Zmień język

::R4127 : strona 35::

pascha w pierwszym miesiącu

Poważnej trudności doświadcza wielu w harmonizowaniu naszego słonecznego kalendarza z Żydowskim, który jest oparty na łączności księżycowego i słonecznego czasu. My podajemy pomoc do tego przez przytoczenie wyciągu z Biblijnego Dykcjonarza Smitha na tym przedmiocie – a następnie przez wyciąg z Hebrajskiego chronologisty Lindo na tym samym przedmiocie.

Biblijny Dykcjonarz Smitha podaje:

„Charakterystyki roku wprowadzone przy wyjściu mogą jasno rozstrzygnąć to, chociaż nie możemy absolutnie ustalić żadnego pewnego roku. Niema wątpliwości, że to było istotnie zwrotnikowe, odkąd pewne obchodzenia połączone z wydajnością ziemi były ustalone do szczególnych dni. Jest również jasne, że miesiące były księżycowe, każdy rozpoczynał się z nowiem księżyca. To zdaje się, że tam musiał być jakiś sposób sporządzenia. By zadecydować czym to było, to z konieczności wpierw było oznaczyć kiedy się rok rozpoczynał. W dniu 16-go miesiąca Abib dojrzewała kukurydza i była ofiarowywana jako pierwsze owoce ziemi (3 Moj. 2:14; 23:10,11). Zaś ze żęciem jęczmienia rozpoczynało się żniwo (2 Sam. 21:9), następnie pszenicy (Ruty 2:23). Jest przeto koniecznym, aby odnaleźć kiedy dojrzewał się jęczmień w Palestynie. Według obserwacji podróżujących, to jęczmień dojrzewa w najcieplejszych częściach kraju, w pierwszych dniach kwietnia. Żniwo jęczmienia rozpoczynało się około połowy miesiąca, po wiosennym porównaniu dnia z nocą, więc rok by się rozpoczynał około tego tropikalnego punktu, lecz to nie dzieliło księżycowych miesięcy. Możemy wnioskować, że najbliższy nów księżyca okazywał się około albo po wiosennym porównaniu dna z nocą, lecz nie wiele przedtem, obierano jako rozpoczęcie roku. Metoda dodawania mogła być tylko ta, którą osiągnięto po wzięciu do niewoli – dodawano trzynasty miesiąc kiedykolwiek dwunasty miesiąc skończył się za długo przed wiosennym porównaniu dnia z nocą, na pierwsze owoce żniwa, aby mogły być ofiarowane w pośród miesiąca następnego, i na podobne ofiarowywania w czasach naznaczonych.”

Wyciągi z Lindo:

„Rok Żydowski jest księżycowo-słoneczny, chociaż miesiące są księżycowe, nasze kalkulacje są założone na księżycowych cyklach, każdego 19-go roku przychodzimy do tej samej daty w słonecznym roku. Cykl zawiera 235 lunacxji, które my dzielimy na dwanaście lat o dwunastu miesiącach, i siedem zwane Przydawaniem o 13-tu miesiącach.

Sławny matematyk Meton z Aten, który słynął za czasu B. C. 432, a było to za panowania Sedekijasza, A. M. 3328, uczynił to samo podzielenie czasu, lecz uczynił przydawanie do każdego trzeciego roku, 18-go, i 19-go, oba były o trzynastu miesiącach; przez nasze urządzenie te słoneczne i księżycowe lata są lepiej porównane.

19 lat, według Rab Ada 6939 dni 16 godz. 33 min. 3 1/2 sek.

235 księżycowych miesięcy 6939 dni 16 godz. 33 min. 3 1/2 sek.

„Rok jest trojakiego rodzaju, doskonały, zwyczajny i niedoskonały. Doskonały, ma 355 dni i jest wtedy, kiedy miesiące Hesvan i Kislev mają każdy po 30 dni. Zwyczajny, ma 354 dni, kiedy Hesvan ma 29 dni, a Kislev ma 30 dni. Niedoskonały, ma 353 dni, kiedy oba miesiące mają tylko po 29 dni. Przydawanie do roku sformowano przez wprowadzenie dodanego miesiąca, zaraz po Adar, który jest zwany Ve-adar, albo drugi Adar. Rok wtedy składał się z 385, 384 lub 383 dni, według powyższego porządku. Przyczyna wprowadzenia go w tym okresie jest ta, że Wielkanoc może być obchodzona w swojej właściwej porze, którą jest pełność księżyca po wiosennym porównaniu dnia z nocą, albo po wejściu słońca w Barana w Zodiaku; nie robi to różnicy w jakim okresie pełnia księżyca przypada, lecz to musi być zachowywane gdy słońce jest w tym znaku. A że czas był ustalony dla jej obchodzenia jest pokazane w 4 Moj. 9:2, „Niech obchodzą synowie Izraelscy święto przejścia czasu naznaczonego.”

„A że nasze miesiące były zawsze księżycowe jest pokazane w 1 Król. 6:38, „a roku jedenastego miesiąca (Bul) Października (ten jest miesiąc ósmy)” …, itd. Przez odnoszenie się do Hebrajskiego tekstu można widzieć, że oba słowa przetłumaczone na miesiąc się różnią, pierwsze pochodzi od słowa „księżyc”, a to późniejsze od „znowienia”. Nasze miesiące są następujące:

Tiszri 30 dni,

Heszwan 29 albo 30 dni,

Kislew 29 albo 30 dni,

Tewet 29 dni,

Szewat 30 dni,

Adar 29 dni,

Ijar 29 dni,

Siwan 30 dni,

Tamuz 29 dni,

Ab 30 dni,

Elul 29 dni.

W przydawaniu do roku, Adar ma 30 dni, i dodany miesiąc Ve-adar ma 29 dni.

Jako lunacja z jednego złączenia do drugiego, zwana synodycznym miesiącem, ma 29:12:44:3,1/3 było o 29,1/2 dniach i około 3/4 godziny, to nie mogło być lepiej urządzone niż przez uczynienie jednego miesiąca o 29 i następnego o 30 dniach. Kiedy miesiąc ma 30 dni, to ostatni dzień miesiąca i następny dzień są zachowywane jako Nów Księżyca, na zasadzie, że święto nie może być zachowywane w części dnia. Przeto, że 30-ty dzień będąc połową poprzedniego miesiąca i połową w nowiu księżyca, a cały dzień stanowi święto, i następnie jako sprawa obrotu, z jego bycia pierwszym całym dniem nowiu księżyca. A że ten porządek był naśladowany w starożytnych czasach, można to widzieć w 1 Sam. 20:5,27.

To można widzieć, że przez to urządzenie jeszcze jest niedostatek każdego miesiąca ze 44 min., 3,1/3 sek., co stanowi niemal 9 godzin w roku o 12 miesiącach. Aby nadrobić ten niedostatek jeden dzień jest dodany do Hesvan każdego drugiego albo trzeciego roku, przez który ten miesiąc wtedy składa się z 30 dni. Kiedy Hesvan ma 30 dni, Kislev niezmiennie ma tę samą ilość dni. Bez Hesven niemający 30 dni, Kislev niekiedy jest uczyniony z 30 dni, co jest uczynione, aby zapobiec przypadnięciu Wielkanocy na Poniedziałek, Środę lub Piątek, bo to święto reguluje wszystkie inne święta, jest urządzone tak, aby żadne nie przypadło w dniach, w których one by nie mogły być właściwie obchodzone. W tym samym dniu tygodnia jak 1-go dnia Wielkanocy są poszczenia Tamuz i Ab. 2-gi dzień Wielkanocy jest pierwszym dniem Sebuoti Hosanna Raba. 3-ci dzień Wielkanocy jest pierwszym dniem Nowego Roku i Namiotu Zgromadzenia. 4-ty dzień Wielkanocy jest Cieszeniem się z Zakonu. 5-ty dzień Wielkanocy jest Kippur, dzień Pojednania.

„Konsekwencją byłby pierwszy dzień przypadający na Poniedziałek, Purim by przypadał na Sobotę a Kippur na Piątek, dni w których żadne nie mogłoby być obchodzone. Jeśliby było w środę, Kippur by przypadał na Niedzielę, w którym nie mógłby być zachowany; powód jest ten, że Kippur ma te same ostre ustawy jak Sabat, nie może poprzedzić albo nastąpić po Sabacie. Jeśli by był w Piątek, to Hosanna Raba byłaby w Sobotę, dzień, w którym ceremonie jego nie mogłyby być obchodzone. Przez te powyższe regulacje, można widzieć, że Rosh Ashana nigdy nie może przypaść w Sobotę, Środę albo Piątek.

To święto ma być obchodzone w dniu złączenia, z następującymi wyjątkami:

1. Jeśli złączenie weźmie miejsce w Niedzielę, Środę albo Piątek, święto ma być zachowane następnego dnia, jak w 5604.

2. Jeśli złączenie by przypadło po południu, następny dzień ma być obchodzony, i jeśliby to przypadło w Niedzielę, Środę albo Piątek, to następnie ma być zachowana, jak w 5601.

3. Jeśli złączenie weźmie miejsce w zwyczajny rok we Wtorek, albo po 9-ej godz., 11 min., 20 sek. A. M., to nie powinno być obchodzone w owym czasie, i jak nie może być zachowane w Środę, ma być obchodzone w Czwartek jak w 5601. Zarzut może być uczyniony temu, że jak Nowy Rok powinien być obchodzony w dniu złączenia, lecz gdyby tak był zachowany, to poprzedni miesiąc Elul składałby się tylko z 27 lub 28 dni, a miesiąc nie może mieć mniej niż 29 dni.

4. Złączenie będąc w Poniedziałek, po 3:30:52 P.M., w roku natychmiast następującym na przydawanie, święto ma być zachowane we Wtorek, jak w 5617. To zdarza się rzadko.

Nasze przydawanie do roku jest liczbami 3,6,8,11,14,17,19 każdego cyklu.

Chociaż Gregoriańskie kalkulacje zostały uczynione z wielką skrupulatnością to jednak nie są jeszcze dokładne, i Inne zmiany muszą wziąć miejsce w przyszłych wiekach. Jako dowód Concilium Nicejski rozporządził, że Wielkanoc nie powinna być zachowywana w tym samym dniu jak pierwszy dzień Przejścia Pańskiego, aby przez to nie przejawiał się w tym Judeizm; „NE YIDEANTUR JUDAIZARE,” by zapobiec temu rozkazali obchodzić ją w Niedzielę po pełni księżyca, Wielkanoc zawsze zachowywano w dniu pełni księżyca; a jednak w 1825 obie pamiątki były zachowywane w tym samym dniu.

* * *

Z tego można widzieć, że każde usiłowanie do osiągnięcia akuratnego dnia zaznaczonego w ich Zakonie na Wielkanoc, Żydzi mieli trudność, i często zachodziła konieczność do wyboru między dwoma dniami równo właściwymi. Atoli, oni wzorowali się na opiece swoich wodzów w tej sprawie i mieli jednostajność w obchodzeniu, zamiast każdego starającego się by ustalić datę i obchodzenie według swojej osobistej znajomości, dogodności lub pierwszeństwa. I ta miara słuszności do wodzów była poparta przez naszego Pana, który powiedział, „Na stolicy Mojżeszowej usiedli nauczeni w Piśmie i Faryzeuszowie, przetoż wszystkiego, czegokolwiekby wam rozkazali przestrzegać, przestrzegajcie i czyńcie, ale według uczynków ich nie czyńcie …” (Mat. 23:2,3). Apostoł wskazał ten sam kurs dla Ewangelicznego Kościoła (Żyd. 13:17). Dwa istotne zarysy do obchodzeń a Wielkanocy były te: (1) jednostajność, i (2) że się rozpoczynała w tak akuratnym czasie jak było możliwym przy pełń księżyca – który symbolizował pełność łaski dla Izraela.

====================

— 1 lutego 1908 r. —