Zmień język

::R4556 : strona 54::

Drugi Adam i Ewa

Niektórzy popełniają błąd sądząc, iż Pismo naucza, że gdy Adam zgrzeszył i Boskie potępienie spadło na niego i na cały rodzaj ludzki, Jezus musiał stać się „Drugim Adamem”, doskonałym człowiekiem, by jako Drugi Adam mógł dać swoje życie jako cenę okupową za pierwszego Adama i w ten sposób odkupić go, a przy okazji całe jego potomstwo.

Na tej podstawie, która jak wykażemy nie ma żadnych podstaw w Biblii, idą oni dalej mówiąc: STRAŻNICA oraz WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO muszą mylić się twierdząc, że nasz Pan zastosował swoją ofiarę najpierw za Kościół, a dopiero później zastosuje ją za wszystkich ludzi. Utrzymują oni, że zastosowanie oczyszczającej krwi musiało najpierw nastąpić za Adama oraz, że Kościół i wszyscy inni jedynie uczestniczą w odkupieniu Adama.

Problemem takiego rozumowania jest to, że całkowicie błędne jest jego założenie i stąd wszystko zbudowane na tej podstawie jest proporcjonalnie niewłaściwe i wprowadzające w błąd.

Adam rzeczywiście był pierwszym człowiekiem, ale nasz Pan, jako „człowiek Jezus Chrystus”, nie był Drugim Adamem i nie wykonywał pracy Drugiego Adama. Pierwszy Adam był ojcem i życiodawcą całego rodzaju ludzkiego, a Ewa uczestniczyła w tym stwarzaniu. Rezultatem jednak była śmiertelna rasa. Plan Boży zakłada, że Drugi Adam w stosunku do Adama przejmie jego rolę jako ojca i życiodawcy rodzaju ludzkiego, który będzie posiadał ziemię i radował się nią. Nie jako Odkupiciel, ale jako ojciec i dawca życia dla naszego rodzaju, nasz Pan, jako Drugi Adam, odpowiada pierwszemu Adamowi.

Nasz Pan jest w Biblii nazywany Drugim Adamem, ale nie dlatego, że już dał życie potomstwu Adamowemu, ale dlatego, że zrobi to we właściwym czasie – tak samo jak był nazywany Zbawcą, gdy był jeszcze dzieckiem, co proroczo przepowiadało jego przyszłą misję.

Nasz Pan będzie Drugim Adamem, drugim ojcem, dawcą życia dla potomstwa Adamowego podczas Wieku Tysiąclecia. Czeka, aż Kościół, Oblubienica, Druga Ewa, będzie z nim w chwale, czci i mocy w Królestwie. Pierwszy Adam nie miał potomstwa dopóki pierwsza Ewa nie została wzięta z jego boku. Drugi Adam nie będzie miał żadnych dzieci dopóki Kościół, druga Ewa, nie będzie skompletowana i przedstawiona Mu jako Jego współspadkobierczyni oraz pomocnica w Królestwie i Jego pracy odnowienia.

Zwróćmy uwagę na słowa Pana w tej sprawie: Apostołowie zapytali go: „Otośmy my opuścili wszystko, i poszliśmy za tobą; cóż nam tedy za to będzie?” (Mat. 19:27). Jezus odpowiedział im: „Wy, którzyście mię naśladowali w odrodzeniu [w okresie odrodzenia], gdy usiądzie Syn człowieczy na stolicy chwały swojej, usiądziecie i wy na dwunastu stolicach, sądząc dwanaście pokoleń Izraelskich”. Któż może wątpić z tych jasnych słów, że te czasy odrodzenia są tym samym, co św. Piotr nazywa czasem restytucji, naprawienia wszystkich rzeczy, okresem Wieku Tysiąclecia (Dz. Ap. 3:19-21; Jana 5:29, BG).

Dlaczego nasz Odkupiciel zwleka z rozpoczęciem odnawiania potomstwa Adamowego, z zajęciem stanowiska ojca dzieci Adamowych, całego świata?

Jest kilka powodów:

I. Taki jest Boski porządek i czeka On na Oblubienicę, obiecaną przez Ojca, wybraną przez Ojca, powołaną przez Ojca i usprawiedliwioną przez Ojca, przez krew Jezusa. Ani jeden członek potomstwa Adamowego (oprócz domowników wiary Wieku Ewangelii) nie będzie odrodzony ani nie osiągnie doskonałości ludzkiej, dopóki „Oblubienica Chrystusowa” nie połączy się z Jezusem przy jego wtórym przyjściu. Nawet o starożytnych bohaterach wiary jest napisane, „aby oni bez nas nie stali się doskonałymi” (Żyd. 11:39,40).

II. Świat nie mógł być odnowiony dopóki Odkupiciel nie zastosował swej zasługi, swojej ceny okupowej za „wszystek lud”. A to nie może być uczynione bez uprzedniego wyzwolenia Kościoła, ponieważ zasługa i cena okupowa usprawiedliwia teraz powołanych z wiary Wieku Ewangelii.

„WTÓRY CZŁOWIEK SAM PAN”

Te słowa apostoła wystarczająco wyjaśniają ową sprawę: „Pierwszy człowiek z ziemi ziemski; wtóry człowiek sam Pan z nieba. Jaki jest ten ziemski [Adam], tacy też [będą przy zmartwychwstaniu] i ziemscy; a jaki jest niebieski [Chrystus], tacy też będą [przy zmartwychwstaniu] niebiescy” – Nowe Stworzenie. „A jakośmy [Kościół] nosili wyobrażenie ziemskiego [Adama], tak też będziemy nosili wyobrażenie niebieskiego [Chrystusa]”. „Tak też napisano: Pierwszy człowiek Adam stał się istotą żywą, ostatni Adam stał się duchem ożywiającym” (1 Kor. 15:45-49).

To, że nasz Odkupiciel nie jest naszym ojcem i dawcą naszego duchowego życia wynika zarówno z logicznego rozumowania jak i z Pisma Świętego. Nasz Pan porzucił swoją przedludzką, duchową naturę i jej chwałę, kiedy stał się człowiekiem. Nie dał swojej duchowej natury ani nam, ani nikomu innemu, ale był jedynie przeniesiony lub przemieniony do niższej, ludzkiej natury dla ucierpienia śmierci. Oddał Bogu swoje prawa do życia ziemskiego, zagwarantowane przez posłuszeństwo Jego prawu, bez przywłaszczania sobie żadnej z zasług, dopóki nie zastosował ich za nas.

Zastosował za nas swoje ludzkie życie oraz prawa restytucji, dając nam te prawa przez wiarę, jako pożyczkę. Dał nam je tylko pod warunkiem, że nie zatrzymamy naszych ziemskich praw, ale podążając za Jego przykładem ofiarujemy je, aby Bóg dzięki swojej obietnicy mógł być w społeczności z nami, tak jak jest z Nim – nagradzając poświęcenie nową, duchową naturą. Tylko przez ofiarowanie możemy zdobyć życie wieczne. Jak powiedział nasz Pan: „Albowiem ktobykolwiek chciał zachować duszę swoję, straci ją; a ktobykolwiek stracił duszę swą dla mnie, ten ją zachowa” – Łuk. 9:24.

Rezygnujemy z naszego życia przez wzgląd na Chrystusa w tym sensie, że poświęcamy nasze obecne interesy i całe życie w celu stania się członkami Chrystusa – Proroka, Kapłana, Króla, Pośrednika dla świata – Jego członkami, Jego Oblubienicą i współspadkobiercami jako Nasienie Abrahamowe, Drugiego Adama, przez którego świat wkrótce będzie miał możliwość odrodzenia na ziemskim poziomie.

Zatem nasz Pan jako dawca restytucyjnego życia dla świata z racji swojej zasługi okupowej, stanie się Ojcem wieczności. Nawet o patriarchach jest napisane „Zamiast ojców swych mieć będziesz synów swych; Ustanowisz ich książętami na całej ziemi” – Iz. 9:6; Ps. 45:16.

====================

— 1 lutego 1910 r. —