Zmień język 

::R1746 : strona 395::

KSIĄŻĘ POKOJU

IV KWARTAŁ, LEKCJA xII, 23 GRUDNIA, Iz. 9:2-7

Złoty Tekst: „Ku rozmnożeniu tego państwa i pokoju, któremu końca nie będzie” – Iz. 9:7

Proroctwo, które tu rozważamy, wypowiedziane było z punktu zapatrywania brzasku Tysiąclecia, czyli zaraz po ustanowieniu królestwa Bożego na ziemi – tak w jego fazie ziemskiej jak i niebieskiej. Rozbierzemy więc każdy wiersz tej lekcji osobno.

Wiersz 2: – „Lud on, który chodzi w ciemności, ujrzy światłość.” Mowa tu jest o całej ludzkości tego świata, o wszystkich, którzy naonczas uznają obecność Pana i ustanowienie Jego królestwa; albowiem napisane jest, że „ujrzy Go wszelkie oko” (Obj. 1:7). Ludzkość, która postępowała w ciemności różnych przesądów i nieświadomości przez sześć tysięcy lat, zacznie wtedy dostrzegać chwalebne światło prawdy i sprawiedliwości, a w ziemskiej fazie królestwa zobaczy wspaniały obraz i nagrodę sprawiedliwości.

„A tym, którzy mieszkają w ziemi cienia śmierci [cielesny Izrael znajdujący się pod potępieniem ich przymierza zakonu], światłość świecić będzie.” Tak, światłość szczególniejszym blaskiem zajaśnieje nad cielesnym Izraelem. Ich ślepota będzie uleczona i łaska nowej dyspensacji będzie znowu – „dla żydów najpierw, a później i dla pogan.” Tak więc przez cielesnego Izraela, jako drugie, podrzędne narzędzie Boże (pierwszym i głównym narzędziem w tym dziele jest duchowy Izrael, Chrystus i Kościół, jako duchowe nasienie Abrahamowe). błogosławione będą wszystkie narody ziemi. Starodawni święci ojcowie Izraela będą widzialnymi rządcami (książętami świata, a ich nowe dzieło rozpocznie się w Jerozolimie, sprowadzając ład i porządek z zamieszania, pokój z niezgody, czyniąc Jeruzalem chlubą całego świata. Odnosząc się do owego czasu ten sam prorok na innym miejscu powiedział: „Powstań, rozjaśnij się, ponieważ przyszła światłość twoja, a chwała Pańska weszła nad tobą. Bo oto ciemności okryją ziemię, a zaćmienie narody, ale nad tobą wejdzie Pan, a chwała Jego nad tobą widziana będzie. I będą chodzić narody w światłości twojej, a królowie w jasności, która wejdzie nad tobą… I pobudują cudzoziemcy mury twoje, a królowie ich służyć ci będą; gdyż w rozgniewaniu Moim uderzę cię, a w upodobaniu Moim zlituje się nad tobą” – Iz. 60:1-3,10.

Wiersz 3: – Rozmnożyłeś ten naród Izraelski – jest tu mowa o ich ponownym zgromadzeniu jako naród po długim rozproszeniu, przez blisko dwa tysiące lat; a także o ich utwierdzeniu przez zmartwychwstanie starodawnych świętych ojców i bohaterów), – weselić się będą przed Tobą jak się weselą czasu żniwa, jako się radują, którzy łupy dzielą. Taką zaiste będzie radość Izraela, gdy przywróceni zostaną do Boskiej łaski i gdy nastąpią błogosławieństwa restytucji.

Wiersze 4 i 5: – „Gdyż jarzmo brzemienia jego. a laskę ramienia gnębiciela i pręt poborcy (ciężar opresji na nich włożony, oraz prześladowania zadawane im przez pogańskich nieprzyjaciół, w długim okresie ich zaćmienia i niewoli) złamiesz jako za dni Madiańczyków” – kiedy wielkie zwycięstwo zostało odniesione przez małą armię (300 mężów) Gedeona, bez rozlewu krwi i bez walki (Sędz. 7:1-23). Tak samo będzie kiedy Pan ponownie walczyć będzie za Izraela; nie ich mocą osiągnięte zostanie zwycięstwo w ostatecznej ich walce – Zob. Ezech. 38:11,15-23. Także porównaj wiersz czwarty niniejszej lekcji z Ezech. 29:8-15.

Wiersz 6: – Czemu jest tyle mowy i pisania o powrocie Boskiej łaski dla Izraelitów? Czyż dla tego, że oni są godni? Zapewne że nie; albowiem aż do dnia dzisiejszego oni są ludem sztywnego karku i nadal trwają w zaćmieniu i w zatwardziałości serca, pomimo że nadchodzi już czas gdy rzeczy te zaczną się wypełniać.

Powodem tego jest to, ze Bóg wspomniał na przymierze Swoje z ich ojcami (3 Moj. 26:42,45; Jer. 31:34); i że w wypełnieniu tego przymierza „dziecię narodziło się im”, które przeznaczone było stać się światłością dla pogan i chwałą dla Izraela; a teraz (w czasie, do którego proroctwo to stosuje się – w brzasku Tysiąclecia) „panowanie będzie na ramieniu Jego.” Niezawodnie ta światłość świata zabłysła Izraelowi przy pierwszym przyjściu Mesjasza, lecz gdy „światłość ta zaświeciła w ciemności, ciemność nie ogarnęła (nie zrozumiała) jej.” „On przyszedł do swoich, ale Jego właśni nie przyjęli Go.” Dopiero przy Jego wtórym przyjściu oni stopniowo rozpoznają Go jako ono obiecane nasienie Abrahamowe, jako od dawna oczekiwane go Mesjasza. Ujrzą (rozpoznają) Tego, którego przebili i płakać będą nad nim.

„A nazwią imię Jego: Dziwny „(zaiste, dziwnym to będzie szczególnie dla Izraelitów, że ten wzgardzony Nazarejczyk, mąż boleści i świadomy niemocy, którego oni znienawidzili, ukrzyżowali i wyszydzają aż dotąd, był prawdziwie ich Mesjaszem, a oni Go nie poznali. Zadziwiającą będzie im także ta przebaczająca miłość okazana przez Tego, który z taką cichością znosił ich urągania i poświęcił Samego Siebie na haniebną śmierć krzyżową, aby wykupić ich z pod przekleństwa zakonu, a teraz powrócił aby odbudować ich i błogosławić im. Dziwny, dziwna Jego miłość, dziwne Jego uniżenie się, a także nader dziwnymi jego wywyższenie, chwała i potęga!). Radny (nie radny Bogu mocnemu, jak to niektórzy tłumacze mylnie oddali); albowiem Św. Paweł słusznie zapytuje względem Boga: „Któż był rajcą (radnym) Jego?” (Rzym. 11:34); On nie potrzebuje radcy, lecz biedna, upadła ludzkość potrzebuje mądrego doradcy i On będzie ich uczył, a oni będą chodzili drogami Jego – Iz. 19:20), Bóg mocny („Wybawiciel i Książę” – Iz. 19:20) Ojciec wieczności) (nowy życiodawca dla naszego zamierającego rodzaju – wtóry Adam – 1 Kor. 15:45), Książę pokoju (którego chwalebne panowanie oparte będzie na sprawiedliwości, sprowadzając błogie owoce tegoż – wieczny pokój, szczęście i zadowolenie.)

Wiersz 7: – Jego państwo będzie się wzmagać aż wszystkie rzeczy będą Mu poddane. Władza Jego rozszerzy się nie tylko aż do kończyn ziemi, lecz ostatecznie wszystkie rzeczy na niebie i na ziemi zjednoczone będą pod Nim jako przedstawicielem Jehowy, który chce aby wszyscy czcili Syna tak jak czczą Ojca – Ps. 72:7; Efez. 1:10; Jana 5:23.

„Uczyni to zawistna miłość Pana zastępów.” Takim jest Boski zamysł, więc oświadcza tu z naciskiem, że to będzie dokonane. Serca nasze radują się, gdy zrozumiewamy nie tylko jak ważnym i chwalebnym jest to proroctwo, ale i także to, że czas wypełnienia jego jest tuż przed nami-że niezadługo królestwo Jego zostanie ustanowione i błogosławieństwa jego rozpoczną się.

Pospolitym tłumaczeniem tego proroctwa jest, że wypełniło się dla Izraela przy pierwszym przyjściu Pana i że królestwo Boże zostało wtedy ustanowione w kościele ewangelicznym i w pomnażaniu się liczby i mocy nominalnego kościoła wszelkich denominacyj, Papieskich i Protestanckich, jako owe rozmnożenie się państwa Chrystusowego, przepowiedziane w wierszu siódmym.

Takie wypełnienie nie byłoby godne zapisków. Chrystus nie panuje w chrześcijaństwie, którego ogólny charakter jest raczej antychrześcijański. Jedyne znaczenie w jakim królestwo Chrystusowe rozpoczęło się przy pierwszym Jego przyjściu to w jego stanie zarodku i to, chociaż było i jest jedynym królestwem Chrystusowym na świecie, nie było przez świat uznane, tak jak i Pan nie został uznany. Jak On był wzgardzony od świata tak i to Jego królestwo w zarodku, czyli Jego prawdziwy Kościół jest wzgardzony, opuszczony i cierpiący różne gwałty. Ilość jego członków była zawsze mała i okoliczności jego skromne; albowiem nie wielu bogatych, zacnych itd. było powołanych (1 Kor. 1:26-29; Jak. 2:5).

Naród Izraelski nie rozpoznał światłości Chrystusowej przy Jego pierwszym przyjściu, ani też On nie złamał ich jarzma ani laski gnębiciela (poborcy) ; albowiem w rezultacie ich nie rozpoznania tej światłości, gdy nad nimi świecić zaczęła, oni zostali zaślepieni i laska gnębiciela spadła na nich z tym większą siłą i nie zostali już więcej uwolnieni ani uwolnieni nie będą aż przynajmniej niektórzy z nich rozpoznają, że Mesjasz ich przyszedł ponownie; lecz tym razem już nie jako ofiara za grzech ku zbawieniu – Żyd. 9:28.

Radujmy się tak dla nich jak i dla całej ludzkości, że błogosławiony ten dzień jest blisko, nawet już we drzwiach. Właściwie rozpoznane proroctwo to jest pełne zachwycającego natchnienia.

====================

— 15 grudnia 1894 r. —