Zmień język 

::R4780 : strona 78::

Jedna ofiara wystarczająca

„Któryby nie potrzebował na każdy dzień, jako oni najwyżsi kapłani pierwej za swoje grzechy własne ofiar sprawować, a potem za ludzkie; bo to uczynił raz samego siebie ofiarowawszy” – Żyd. 7:27

Zostało zadanie pytanie: jak Kościół może w jakikolwiek sposób być tą samą ofiarą, tejże ofiary?

Aby otrzymać właściwą myśl Apostoła, jesteśmy zmuszeni przyjąć jeden z dwóch poglądów; że Najwyższy Kapłan w tym wypadku oznaczał naszego Pana Jezusa samego, oddzielnie i odrębnie od swego ciała, albo inaczej, że to nie oznaczało naszego Pana Jezusa samego, wyłącznie i oddzielnie od swego ciała.

Na innym miejscu Apostoł mówi nam, że Bóg przewidział Kościół: Stąd w Boskim Planie było przewidziane, że Kościół będzie wybrany z pośród grzeszników, tak jak było przeznaczone o samym Panu Jezusie, że on będzie Głową: „On (Ojciec) wybrał nas w nim (Chrystusie) przed założeniem świata, że my mamy być świętymi i bez nagany przed nim w miłości; przeznaczył nas ku przysposobieniu za dzieci przez Jezusa Chrystusa dla siebie samego” (Efez. 1:4,5). Apostoł jasno wskazuje, stąd przyjęcie jakiegokolwiek innego poglądu, wskazywałoby na zaślepienie odnośnie Pisma Świętego. Dlatego my uważamy, że Apostoł w rozważanym tekście odnosi się do Najwyższego Kapłana jako całości – Głowy i ciała.

Chociaż ta dobroć planu nie była objawiona wcześniej, lecz dopiero przy końcu Wieku Ewangelii, mimo to, Apostoł roztrząsa zmianę dyspensacji i że wszystko odnoszące się do Namiotu Zgromadzenia i „Miejsca Najświętszego” minęło, aby dać miejsce „lepszym ofiarom” Wieku Ewangelii – wszystkie te pozafigury przychodzące w zamian tych rzeczy. Jest to tym, co Apostoł wywodzi na jaw. Kiedy mówi on o Najwyższym Kapłanie: „bo uczynił to raz”, apostoł odnosi się do tej jednej ofiary w dwóch częściach. On nie wskazuje by, że Kapłan ofiarował tylko jedną ofiarę, jedną część, ale raczej, że Kapłan złożył wpierw ofiarę pozafiguralnego cielca, a potem ofiarował pozafiguralnego kozła.

W figurze te rzeczy były dokonywane rok rocznie; ale w pozafigurze, która musi być większa niż ta figura i która musi prawdziwie gładzić grzech – „to on uczynił raz”. Zamiast czynić to rok po roku, jak jest to przedstawione w figuralnym dniu pojednania ofiar, wielki Najwyższy Kapłan wpierw ofiarował ofiarę pozafiguralnego cielca na korzyść tych, którzy są przyjęci jako członkowie jego ciała, a potem ofiarował pozafiguralnego kozła na korzyść całego świata, ludzkości.

My także widzimy, że ta druga część ofiary, nie jest jeszcze skończona. Po jej dokonaniu nastąpi owa, długo oczekiwana chwała – „świadcząc pierwej o utrapieniach, które miały przyjść na Chrystusa, i o wielkiej zatem chwale” (1 Piotra 1:11) oraz „iż utrapienia teraźniejszego czasu nie są godne onej przyszłej chwały, która się ma objawić w nas” – Rzym 8:18.

====================

— 1 marca 1911 —