Zmień język 

::R0678 : strona 6::

DZIEŃ POJEDNANIA

Poniedziałek, ostatniego 29-tego września, był, według kalendarza hebrajskiego, „dziesiątym dniem siódmego miesiąca” – dzień pokuty za grzechy. Dla Żyda jest to najbardziej uroczysty dzień w roku. Także dla wszystkich tych, którzy cenią sobie tę część ich prawa, i widzą jego wielkie znaczenie, dzień ten i jego ceremonie są pełne cennych lekcji.

Kiedy Bóg wybrał Izraela, aby był jego specjalnie uprzywilejowanym narodem, przez który mógł wyznaczyć typy i figury swoich chwalebnych planów dla świata i Kościoła Ewangelii, okazuje się, że on tak ułożył wszystkie ich ceremonie i prawa by zilustrować wyższe rzeczy, ponieważ wypełnienie jest zawsze wyższe od figury (typu).

Ponieważ usunięcie grzechu i jego konsekwencji było w planie Bożym najważniejszą rzeczą do zrobienia w stosunku do człowieka, te ceremonie, które to ilustrują i przedstawiają, były najbardziej uroczyste i doniosłe. Więcej niż w jakimkolwiek innym przykładzie, dzieło Dnia Pojednania pokazało proces, przez który grzech zostanie usunięty, i w konsekwencji czego błogosławieństwo zstąpi na człowieka zamiast przekleństwa, które zostanie usunięte. W rezultacie, harmonia i społeczność między Bogiem i człowiekiem zagubiona w raju zostanie przywrócona.

Biedny Żyd będący figurą (typem), nie widział właściwego znaczenia pracy, którą wykonywał. Nie widział, że Kapłaństwo reprezentowało Maluczkie Stadko Wieku Ewangelii – Królewskie Kapłaństwo, którego Najwyższym Kapłanem jest Jezus Chrystus, i że jako ludzie, dla których typowe ofiary będące zwyczajnym zadośćuczynieniem za ich grzechy, reprezentowali ludzkość, za których grzechy, przebłagalnym okryciem został ustanowiony Chrystus. Widzieli tylko figurę (typ), której nie rozumieli przyjmując ją literalnie.

Obecnie, nie możemy wejść do ich synagog i zobaczyć ceremonii Dnia Pojednania. Nigdzie na świecie nie są one wykonywane jak to nakazywało dane im prawo. To prawda, obserwują (obecnie [przyp. tłum.]) oni ten dzień w samozaparciu, poście oraz abstynencji od wszelkiej pracy i przyjemności („Trapiąc swoje dusze”, 3 Moj. 16:29). Od kiedy jednak prawo uczyniło Świątynię czy Przybytek częścią figury (typu), Żyd bez którejkolwiek z tych rzeczy obecnie nie może być już figurą sprecyzowaną w prawie, a więc nie powinien nawet próbować wykonywać żadnej z tych czynności.

Patrząc wstecz na 3 Moj. 16, znajdujemy szczegółowy opis jak typowa służba była zaobserwowana. Dzięki Bogu, my, którzy patrzymy na figury oświecone objawieniem i instrukcjami Nowego Testamentu, możemy zobaczyć prawdziwy pozafiguralny Dzień Pojednania, pozafiguralne „ofiary za grzechy” i pozafiguralnych kapłanów składających ofiary oraz ludzi strapionych więzami grzechu. Dalej, przez wiarę, patrząc w przyszłość, widzimy kapłańskie szaty ofiary zmieniające się w szaty czci i chwały oraz wychodzenie Najwyższego Kapłana z każdym członkiem jego kompletnego ciała [Kościół], wielkie błogosławienie i podnoszenie świata. Widzimy ofiarę zadośćuczynienia za grzechy, która w pełni zostanie wykonana w wieku Ewangelii – to pozafiguralny Dzień Pojednania podczas którego nie tylko Jezus [cielec] umiera za grzechy, ale całe kapłaństwo [kozioł Pański] dopełnia ostatków ucisków Chrystusowych.

W związku z tym, że cierpienie z Chrystusem nie jest koniecznością, ale przywilejem, do którego są dołączone wielkie nadzieje noszenia razem z nim chwalebnych szat honoru i panowania oraz błogosławienie cielesnego Izraela, a przez nich wszystkich narodów ziemi, „Niechaj was nikt nie odsądza od waszej nagrody” (Kol. 2:18)! Niech nikt nie weźmie korony twojej wierności – „aż do śmierci” jest warunkiem, na którym nasze nadzwyczajnie wielkie i kosztowne obietnice spoczywają. Znajdujemy się w godzinach zamknięcia wielkiego pozafiguralnego Dnia Pojednania, i błagamy was przez miłosierdzie Boże, abyście ani nie utracili swojego uczestnictwa w Jezusowej ofierze pojednania, ani odpuścili swoich starań do wypełnienie swego przymierza ofiarowania się z nim, przez stawianie swych ciał ofiarą żywą Bogu, na rzecz innych.

====================

— Październik 1884 r. —