Zmień język

::R1449 : strona 280::

Mojżesz i Eliasz

Przemienienie Jezusa w obecności trzech z Jego uczniów jest wydarzeniem wzbudzającym ciekawość wielu, nie dlatego, że widzą znaczenie i lekcję z niego wypływającą, lecz dlatego, że ich nie widzą. Czytamy, że wówczas uczniom „ukazali się” Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Jezusem (Mat. 17:1‑9). Nasz Pan został przemieniony (Jego wygląd się zmienił). Jego oblicze rozjaśniło się jak słońce, a Jego szaty stały się białe jak światło. Obłok jasny zacienił i otoczył ich, a głos z obłoku powiedział: „Ten jest Syn mój miły, w którym mi się upodobało, tego słuchajcie”. „To usłyszawszy uczniowie, upadli na twarz swoją i bali się bardzo. Tedy przystąpiwszy Jezus dotknął się ich i rzekł: Wstańcie, a nie bójcie się. A oni podniósłszy oczy swoje, nikogo nie widzieli, tylko Jezusa samego.”

Moglibyśmy zastanawiać się i domyślać, jak to się stało, że Mojżesz i Eliasz znaleźli się na górze i jak uczniowie, którzy nigdy nie widzieli żadnego z nich, mogli ich rozpoznać itd., itp.; lecz Jezus rozwiewa wszystkie takie domysły, mówiąc uczniom, iż widzieli widzenie. Gdy schodzili z góry Jezus nakazał im: „Nikomu nie powiadajcie tego widzenia, aż Syn człowieczy zmartwychwstanie” (Mat. 17:9). Uczniom widzenie to wydawało się czymś realnym, tak jak dla Jana na Patmos różne widzenia zapisane w Objawieniu były klarowne i wyraźnie widoczne; jednakże nasz Pan z pewnością wiedział wszystko na ten temat i oprzemy się na Jego świadectwie mówiącym, że było to widzenie.

Przyjęcie innego poglądu w tej kwestii pociągałoby za sobą zaprzeczenie różnym oczywistym stwierdzeniom Biblii, na przykład temu, że Jezus nie był jeszcze ukrzyżowany, dlatego też nie powstał z martwych, a wiemy, że jest On „pierworodnym z umarłych”. Jednakże gdyby Mojżesz już zmartwychwstał, nasz Pan nie byłby „pierwiastkiem tych, którzy zasnęli” (1 Kor. 15:20). Jak już wcześniej wykazaliśmy, przywrócenie do życia Łazarza oraz innych, nie jest zmartwychwstaniem, bowiem nie zostali oni zupełnie wyzwoleni z mocy śmierci, lecz ponownie zmarli.

Jednakże, jeśli to możliwe, przyjrzyjmy się temu, jaka wypływa stąd lekcja lub jaka ważna prawda została zilustrowana w scenie czy też widzeniu przemienienia. Niewątpliwie tym sposobem zobaczymy powód, dla którego Mojżesz i Eliasz pojawili się w tym widzeniu.

Piotr, który był jednym z obecnych przy tym wydarzeniu, wspomina o nim w swoim liście wiele lat później, pisząc: „Albowiem nie baśni jakich misternie wymyślonych naśladując, uczyniliśmy wam znajomą Pana naszego, Jezusa Chrystusa moc i przyjście, ale jako ci, którzyśmy oczami naszymi widzieli wielmożność jego. Wziął bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy mu był przyniesiony głos taki od wielmożnej chwały: ten jest on Syn mój miły, w którym mi się upodobało. A głos ten myśmy słyszeli z nieba przyniesiony, będąc z nim na onej górze świętej” (2 Piotra 1:16‑18).

Rozumiemy, że Piotr mówi nam, iż widzenie przemienienia było ilustracją lub przedstawieniem w formie widzenia „wielmożności” i „mocy” Jego obecności (‘parousia’ zostało tu przetłumaczone jako ‘przyjście’). A zatem powinno być rozumiane jako przedstawiające ustanowienie królestwa we wtórej obecności Pana. Dlatego też z naszego punktu widzenia jest ono ilustracją obecnych czasów, w których obecny jest Król, a Królestwo jest ustanawiane. Jak już zauważyliśmy, Mojżesz przedstawia ludzką część składową Królestwa („A byłci Mojżesz wiernym we wszystkim domu jego, jako sługa” – Żyd. 3:5), podczas gdy Eliasz przedstawia cały Kościół Wieku Ewangelii – duchowy dom synów. Gdzie indziej widzieliśmy już, że w Królestwie będą te dwie klasy – ziemska i niebiańska – nad którymi będzie Chrystus Jezus jako trzymający porządek nad obydwoma fazami. Pasuje to idealnie do widzenia przedstawiającego Mojżesza i Eliasza z naszym Odkupicielem pośrodku, przemienionym i jaśniejącym.

Dlatego też obecnie, będąc w Jego obecności, widzimy nie tylko dowody duchowego Królestwa w żęciu i przesiewaniu pszenicy, lecz także przygotowania czynione do ustanowienia ziemskiej – doskonałej ludzkiej – fazy Królestwa. Nie są to żadne misternie wymyślone baśnie i nie zostały pokazane wyłącznie Piotrowi oraz innym w widzeniu, lecz „mamy mocniejszą mowę prorocką” – która podaje to samo świadectwo – „której pilnując jako świecy w ciemnym miejscu świecącej, dobrze czynicie” (2 Piotra 1:19).

====================

— 15 września 1892 r. —