Zmień język

::R4422 : strona 196::

Europejskie tournee brata Russella

W SKANDYNAWII

Nasz parowiec Neptun dopłynął do Bergen w Norwegii w poniedziałek 17 maja  około 14:00. Na nabrzeżu stał nasz drogi brat Luttichau, przedstawiciel Stowarzyszenia, który przybył z Kopenhagi, by być naszym tłumaczem. Wraz z nim witało nas około 20 drogich przyjaciół. Po serdecznym powitaniu o godz. 15:00 mieliśmy zgromadzenie. Było na nim dość sporo braci, około 50, a goście przybyli w liczbie około 400. Wykład mieliśmy na temat „Obalenie królestwa Szatana”, który trwał około dwóch godzin. Następnie udaliśmy się na posiłek, po którym mieliśmy jeszcze jedno zgromadzenie – zebranie pytań dla zainteresowanych, które trwało trzy godziny. Byliśmy mile zaskoczeni wysokim poziomem zadawanych pytań. Oczy i ręce wyrażały serdeczną radość w Panu i w Prawdzie, potwierdzaną przez słowa wypowiadane za pośrednictwem tłumacza.

We wtorek rano udaliśmy się pociągiem do Christianii. O 20:00 dotarliśmy do Glucken, gdzie latem podróż może być kontynuowana parowcem na dwudziestoośmiokilometrowym odcinku przez jezioro. Ponieważ jednak wody ciągle jeszcze były zamarznięte, a żegluga nie była możliwa, pojechaliśmy dalej dość wygodnym dwukołowym pojazdem konnym, zawijając się w futrzane okrycia, specjalnie wypożyczone na tę okazję przez naszych przyjaciół. Około drugiej w nocy cała nasza grupa (około 10 przyjaciół z Bergen oraz brat Luttichau i ja) dotarła ponownie do linii kolejowej i około 10 rano byliśmy w Christianii.

Tutaj znów zostaliśmy bardzo serdecznie przyjęci przez brata i siostrę Lindquist, którzy byli naszymi gospodarzami, oraz wszystkich innych z miłego domu wiary – wszystkich, którzy są jednego ducha, ponieważ mają jedną wiarę i jeden chrzest w Chrystusa. Ludność Norwegii z wyglądu i obyczajów przypominała nam trochę Szkotów. I rzeczywiście okazało się, że ci, którzy znali trochę angielski, rozumieliby nas lepiej, gdybyśmy mieli trochę szkockiego akcentu.

W środę i w czwartek cieszyliśmy się miłą usługą dla „braci” i dla naszego wspaniałego „starszego Brata” oraz dla „Ojca wszystkich nas”. Niektóre nasze zgromadzenia miały także publiczny charakter i uczestniczyło w nich bardzo wielu rozumnych i uważnych słuchaczy w liczbie około 500-600. Inne spotkania, a wśród nich zebranie pytań, przeznaczone były szczególnie dla zainteresowanych. Zaproszeni przez jednego z przyjaciół, mieliśmy też społeczność przy wieczornym posiłku. Uczestniczyło w nim ponad sto osób – wszyscy głęboko zainteresowani teraźniejszą prawdą.

OREBRO I SZTOKHOLM W SZWECJI

Naszych drogich norweskich przyjaciół opuściliśmy w czwartek o 18:00, a do Orebro dotarliśmy w piątek o 8:23. Kilka stacji wcześniej dosiadło się do nas czworo przyjaciół, a gdy razem dojechaliśmy do Orebro, na peronie czekało na nas być może sto pięćdziesiąt osób śpiewając i powiewając chusteczkami oraz kapeluszami. Znów powitani zostaliśmy kwiatami, a wśród uścisków dłoni przekazywaliśmy nasze pozdrowienia korzystając z pomocy tłumacza, brata Lundborga, który jest przedstawicielem Stowarzyszenia na Szwecję. Dowiedzieliśmy się, że niektórzy z przyjaciół przebyli odległość ponad półtora tysiąca kilometrów, by uczestniczyć w duchowych przywilejach konwencji. Nasze serca łączyły się w miłości Bożej pomimo bariery językowej, czego nie zrozumie nikt, kto nie jest spłodzony z ducha.

Czas mieliśmy bardzo wypełniony. O godz. 10 wygłosiliśmy wykład na temat przymierzy, który trwał nieco ponad dwie godziny. Następnie mieliśmy wspólny obiad w trzech restauracjach. Od godz. 15:00 do 17:00 nauczaliśmy na temat chrztu i jego znaczenia, po czym 53 osoby zostały zanurzone, świadome tego, co czynią. Wśród nich był były duchowny baptystyczny.

Na wieczorny wykład publiczny wynajęta została aula Uniwersytetu Państwowego. Wypełniła się ona po brzegi, a wiele osób stało przez pełne dwie godziny. Przybyło 800 osób. Naszym tematem było „Obalenie imperium Szatana”.

Sobota także pełna była błogosławionej społeczności i usługi. O godz. 10 rano mieliśmy zebranie pytań, które trwało do godz. 12:15. Potem był wspólny obiad w restauracjach. Po południu odbyło się zebranie kolporterów i jak zwykle dotyczyło ono ogólnie dzieła żniwa oraz przywileju każdego z dzieci Bożych, by prowadzić działalność w jego różnych obszarach,

::R4423 : strona 197::

jako pod-żniwiarze – kolporterzy, łowcy, ochotnicy. Ponieważ wieczorne zebranie miało mieć publiczny charakter, było to jednocześnie zakończenie konwencji. Śpiewaliśmy więc wspólnie „Zostań z Bogiem”, a w trakcie pieśni wszyscy starsi zgromadzeń byli wywoływani, by stanąć obok nas (było ich w sumie około 20), zebrani zaś śpiewając przechodzili obok nas, żegnając się słowami i uściskiem dłoni. Zebranie wieczorne było powtórzeniem poprzedniego, z wyjątkiem tego, że było jeszcze więcej osób stojących, być może około 160, a tematem naszego wykładu było pytanie: „Gdzie są umarli?”

Po dobrym wypoczynku nocnym, wyspani, w niedzielę o 6 rano wsiedliśmy do pociągu, który zawiózł nas do Sztokholmu dokładnie na godz. 11:30, kiedy to rozpoczynało się nabożeństwo poranne. Bylibyśmy się spóźnili, gdyby nasi przyjaciele nie zorganizowali transportu automobilami. Sala była wypełniona do ostatniego miejsca jeszcze przed naszym przybyciem, a dodatkowo niektóre osoby, których już nie wpuszczono, zgromadziły się koło drzwi, kiedy przybyliśmy. Na sali było 700-800 miejsc siedzących i może jeszcze 100 osób stało. Naszym tematem było „Obalenie imperium Szatana”. Zakończyliśmy o godz. 13:30 i spotkaliśmy się z przyjaciółmi w Prawdzie. Ci sami bracia, którzy gościli nas 6 lat temu, podstawili dorożkę, która zawiozła nas na posiłek.

Spotkanie z zainteresowanymi zostało przeprowadzone o godz. 15:00 i trwało do 16:15, kiedy to otworzono drzwi dla słuchaczy publicznego wykładu o godz. 16:30 na temat: „Gdzie są umarli?” I znów sala była przepełniona, a wiele osób stało do godz. 18:20. Przerwa na śpiew dała publiczności możliwość opuszczenia sali, my zaś odbyliśmy jeszcze jedno zebranie z zainteresowanymi, trwające aż do godz. 20:15, kiedy to odjeżdżał nasz pociąg. Żegnało nas blisko stu przyjaciół, którzy też zapraszali, byśmy wkrótce przyjechali znów. Brat Lundborg towarzyszył nam w drodze do Kopenhagi.

W poniedziałek rano znaleźliśmy się w Kopenhadze. Tam spotkaliśmy się z około 30-40 drogimi przyjaciółmi na stacji. Grupie tej przewodził brat Luttichau, który opuścił nas w Christianii, aby przygotować nasz pobyt w Kopenhadze. Dorożka prędko zawiozła nas do biura naszego Duńsko-Norweskiego WATCH TOWER, utrzymywanego przez nasze Stowarzyszenie. O godz. 10 zgromadziło się tam około 100 zainteresowanych, dla których wygłosiliśmy dwugodzinny wykład na temat: „Przymierza”. Następnie zjedliśmy wspólny obiad przygotowany przez przyjaciół w górnym pomieszczeniu. Miejsce dla nas przygotowane było na początku stołu, a po obu stronach zasiedli bracia Luttichau i Lundborg. Obok siedziała dziesięcioletnia dziewczynka, o której powiedziano nam, że poświęciła się cztery lata wcześniej. Przeczytała ona wszystkie tomy. Teraz zaś przebyła odległość około 500 km, wykorzystując do tego skromne sumy, które otrzymała w gwiazdkowym prezencie, by tylko się z nami spotkać i ucieszyć duchową ucztą.

Po południu 100 osób ustawiło się do zdjęcia, po zrobieniu którego mieliśmy dwugodzinne zebranie pytań.

Zebranie wieczorne przeznaczone było dla publiczności. Dom był przepełniony, wiele osób stało. W sumie przybyło około 600 osób. Przez dwie godziny uważnie przysłuchiwano się słowom wykładu. Szczery śpiew przekonał nas, że nasi słuchacze należeli do grona osób poświęconych, choć nie stowarzyszonych z nami w Prawdzie. Doprawdy wszystkie nasze przeżycia w Skandynawii bardzo podniosły nas na duchu. Ludzie w ogólności wydali nam się znacznie bardziej pobożni niż to powszechnie widać w Ameryce. Wydaje nam się, że Bóg ma wśród mieszkańców Skandynawii wielu przyjaciół. Możemy spodziewać się tutaj wielkich dokonań w ciągu tych kilku następnych lat.

Nasz pociąg odjeżdżał krótko po północy i może około 60 przyjaciół zostało po zebraniu, by wypić z nami filiżankę herbaty, a potem towarzyszyć nam w drodze na stację kolejową. Tam zaśpiewali dla nas specjalnie na tę okoliczność przygotowaną pieśń po angielsku. Przekazali też za naszym pośrednictwem pozdrowienia do przyjaciół, z którymi mieliśmy się jeszcze spotykać w Niemczech, Wielkiej Brytanii oraz Ameryce. Zachęcali nas też do rychłego powrotu.

HAMBURG, BERLIN, DREZNO, BARMEN

Do Hanoweru dojechaliśmy pociągiem, gdzie o 11:30 powitał nas brat Koetitz, przedstawiciel Stowarzyszenia na Niemcy. Towarzyszyło mu około ośmiu miejscowych przyjaciół oraz dwie osoby z innych miejscowości. Spędziliśmy z nimi bardzo przyjemną i pożyteczną godzinę. Następnie pożegnaliśmy się i wyruszyliśmy w dalszą podróż do Berlina, w trakcie której brat Koetitz towarzyszył nam jako tłumacz.

W Berlinie czekało na nasze przybycie trzech miłych braci, którzy powitali nas i towarzyszyli nam do domu jednego z nich, gdzie czekało na nas już zgromadzenie składające się z około 50 osób. Nasz fotel oraz stolik przystrojone były zielonymi gałązkami i niezapominajkami, a z tyłu umieszczono napis: „Będę błogosławił błogosławiącym tobie” – 1 Moj. 12:3.

To zachwycające zebranie trwało około dwóch godzin i poświęcone było rozważaniu przymierzy, po czym mieliśmy zebranie pytań, któremu towarzyszyło wielkie zainteresowanie wszystkich uczestników.

Wieczorne spotkanie miało charakter publiczny, a bracia, choć nieliczni, dołożyli tak wielkich starań przy jego rozpropagowaniu, że blisko 150 osób musiało stać przez dwie godziny. Wszyscy jednak bardzo uważnie słuchali, a wydaje nam się, że na niektórych Prawda wywarła wielkie wrażenie.

Po dobrym nocnym odpoczynku udaliśmy się we wtorkowy poranek pociągiem do Drezna, gdzie dotarliśmy około południa. Czterech braci oczekiwało na nas na dworcu, by towarzyszyć nam w drodze do sali restauracyjnej, gdzie zgromadzeni w liczbie około stu osób powitali nas pieśnią i pozdrowieniami, które odwzajemniliśmy pozdrowieniami własnymi, jak i tymi, które zostały przez nas przesłane. Następnie wygłoszony został wykład na temat przymierzy. Po wykładzie mieliśmy zebranie pytań, następnie podano herbatę, po czym w nieco większej sali odbyło się zgromadzenie dla publiczności, w trakcie którego zwróciliśmy uwagę na temat „Teraźniejszość i przyszłość w świetle Biblii”. Pomimo bardzo słotnego wieczoru i przepełnionej sali (około 600 uczestników) wysłuchano nas z wielką uwagą. Zostaliśmy bardzo serdecznie podjęci przez brata i siostrę Wentzel i tak wypoczęci mogliśmy następnego poranka wyruszyć w całodzienną podróż do Barmen [obecnie Wuppertal – przyp. tłum], gdzie przybyliśmy dokładnie na czas wieczornego spotkania o 20:30. Przyjaciele z Barmen w wielkiej liczbie powitali nas na dworcu i towarzyszyli nam w drodze na to publiczne zgromadzenie. Przybyło około 800 osób, z których wiele stało. Zainteresowanie przejawiane przez śpiew miało ożywiony i duchowy charakter. Wydawało się, że wszyscy śpiewają i to z całego serca, tak że aż drżało całe audytorium. Jeśli można coś wnioskować na podstawie skoncentrowanej uwagi i błyszczących oczu, to wielu ze słuchaczy było zainteresowanych i zapewne odezwą się do nas.

W piątkowe przedpołudnie odwiedziliśmy nową siedzibę Stowarzyszenia, napisaliśmy kilka listów i porozmawialiśmy z bratem Koetitzem oraz jego rodziną. Popołudnie było przeznaczone na zebranie pytań. Było ono bardzo interesujące. Wśród ciekawych pytań było także i to, w jaki sposób należy odnosić się i jak traktować oponentów Ślubu Panu oraz ofiary za grzech. Nasze odpowiedzi zostały zanotowane przez brata stenografa i zostaną później opublikowane na łamach naszego czasopisma. Wieczorem rozważaliśmy zagadnienie przymierzy. Na zakończenie około 180 przyjaciół śpiewało dla nas „Zostań z Bogiem”, po czym pomachaliśmy sobie na pożegnanie chusteczkami i o 22:50 odjechaliśmy do Londynu.

Na peronie kolejowym około 60 przyjaciół żegnało nas uściskami dłoni, pieśniami, oraz machaniem chusteczkami. Z pewnością znaleźliśmy bardzo ciepłe miejsce w sercach naszych niemieckich przyjaciół i w odpowiedzi na ich zaproszenia obiecaliśmy uczynić co tylko w naszej mocy, by jak najszybciej odwiedzić ich ponownie.

::R4423 : strona 198::

KONWENCJA W LONDYNIE

Noc i dzień spędzone na statku i w pociągu pozwoliły nam dotrzeć do Londynu 29 maja o godz. 17:00. Około 200 przyjaciół, na czele z bratem Hemery, który jest przedstawicielem Brytyjskiego Stowarzyszenia, powitało nas na stacji kolejowej śpiewając „Połączmy serca wraz” i powiewając chusteczkami na powitanie. Odwzajemniliśmy ich pozdrowienie i nieco później, już w trakcie zgromadzenia, mieliśmy okazję wyrazić naszą wdzięczność z powodu przywileju bycia razem z nimi. Przekazaliśmy także pozdrowienia, które przywieźliśmy od braterstwa ze Stanów Zjednoczonych, Norwegii, Szwecji, Danii i Niemiec. Zwróciliśmy uwagę na jedność ducha i radość w Panu wśród tych wszystkich, którzy kroczą w świetle Teraźniejszej Prawdy.

Konwencja rozpoczęła się już wcześniej. Odbyło się wspaniałe zebranie świadectw, a brat Bundy wygłosił po południu interesujący wykład. Brat Hemery bardzo przyjemnie przemawiał wieczorem i mieliśmy wspaniałe warunki, by potem nieco wypocząć i przygotować się do niedzielnej usługi. To właśnie w czasie tego przemówienia brat Hemery ogłosił publicznie, że od początku, gdy tylko ogłoszony został Ślub, przyjął go on dla siebie, ale dopiero teraz przyjął go wreszcie w formalny sposób przed Panem w jego pełnym znaczeniu. Oświadczył, że odczuł już błogosławieństwo wynikające ze ściślejszego przywiązania jego ofiary do ołtarza. Również wielu innych donosiło nam, że przyjęli Ślub, lecz nie zawiadamiali nas o tym pisemnie. Prosiliśmy ich, by jednak wysłali nam kartkę pocztową z tą informacją, ponieważ chcielibyśmy skompletować jak najpełniejszą listę.

W niedzielę odbyły się trzy nabożeństwa. Poranna godzina uwielbiania, modlitwy i świadectw stwarzała wspaniałą możliwość dla naszych miłych przyjaciół, by oświadczyć Panu i sobie wzajemnie, jak bardzo cenią oni Teraźniejszą Prawdę, a także jak bardzo są zdecydowani, by czynić dalsze postępy w służbie Królowi, Jego poselstwu i Jego braciom.

W niedzielnym południowym nabożeństwie uczestniczyło około 800-900 osób, którzy okazywali wielką uwagę w czasie naszego dwugodzinnego wykładu na temat przymierzy. Usługa wieczorna skierowana była do publiczności. Sala była przepełniona, gdyż przybyło około 1200 osób. Rozważaliśmy zagadnienie: „Gdzie są umarli”, które skupiło najwyższą uwagę.

Poniedziałkowe przedpołudnie przeznaczone było na usługę do chrztu. Sto dwadzieścia dziewięć osób okazało swoje poświęcenie (66 braci i 63 siostry), sami dorośli. Po południu przemawialiśmy około godziny na temat okupu oraz ofiary za grzech, następnie przez godzinę odpowiadaliśmy na pytania i wydawało się, że słuchacze byli zadowoleni. Część wieczorna miała podobną formę – pierwsza godzina wykład, a następnie odpowiedzi na pytania.

We wtorek po południu mieliśmy sympozjum na temat łask ducha świętego, w którym udział wzięło sześciu mówców, najwyraźniej ku zadowoleniu słuchaczy. Następnie miała miejsce usługa kończąca konwencję. Zwróciliśmy się do naszych słuchaczy w sposób bardzo ogólny, wskazując na doświadczenia „wąskiej ścieżki” i właściwość, a nawet konieczność wzajemnego, pełnego miłości współczucia, przebaczając sobie, zachęcając się wzajemnie, zgodnie z przykładem pozostawionym nam przez Pana. Potem przyszedł czas na „ucztę miłości”. Staliśmy w środku, pielgrzymi Hemery i Bundy

::R4424 : strona 198::

po obu stronach, a starsi Zboru Londyńskiego obok nich. Bracia Bundy i Hemery trzymali tace z chlebem. Zgromadzeni przechodzili obok śpiewając znane pieśni oraz ściskając nasze dłonie i dodając nam otuchy. Była to bardzo zachęcająca i poruszająca chwila, która na długo pozostanie w naszej pamięci. Wielu mówiło: „Módl się za mną, abyśmy mogli się spotkać na Wielkiej Konwencji, w Ogólnym Zgromadzeniu Kościoła Pierworodnych. Zawsze będę pamiętał o Tobie”. Wielu stwierdzało, że przyjęli Ślub, lecz nie powiadomili nas jeszcze o tym, zamierzając to jednak uczynić. W taki sposób zakończyła się nasza Brytyjska Konwencja, jedna z najlepszych, jakie kiedykolwiek się odbyły.

W środę poszukiwaliśmy w Londynie korzystniejszego miejsca na ogólne spotkania dla naszych tamtejszych przyjaciół. W czwartek odbyliśmy konferencję ze starszymi zboru w Londynie odnośnie ogólnego kształtu pracy, podczas której wyraziliśmy pogląd, że gdyby udało się znaleźć bardziej centralne miejsce na zgromadzenie, to skłonni bylibyśmy uważać to za Pańską wskazówkę, by w październiku przyszłego roku powrócić tutaj w celu udzielenia dalszej zachęty dla pracy prowadzonej w tej światowej metropolii. Byliśmy bowiem pod wielkim wrażeniem cudownej dojrzałości pszenicznego pola, dla którego Londyn stanowi centrum.

BELFAST, DUBLIN I POWRÓT DO DOMU

Po nocnej podróży, w piątek dotarliśmy do Belfastu, gdzie zostaliśmy podjęci, tak jak w czasie poprzedniego pobytu, przez brata i siostrę McComb. Popołudnie, które spędziliśmy wśród zainteresowanych osób w ich zwykłym miejscu zgromadzeń, było bardzo miłe i jak wierzymy także pożyteczne. Wieczorem odbyło się zgromadzenie dla publiczności. Przybyło około 450 osób, z których 100 stało przez dwie godziny. Okazywane było wielkie zainteresowanie, a wielu uczestników pozostało jeszcze na zebranie pytań aż do godz. 23.

Po dobrym nocnym wypoczynku udaliśmy się w kierunku Dublina, gdzie spotkaliśmy się z komitetem czterech przedstawicieli Zgromadzenia i zostaliśmy gościnnie przyjęci. Tutaj woleliśmy odbyć jedynie spotkanie ze Zgromadzeniem. Trwało ono od godz. 16:00 do 23:10. W tym samym pomieszczeniu podano też herbatę. Sytuacja wśród braterstwa z Dublina nie jest całkiem korzystna. Niektórzy zostali dotknięci „niezależnym myśleniem” i domagają się „nowego światła”, będącego, jak staraliśmy się wykazać, w rzeczywistości „zewnętrzną ciemnością”, której ogólnie podlega chrześcijaństwo. Nasze rozmowy na temat owych różnic prowadzone były w jak najbardziej uprzejmy sposób, aczkolwiek obawiamy się, że bez większego pożytku dla owych zrażonych, którzy wydają się być zdeterminowani, by raczej podtrzymywać, a nawet uwypuklać różnice niż cieszyć się harmonią i wspólnymi poglądami. Piękno Boskiego Planu, które kiedyś zauważali, przestało ich cieszyć i wydaje się, że nie pragną go już więcej dostrzegać. Nakłanialiśmy ich zatem do praktykowania miłości, pokory, modlitwy i nauki, gdyż były to jedyne porady, których mogliśmy im udzielić w tych okolicznościach. Ci, którzy pozostali lojalni, wyrażali się, że zostali bardzo wzmocnieni, a przy okazji wspominali, że przyjęli Ślub, którego wedle ich wiedzy nie przyjął nikt z tych, którzy się odwrócili.

Przypomnieliśmy im, że nie powinny nas dziwić te zjawiska. Wiemy, że żyjemy w czasie Żniwa, polegającego na doświadczaniu i oddzielaniu. Zostaliśmy też dawno już ostrzeżeni, że „padnie po boku naszym tysiąc”, a bardziej aktualnym pytaniem byłoby raczej: „któż się ostoi”, a nie: „któż upadnie”.

Pomimo naszych sprzeciwów, pięcioro spośród owych miłych przyjaciół towarzyszyło nam w drodze na stację o 3 rano w niedzielę, kiedy to nasz pociąg wyjeżdżał w kierunku Queenstown. Tam stał nasz parowiec „Mauretania”, na który zaokrętowaliśmy się o 8:30, by ruszyć w kierunku domu.

Mieliśmy bardzo przyjemną podróż powrotną, a ponadto dzięki Bożej Opatrzności oraz obecności przy nas brata Huntsingera (stenografa) mogliśmy napisać artykuły dla WATCH TOWER, omawiające zagadnienia poruszane w Londynie oraz na innych konwencjach. Na statku mieliśmy tylko jedną możliwość wygłoszenia publicznego przemówienia, ale dzięki niemu nawiązaliśmy kontakt z niektórymi pasażerami, mogącymi, jak wierzymy, otworzyć swe uszy „ku słuchaniu”.

Nasz statek przywiózł nas do Nowego Jorku 11 czerwca,

::R4424 : strona 199::

w miesiąc i siedem dni od chwili wyjazdu. Choć bardzo cieszyliśmy się naszą gościną u przyjaciół za granicą i społecznością z nimi, to jednak z przyjemnością wracaliśmy do domu, gdzie na nowo mogliśmy się zaangażować w usługę Brooklińskiego Domu Modlitwy oraz w Bethel.

POWITANIE W DOMU

Gdy nasz parowiec zacumował, na przystani zauważyliśmy przyjaciół powiewających na nasze powitanie chusteczkami. Niektórzy z nich czekali na nas od trzech godzin. Około południa dojechaliśmy do domu Bethel na Brooklynie, gdzie cała nasza rodzina zgromadzona w salonie na badanie, zaśpiewała na nasze powitanie pieśń ze słowami napisanym

::R4424 : strona 199::

przez siostrę Land.

::R4424 : strona 199::

THE FAMILY WELCOME

Welcome home to those who love you—welcome, Brother dear!
Daily have our hearts been with you o’er the sea!
E’en the ocean cannot separate between God’s children here,
Bound by cords of love divine to him and thee.

We behold gross darkness gathering all around us here below,
Men’s hearts failing them through dread and doubt and fear;
We rejoice with you to send out Truth’s pure light of hope,
Until nations, kindreds, tongues may God revere.

CHORUS

When we bade „Farewell—God speed thee!
Bear his harvest message true
To the dear ones waiting on that foreign shore,”
Then our fervent prayers ascended, that grace might still
abound—
Bring you safely back to home-ties as of yore.

Noble heart! May God sustain you and rich blessings send
While you’re striving Truth’s fair banner to uphold;
God hath guided and preserved you for this special time of need,
And through you hath sent us mercies manifold.

So this day our hearts are glowing and in gratitude ascend
To the one who kept you in his tender care;
May the angel of his presence guard you to the end,
And God crown you in his Kingdom—is our prayer!

Odwzajemniliśmy to pozdrowienie opowiadając, jak Pan błogosławił naszą podróż i wzmacniał nas w drodze. Przekazaliśmy także pozdrowienia od przyjaciół z Anglii, Irlandii, Szkocji, Norwegii, Szwecji, Danii oraz Niemiec.

W zarysie przedstawiliśmy zgromadzonym błogosławieństwa tego czasu, który spędziliśmy wśród przyjaciół za granicą. W kilku słowach zrelacjonowaliśmy im czterdzieści dziewięć wykładów, które wygłosiliśmy, a także przedstawiliśmy Pańską troskliwą opiekę nad wszystkimi sprawami naszej długiej i pośpiesznej podróży.

Następnie czekała na nas jeszcze jedna błogosławiona niespodzianka. Brat Rutherford wręczył mi plik dokumentów, z których wynikało, że w czasie mojej nieobecności niektórzy z przyjaciół doszli do wniosku, iż wolą Pana będzie, by ulżyć niektórym moim brzemionom i kłopotom, które od pewnego czasu stały się mym udziałem za sprawą żądań p. Russell, by zwiększyć jej miesięczny zasiłek z 40 do 100 dolarów, co zostało potwierdzone przez sąd, ale czemu nie byłem w stanie sprostać, jako że całe moje mienie, z wyjątkiem niewielkiej części, która przynosi dochód 40 dolarów miesięcznie (które właśnie otrzymuje p. Russell), zostało przekazane na rzecz WATCH TOWER BIBLE AND TRACT SOCIETY. Moi mili przyjaciele postanowili zrobić mi niespodziankę na powitanie w domu, regulując te należności. Wręczyli mi oni pokwitowania opiewające łącznie na kwotę 9000 dolarów, z których wynikało, że alimenty dla p. Russell zostały uregulowane aż do 1913 roku, łącznie z kosztami sądowymi, opłatami notarialnymi itp. Moje serce przepełnione było wdzięcznością dla Wielkiego Dawcy wszelkiego dobrego daru za to, że znów okazał On swoją miłosierną troskę poprzez tak wspaniały przejaw braterskiej miłości.

Cóż możemy oddać Panu, naszemu Bogu, za wszystkie Jego dobrodziejstwa? Weźmiemy kielich Jego zbawienia. Skorzystamy z udziału we krwi Nowego Przymierza. Będziemy wzywali imienia Pańskiego, by Jego łaska udzieliła nam pomocy. Oddamy śluby nasze Najwyższemu – Ps. 116:12-14.

Przy tej okazji wspomnimy też, że liczne fałszywe pogłoski dotarły do naszych przyjaciół za granicą, jakoby sprzedana została posiadłość Stowarzyszenia w Allegheny, a własność w Brooklynie została wyceniona, itp. Nie ma ani odrobiny prawdy w żadnej z tych plotek. Tym niemniej uważamy, że dobrze uczynili nasi drodzy bracia, którzy tak szlachetnie przyszli nam z pomocą. Oni także sprawili nam niespodziankę, że nie poszli na żadne ustępstwa, lecz zapłacili co do grosza to, co było lub mogło być wymagane, wierząc, że to jest najmądrzejsze działanie i takie, które najbardziej będzie się podobać Panu.

Następnie naszą uwagę skierowaliśmy na stertę korespondencji, która oczekiwała na naszą odpowiedź. Wiele z tych listów zawierało miłe chrześcijańskie pozdrowienia od pojedynczych osób oraz zgromadzeń z całych Stanów Zjednoczonych. Były ich setki. Jeden list z Chicago, który został podpisany przez starszych, diakonów oraz innych przyjaciół, zawierał 167 podpisów. Zgromadzenie z Bostonu, chcąc być pewne, że ich pozdrowienia dotrą do nas na czas, przesłało je bezprzewodowo na statek. Otrzymaliśmy ich list na dzień przed przybyciem. (…) [Przykład listu]

DEAR BROTHER RUSSELL:—

The occasion of your return from a foreign shore, to continue your faithful ministry of the holy Word to the Lord’s „little ones” at home, gives me opportunity to express my heart gratitude for the Master’s blessing at your hands.

Words but feebly tell the thankfulness of hearts made free in Christ. Hand-clasps and written phrase are human means by which we seek to show in part our love, our joy, our deep esteem.

Please accept, Beloved Brother Russell, this humble expression of my continued appreciation of the Harvest Work and of your faithful service and my whole-hearted sympathy in, for and with you in this noble service of the Lord—my pledge of a deeper zeal and a quickening of the spirit of sacrifice as I witness your untiring devotion as you so unsparingly seek to „lay down your life for the brethren.” „Your labor is not in vain in the Lord.” God bless you!

Yours in Christian love, __________.

* * *

Ponieważ nie jesteśmy w stanie pisemnie odpowiedzieć na wszystkie te miłe słowa, prosimy o przyjęcie tą drogą naszego podziękowania i wdzięczności za wszystkie wasze listy.

====================

— 1 lipca 1909 r. —