Zmień język

::R2031 : strona 210::

WDZIĘCZNOŚĆ DAWIDA DLA BOGA

— 13 WRZEŚNIA — 2 Sam. 22:40-51 —

Złoty tekst – „Pan jest moją opoką, moją twierdzą i moim wybawicielem” – 2 Sam. 22:2

Cały ten rozdział jest Dawidowym śpiewaniem, uwielbianiem i wdzięcznością ku Bogu za jego dobrodziejstwa i opatrznościową ochronę, jakich on doznał od czasu jego pomazania przez proroka Samuela a niezawodnie także i przedtem. Przy czytaniu tego rozdziału przypomina się jeszcze inne oświadczenie Dawidowe zapisane w Psalmach: „Weselcie się w Panu sprawiedliwi, bo szczerym przystoi chwalić Pana” (Ps. 33:1). Zaiste wszystkie pisma Dawidowe a także pisma proroków i apostołów obfitują w żarliwe wyrazy uwielbienia i wdzięczności dla Boga. Pisarze Ci nie tylko, że sami uwielbiają Boga, wyliczając z wdzięcznością i szczerością Jego miłosierdzie, ale także z wielką wymownością i ze świętym entuzjazmem wzywają wszystkich synów ludzkich, jak i wszelkie inne stworzenia a nawet całą naturę, aby wielbiły i wysławiały święte imię Boże. Wielbiciele wzywani są także, aby do tego koncertu wysławiającego Boga przynieśli też wszystkie instrumenty muzyczne a w końcu z wdzięcznym uwielbieniem woła: „Błogosławione imię chwały Jego na wielki, a niech będzie napełniona chwałą Jego cała ziemia. Amen. Amen” – Ps. 33:2,3; 50:1-6; 72:19; zob. także 2 Moj. 15:1-21.

Gdy zauważymy, że w taki sposób natchnione pisma wzywają wszystkich ludzi do wyrażenia chwały, uwielbień i wdzięczności Bogu, pobudzeni jesteśmy do zastanowienia się, jaką styczność ma ten duch wdzięczności z charakterem chrześcijanina, lub jakiegokolwiek człowieka pobożnego. Dawid mówi, że „szczerym przystoi chwalić Pana”, ale ktoś mógłby zapytać: czemu? odpowiadamy: Ponieważ miłująca wdzięczność jest jednym z tych instynktów, jakie Bóg wszczepił w dusze stworzone na Jego wyobrażenie i z tego powodu uczucie to powinno być z troskliwością pielęgnowane. W stworzeniu rozumnym uczucie wdzięczności jest tym elementem, którego zadaniem jest odczuwać Boską dobroć i uczynność i ten właśnie element ludzkiego charakteru umożliwia człowiekowi mieć społeczność i łączność z Bogiem. Gdyby dobroć Boża nie rozbudziła w nas żadnego poczucia wdzięczności i oceny, gdyby takie sentymenty były dla nas w zupełności obce i niemożliwe to i Bóg nie miałby żadnej przyjemności w darzeniu nas swoimi dobrodziejstwami i nic nie byłoby w nas takiego coby mogło rozbudzić naszą miłość ku Bogu. A że istniejemy i stworzeni byliśmy za Boską wolą (Obj. 4:11), czyli z Jego upodobania, Bóg obdarzył swoje stworzenia rozumne elementem charakteru, który będąc wrażliwy na Jego dobroć, nawiązuje żywą społeczność z Nim Samym co jest głównym celem ludzkiego istnienia i co jest rozkoszą tak dla stworzenia jak i dla Stworzyciela – Ps. 16:11; Przyp. Sal. 11:20; 15:8.

Widzimy wiec, że radosna ocena i duch uwielbienia są ze sobą ściśle spojone w Boskiej ekonomii. Toteż i Dawid spaja te dwa elementy charakteru, gdy mówi „Weselcie się w Panu, bo szczerym przystoi chwalić Pana” – czyniąc te dwa elementy: weselenie się i chwalenie Boga jakoby jednym. Dla zilustrowania tej zasady weźmy dla przykładu psa i świnię. Ani pies ani świnia nie oceniają Boskiej dobroci, ponieważ żadne z nich nie było stworzone na umysłowe i moralne wyobrażenie Boże i z tego powodu nie są w stanie nać Boga, ani myśleć o Nim. Człowiek jest najwyższą istotą, jaką one mogą znać w jakimkolwiek znaczeniu i stopniu; a ta ich znajomość jest z dwóch powodów: ponieważ człowiek człowiek jest dla nich widzialnym i namacalnym, oraz ponieważ one posiadają pewne władze podobne do tych, jakimi obdarzony jest człowiek, chociaż o wiele mniejsze i działające w bardziej ograniczonej sferze. Pies ma w sobie znaczną miarę instynktu wdzięczności, gdy jest karmiony i głaskany przez swego Pana. Różnymi sposobami stara się okazać mu swoją wdzięczność i przywiązanie; macha ogonem,

::R2031 : strona 211::

liże rękę swego pana, łasi sie łebkiem przy jego nogach, patrzy czym mógłby się jemu przysłużyć itp. Świnia zaś nie okazuje żadnych objawów oceny i wdzięczności. Przyswaja sobie wszystko co jej pan daje nie odwzajemniając się nawet wdzięcznym spojrzeniem. oczy świni są zawsze zwrócone ku ziemi, ryj jej szuka za czymś więcej a chrząkanie i kwiczenie są jedynymi głosami jakie z siebie wydaje. Świnia zaś nie ma żadnej przyjemności w towarzystwie człowieka, ani też człowiek nie ma żadnej przyjemności w towarzystwie świni i toleruje ją tylko tak długo aż ona nadaje się na zabicie na pokarm, albo do sprzedania. Pomiędzy psem a jego panem zaś nawiązuje się pewnego rodzaju przyjaźń, która gdy jest pielęgnowana, daje pewną przyjemność obu i stają się dozgonnymi przyjaciółmi bez względu na pieniężną wartość psa.

Widzimy więc, ze rozwijanie w sobie ducha uwielbienia ku Bogu oraz ducha wdzięczności i miłującej oceny za jego dobrodziejstwa jest u chrześcijanina sekretem szczęśliwego życia. Aby duch ten mógł się w nas wzmagać, potrzeba, abyśmy często przypominali sobie Boskie miłosierdzie i łaski nam okazane i w modlitwach naszych wyznawali, że dobrodziejstwa Jego są przez nas oceniane, a każdy nowy objaw Jego miłości i pieczy nad nami pogłębia naszą wiarę tak, że Jego obecność i łaska jest tym więcej odczuwana, co również powiększa naszą radość i miłość ku niemu. Miłujemy Go, ponieważ On nas pierwszy umiłował, a kiedykolwiek dostrzegamy nowe oznaki Jego miłości, a serce nasze są odpowiednio nastrojone wdzięcznością, odczuwać będziemy coraz większą miłość ku niemu i tym większa będzie nasza radość w Bogu, przed oblicznością, którego jest zupełność wesela. W tym to głównie celu nasz Pan zachęca nas do częstego udawania się do Boga w modlitwie, z prośbą o Jego łaski, gdy mówi: „Proście a weźmiecie, aby radość wasza była doskonała” – Jana 16:24.

Możemy zauważyć, że w Izraelu duch uwielbienia ku Bogu był pielęgnowany przez przypominanie i wyliczanie Boskich dobrodziejstw im okazanych. „Jeśli bym zapomniał o Tobie” – mówi Dawid – „niech przylgnie język mój do podniebienia mego” – Ps. 137:6. Zobacz także 2 Moj. 15:1-21; 5 Moj. 7:17; 8:2; 15:15; 32:7; 1 Kron. 16:12; Ps. 20:8; 63:4,8; 77:11-13; 143:5,6.

Podobnie chrześcijanin powinien ustawicznie wspominać dzieła Pańskie, a szczególnie jego własne doświadczenia świadczące o Boskim kierownictwie, opiece i wybawieniu go z sideł onego przeciwnika. Gdy te dobrodziejstwa Boże mamy na pamięci i rozmyślamy o nich, nasza ocena Boga i Jego dobroci wzmaga się, duch miłości i uwielbienia dla Boga napełnia serce i w ten sposób możemy zawsze radować się w Panu i dziękować Mu za wszystko. Dusza nasza uczy się pragnąć i tęsknić za Bogiem, rozumieć, że On jest dla niej najbardziej zadowalającą cząstką i pożądać coraz więcej Jego pełności. W taki sposób za przykładem Psalmisty, uczuciem naszych serc będzie: „Jako jeleń krzyczy do strumienia wód tak dusza moja woła do ciebie o Boże” – Ps. 42:2.

Ta sama zasada wdzięczności, która rozbudza miłą grzeczność i wzajemność, jest tym co czyni przyjaźń i społeczność ludzką możliwą i przyjemną. Jeżeli nasz stosunek z pewną osobą i okazana jej grzeczność nie rozbudzi wzajemności i uczucia wdzięczności i dalsze grzeczności spodziewane są jako rzecz zwykła, to w okolicznościach takich nie może być mowy o prawdziwej społeczności i przyjaźni. Prawda, że jako chrześcijanie my nie mamy drugich darzyć grzecznością i uczynnością w tym obliczeniu, albowiem na podobieństwo Ojca

::R2032 : strona 211::

Niebieskiego mamy dobrze czynić tak niewdzięcznym jak i wdzięcznym (Mat. 5:44-48), lecz jeżeli ta dobroć nie rozbudza wzajemności, oceny i wdzięczności, bliższa przyjaźń i społeczność jest niemożliwa.

Co do dawidowej wdzięczności za zwycięstwa nad nieprzyjaciółmi, spostrzegamy, że nieprzyjaciele ci byli też nieprzyjaciółmi Boga i jego ludu i Bóg polecił Dawidowi, aby tych nieprzyjaciół pokonał. walki przez Dawida podejmowane były w sile jakiej Bóg dostarczał, stąd i odnoszone zwycięstwa Dawid z wdzięcznością przypisywał Bogu, Skale Swego Zbawienia. ponadto, te jego słowa, gdy rozumiane z punktu zapatrywania na przyszłość są proroctwem na zwycięstwa Chrystusa Pana, na którego Dawid był typem i któremu Bóg zapewnił zupełne i kompletne zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi jego – a więc nad nieprzyjaciółmi Boga, prawdy i sprawiedliwości. To całe dziękczynienie Dawidowe, gdy obserwowane w tym szerszym zastosowaniu do zwycięstw Chrystusowych jest wymownym proroctwem jego chwalebnych i przyszłych zwycięstw, a także uwielbieniem dla Boga (1 Kor. 15:27,28). Proroctwo o szerszym państwie, wyrażone w wierszach 44-46 naszej lekcji, może być odpowiednio zrozumiane, tylko gdy jest zastosowane do większego królestwa Chrystusa Pana, przyszłego króla ziemi.

Nasz złoty tekst jest błogim zapewnieniem stosownym dla wszystkich poświęconych Panu i ma liczne doświadczenia u wszystkich, którzy ufają Bogu, rozmyślają o Jego dobrodziejstwach i z wdzięcznością wychwalają jego imię święte – „Pan jest moją opoką [na której mogę bezpiecznie budować swoje nadzieje], moją twierdzą [w której mogę bezpiecznie zawsze ukryć się] i moim wybawicielem [w każdym ucisku].”

====================

— 1 września 1896 r. —