świat. Św. Paweł stwierdza, że wszelkie drżenie w sensie typicznym oznacza niestabilność i usunięcie czegoś, aby coś lepszego mogło być ustanowione na to miejsce. Naród żydowski został usunięty ze swojego uprzywilejowanego stanowiska i od tego momentu zaczął być ustanawiany nowy naród, nowe drzwi, nowa droga łączności pomiędzy Bogiem a ludźmi.

„JESTEŚCIE NARODEM ŚWIĘTYM”

Żaden inny naród na świecie nie został uznany za bardziej godny od Izraela, aby dostąpić tego zaszczytnego stanowiska. W rezultacie Bóg postanowił stworzyć nowy naród złożony wyłącznie ze świętych. Jak wyjaśnia Św. Piotr, „[…] jesteście […] narodem wybranym […]” (1 Piotra 2:9). W pierwszej kolejności wybrani zostali święci spośród Żydów, aby stać się zalążkiem tego nowego narodu, spłodzonego z ducha, niebiańskiego. Następnie procesy wyborcze trwają przez cały obecny wiek Ewangelii, a przy jego końcu święty naród zostanie skompletowany mocą pierwszego zmartwychwstania. Wtedy wszystko będzie we właściwej gotowości, a polecenie, aby cała ziemia napełniła się chwałą Boga Jehowy, zostanie wypowiedziane, przez co świat będzie błogosławiony. Izrael cielesny także ma obiecany zaszczytny dział w tym wielkim dziele.

W swojej wizji Izajasz zrozumiał, że drżenie odrzwi i zasłaniająca mgła oznaczała, że jakieś miejsce jest nieprzygotowane na chwałę Pana i zawołał, dostrzegając swoją własną niedoskonałość i niedoskonałość tych, pośród których żył. Przebłysk chwały Pana ukazał mu jego własne wady i wady jego bliźnich.

Taki też był wpływ nauczania Jezusa na wszystkich, którzy usłyszeli jego przesłanie. Zakon świecił jaśniej niż kiedykolwiek przedtem, przez co zobaczyli, że przekroczyli go w większym stopniu, niż przypuszczali – nie tylko czynem, ale także słowem i myślą. Święci, pokazani w Izajaszu, wzięli to sobie do serca i ukorzyli się przed Panem. Przyznali też, że nie nadają się na nauczycieli, ale że cały naród żydowski i inne narody były niedoskonałe i że jakiekolwiek posłannictwo przekazywane ich ustami byłoby niedoskonałe.

Usta Izajasza dotknięte rozżarzonym węglem z ołtarza ilustrują to, że święci z Izraela i z wszystkich narodów podczas obecnego wieku Ewangelii posiadają wymagane błogosławieństwo na swoich ustach i ogłaszają boskie zaproszenie: „[…] Stawiajcie ciała wasze ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu […]” (Rzym. 12:1). Przesłanie to, rozpalone przez gorący węgiel z Pańskiego ołtarza ofiarnego, obiegło cały świat wzdłuż i wszerz przez osiemnaście stuleci. Nauczało nie tylko o oczyszczeniu z grzechu, ale także o służbie dla Boga.

„OTO JESTEM, POŚLIJ MNIE”

Izajasz w dalszym ciągu był typem świętego ludu. Bóg zapragnął skierować swe posłannictwo o łasce i zaproszenie do ofiary do wszystkich, którzy mają uszy ku słuchaniu. Uświęceni, których przedstawia Izajasz, przez cały ten Wiek mówią: „Oto jestem, poślij mnie”.

Nasza lekcja wskazuje dalej, że posłannictwo tek klasy Izajasza miało być niepopularne. Niewielu miało go słuchać, niewielu zobaczyć i niewielu miało otrzymać błogosławieństwo przebaczenia i spłodzenia z Ducha świętego. Ogłaszanie go rozpoczęli Mistrz i Apostołowie i trwa ono niezmienione do dziś.

Nie mamy jednak popadać w zniechęcenie. Tylko „małe stadko”, ludzie czystego serca idący śladami Jezusa, otrzymają to błogosławieństwo i przygotowanie do stanowienia klasy królestwa, nowych drzwi albo nowego progu łączącego Święte miejsce Boga ze światem ludzkości.

Doświadczenia Izraela są tu użyte jako miara wskazująca, kiedy zostanie skompletowany kościół i chwała Pańska zaświeci nad Izraelem, a poprzez niego nad wszystkimi narodami, ludami, rodzinami i językami

::R4788 : strona 91::

na tysiąc lat. Ta miara mówi o spustoszeniu ziemi Izraela, o jej całkowitym wyjałowieniu i o usunięciu z niej tego narodu. Ostatni werset naszej lekcji mówi o tym, jak w końcu spomiędzy korzeni wyrośnie pęd – święte nasienie, święty lud pod bożą opatrznością zostanie podniesiony. Tymi świętymi z Izraela po tej stronie zasłony będą Starożytni Godni, którzy zostaną wzbudzeni i otrzymają swoja nagrodę jako ziemscy przedstawiciele Królestwa Mesjasza (Żyd. 11:38-40; Ps. 148:11). To wokół tych książąt zgromadzą się wierni i święci Żydzi, jako zalążek, początek ziemskiej fazy Mesjańskiego Królestwa.

====================

— 15 marca 1911 r. —