Zmień język 

::R1448 : strona 281::

KTO JEST MĄDRY MIĘDZY WAMI?

Kto jest mądry i umiejętny między wami? – zapytuje Św. Jakub (Jak. 3:13) i nad pytaniem tym każdy może się zastanowić z pewną dla siebie korzyścią. Wielu jest takich co posiadają znaczną umiejętność lecz okazują mało mądrości. Umiejętność, czyli znajomość rzeczy jest w rzeczywistości bardzo ważną, ale tylko wtedy gdy rozwija mądrość – zdrowy rozsądek i czyste, zacne usposobienie. Takim jest właściwy cel Boskiego objawienia się nam. A mądrość, która przychodzi w ten sposób, czyli przez przewód Boskiej prawdy, jest jak ten sam Apostoł ją określa, „najprzód czysta, potem spokojna, mierna, powolna, pełna miłosierdzia i owoców dobrych, nie posądzająca i nieobłudna” – Jak. 3:17.

Taki charakter jest wynikiem przekształcającego wpływu Boskiej prawdy. Boskie objawienie jest zwierciadłem Jego charakteru, więc widzimy w nim odbicie Boskiej świetności, miłości i dobroci, w miarę jak coraz lepiej poznajemy cechy Jego chwalebnego charakteru, wzrasta i wzmacnia się w nas pragnienie abyśmy byli podobni Jemu, którego nauczyliśmy się uwielbiać i miłować. Szczere serce przyjmując Boski Plan i łaskawe zarządzenia ku zbawieniu i błogosławieństwu przez Chrystusa, od razu zacznie kształtować się na wzór Boskiego charakteru, najprzód przez odrzucenie grzechu a następnie przez codzienne staranie się aby wieść życie czyste i święte. To sprawia, że pokój Boży i miłość ku Bogu rządzą i powodują całym człowiekiem. A gdy serce jest oczyszczone i przepełnione duchem Bożym, owoce takiej osoby staną się dla wszystkich widoczne w szczerej, miłosiernej, dobrotliwej, czystej i świętej przyjaźni z wszystkimi podobnie usposobionymi.

W przeciwieństwie do tej mądrości pochodzącej z góry, Apostoł wspomina inną mądrość, którą nazywa ziemską, bydlęcą i diabelską. Jest to mądrość, czyli niska chytrość, powodowana duchem zazdrości i sporu, która prawie zawsze tworzy zamieszanie i różne złe uczynki. Pycha i samolubstwo są natchnieniem takiej mądrości, tak jak to rzecz się miała w sprawie Szatana; przeto każdy, co szanuje imię Chrystusowe, powinien trzymać się w pokorze. Żywić takiego ducha złości, gorzkiej zawiści i rozjątrzenia w sercu, a jednocześnie przyznawać się do ducha prawdy, Apostoł nazywa „kłamaniem przeciwko prawdzie”. Bóg zabronił, aby takie uczucie miało się zakraść do serca kogokolwiek, kto dotąd był wiernym i dobrze biegnącym.

Bardzo pilnie strzec musimy serc naszych przed zakradaniem się pychy i światowej ambicji, oraz przed każdym korzeniem goryczy, który podrósłszy mógłby niepokoić nas. W życiu przytrafia się tysiące różnych wydarzeń i okoliczności obliczonych na wprowadzenie nas w niewolę duchowi tego świata i tylko ci co pilnie czuwają i modlą się, mogą mieć nadzieję utrzymania się w tym złym dniu. Pokusy i doświadczenia rzadko kiedy ostrzegają nas o swoim zbliżaniu się, przeto nasz pancerz sprawiedliwości musi być zawsze przypasowany i dobrze przypięty.

„Nie zostaw niestrzeżonych miejsc,
Ani żadnych słabości duszy;
Wykorzystaj każdą zaletę, każdą łaskę,
I ufortyfikuj całość.”

Zauważmy dobrze słowa Apostoła: „Kto jest mądry i umiejętny między wami? niech pokaże dobrym obcowaniem uczynki swoje w mądrej cichości”. Według naszego obcowania (postępowania) będziemy sądzeni, a nie według naszego wyznania; a jeżeli kto posiada prawdziwą niebieską mądrość, która zawsze złączona jest z cichością i pokorą, to takowa objawi się w prostym, uczciwym i zacnym sposobie postępowania, podyktowanym mądrością pochodzącą z góry, która zawsze jest czysta (nie samolubna), spokojna, mierna, powolna, pełna miłosierdzia i szczera.

Oby Bóg udzielił Swoim wiernym synom obfitości tej niebieskiej mądrości, oraz bogatych darów łaski i pokoju jakie zawsze jej towarzyszą. Złóżcie wszystkie takie przymioty jak złość, zazdrość, nienawiść, samolubną ambicję itp., a przyobleczcie się w ducha Chrystusowego – w pokorę, łagodność, szczodrobliwość, cichość i miłość. „Kto ducha Chrystusowego nie ma (chociaż w pewnym stopniu), ten nie jest Jego”. Kto cnót tych w sobie nie pielęgnuje i nie pomnaża ten wkrótce je straci zupełnie i zaduszonym zostanie samolubnym i bezecnym duchem tego świata.

Niektórzy z synów tego świata rozwijają w sobie zewnętrzną łagodność i uprzejmość z wyrachowania, lecz serca ich są pełne goryczy, zazdrości i samolubstwa; natomiast pomiędzy dziećmi Bożymi są niektórzy z natury samolubni i niegodziwi, lecz ich odmienione serca walczą przeciwko tym słabościom cielesnym i z swych niegodziwości i samolubstwa pokutują. Niechaj tacy prą naprzód w tym kierunku i starają się o łaskę ku pomocy w każdej potrzebie. Ich postęp ku podobieństwu Chrystusowemu będzie coraz bardziej widoczny tak dla nich samych jak i dla drugich. „Jeźli Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych mieszka w was, Ten, który wzbudził Chrystusa z martwych (jest też w stanie) ożywi i śmiertelne ciała wasze (do czynnej Jego służby w obecnym życiu)” – Rzym. 8:11.

Mamy tu więc ziemską mądrość opartą na samolubstwie, w przeciwieństwie do niebieskiej mądrości, która opiera się na miłości i służbie dla drugich. Kto jest prawdziwie mądrym, wybierze tę niebieską – której końcem jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie.

====================

— 15 września 1892 r. —