Zmień język 

::R1372 : strona 60::

Upadek Judy

– LEKCJA X – 6 MARCA  – JER. 39:1-10 –

Złoty tekst: „Oto wam dom wasz pusty zostanie” – Mat. 23:38.

W niniejszej lekcji mamy pokaz srogości Boskiego postępowania z Jego ludem przymierza, kiedy pomimo wielokrotnie udzielonych przez Pana przestróg, ostrzeżeń i kar, samowolnie wciąż naruszał on swoje narodowe śluby. W przeciwieństwie do innych narodów świata Izrael wszedł w szczególny związek z Bogiem. Bóg wybrał go, by był Jego ludem, i zaszczycił go ponad wszystkie inne narody poprzez udzielenie mu swego prawa, poprzez wzbudzanie mu sędziów i proroków, a w szczególności poprzez strzeżenie go i kierowanie nim na tyle, na ile poddawał się on Jego woli, jak również poprzez ostrzeganie, doradzanie i karanie go, gdy stawał się samowolny i nieposłuszny.

Z drugiej strony, Izrael jako naród wszedł w uroczyste przymierze z Panem, mówiąc, że: „wszystko, co Pan rzekł, uczynimy” (2 Moj. 19:1-8). Za wierne przestrzeganie niniejszego przymierza Bóg obiecał im wszelkiego rodzaju ziemskie błogosławieństwa – błogosławieństwa w mieście, błogosławieństwa w polu, błogosławieństwa licznego potomstwa oraz przyrostu bydła i trzód, błogosławieństwa kosza

::R1372 : strona 61::

i dzieży oraz stosowne zabezpieczenie przed ich wrogami (5 Moj. 28:1-14; 3 Moj. 26:1-13). Jednak na wypadek gdyby zlekceważyli swoje przymierze, wypowiedziane zostały przeciwko nim odpowiednie przekleństwa. Pan objawił swój zamiar, że gdyby postępowali sprzecznie z Jego wolą, On też skieruje się przeciwko nim – 5 Moj. 28:15-68; 3 Moj. 26:14-46.

W ramach wypełniania przez Boga Jego części przymierza nastąpiły wydarzenia niniejszej lekcji. Juda, tak samo jak odstępczy Izrael (dziesięć pokoleń), który już wcześniej został uprowadzony do niewoli (2 Król. 17:1-24), nie odniosła korzyści z tego przykładu Pańskiego niezadowolenia ani z ostrzeżeń proroków, lecz prześcignęła swoją siostrę w zepsuciu (Jer. 3:8). Obecnie jej kielich nieprawości był pełen, a Pan wylał na nią zasłużoną karę, należną zarówno królowi, jak i ludowi, bowiem „nie słuchał ani Sedekiasz, ani jego słudzy, ani lud ziemi słów Pana, które wypowiedział przez proroka Jeremiasza”.

O siedemdziesięciu latach, jakie nastąpiły po opisanym tu obaleniu Sedekiasza, często mówi się jako o siedemdziesięciu latach niewoli, lecz Pismo Święte nazywa je siedemdziesięcioma latami spustoszenia ziemi – spustoszeniem, które zostało przepowiedziane przez proroka Jeremiasza (Jer. 25:11) mówiącego: „Będzie ta wszystka ziemia spustoszeniem i zdumieniem, a służyć będą te narody królowi babilońskiemu siedemdziesiąt lat”. To, jak zupełne było to spustoszenie, jest pokazane w wersetach 8. oraz 9. niniejszej lekcji oraz w 2 Kron. 36:17-21. Chociaż król Babilonu pozwolił pewnym ubogim tej ziemi pozostać i dał im winnice oraz pola, celem Pana było, by ziemia Izraela była opustoszała przez siedemdziesiąt lat, i tak się też stało. Tego samego roku Gedaliasz, którego król Babilonu uczynił zarządcą i do którego wielu żydowskich uciekinierów było skłonnych powrócić z sąsiednich krajów, został zamordowany, a cała ludność pośpiesznie przeniosła się do Egiptu ze strachu przed gniewem babilońskiego króla – 2 Król. 25:21-26; Jer. 41:1-3; 43:5,6.

Powód, dla którego ziemia musiała być spustoszona, i to dokładnie przez siedemdziesiąt lat, jest bardzo ciekawą kwestią i jest wyraźnie podane, że stało się tak, „aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez usta Jeremiasza, ażby odprawiła ziemia sabaty swoje; bo po wszystkie dni spustoszenia swego odpoczywała, aż się wypełniło siedemdziesiąt lat” (2 Kron. 36:21). Pełne wyjaśnienie znajduje się w „Wykładach Pisma Świętego”, tom II, rozdział VI. Znaczenie siedemdziesięciu lat spustoszenia jest omówione na str. 191.

Rozważenie niniejszej lekcji jedynie jako fragmentu historii i wyciągnięcie z niej wniosków etycznych jest całkowitym niezrozumieniem jej prawdziwego znaczenia. Powinna ona być rozważana w związku z wielkim planem Boga, w którym była wyraźnie zaznaczonym i ważnym etapem.

(1) Wyznacza początek wielkiego cyklu jubileuszowego.

(2) Zaznacza koniec obrazowego królestwa Bożego, którego Sedekiasz był ostatnim królem, o którym zostało proroczo powiedziane: „A ty, zasługujący na śmierć niegodziwcze, księciu Izraela, którego dzień nastał w czasie niegodziwości końca [czyli zakończenia typicznego królestwa Bożego] – Tak mówi Pan Wieczny, zdejmij diadem i zdejmij koronę; to nigdy już tak nie będzie; wywyższę tego, który jest poniżony i poniżę tego, który jest wywyższony. Obalę, obalę, obalę także ją i nie będzie należeć [do nikogo], aż przyjdzie ten, który ma do niej prawo i dam

::R1373 : strona 61::

ją jemu” – Ezech. 21:31,32 – tłum. wg Leesera.

(3) Zaznacza początek Czasów Pogan, odnośnie których nasz Pan powiedział: „Będzie Jeruzalem [nadal] deptane od pogan, aż się wypełnią [czyli przeminą] czasy pogan” – Łuk. 21:24.

Odkąd Sedekiasz stracił swoją koronę, minęło prawie dwadzieścia pięć stuleci i każdy z Izraelitów rozrzuconych po świecie zdaje sobie sprawę, że żaden kolejny król z domu Dawida, w którym ześrodkowane były wszystkie obietnice, nie zasiadał na tronie od tamtych czasów. Wielu z nich jest przekonanych, że nie będą mieli kolejnego, aż Mesjasz obejmie wielką władzę i panowanie. Jednakże nie dostrzegają tego, że Jezus z Nazaretu jest Tym obiecanym. Oczy ich zrozumienia są wciąż zaślepione uprzedzeniem. Nie widzą, iż następca tronu musi pochodzić z nasienia Dawida, chociaż są świadkami tego, że od odrzucenia Jezusa rodowody, o które uprzednio pieczołowicie dbano, zostały utracone i od stuleci nie są zachowywane żadne, na podstawie których mogliby rozpoznać następcę tronu Dawida. W rzeczywistości, wszystkie związki plemienne i rodzinne są obecnie zatarte pośród Żydów. Jednakże, dzięki Bogu, świta poranek restytucji, a w owym dniu ich ślepota zostanie uleczona i rozpoznają fakt, że Ten, którego przebili, jest zarówno synem, jak i panem Dawida oraz Tym, który ma prawo zasiąść na tronie i wypełnić łaskawe obietnice Boga.

Podczas gdy Żydzi z tego powodu nie wierzą w słowo Boga i nie są świadomi etapów Jego wielkiego planu, pozostałe narody zbłądziły w inny sposób. Widząc, że królestwo Izraela zostało odcięte oraz stwierdziwszy, iż od stuleci nie doznają przeszkód w rządzeniu światem, doszły do wniosku, że taki stan będzie trwał zawsze i nie wiedzą, że dni ich imperium są ograniczone do „siedmiu czasów”, czyli 2520 lat, które zakończą się w

::R1373 : strona 61::

1915 r., ustępując miejsca Królestwu Bożemu w rękach Mesjasza – Tego, który ma prawo rządzić światem i poprzez Królestwo którego błogosławione będą wszystkie narody ziemi.

Nawet większość chrześcijan, którzy w całym cywilizowanym świecie badają niniejszą lekcję i którzy od lat modlą się: „Przyjdź królestwo twoje, bądź wola twoja jako w niebie, tak i na ziemi’, nie spodziewają się, że Ten, który odkupił świat, ma jeszcze zostać jego najprawdziwszym władcą, obejmując królewskie berło i koronę, których te zabrane Sedekiaszowi były jedynie typami, i ponownie zakładając „pod całym niebem” Królestwo Boże, dla którego królestwo Izraela było tylko ilustracją.

Werset tytułowy nie ma bezpośredniego związku z niniejszą lekcją, chociaż wiąże się z tym samym Boskim planem. Zaznacza kolejny etap w tym planie. Kiedy siedemdziesiąt lat spustoszenia się skończyło, Bóg otworzył drogę do powrotu do ziemi obietnicy wszystkim Izraelitom, którzy posiadali wiarę w Jego obietnice; jednakże odbyło się to w warunkach takich trudności i prób, jakie były potrzebne do ich przesiania i przetestowania. Mimo tego, że wielokrotnie próbowali ponownie ustanowić własny rząd, nie pozwolono im tego zrobić, lecz byli ustawicznie „obalani” przez kolejne imperia Czasów Pogan. Niemniej jednak Bóg zachował ich razem jako naród do czasu przyjścia Chrystusa (1 Moj. 49:10), by jako naród mieli pierwsi sposobność przyjęcia Go i wejścia do wyższej łaski Nowego Przymierza.

Po tym, jak Zbawiciel i jego uczniowie przez trzy i pół roku ogłaszali, że przybliżyło się Królestwo i jest gotowe do tego, by zostać im przekazane, jeśli są gotowi odpowiednio je przyjąć (a oni odrzucając je, krzyczeli: „ukrzyżuj go”), nadszedł czas na całkowite spustoszenie tego narodu, wyrażone słowami naszego wersetu tytułowego. Był to wielki punkt zwrotny w historii Izraela. Spustoszenie ziemi przez siedemdziesiąt lat oraz zabranie korony i królestwa na 2520 lat było wielkim nieszczęściem, lecz pozostawienie ich domu zupełnie spustoszonym na skutek ich odrzucenia i ukrzyżowania Króla było dużo gorsze, czego sami są świadkami.

W międzyczasie to, co naród Izraela odrzucił, zostało przyjęte przez resztkę z tego ludu (Rzym. 11:7), a wyznaczona liczba jest kompletowana spośród pogan – lud dla Jego imienia – Oblubienica i Współdziedziczka Króla Chwały. Już wkrótce to „malutkie stadko” będzie skompletowane, dojdzie do połączenia Oblubieńca z Oblubienicą, następnie Królestwo Boże nadejdzie z mocą i wielką chwałą, a cielesny Izrael będzie pierwszym z narodów, który skorzysta z jego tysiącletnich błogosławieństw – Rzym. 11:20-33.

Niniejsze tematy są w pełni omawiane w „Wykładach Pisma Świętego”, tom I, rozdziały XIII i XIV oraz tom II, rozdziały IV, V i VI.

====================

— 15 lutego 1892 r. —