Zmień język

::R1983 : strona 116::

ZNISZCZENIE JEROZOLIMY PRZEPOWIEDZIANE

– 31 maja – Łuk. 21:20-36 –

Złoty Tekst: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą” – Łuk. 21:33.

POWINNIŚMY pamiętać, że ta lekcja jest jedynie częścią długiego kazania naszego Pana, jako odpowiedź na trzy znamienne pytania, wysunięte przez uczniów: – Kiedy się to (zniszczenie świątyni itd.) stanie? Jaki będzie znak Twego (wtórego) przyjścia? Jaki będzie znak dokonania świata?

W pierwszym rzędzie wersety 20-24 wskazują na zniszczenie Jerozolimy i rządu żydowskiego przy końcu Wieku Żydowskiego, ale one mają jeszcze drugorzędne znaczenie, odnoszące się do wydarzeń przy końcu Wieku Ewangelii, jako antytyp Wieku Żydowskiego. Jednak to nie jest częścią naszej lekcji.

Literalne wypełnienie części tego proroctwa jest bezsprzeczne. Armia rzymska oblegała miasto, a później nagle się cofnęła (69 roku n.e.) Rzymski generał Wespazjan, dowiedziawszy się o śmierci rzymskiego cesarza i o powstaniu, które wybuchło w Rzymie, pośpieszył tam i objął władzę cesarską. W międzyczasie, zanim Tytus objął dowództwo armii i ponowił oblężenie Jerozolimy, chrześcijanie, czyniąc według instrukcji Pana, uciekli z tego miasta przeznaczonego na zniszczenie i przez to uniknęli tego strasznego oblężenia, w którym, jak jest podawane, miało zginąć 1 100 000 Żydów. Józefus, żydowski historyk, tak mówi o tym wydarzeniu: „Gdyby porównać nieszczęścia wszystkich ludzi od początku świata z tymi, które przechodzili Żydzi, to nie były one tak straszne, jak te żydowskie,” „ani żaden wiek nie wydał generacji tak pełnej niegodziwości, od początku świata”. Żydzi jako naród cieszyli się wielkimi błogosławieństwami i przywilejami, lecz one były źle używane i sprowadziły wielkie zaślepienie i ostatecznie straszny sąd narodowy, jak zostało przepowiedziane (werset 22 i 1 Tes. 2:16). Wszystkie te rzeczy odpowiadają warunkom w „żniwie” albo końcu Wieku Ewangelii. To właśnie odrzucona światłość Pańska wtórej obecności sprowadzi specjalną odpowiedzialność na nominalne „chrześcijaństwo”, którego grzechy w tym czasie będą bardzo wielkie, w stosunku do świadomości; jego upadek w czasie wielkiego ucisku będzie sroższy niż ten, który owładnął figuralne miasto i naród żydowski.

Przepowiednia naszego Pana, w tym czasie, gdy była wyrażona, wydawała się zupełnie nieprawdopodobna; miasto i kraj opływały w dobrobycie bardziej niż w poprzednich latach, a świątynia, po czterdziestu sześciu latach budowy, została ukończona i była rzeczywiście wspaniała. Jednak w następnych czterdziestu latach stała się straszną ruiną. (zobacz drugi tom Wykładów Pisma Świętego, rozdział czwarty).

Wersety 25-31 przeprowadzają nas przez długie wieki, wskazując na wydarzenia przy końcu Czasów Pogan i wymieniają znaki końca Wieku Ewangelii, w łączności z objawieniem się Syna Człowieczego w chwale. Znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach były podane jako ogólne wyobrażenie tego czasu przybliżenia się królestwa. My nie będziemy wchodzili tu w szczegóły odnoszące się do tych znaków, wymienimy je tylko: – Znamienne zaćmienie słońca i księżyca 19 maja 1780 roku; i godne uwagi spadanie gwiazd lub deszcz meteorów rankiem 13 listopada 1833 roku. Pomimo że my wierzymy także w symboliczne wypełnienie się zaćmienia słońca i spadania gwiazd, jednak nie możemy przeoczyć literalnego spełnienia, i dlatego możemy się spodziewać, w harmonii z wersetami 32, 33, że niektórzy z pokolenia, które widziało spadające gwiazdy, pozostaną przy życiu do czasu zupełnego ustanowienia Królestwa Bożego.

Wersety 34-36 są ogólnym napomnieniem, odnoszącym się zarówno do nas w obecnym czasie, jak i do uczniów osiemnaście stuleci temu.

====================

— 15 maja 1896 r. —