Zmień język

::R1352 : strona 15::

Pieśń triumfu

– LEKCJA II – 10 STYCZNIA – IZ. 26:1‑15

Złoty Tekst: „Miejcie nadzieję w Panu aż na wieki; boć w Panu, w Panu jest skała wieczna” – Iz. 26:4.

W tej lekcji mamy ukazane dwa wielkie miasta; zaś zasadniczą treścią tej pieśni jest to, że jedno z tych miast jest „poniżone aż do ziemi, rzucone w proch”, czyli całkowicie zniszczone, gdy zaś w drugim panuje pokój i bezpieczeństwo. Jehowa okazał się niszczycielem jednego, a założycielem i siłą drugiego (w. 5,1). W symbolicznym języku Pisma Świętego miasto zawsze przedstawia rząd albo królestwo. Miasto ukazane tutaj jako solidnie ugruntowane i jako bezpieczne miejsce dla wszystkich, którzy kochają sprawiedliwość i prawdę (w. 2), symbolizuje Tysiącletnie Królestwo Boga; natomiast miasto, które jest obalone, to opozycyjne królestwo księcia tego świata. W Obj. 21:2  to pierwsze nazwane jest „miastem świętym, Nowym Jeruzalem”, a jego wielka chwała porównana jest do „oblubienicy ubranej mężowi swemu”; drugie zaś (Obj.14:8 i Obj. 18:21) nazwane jest Babilonem; opisana jest jego nieprawość, a jego nagły i gwałtowny upadek został przepowiedziany i porównany do wrzucenia wielkiego

::R1352 : strona 16::

kamienia młyńskiego w morze, aby miasto to już nigdy nie było znalezione.

Czas, gdy ta pieśń będzie śpiewana, jest również określony: „W owym dniu tę pieśń śpiewać będą”. W jakim dniu? Najwyraźniej w dniu, kiedy śpiewający zaczną uznawać fakt, że Nowe Jeruzalem, czyli Królestwo Boże, jest założone na ziemi i że owo wielkie miasto, Babilon, zostało zupełnie obalone – w poranku dnia Tysiąclecia. Te dwa wydarzenia dziać się będą równocześnie i razem zostaną rozpoznane, jak wynika z tej pieśni triumfu.

Przywołuje to na myśl temat naszej lekcji (Iz. 11:1‑10); przeglądając rozdziały znajdujące się między tymi miejscami, widzimy, że Prorok stosuje tę samą nazwę, Babilon, do miasta wielkiego, którego zniszczenie zapowiada i że ma dużo do powiedzenia o jego haniebnym charakterze, jak i o jego zagładzie (zob. Iz. 13:1,19; Iz. 14:4,22; Iz. 21:8; Iz. 47:1).

Zniszczenie Babilonu i założenie Nowego Jeruzalem albo Królestwa Bożego przypisane jest Jehowie w wersetach 1, 4 i 5 i harmonizuje to z Ps. 2:6: „Jamci [Jehowa] postanowił króla [Chrystusa] mojego nad Syonem, górą świętą moją”. Zaś wielki dzień gniewu, który dokona zburzenia Babilonu, nazwany jest „dniem Jehowy”: „Oto dzień Pański (w oryginale Jehowy – przyp. tłum.) srogi idzie w zapalczywości i popędliwości gniewu” (Iz. 13:9).

Następnie zauważamy (Iz. 26:1), że ta pieśń „będzie śpiewana w ziemi judzkiej”, co wskazuje również na fakt jasno podkreślony gdzie indziej, że Izrael będzie pierwszym, który uzna ustanowienie Królestwa.

::R1353 : strona 16::

I powie: „Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; Oto Bóg nasz ten jest; oczekiwaliśmy go, i wybawił nas. Tenci jest Pan, któregośmy oczekiwali; weselić i radować się będziemy w zbawieniu jego!” (Iz. 25:9).

Mając w ten sposób wyróżnione miasta oraz określony czas i śpiewaków, zwróćmy teraz uwagę na sedno tej pieśni. Jeśli chodzi o wielkie miasto Babilon, to śpiewają oni (w. 5,6): „[…] miasto wyniosłe [miasto dawniej wyniosłe i potężne na ziemi] poniża, poniża je aż do ziemi, i strąca je aż do prochu; Depcze je noga; nogi ubogiego, stopa nędzników” – odniesienie do wielkich problemów społecznych, jakie osiągną kulminację w ostatecznej destrukcji wszystkich państwowych i kościelnych władz „Chrześcijaństwa”; kulminacji tej boją się już nawet teraz wszędzie wysoko postawieni mężowie stanu i dostojnicy kościelni.

Ale odnośnie ustanowionych wtedy miast, Nowego Jeruzalem, czyli Królestwa Bożego, śpiewają: „Mamy miasto obronne, Bóg zbawieniem opatrzył mury i baszty jego” (w. 1). Będzie to mocne miasto ucieczki, za którego obronnymi murami schronić się będą mogli wszyscy, którzy pragną wielkiego zbawienia, jakie ono gwarantuje.

Werset 2 „Otwórzcie bramy, a niech wnijdzie naród sprawiedliwy, który strzeże [zważa lub respektuje] prawdy!”. Z Obj. 21:12 dowiadujemy się, że bramy albo wejścia do miasta, a było ich dwanaście, były opatrzone imionami dwunastu pokoleń Izraela. Pozostaje to w harmonii z tym, czego nauczyliśmy się o początkowej fazie Królestwa Bożego (zob. „WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO”, tom I, rozdz. 14), że starożytni godni z różnych pokoleń Izraela, wybierani w ciągu wieku Żydowskiego, będą na ziemi widzialnymi reprezentantami Królestwa niebiańskiego, stanowiąc narzędzia, za pośrednictwem których narody będą mieć dostęp do błogosławieństw Królestwa.

Wersety 3 i 4 mówią o pokoju i ogólnych korzyściach z ufania Bogu. Werset 7 stwierdza, jak prostą uczynił on ścieżkę sprawiedliwego: „Ścieżka sprawiedliwego jest prosta; prostą drogę sprawiedliwego wyrównywasz” (przekł. Leesera).

Wersety 8 i 9 opowiadają, że w ciągu długiej nocy napominania, gdy sądy Pańskie odprawiały się nad nimi, oni ciągle pamiętali o Panu i pragnęli jego łaski i błogosławieństwa; usprawiedliwiają też Boga za zsyłanie karania na nich dla ich poprawy, gdyż było to konieczne.

Wersety 10 i 11 odnotowują fakt, że reszta świata jeszcze nie rozpoznała nowego Królestwa i nie podporządkowała się mu, ale że jednak i ci ludzie je zobaczą i będą się wstydzić swojej przeszłości oraz że Bóg z pewnością zgładzi tych, którzy uparcie pozostaną wrogami.

Werset 12 wyraża ich ufność ku Bogu, który miał nad nimi pieczę w przeszłości, a i teraz sprawia pokój, odkąd zaczęli pokładać w Nim nadzieję.

Wersety 13 i 14 pokazują, jak odmienne są ich warunki w Królestwie Bożym od tych, w jakich byli pod panowaniem innych władców i panów w przeszłości – złych rządów i systemów, pod władzą których cierpieli nędzę i gorzkie prześladowanie. Odtąd pragną wspominać jedynie Pana jako ich Króla i zapomnieć o goryczach i niedoli przeszłości, kiedy byli odrzuceni od Jego łaski, a poddani innym władcom. Pamiętają bowiem, że te złe rządy i systemy zostały zgładzone, żeby się już nigdy nie odrodziły, aby uciskać i źle rządzić światem.

Werset 15 ponownie nawiązuje do błogosławienia Izraela, zgromadzonego pod boską łaskę i ochronę – Izraela, który za swoje grzechy rozproszony był aż po krańce ziemi.

====================

— 1 stycznia 1892 r. —