Zmień język

::R4558 : strona 57::

doskonały, jako wasz ojciec jest doskonały

— MAT. 5:19-36,38-48 — 30 STYCZNIA —

Złoty tekst: „Bądźcież wy tedy doskonałymi jako i Ojciec wasz doskonały jest” – w. 48

Ponieważ naśladowcy Pana mają ciała niedoskonałe, więc niemożliwym jest dla nich być tak doskonałymi jak doskonałym jest Bóg, inaczej jak tylko w sercu, w intencjach. Lecz dobre intencje serca nie są jeszcze dostatecznym dowodem, że jesteśmy godni działu z Chrystusem, jako Jego „wybrani” do chwały Jego królestwa. Nasze przyznawanie się do czystości serca i podobieństwa Bożego, musi być wypróbowane. Ono musi być zademonstrowane i rozwinięte, aż do rozmiaru ustalonego charakteru. Musi wytrzymać próby pokus, oraz dowieść wierności i wytrwałości pod naciskiem przeciwności. Dlatego od tych, którzy zostali przyjęci za uczni Chrystusowych wymaganą jest wierność w warunkach nader trudnych.

Żydzi stopniowo zaniedbali Boskiego zakonu, a umysły swe zajęli pewnymi tradycjami, jakie były mniej lub więcej przeciwne zakonowi. Wielki Nauczyciel, ponieważ ignorował przepisy rabinów, mógł być przez niektórych zrozumianym, iż znosi lub usuwa zakon. Lecz tych, którzy by Go o to chcieli posądzić On zapewnia, że nie zakon, ale ludzkie tradycje pragnął usunąć; zaś zakon usiłował utwierdzić i wyraźniej go zamanifestować. Ludzie przywykli uważać nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów za bardzo religijnych i pobożnych. Lecz Jezus zapewnił ich, że muszą oni mieć lepszą i prawdziwszą pobożność aniżeli nauczeni w Piśmie, bo inaczej nigdy do królestwa niebieskiego nie wejdą.

Tradycja cytowała przykazanie zakonu „Nie będziesz zabijał”, po czym dodaje „a ktobykolwiek zabił, będzie winien sądu” – będzie podlegał sądowi i karze, jaką naznaczeni sędziowie na niego nałożą. Lecz Jezus uczył o wiele ściślejszym zastosowaniu tego przykazania, mianowicie, że gniew przeciwko bratu (w sercu żywiony, choć niewypowiedziany) oznaczał morderczy stan umysłu i za taki byłby uważany przez Boga chociażby rzeczywista zbrodnia nie została nigdy spełniona. Co więcej, On tłumaczył, iż obelżywe wyzwiska, jak „racha” (co znaczy tyle co „cymbał”, „błazen” lub „idiota”) i „głupcze”, dowodzą jeszcze większej degeneracji moralnej. Pan oświadczył, że posługiwanie się takimi obelżywymi słowami dowodzi złego stanu serca, jaki daną osobę może z czasem przywieść przed sąd Sanhedrynu, a jest też możliwym, że ewentualnie może ją doprowadzić do wtórej śmierci wyobrażonej w Gehennie.

Ogień piekielny, o jakim jest mowa, jest literalnie ogniem Gehenny. Odnosi się to do ognia, jaki palił się nieustannie w dolinie Hinnom (pospolicie zwaną Gehenna) w celu niszczenia odpadków i zapobiegania zgniliźnie i możliwości rozwijania się stąd chorobliwych zarazków. Do tego ognia wrzucano niekiedy ciała wielkich zbrodniarzy. Tym sposobem dolina ta symbolicznie przedstawiała wtórą śmierć – Obj. 20:14.

Według nauki Jezusa, byłoby bezpożytecznym dla kogokolwiek zbliżać się do Boskiego ołtarza z ofiarniczym darem, podczas gdy w sercu jego mieści się uczucie nieprzyjaźni do drugiego. Dlatego każdy z uczni Chrystusowych zanim ofiaruje jakąkolwiek ofiarę Panu powinien wpierw zbadać swe serce i oczyścić je od wszelkiej nienawiści, wiedząc, że inaczej wszelkie jego ofiary i chwalenia Boga będą daremne.

Rada podana w wierszach 25 i 26 jest nader rozumną. Jeżeli jakiekolwiek zobowiązanie na nas cięży powinniśmy się z niego uiścić i załatwić jak najprędzej. Dla Żydów było ważną rzeczą dowiedzieć się, że ich Przymierze Zakonu, które w ich mniemaniu miało być ich przyjacielem i pomocnikiem, było w rzeczywistości wrogiem, bo potępiało ich wszystkich. Żydzi będąc niedoskonałymi, nie byli zdolnymi zachować zakon, więc zamiast uznania otrzymali jego potępienie. Właściwą drogą dla wszystkich, którzy to rozumieli, było postaranie się o możliwie najlepsze załatwienie sprawy z zakonem, przyznając się do niedoskonałości.

Ci, co usłuchali rady Pana Jezusa, zrozumieli swój niedoskonały stan; a wołając o pomoc znaleźli odpuszczenie grzechów przez ofiarę Jezusa. Tym zostało pozwolone zbliżyć się wiarą do łask i błogosławieństw Bożych podczas Zielonych Świąt. Faryzeusze twierdzili obłudnie, że zachowują zakon doskonale, nie zastosowali się do wskazanych warunków, nie wyznali swych grzechów ani pokutowali i przyjęli Jezusa, zatem nie otrzymali błogosławieństwa podczas Zielonych Świąt, które inni dostąpili. Z przyczyny, że naród Żydowski jako całość nie przyjął Jezusa, został politycznie wtrąconym do więzienia i surowy gniew Boży zawisł nad nim. Z tego więzienia nie wyjdą oni całkowicie prędzej, aż wszystkie rzeczy przepowiedziane o nich w Zakonie i Prorokach się wypełnią. Żydzi wołali: „Krew jego na nas i na dziatki nasze”, więc też według własnego ich żądania i według ustaw ich zakonu, znajdują się pod potępieniem aż dotąd. Potrzeba będzie dla nich całego wieku Tysiąclecia aby mogli skorzystać z ówczesnych błogosławieństw i podźwignąć się z grzechu i stanu śmierci. Przy łasce Bożej przy końcu Tysiąclecia będą oni w stanie spłacić swój dług „oddać aż do ostatniego pieniążka”; wtedy wszyscy chętni i posłuszni zostaną uwolnieni. Lecz i podczas wieku Ewangelii mógłby się każdy Żyd, któryby tego pragnął, uwolnić od zobowiązań Zakonu; a mógłby to uczynić tylko przez przyznanie się do swych słabości i nieudolności i przez przyjęcie działu w ofierze Chrystusa. Lecz mało było tych, co pogodzili się ze swym przeciwnikiem, czyli zakonem – Jana 1:12.

„OKO ZA OKO – ZĄB ZA ZĄB”

Prawo Mojżeszowe przedstawiało zasadę Bożą, do której sędziowie Izraela mieli się stosować. Zasadą było: „oko za oko”, czyli bezwzględna sprawiedliwość. Ludzie stosowali tę zasadę we wzajemnych stosunkach bez żadnych zastrzeżeń, w rezultacie czego rozwinęli w sobie zatwardziałość serca; czyli usposobienie zawzięte pozbawione uczuć litości i miłosierdzia. Pan Jezus w naukach Swoich wykazywał niewłaściwość tego i wskazywał na lepszą drogę – na drogę miłości. Aczkolwiek Ojciec Niebieski sporządził Zakon, to jednak był On także gotowym okazać miłosierdzie, które też okazał w tym, iż posłał Syna Swego na świat, aby Ten stał się Odkupicielem grzeszników, aby nie zginęli, lecz mogli otrzymać żywot wieczny przez posłuszeństwo Zbawicielowi. O ile więcej jest właściwym, aby współcierpiący, tak jedni jak i drudzy niedoskonali, by byli względem siebie współczującymi i miłosiernymi. Możemy zauważyć, iż nauki Jezusa w tym względzie wyrażają taką mniej więcej myśl: Ja wam oświadczam, jeżeli wymagacie od swoich niedoskonałych bliźnich bezwzględnej sprawiedliwości, oko za oko, ząb za ząb; w takim razie rozwijacie w swych sercach niewłaściwego ducha.

(1) Jeżeli twój nieprzyjaciel uderzy cię w policzek, nadstaw mu drugiego – nie literalnie, lecz w sercu, w duchu. Nie stosuj prawa odwetu. Że Pan nasz nie mówił tego w znaczeniu literalnym, mamy pokazane w tym, że kiedy On sam będąc sądzonym, został uderzony w policzek nie powiedział, aby Go powtórnie uderzono. To, co On w danym doświadczeniu uczynił, było figuralnym nadstawieniem drugiego policzka, lecz nie literalnym.

(2) Jeżeliby nas ktoś zaskarżył do sądu i odebrał nam legalnie jaką naszą posiadłość, w takim razie nie mamy czuć żadnej zawziętości przeciwko niemu, lecz oddać dobrowolnie wszystko, co mu sąd przyznał lub nawet więcej, niż mniej. Mamy być posłuszni prawom, aż do ostatnich granic.

(3) Jeśli zaciągnięci do rządowej służby, jak to dawnymi czasy bywało i zniewoleni do niesienia jakiegoś ciężaru jedną milę, naśladowcy Pana nie mają być ściśle dokładnymi, lecz powinni okazać swą dobrą wolę czyniąc nieco więcej, udzielając raczej pomocy przez następną milę w razie potrzeby lub konieczności, aniżeli uchylać się i zastawiać legalną akuratnością.

(4) Naśladowcy Pana mają uprawiać w sobie cnotę szczodrobliwości. Jak Ojciec Niebieski zawsze daje a nigdy żąda, tak i wszystkie Jego dzieci mają odznaczać się podobnym usposobieniem – mają być zawsze gotowe by udzielać potrzebującym. Nie ma to koniecznie znaczyć kosztownych darów lub wszystkiego, czego ten, co prosi żąda. W takich razach należy używać słuszności i roztropności. Lecz gotowość dawania i pomagania, powinna być za wszelką cenę uprawiana w sercu każdego naśladowcy Jezusa. A od takiego, który chce u nich pożyczyć nie powinni się odwracać. Przeciwnie, mają dobrze czynić i pożyczać, nie spodziewając się wcale podobnych łask od drugich. Naśladujący w ten sposób Pana, nie nagromadzą może tyle pieniędzy, co drudzy, lecz będą oni przyjemnymi Bogu i chwaląc Go będą składać skarby w niebie, a własne swe serca będą stopniowo doprowadzać do stanu, w jakim Bóg może ich uznać i przyjąć do Królestwa.

„BŁOGOSŁAWCIE TYM, KTÓRZY WAS PRZEKLINAJĄ”

Tradycja uczyła, iż bliźni miał być miłowanym a nieprzyjaciel nienawidzonym; lecz Wielki Nauczyciel głosił, że nieprzyjaciele mają być także miłowani i błogosławieni, pomimo że odpłacają się prześladowaniem i złorzeczeniem. Ten to nowy i wzniosły sposób nauczania wyróżniał słowa naszego Odkupiciela od wszystkich innych nauk.

Uprawianie w sobie ducha miłości nie tylko dla przyjaciół, ale i dla nieprzyjaciół odznaczałoby naśladowców Chrystusa jako dziatki Boże posiadające ducha, czyli usposobienie ich Niebieskiego Ojca. On zsyła promienie słońca tak dla grzesznych, jak i dla świętych. Także daje deszcz, tak sprawiedliwym jak i niesprawiedliwym. Trudno by nam było teraz obliczyć ile szkody dla ludzkich umysłów sprawiły tradycje „Średniowiecza” głoszące, iż Bóg przez wieczność całą będzie męczył wszystkich Swoich nieprzyjaciół, oprócz nielicznej gromadki wybranych. Możemy dziękować Bogu za to, że dał nam poznać, że nauki te nie są naukami Jego Słowa! Sprawiały one to, że przodkowie nasi palili tzw. heretyków na stosach.

Szczera miłość jest chwalebną cnotą – przymiotem prawdziwie Boskim. Lecz jeżeli ona rozciąga się tylko na tych, którzy nawzajem nas miłują, to jak mogłaby ona zasługiwać na jakąkolwiek nagrodę? Czy podobną miłością nie odznaczają się poganie i wszyscy ludzie? A jeżeli jesteśmy uprzejmymi tylko względem tych, którzy nas darzą uprzejmością to, czym się różnimy lub lepszymi jesteśmy od pogan i grzeszników?

Naśladowcy Jezusa, uczniowie w Jego szkole mają mieć przed sobą najwyższy i najdoskonalszy wzór – ich miłującego Stwórcę. Mają dążyć do doskonałości, jaką On posiada. Mają posiadać ją w swych sercach i na ile możliwe kształtować według niej wszystkie myśli, słowa i czyny ich niedoskonałych ciał.

====================

— 1 lutego 1910 r. —