Zmień język

::R0893 : strona 4::

JEZIORO OGNIA I SIARKI, CZYLI DRUGA ŚMIERĆ

Obj. 21:8

Kilka proroczych obrazów Tysiąclecia i jego działań nakreślonych w rozdziałach 20 i 21 Księgi Objawienia wyraźnie pokazują cel i wynik tego wieku próby, zgodnie z harmonią Pisma Świętego, jak wspomniano w poprzednich artykułach.

Rozdział 20, wersety 2,4,11 wraz z wersetami 1,2,10,11 z rozdziału 21 ukazuje początek wieku sądu, powstrzymywanie zaślepiających błędów i wprowadzających w błąd systemów. Bestia i fałszywy prorok są głównymi symbolami i reprezentują organizacje lub systemy błędów, których tutaj nie będziemy wyjaśniać. (Robiliśmy to do tej pory i zrobimy ponownie, jak Bóg da, w kolejnym tomie „Wykładów Pisma Świętego”.) Ten osąd przeciwko „tronom” współczesności oraz przeciwko systemom „bestii i fałszywego proroka” następuje szybko po wprowadzeniu panowania tego tysiącletniego sądu. Trony obecnego panowania na ziemi zostaną „obalone”, a panowanie przeniesione na wielkiego Proroka i Sędziego (por. Dan. 7:9,14,22). Systemy błędów zostaną szybko ocenione jako godne zniszczenia, jeziora ognia, drugiej śmierci – zob. Obj. 19:20.

Zatem drugie zniszczenie (lub śmierć) rozpoczyna się dość wcześnie w procesie nowego sądu – w odniesieniu do systemów błędu. Ale to nie dociera do ludzi jako jednostek, dopóki nie przejdą całkowitego procesu z pełną możliwością wyboru życia, i to życia wiecznego. Wersety Obj. 20:12,13 i Obj. 21:3‑7 wskazują na błogosławioną, korzystną próbę, w której wszyscy umarli i żyjący (oprócz Kościoła, który wraz z Chrystusem Jezusem stanowi królów, kapłanów, współdziedziców i sędziów) będą doprowadzeni do pełnego poznania prawdy, uwolnieni od smutku i bólu, oswobodzeni ze wszelkich zaślepiających błędów i uprzedzeń oraz sprawdzeni – „każdy według swoich uczynków”.

Wspaniałym rezultatem tej próby będzie czysty wszechświat. Jak wyraża to Objawiciel: „A wszelkie stworzenie, które jest w niebie i na ziemi […] mówiło: Zasiadającemu na tronie i Barankowi błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc na wieki wieków”. Jednak taki rezultat zostanie osiągnięty w harmonii ze wszystkimi działaniami Boga, przeszłymi i teraźniejszymi, które zawsze uznawały wolność woli człowieka mogącego wybrać dobro lub zło, życie lub śmierć.

Nie możemy wątpić, że kiedy u schyłku Tysiąclecia Bóg ponownie pozwoli na „krótki czas” triumfu zła, po to, by w ten sposób przetestować swoje stworzenia, dokładnie już wówczas zapoznane zarówno z dobrem, jak i złem oraz ich konsekwencjami, a także by zademonstrować wszystkim swoją sprawiedliwość – że ci, którzy na koniec będą woleli i wybiorą zło, zostaną odcięci, zniszczeni. W ten sposób Bóg na całą wieczność usunie wszystkich, którzy nie kochają sprawiedliwości i nie czują nienawiści do niegodziwości.

Czytamy o tych sprawdzianach, że Szatan będzie starał się sprowadzić na manowce całą ludzkość, której ogromne rzesze będą wtedy jak piasek morski; ale nie spodziewamy się, że wielu z nich wybierze zło i nieposłuszeństwo, mając przed sobą doświadczenia z przeszłości oraz nie doznając przeszkód ze strony teraźniejszych słabości i zaślepiających wpływów. Jednak skoro Bóg nie podaje nam ani liczby, ani proporcji tych, którzy będą uznani za godnych życia, i tych, którzy zostaną uznani za godnych śmierci (drugiej śmierci), nie możemy upierać się przy jakimś poglądzie. Co do jednej rzeczy możemy być pewni – Bóg nie pragnie śmierci niepobożnych, ale chciałby, żeby wszyscy nawrócili się do Niego i żyli; i nikt nie zostanie zniszczony w „jeziorze ognia i siarki” (symbol całkowitego zniszczenia, podobnie jak Gehenna), kto jest godny życia i którego dłuższe życie byłoby błogosławieństwem dla niego samego lub dla innych w harmonii z prawością.

To całkowite i beznadziejne zniszczenie jest przeznaczone tylko dla umyślnych złoczyńców, którzy, podobnie jak Szatan, z powodu pychy serca i buntu przeciwko Bogu będą kochać i czynić zło pomimo przejawów dezaprobaty ze strony Boga i niezależnie od ich doświadczenia z karami. Pozornie dobroć i miłość Boga w zapewnieniu okupu, restytucji i drugiej szansy dla człowieka, zamiast doprowadzić ich do odrazy dla grzechu, doprowadzą ich do przypuszczenia, że Bóg jest zbyt kochający, aby ukarać ich drugą śmiercią lub że gdyby to zrobił, dałby im inne i kolejne szanse. Opierając się w ten sposób na rzekomej słabości Boskiego charakteru, mogą być skłonni do skorzystania z łaski (przychylności) Boga i wykorzystywania jej jako przyzwolenia na umyślny grzech. Ale nie pójdą dalej, bo ich szaleństwo się ujawni. Ich całkowite zniszczenie pokaże sprawiedliwym harmonię i idealną równowagę sprawiedliwości, mądrości, miłości i mocy w Boskim Władcy. Tacy nazywani są aniołami (posłańcami, wyznawcami, sługami) Szatana. A dla nich, podobnie jak i dla Szatana, całkowite zniszczenie drugiej śmierci jest przygotowane przez mądrego, kochającego i sprawiedliwego Stwórcę. I tak, w przypowieści o owcach i kozłach ci ostatni nazwani są posłańcami lub sługami Szatana. Do nich powie On: „Idźcie ode mnie, przeklęci [przeklęci po raz drugi, uwolnieni od pierwszej klątwy śmierci, a teraz skazani lub przeklęci po raz drugi za swój własny, umyślny grzech] w wieczny ogień, przygotowany dla diabła i jego aniołów”. Ogień jest symbolem zniszczenia, tak jak owce i kozy są symbolami, stąd idea byłaby taka jak w Objawieniu – wieczne zniszczenie – druga śmierć.

Czytamy więc: „I pójdą ci na kaźń wieczną” [greckie kolasin „odcięcie” od życia – to samo słowo używane jest w grece w znaczeniu odcinania gałęzi z drzewa]; otrzymają karę przewidzianą dla umyślnych grzeszników podczas drugiej próby, a mianowicie drugą śmierć.

Zauważcie, że karą nie są wieczne męki, tylko śmierć: „Zapłatą za grzech jest śmierć” – odcięcie od życia, wytracenie.

Można z tej przypowieści wyciągnąć wniosek – z symboli użytych przez naszego Pana – że rozmyślni grzesznicy, którzy pójdą na drugą śmierć, będą nieliczni w porównaniu z posłusznymi, którzy pójdą do życia; bo owce są znacznie liczniejsze niż kozły.

Prawdziwy charakter klasy kozłów jest przedstawiony w Obj. 21:8. „Bojaźliwi i niewierzący [którzy nie ufają Bogu], obrzydliwi, mordercy [nienawidzący braci], rozpustnicy, czarownicy, bałwochwalcy [którzy nadużywają i niewłaściwie korzystają z Boskich łask, którzy sobie lub jakiejś rzeczy czy stworzeniu służą i oddają cześć należną Bogu] i wszyscy kłamcy [‘każdy, kto miłuje i czyni kłamstwo’ – jednym słowem, wszyscy, którzy nie kochają prawdy i jej nie szukają oraz jej nie bronią ani jej nie trzymają za wszelką cenę], będą mieli swój udział w jeziorze, które płonie ogniem i siarką [Gehenna, symbol całkowitego zniszczenia], którym jest druga śmierć”. Takie towarzystwo byłoby odpychające dla każdej uczciwej, prawej istoty. Trudno jest takich teraz tolerować, kiedy możemy im współczuć, wiedząc, że takie usposobienie jest teraz w dużej mierze wynikiem odziedziczonej słabości ciała. Mamy do pewnego stopnia współczucie dla nich przez wzgląd na to, że i w naszym przypadku często chętnie zrobilibyśmy dobrze, ale jest w nas zło. Jednak pod koniec drugiego sądu, kiedy Pan, sprawiedliwy Sędzia udzieli wszelkiej korzystnej możliwości wiedzy i umiejętności, klasa ta będzie przedmiotem wstrętu i odrazą dla wszystkich będących w harmonii z Królem Chwały. Będziemy się radować, gdy po zakończeniu próby zostanie im zabrany dar życia, którego okazali się niegodni, a niszczyciele ziemi oraz cała ich praca i wpływ zostaną zniszczone.

Obj. 20:10 mówi nam, że po ostatecznej próbie pod koniec Tysiąclecia Szatan zostanie wrzucony do jeziora ognia (podobnie jak Gehenna – symbol całkowitego zniszczenia), i przypomina nam o bestii i fałszywym proroku, systemach, które w Wieku Ewangelii zwiodły niektórych; mamy powiedziane, że oni (te systemy) będą dręczeni, dzień i noc, na zawsze lub, jak wyraża to

::R0894 : strona 4::

Obj. 19:3, mówiąc o jednym z tych systemów: „A jej dym wznosi się na wieki wieków”. Innymi słowy, wspomnienia i lekcje związane ze zniszczeniem zwodniczych systemów i błędów zostaną na długo zapamiętane – dym nadal będzie się unosił, po tym jak niszczycielski ogień wykona swoją pracę.

Obj. 19:9 mówi o zniszczeniu tych, którzy przyłączą się do Szatana podczas ostatniego buntu, a werset 15 informuje o tym samym zniszczeniu innymi słowami, używając do jego przedstawienia symbolu „jeziora ognia”.

Obj. 19:14 stwierdza: „A Śmierć i Otchłań [hades – grób] wrzucono do jeziora ognia [zniszczenia]. To jest śmierć druga – jezioro ognia” (rękopis synaicki).

„Śmierć i piekło” [hades] pojawiają się w tej księdze kilkakrotnie jako określenia pierwszej śmierci. Hades to stan śmierci, czasem tłumaczony jako grób. Nazywany jest wielkim więzieniem, ponieważ ci, którzy do niego wchodzą, choć są naprawdę martwi, są uważani nie za nieistniejących, lecz tylko przez pewien czas uwięzionych; zostaną oni wyzwoleni do życia, wolności i nowej próby przez Tego, który ich wykupił od kary z pierwszej próby. W świetle Bożego celu i obietnicy restytucji dla wszystkich oraz drugiej próby mówi się o grobie jako o wielkim „domu więziennym”, w którym więźniowie śmierci (Adamowej lub pierwszej śmierci) oczekują wyzwolenia. Choć podległa rozkładowi w śmierci, tożsamość każdej istoty jest zachowana w umyśle i mocy Boga i zostanie odtworzona w odpowiednim czasie dzięki mocy zmartwychwstania. O hadesie, więzieniu, grobie mówią prorocy, sam Mistrz i apostołowie (Oz. 13:14; Iz. 61:1; Łuk. 4:18; Jana 5:28; 1 Kor. 15:55). Grób jest tak naprawdę symbolem nadziei, bo nie mówilibyśmy o nim jako o domu więziennym, gdyby nie nadzieja zmartwychwstania. Gdybyśmy wierzyli, że śmierć zakończyła istnienie na zawsze, wszelka nadzieja na uwolnienie umarłych znikłaby i nie pomyślelibyśmy o nich jako o przebywających w więzieniu ani o nadziei na ich wyzwolenie.

Zastosuj tę myśl do rozważanego wersetu, a oto, co z tego wynika: Pierwsza śmierć i związane z nią z Bożej łaski nadzieje zmartwychwstania przeminą lub zostaną całkowicie zniszczone drugą śmiercią. Odtąd nie będzie już czegoś takiego jak śmierć pod pierwszym wyrokiem z powodu grzechu Adama i nadzieja na zmartwychwstanie – anulowanie kary. To wszystko się zakończy; każdy więzień zostanie uwolniony od całej winy, potępienia

::R0894 : strona 5::

i kary pierwszej próby, a wyrok drugiej próby, czy to do drugiego życia, czy do drugiej śmierci, całkowicie pochłonie i zniszczy karę pierwszego wyroku oraz związane z tym nadzieje. Hades nigdy nie jest kojarzony z drugą śmiercią, ponieważ ci, którzy idą na drugą śmierć, w żadnym wypadku nie są „więźniami nadziei”; są całkowicie zniszczeni, wymarli, bez nadziei na wyzwolenie przez zmartwychwstanie. Stąd też słuszne jest stwierdzenie mówiące o zniszczeniu hadesu.

Zniszczenie pierwszej śmierci i hadesu rozpoczyna się wraz z początkiem panowania Tysiąclecia i trwa do jego zakończenia. Jest to stopniowy proces niszczenia. Jest to zgodne z wyjaśnieniem Pawła dotyczącym proroctwa Izajasza: „Wtedy [kiedy „malutkie stadko”, „my” będziemy przemienieni do pełni boskiej natury i podobieństwa i zaczniemy królować i błogosławić świat – wtedy] wypełni się to słowo, które jest napisane: Zniszczy [obróci w ruinę lub wrzuci do symbolicznego ‘jeziora ognia’] na tej górze [symbol Królestwa Bożego lub Nowego Jeruzalem] zasłonę rozpostartą nad wszystkimi ludźmi [śmierć] i przykrycie [niewiedzy] rozciągnięte nad wszystkimi narodami. Połknie [pierwszą] śmierć w zwycięstwie”.

Zatem wydanie śmierci i grobu na zniszczenie w Wieku Tysiąclecia jest częścią drugiego zniszczenia, które obejmie każdą niewłaściwą, szkodliwą i bezużyteczną rzecz (Iz. 11:9; Ps. 101:5‑8). Ale druga śmierć – wyrok drugiej próby – jest ostateczna i nigdy nie zostanie zniszczona. Niech wszyscy miłośnicy sprawiedliwości powiedzą: Amen, ponieważ zniszczenie drugiej śmierci, usunięcie wyroku drugiej próby, oznaczałoby ponowne uwolnienie wszystkich złych systemów (bestii itp.) i Szatana, wszystkich, którzy kochają i praktykują zło i oszustwo oraz hańbią Pana, aby przeciwstawiać się, obrażać i starać się obalić tych, którzy kochają Go i pragną Mu służyć oraz radują się Jego łaską. Cieszymy się, że nie ma takiego niebezpieczeństwa, ale że Boska sprawiedliwość złączy się z Bożą mądrością, miłością i mocą, aby zaprowadzić wieczną sprawiedliwość na stałej podstawie.

====================

— Październik 1886 r. —