Zmień język

::R1982 : strona 115::

PRZYPOWIEŚĆ O WINNICY

– 24 Maja – Łuk. 20:9-19 –

Porównanie opisu – Mat. 21:33-46; Mar. 12:1-12

Złoty Tekst: „Kamień, który odrzucili budujący, ten stał się głową węgielną” – Łuk. 20:17.

TA przypowieść stanowiła część kazania naszego Pana w ostatni dzień Jego publicznej usługi. On każdodziennie nauczał w świątyni a lud, będąc pod wielkim wrażeniem Jego potężnych dzieł i wspaniałych słów, „[…] zawieszał się na nim, słuchając go” (Łuk. 19:47,48). Im bardziej Jego sława szerzyła się po krainach i ludzie byli pod wpływem Jego nauk, tym bardziej zawiść i opozycja nauczonych w Piśmie i Faryzeuszów wzrastała i wzmagała się do stopnia morderczej nienawiści, wobec czego spiskowali i planowali Go uśmiercić. Będąc w takim duchu i usposobieniu, przedniejsi kapłani, nauczeni w Piśmie i starsi Izraela przychodzili do Niego z zagadkowymi według nich pytaniami, licząc na to, że przyłapią Go na słowach, a przez to uzyskają pretekst do aresztowania Go.

Mądrość, z jaką nasz Pan odpierał ataki, godna jest podziwu wszystkich. On przewyższał wszystkich oponentów, zmuszając ich do milczenia i wstydu. Wtedy właśnie wypowiedział tę przypowieść, z której oni spostrzegli, że była przeciwko nim. To ich jeszcze bardziej rozgniewało, tak, że byli gotowi rzucić się na Niego, lecz obawiali się ludu (Łuk. 20:19).

W tej przypowieści właściciel winnicy reprezentuje Boga, natomiast „winnica” przedstawia naród żydowski, jak jest to opisane pod tą samą figurą u Izajasza 5:1-7 (Iz. 5:1-7): „[…] Winnica zaiste Pana Zastępów jest dom Izraelski, a mąż Judzki szczepieniem jego rozkosznem [pisownia oryg. BG – przyp. tłum.] […]”. Bóg bardzo wiele uczynił dla swojej winnicy w sposobie uprawy, troski i rozwoju; i na podstawie tego pyta (Iz. 5:4): „Cóż dalej czynić było winnicy mojej, czegobym jej nie uczynił? […]”. Lecz pomimo tych starań wydała dzikie winogrona zamiast dobrych winogron. Dlatego Bóg mówi: „Oczekiwał sądu, a oto uciśnienie; oczekiwał sprawiedliwości, a oto krzyk” itd. Tymi „winiarzami”, którym ta winnica została powierzona, byli przywódcy religijni narodu ustanowieni przez Boga. Ci winiarze piastowali swoje szafarstwo od wyjścia z Egiptu, aż do przyjścia Mesjasza, blisko dziewiętnaście stuleci.

W różnych okresach tego wieku Bóg szczególnie poszukiwał owoców sprawiedliwości, posyłając im swoich wiernych proroków, którzy byli mało cenieni i źle traktowani, szczególnie przez gospodarzy – Mat. 23:31,32.

Ostatecznie, w żniwie czyli przy końcu tego wieku, Bóg posłał do nich swego Syna, mówiąc: „Będą się wstydzić syna mego”. Jednak nie; w ich samolubnej ambicji, by utrzymać swoje szafarstwo, oni mówili między sobą: „Tenci jest dziedzic: pójdźcie, zabijmy go, a otrzymamy dziedzictwo jego. Tedy porwawszy go, wyrzucili go precz z winnicy i zabili”. Zastosowanie tej przypowieści było zbyt oczywiste, by mogło być źle zrozumiane. Obwinione sumienia nie potrzebowały dalszego oskarżenia. Sami siebie usprawiedliwiający hipokryci spostrzegli, że

::R1982 : strona 116::

wielki Nauczyciel czytał ich serca i był świadomy ich niegodziwych zamiarów.

Idąc dalej, możemy zauważyć, iż w tej przypowieści znajdowało się proroctwo o Jego końcowym triumfie, mimo, że oni mieli Go zabić. Był bowiem kamieniem, o którym Psalmista prorokował, mówiąc: „Kamień, który odrzucili budujący, uczyniony jest głową węgielną (Ps. 118:22), budowlą Boga określaną jako piramida, której szczytowy kamień jest głównym węgielnym kamieniem (Zach. 4:7). Ten kamień w owym czasie mógł być rzeczywiście odrzucony przez nich, lecz to nie przeszkodzi w Jego wywyższeniu we właściwym Bożym czasie jako głównego kamienia w chwalebnej świątyni Boga.

Potykając się o Chrystusa w czasie Jego pierwszego przyjścia, naród Żydowski był rzeczywiście rozbity; i od tego czasu oni są narodem rozproszonym i splądrowanym (Iz. 18:2). Cały świat jest tego świadkiem. Świat jest także świadkiem tego, iż ci źli winiarze, którzy ukrzyżowali Pana, zostali zniszczeni jako tacy. Oni stracili prestiż, władzę, honor i urząd (i wielu z nich bez wątpienia zginęło literalnie w czasie niszczenia Jerozolimy), i zostali zastąpieni przez o wiele bardziej godnych apostołów i nauczycieli Ewangelii Chrystusowej.

Takie było świadectwo Chrystusa Pana przeciwko cielesnemu Izraelowi

::R1983 : strona 116::

jako ludowi i przeciwko ich religijnym przywódcom i nauczycielom; i jak czytamy to proroctwo i zauważamy jak prawdziwie, co do litery zostało ono wypełnione, nie powinniśmy też przeoczyć innego proroctwa, wskazującego na podwójne wypełnienie – pierwsze wypełnienie na cielesnym Izraelu, drugie na nominalnym duchowym Izraelu, czyli na nominalnym chrześcijańskim kościele. Czytamy: „A będzie […] kamieniem obrażenia i opoką otrącenia obydwom domom Izraelskim […]” (Iz. 8:14). Tak w tych, jak i też innych rzeczach te dwa domy Izraela, cielesny Wieku Żydowskiego i duchowy Wieku Ewangelii, są związane ze sobą jako typ i antytyp i to podobieństwo jest uderzające. Postawa dzisiejszych publicznych nauczycieli, jak i tamtych w Wieku Żydowskim, jest przeciwna Panu i prawdzie teraz, w dniach Jego obecności. Oni zamykają swoje oczy na światło, które teraz przyświeca, i jako rezultat tego, zarówno oni, jak i ci, którzy podążają za ich kierownictwem, wpadają w wielki dół niewierności; i wkrótce będą wszyscy pochłonięci w wielkim ucisku, przed którym Pan i prorocy nas przestrzegali – Mat. 24:21; Dan. 12:1; Obj. 18:4.

Rezultat potknięcia się o ten kamień nominalnego kościoła Wieku Ewangelii będzie taki sam jaki był Kościoła Żydowskiego; oni zostaną złamani; cała ta instytucja będzie rozproszona i jedynie pozostała część wiernych z tego wieku będzie zgromadzona do Królestwa Bożego – „małego stadka”, dla których „upodobało się Bogu dać Królestwo”.

Lecz gdy ten kamień węgielny ukoronuje dokończoną świątynię Bożą, uwielbiony Kościół, gdy Królestwo będzie ustanowione w mocy i chwale, to ten kamień, na kogokolwiek upadnie, zetrze go na proch; zupełnie go zniszczy. „[…] każda dusza, która by nie słuchała tego proroka, będzie wygładzona z ludu” – Dz. Ap. 3:23.

Biorąc przykład z upadku cielesnego Izraela, jak ostrożny powinien być każdy chrześcijanin, by nie znaleźć się wśród tych w tym wieku, którzy tworzą antytyp – czy to ślepych wodzów lub też zaślepionych tłumów, które naśladują swych mistrzów, prowadzących do dołu, który na pewno pochłonie wszystkich niewiernych.

====================

— 15 maja 1896 r. —