Zmień język 

::R4771 : strona 67::

Widoki ze strażnicy

—————–

 

„Pokój też zachowajcie między sobą” (1 Tes. 5:13)

W naszych czasach dominuje niezadowolenie. Dzieci Boże zaś, choć nie należą do tego świata, znajdują się na nim i podlegają jego wpływom. Dlatego właśnie z każdym dniem coraz bardziej nieodzowne staje się zachowanie przez każde dziecko Boże najwyższej czujności, by trzymać ciało pod kontrolą, by powstrzymywać język od szemrania, by strzec serca przed niezadowoleniem, a za to wypełniać je dziękczynieniem i wdzięcznością dla Boga przez docenianie wszystkich dobrodziejstw, którymi On nas błogosławi.

Z drugiej strony ludzie, którzy są pociągani przez Pana w czasie Wieku Ewangelii, muszą mieć solidną strukturę – silne charaktery. Bóg poszukuje ludzi o takich właśnie charakterach, by stali się Oblubienicą Jego Syna oraz Jego współdziedzicami. Ich stanowczość i zdecydowanie stoją w kontraście z biernością i obojętnością innych. Ich dziedziczne słabości są jednak tak samo wielkie jak u innych ludzi. Stąd też, gdy pewna liczba takich osób zacznie się zgromadzać na badanie Biblii, potrzebna jest wielka cierpliwość i wzajemna wyrozumiałość. Gdy bowiem dochodzi do poróżnień i konfliktów, szkody będą z pewnością większe niż w przypadku ludzi o słabszych charakterach, mniej zdecydowanych przekonaniach i niższej determinacji. Dlatego takie właśnie osoby łatwiej przekonują się o słuszności słów Apostoła: „Cierpliwości wam potrzeba”.

Od takich ludzi Bóg wymaga, aby Prawdzie towarzyszył także duch Prawdy, duch świętości, cichości, cierpliwości, wyrozumiałości, braterskiej uprzejmości, miłości; inaczej narażeni oni będą na poważne zatargi i urazy.

Jeśli w jakimś zgromadzeniu badaczy Pisma Świętego lekceważone są WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, to z pewnością będzie się tam ujawniała słabość, światowość, umiłowanie przyjemności, brak gorliwości w służbie Pańskiej itp. Jeśli WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO będą jedynie „przeprowadzane”, ale nie znajdą zastosowania w sercu i w życiu, to owoce ducha – cichość, uprzejmość itp. – będą ułomne. Każdy rozważany przedmiot powinien stać się bazą dalszego wzrostu w łaskach ducha, których rozwijanie przyczynia się do wzbogacania charakteru Nowego Stworzenia.

W przeszłości wiele razy zwracaliśmy uwagę zgromadzeń na to, by wybierani przez nie słudzy, pasterze, starsi nie byli uznawani za „panów” i nie byli zachęcani do podejmowania prób „panowania nad dziedzictwem Pańskim” (1 Piotra 5:3). Teraz zaś, z drugiej strony, pragniemy podkreślić, że istnieje również możliwość pojawienia się w zgromadzeniu nadmiernie krytycznego ducha, który doprowadza niektórych jego członków do rozwijania błędnych postaw. Byłoby to również przeciwne duchowi Pańskiemu, gdyby zgromadzenia „panowały” nad starszymi. Mają oni być miłowani, podnoszeni na duchu, cenieni; jeśli zaś mają jakieś niedoskonałości, to tak jak i inni ludzie zasługują na nie mniejszą dozę współczucia, przebaczenia i usprawiedliwienia.

Starszym, czyli sługom, proporcjonalnie do ich wierności, pokory, pilności w służbie dla trzody powinna być okazywana serdeczna współpraca ze strony każdego członka zgromadzenia. „Komu bojaźń, temu bojaźń; komu cześć, temu cześć”.

Niektórzy członkowie ludu Bożego, podobnie jak ludzie tego świata, zajmują nadmiernie krytyczne stanowisko w błahych sprawach, takich jak na przykład parlamentarne obyczaje w trakcie zebrań. Powinniśmy pamiętać, że Biblia nie zobowiązuje ludu Bożego do zachowywania jakichś szczególnych parlamentarnych obyczajów, ale nakłada na niego ogólne, szeroko rozumiane prawo, którym kierować się powinno każde dziecko Boże we wszystkich sprawach Kościoła. Prawo to Mistrz zawarł w kilku słowach, mówiąc: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się społecznie miłowali; jakom i ja was umiłował” (Jana 13:34).

Niechaj to prawo miłości stanowi miarę oceny wszystkich wzajemnych stosunków, jakie wiążą lud Boży. Czy dotyczy to wybranego starszego, czy niewybranego członka – prawo miłości winno być stosowane do oceny każdego działania, każdego słowa, więcej nawet – samych myśli. Jeśli każdy z nas, drodzy bracia, będzie cały czas skupiał się na tej zasadzie, zaoszczędzi to nam wielu konfliktów, zadrażnień i smutków. Upodobni nas to do naszego błogosławionego Mistrza, uzdolni do bycia lepszymi Jego przedstawicielami wzajemnie względem siebie, jak i przed światem. Skłoni nas to do możliwie największej systematyczności i dbałości we wszystkich naszych działaniach, a w stosunku do innych – do nieżywienia zbyt wygórowanych wymagań aż do czasu, gdy oni sami przekonają się o pięknie właściwego postępowania, które będą mogli zaobserwować w naszym własnym zachowaniu. Bądźmy zadowoleni z każdej metody obranej przez większość, jeśli tylko zgodna jest ona z wolą większości, niezależnie od tego, jaka zostanie podjęta decyzja. Jeśli wydaje nam się, że większość jest mniej rozsądna od nas samych, uczmy się cierpliwości i czekajmy, jak to czyni Pan, aż inni przekonają się o błędzie w swym postępowaniu i dokonają poprawki. Słowem – niechaj każdy z nas coraz bardziej stara się być czynicielem pokoju: „Błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożymi nazwani będą” – Mat. 5:9.

———–

 

====================

— 1 marca 1911 —