Zmień język 

::R1836 : strona 158::

Ofiarowanie obcego ognia

— 21 LIPCA — 3 Moj. 10:1-11 —

Złoty tekst: „Wina i napoju mocnego nie będziesz pił, ty i synowie twoi z tobą” – w. 9

Powyższy tekst pokazuje nam figuralne obrządki religijne, jakie były sprawowane w Namiocie Zgromadzenia na puszczy a ustanowione przez Boga, łącznie z daniem zakonu narodowi izraelskiemu.

Namiot Zgromadzenia i wszystkie ceremonie, jakie się tam odbywały, są przedmiotem szczególnego zainteresowania dla chrześcijan, nie tylko w celu zapoznania się z historią narodu Żydowskiego, lecz z przyczyny jego budowy i odprawianej tam służby, które wyobrażały rzeczy duchowne, zachowane dla Kościoła wieku ewangelicznego. Plan i materiały użyte do jego budowy, nawet każda deska i zasłony, każdy w nim sprzęt, kolory, rysunki, dekoracje, jak również jego kapłaństwo, ofiary i wszystkie jego obrządki i ceremonie, były pełne znaczenia: „cienie duchownych rzeczy”, planu zbawienia i pojednania człowieka z Bogiem przez Chrystusa, a co zaczęło się wypełniać w Chrystusie od czasu pierwszego Jego przyjścia i stopniowo wypełniało przez cały wiek Ewangelii a uzupełnienie tegoż nastąpi w Tysiącleciu.

W tekście tym daje się zauważyć trzy główne punkty, na które warto zwrócić uwagę a mianowicie: (1) Poświęcenie, czyli odłączenie Aarona i czterech jego synów na kapłanów; (2) Nadużycie urzędu przez dwóch synów Aarona i (3) kara, jaka za to ich spotkała. Jako rzecz historyczna nie wiele by nas obchodziła, lecz gdy zauważymy, że te rzeczy mają figuralne znaczenie w takim razie mają one dla wszystkich bardzo ważne znaczenie.

Aaron jako Arcykapłan a synowie jego jako podwładni mu kapłani na ich urzędowym stanowisku, przedstawiają Jezusa Chrystusa i Jego Kościół w czasie wieku ewangelicznego. Ich głównym zajęciem i obowiązkiem w ciągu tego czasu jest składać przyjemne Bogu ofiary w tym pozafiguralnym dniu pojednania, jak to było przedstawione w figurze (Żyd. 9:22,23). Powinno się zauważyć, że liczba kapłanów, których było pięciu w stosunku do liczby Izraela, reprezentującego świat, była bardzo mała. Podobnie w pozafigurze, liczy się tylko „maluczkie stadko” (Łuk. 12:32) – byli oni wybrani na ten urząd nie na to, aby potępili świat, lecz żeby mu służyli i sprowadzili na niego błogosławieństwo, jak to pokazane jest w figurze i wskazane przez wyraz kapłaństwo.

Jest wielkim zaszczytem teraz, jak było i w figurze, być powołanym na tak wysoki urząd służenia z Chrystusem Jezusem, Panem naszym i Głową, stanowić z Nim królewskie kapłaństwo, lud święty; lecz musimy jednocześnie pamiętać, iż musimy być także ludem gorliwym do dobrych uczynków, ludem oczyszczonym od grzechów, co było wyobrażone przez omywanie i białe szaty figuralnego kapłaństwa. Wiarą, musimy przyswoić sobie szatę sprawiedliwości Chrystusowej a jak figuralni kapłani byli pomazywani olejem pomazania, tak i my musimy być namaszczeni Duchem Świętym i poddać się zupełnie pod jego kierownictwo, który przemawia do nas przez Słowo Boże.

Podczas gdy jest to wielkim przywilejem być powołanym do urzędu kapłańskiego i być przyodzianym szatą białą i namaszczonym do pełnienia służby, to jednak z figuralnego wydarzenia opisanego powyżej otrzymujemy bardzo poważną przestrogę o odpowiedzialności połączonej z tym powołaniem. Nadab i Abihu, najstarsi synowie Aarona bez zezwolenia chcieli ofiarować kadzidło przed Panem. Czynność ta należała jedynie do Aarona i miała być wykonana w szczególniejszy sposób i tylko w Dniu Pojednania. Do palenia kadzidła miał być wzięty z ołtarza ogień, którym były palone ofiary (3 Moj. 16:2,11-13). Tych dwóch członków kapłaństwa podjęli się dzieła, które im nie było powierzone i uczynili to w niewłaściwym czasie i w niewłaściwy sposób, biorąc inny ogień a nie z ofiarnego ołtarza. Zatem ich ofiarowanie kadzideł zostało nazwane „obcy ogień”, a karą za to przestępstwo była śmierć. Łącznie z tym wydarzeniem, jest wydany zakaz kapłanom picia wina i mocnych napojów, gdy który z nich miał sprawować służbę w Przybytku. Z tego można wnosić, że ci dwaj synowie Aarona byli pijani, gdy ofiarowali „obcy ogień”, który był nieprzyjemny Bogu.

Na jaką to wskazywało naukę, dla pozafiguralnego kapłaństwa, prawdziwie poświęcony i namaszczony Kościół Chrystusowy? Ogólna nauka dla wszystkich jest, aby się wystrzegali tajemnych grzechów! Ofiarowanie kadzideł przez Aarona figuralnego Arcykapłana i palone ogniem z ofiarnego ołtarza przedstawiało przyjemną woń Bogu doskonałego posłuszeństwa Chrystusa naszego Arcykapłana, gdy przechodził próbę – cierpienia – wyobrażające palenie się Jego człowieczeństwa na ołtarzu ofiarnym. Jak w dniu pojednania, po złożeniu ofiary za grzech Aaron ofiarował przed Panem w Świątnicy kadzidło, którego woń przechodziła do Świątnicy Najświętszej, tak Chrystus po złożeniu wielkiej za nas ofiary, wszedł do samego nieba z wonnością doskonałego posłuszeństwa Bogu, zatem Jego ofiara za nas, była przyjętą przez Boga (Żyd. 9:24; Obj. 8:3). Jak składanie ofiary i kadzidła było za kapłanów i za całego Izraela, tak ofiara Chrystusa jest nie tylko za Kościół, ale i za cały świat (1 Jana 2:2). Nasze ofiary mają być złożone na ołtarzu ofiarnym, razem z ofiarą Chrystusa, lecz nasze ofiary nie miałyby żadnego znaczenia, gdyby nie Jego ofiara i przyjemna woń osobistych zasług unoszących się do Boga z naszymi modlitwami, aby mieć udział w Jego przykrywających zasługach – Obj. 8:3,4.

Zatem Kościół, pozaobrazowe kapłaństwo musi wystrzegać się tajemnych grzechów, ofiarowania przed Bogiem obcego ognia, obcych wonności lub przystępować do Boga ze swoją sprawiedliwością. Jedynie uznanie Chrystusowej sprawiedliwości, przyznanej nam przez wiarę w Jego krew możemy być przyjemnymi Bogu. Inna jeszcze jest w tym nauka, abyśmy oddawali – wypełniali – nasze śluby Najwyższemu z jak największą akuratnością, żebyśmy zaś mogli to wykonać, potrzebujemy zachować nasz umysł wolnym a serce czystym, by nie upijać się duchem tego świata, lecz być napełnionymi duchem posłuszeństwa, duchem zdrowego umysłu (Ps. 19:13; Efez. 5:17,18; 2 Tym. 1:7). To czyniąc nie będziemy kuszeni, by ofiarować obcy ogień przed Bogiem, lecz będziemy ufać w przyjemną woń Chrystusa naszego Odkupiciela, i będziemy zawsze stawiać i obserwować różnicę między tym, co jest święte a tym, co nie święte, co czyste, a co nieczyste – 3 Moj. 10:9-11.

Gniew Boży objawia się przeciw tym, co przystępują do Boga z „obcym ogniem” (wiedząc, że nie przystępują w sposób właściwy) jak to jest pokazane na przykładzie dwóch synów Aarona. „Wyszedł ogień od twarzy Pańskiej, poraził je (prawdopodobnie zostali rażeni piorunem) i pomarli przed Panem. – Zatem rzekł Mojżesz do Aarona: Toć to jest, co powiedział Pan, mówiąc: W tych, którzy przystępują do mnie, poświęcony będę i przed oblicznością wszystkiego ludu uwielbiony będę; i zamilkł Aaron” – w. 2 i 3.

Stracenie dwóch kapłanów, którzy próbowali stanąć przed Panem w inny sposób aniżeli postanowiony od Boga ilustruje według nauki naszego Pana i apostołów, że wtóra śmierć czeka pozaobrazowych kapłanów, którzy by chcieli stanąć przed Panem i ofiarować obcy ogień – obce kadzidło, którego on nie postanowił i nie może uznać. Sprawiedliwość Chrystusa jest jedyne kadzidło – wonność – którą Bóg może przyjąć, zatem nie mamy prawa przystępować z własną sprawiedliwością. Że zostaliśmy powołani na kapłanów i zostali namaszczeni świętym olejem (duchem świętym) bynajmniej nie daje nam gwarancji, abyśmy mogli się utrzymać na tym urzędzie, jeżeli gardzimy duchem łaski lub odrzucamy od Boga postanowione ustawy a tym sposobem tracimy Jego pochwałę (Żyd. 10:29, 30). Karą za takie przestępstwo nie jest jedynie utrata sławy zajmowanego urzędu, ale śmierć wtóra, z której nie masz przebudzenia. Nie wypuszczajmy z uwag i tego, że Pan Bóg powiedział, iż będzie uwielbiony, że Jego imię będzie uwielbione przed oblicznością wszystkiego ludu i w tych, którzy są Jego, tj. poświęconych kapłanach. Tacy, którzy przyjęli śluby kapłańskie i otrzymali Boskie pomazanie a następnie w sercu wzgardzili Boskimi rozporządzeniami i ignorowali przymierze i łączność z Bogiem, takich nic innego nie czeka jak to, co jest pokazane na przykładzie dwóch synów Aarona, figuralnych kapłanach, ofiarujących obcy ogień.

„I zamilkł Aaron”. W urzędzie Arcykapłana Aaron reprezentował Chrystusa, Najwyższego Kapłana, naszego wyznania, który nie będzie się przyczyniał za tymi, którzy grzeszą grzechem na śmierć. Jego milczenie potwierdza sprawiedliwy sąd Boży.

Tedy Mojżesz wezwał pokrewnych dwóch umarłych kapłanów i rzekł do nich: „Przystańcie wynieście bracią wasze z Świątnicy precz za obóz. Przyszli tedy, a wynieśli je i z szatami ich precz za obóz jako był rozkazał Mojżesz. Rzekł potem Mojżesz do Aarona i do Eleazara i do Itamara, synów jego: Głów waszych nie obnażajcie, ani szat swych rozdzierajcie, byście nie pomarli a Bóg nie rozgniewał na wszystko zgromadzenie. Ale bracia wasi, wszystek dom synów Izraelskich, niech płaczą tego spalenia, które uczynił Pan. Ze drzwi też namiotu zgromadzenia nie wychodźcie, byście snać nie pomarli; albowiem olejek pomazania Pańskiego jest na was. (Wy jesteście poświęceni, do posłuszeństwa i zupełnego poddania się woli Bożej) – I uczynili według rozkazania mojżeszowego” – który był przedstawicielem Bożym – w. 4-7. Podobnie wszyscy, którzy są wiernymi Bogu, pochwalą i uznają jego sprawiedliwy sąd. Ani nie opuszczają oni miejsca świętego, społeczności i łączności z Bogiem, aby iść za tymi, co są duchowo umarłymi tj. w ciemności zewnętrzne. Wszyscy, którzy posiadają Ducha Bożego, okażą swoim postępowaniem, że chociaż uznają sprawiedliwy Boży wyrok, to jednak czują się względem tego tak, jak Pan Bóg czuje, gdy mówi: – „Jako żyją Ja mówi Panujący Pan, nie chcą (nie lubią się w) śmierci grzesznika” – Ezech. 33:11.

Jest to godna uwagi, że połowa tych, co zostali poświęceni na figuralnych kapłanów (kapłani przedstawiają poświęconych tego wieku) utraciła życia z powodu ofiarowania obcego ognia. Jeżeli proporcja ta, figuruje podobną liczbę między powołanymi i poświęconymi obecnego wieku ewangelicznego, to powinno pobudzić nas do większej czujności, aby uczynić nasze powołanie i wybór pewnym.

Podczas gdy kara śmierci nawiedziła figuralnych kapłanów za przestąpienie prawa Bożego, to jednak ich kara śmierci nie była wtórą śmiercią, jaka przypada tym, którzy gwałcą obowiązki i prawa Nowego Przymierza, to jest, przez pozafiguralnych kapłanów. Tamci utracili tylko doczesne życie lub raczej kilka lat ich życia zostało ukróconych. Przy zmartwychwstaniu oni powstaną na sąd, aby byli sądzeni, czy okażą się godnymi wiecznego żywota pod przyjaznymi warunkami podczas panowania Chrystusa.

====================

— 1 lipca 1895 r. —