Zmień język 

::R5972 : strona 310::

Okup nie jest ofiarą za grzech

WYDAJE się, że niektórym z naszych drogich czytelników trudno jest wyraźnie odróżnić Okup od Ofiary za Grzech. Chociaż wielokrotnie próbowaliśmy wyjaśnić ten temat, spróbujemy ponownie.

Słowo „okup” w Starym Testamencie wydaje się, że jest używane rzadziej niż w Nowym Testamencie. W Starym Testamencie hebrajskim słowem przetłumaczonym na okup jest słowo kopher i oznacza przykrycie, ochronę, jak czytamy: „Niezbożnik będzie okupem za sprawiedliwego […]” (Przyp. 21:18) – ich przykryciem, ich ochroną. Sprawiedliwych jest niewielu i nie mają wpływu na świat, a prawa ogólnie nie były stanowione specjalnie dla ich ochrony. Prawa dla społeczeństwa są tworzone dla wszystkich ludzi – nie dla świętych, ale te prawa stanowione dla ogółu ludzi, my – święci Pańscy – mamy jako ochronę.

Prorok Dawid oświadcza, że żaden człowiek nie może dać okupu za swojego brata (Ps. 49:8). Oznacza to, że cała ludzkość jest niedoskonała z powodu upadku Adama. Wszyscy są grzesznikami, dlatego nikt nie mógłby stanąć przed Bogiem w sensie usprawiedliwienia się. Tak oto będąc niezdolnymi usprawiedliwić samych siebie, byliby całkowicie niezdolni usprawiedliwić drugiego – swojego brata. Tutaj myśl jest bardzo podobna do tej, która wiąże się ze słowem „okup” w Nowym Testamencie, pokazując, że bycie takim okupem lub przykryciem wymaga doskonałości, sprawiedliwości, której żaden człowiek z całej naszej rasy nie posiadał, z wyjątkiem Człowieka Jezusa Chrystusa, „świętego, niewinnego, niepokalanego, odłączonego od grzeszników”, który był zatem zdolny i wykwalifikowany, aby dać Samego Siebie „[…] na Okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” – 1 Tym. 2:6.

Greckie słowo użyte w Nowym Testamencie na określenie „okupu” jest bardzo wyraźne i oznacza równoważną cenę lub odpowiednią cenę. Ono wskazuje, że coś zostało utracone, co potrzebuje odkupienia, wykupienia, ponownego zakupu. Rzecz, która jest stosowna do odkupienia, musi mieć taką samą wartość, jak rzecz zagubiona lub utracona – nie więcej, nie mniej – „odpowiednia cena”.

DLACZEGO OKUP BYŁ KONIECZNY

Prawo do życia było tą rzeczą, którą Ojciec Adam utracił dla siebie i całej swojej rodziny. Jako doskonałemu człowiekowi, Boskie zarządzenie zapewniało mu przywilej wiecznego życia pod warunkiem, że będzie posłuszny, lojalny wobec swego Stwórcy. Jego grzechem była nielojalność, nieposłuszeństwo, a karą była śmierć – utrata prawa do życia. Tak więc, z powodu nieposłuszeństwa, Adam znalazł się pod wyrokiem śmierci „Umierając, umrzesz” (1 Moj. 2:17, margines). Dzieci Adama urodziły się mu po tym, jak utracił swoje prawa życiowe i nie był w stanie dać im więcej, niż posiadał – umierającą naturę. Tak więc czytamy: „Przetoż jako przez jednego człowieka grzech wszedł na świat a przez grzech śmierć; tak też na wszystkich ludzi śmierć przyszła, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” – Rzym. 5:12.

Bóg objawia nam w Swoim Słowie, że chociaż pragnie być miłosiernym i przyjąć z powrotem do siebie wszystkich chętnych i posłusznych z rodzaju ludzkiego. To jednak musi zachować powagę Swojego własnego Prawa i nie może uchylić wyroku śmierci, z wyjątkiem warunków, które On zarządził, czyli Okupu. Jeśli Adam zostanie wykupiony spod wyroku śmierci, Sprawiedliwość nie będzie miała już dalszych roszczeń wobec jego życia, a odkupujący będzie miał prawo przywrócenia Adama i jego potomstwa. Ale nie znalazł się nikt w całej rodzinie ludzkiej, kto mógłby ją odkupić, ponieważ wszyscy byli grzesznikami – nikt nie był doskonały, wszyscy odziedziczyli skazę grzechu. Stąd Boskie zarządzenie, aby posłać Swego Jednorodzonego Syna, aby był Odkupicielem, Zbawicielem Adama i jego rodziny, a ostatecznie, aby był Odnowicielem wszystkiego, co zostało utracone.

Do tej służby – do wykonania tego Boskiego Projektu – Bóg dołączył bardzo wielką nagrodę chwały, czci i nieśmiertelności. Logos, „[…] początek stworzenia Bożego”, „[…] pierworodny wszystkich rzeczy stworzonych” (Obj. 3:14; Kol. 1:15), przyjął Boskie zarządzenie z ochotą i poniżył Samego siebie. Pozostawiając zaszczyty i korzyści Swojej wysokiej pozycji na poziomie duchowym, stał się ciałem, „[…] aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztować” (Żyd. 2:9) jako Odkupiciel Adama. Św. Paweł mówi nam o Nim jako o Tym, „[…] który dla wystawionej Sobie radości, podjął krzyż, wzgardziwszy sromotę”, a teraz w wyniku tego „usiadł na prawicy stolicy Bożej” (Żyd. 12:2), odtąd oczekuje, czeka, aż nadejdzie czas, w którym On będzie błogosławił Adama i jego rodzaj, za który już umarł – czekając, aż Ojciec we właściwym czasie, po wybraniu Klasy Oblubienicy, podda Mu wszystkie rzeczy – pod Mesjasza – aby mógł On panować tysiąc lat w celu podniesienia i błogosławienia tych, za których umarł.

FILOZOFIA OKUPU

Jako że grzesznikiem był doskonały człowiek, Adam – w pełnej harmonii i społeczności z Bogiem, i tylko odrobinę niższy od aniołów, ukoronowany chwałą i czcią jako doskonała ludzka istota – dlatego ten, który go odkupi lub będzie jego okupem, musi posiadać wszystkie te kwalifikacje. On musiał być człowiekiem, i to doskonałym człowiekiem; w nim obraz i podobieństwo Boże musiały być kompletne; musiał być ukoronowany chwałą i czcią doskonałości; on musiał być „święty, niewinny, niepokalany, odłączony od grzeszników” i w pełnej społeczności z Bogiem.

Wszystkie te wymagania zostały zupełnie spełnione w Człowieku Jezusie Chrystusie, gdy miał trzydzieści lat, to wtedy przedstawił Samego Siebie w Jordanie, aby dopełnić i potwierdzić Swoje poświęcenie na śmierć, dając Samego Siebie jako cenę Okupu za cały rodzaj ludzki, o czym będzie im wszystkim świadczone w słusznym czasie. Skoro cielec nie mógł nigdy zgładzić grzechu przez swoją śmierć, to ani anioł, ani żadna inna istota duchowa nie mogła nigdy zgładzić grzechu, umierając za Adama. Zgodnie z Boskim zarządzeniem, Odkupiciel musiał być odpowiednią ceną za odkupionego. Jezus był tym wszystkim, nic więcej nie było ani konieczne, ani możliwe. Nic nie brakowało w zasłudze doskonałego Człowieka, aby odkupić pierwszego człowieka i jego rodzinę;. Nic zatem, co Kościół mógłby dać lub zrobić, nie pomogłoby w tej sprawie. Sprawiedliwość mogła zaakceptować tylko odpowiednią cenę.

Ta Cena Okupu, ta Równoważna Cena za Adama, została już oddana w ręce Sprawiedliwości. Jezus uczynił to w Swoim poświęceniu w Jordanie, w tym, że zgodził się czynić wolę Ojca aż do śmierci; a na Krzyżu oznajmił: „W ręce Twoje poruczam ducha Mego” – ducha żywota, Jego prawo do życia, którego nie utracił ani przez grzech, ani w żaden inny sposób. Ta cena Okupu, czyli Cena wystarczająca, by odkupić Adama i cały jego rodzaj, od tamtej pory była w rękach Sprawiedliwości jako depozyt, i jest tam teraz – wciąż niezastosowana. Ona nie może być zastosowana fragmentarycznie, trochę dla każdego z nich;. Kiedy zostanie zastosowana, musi być użyta za wszystkich w tym samym momencie.

Dlaczego musi być cała zastosowana w jednym momencie? Ponieważ jest to tylko jedno życie. Wymagałoby to całej zasługi Chrystusowej ofiary, aby odzyskać Ojca Adama z spod jego potępienia, i wymagałoby to całej zasługi tej ofiary dla każdego z dzieci Adama. Okup nie może być podzielony na miliony części i po małym kawałku dany każdemu członkowi rodzaju ludzkiego. Cała ofiara Chrystusa była niezbędna dla każdego z rodzaju ludzkiego i jest wystarczająca dla całej ludzkości, kiedy będzie tak zastosowana. Ona ma być zastosowana dla całego rodzaju ludzkiego, ale nie wcześniej aż nadejdzie Ojcowski czas na wydanie

::R5972 : strona 311::

rodzaju ludzkiego Odkupicielowi – nie przed Jego wyznaczonym czasem dla Odkupiciela, ale po to, aby wziął w posiadanie rodzaj ludzki jako Król królów i Pan panów,  aby ustanowił nad nimi Swoje chwalebne Królestwo, aby wyzwolić ich z mocy grzechu i śmierci, i dać im wszystkie przywileje Restytucji, jakie Jego ofiara Okupu czyni możliwymi.

OFIARA ZA GRZECH

W międzyczasie wypełnia się inny zarys wielkiego Planu Niebiańskiego Ojca – zarządzenie, przez które pewna liczba dzieci Adama może stać się towarzyszami Jezusa w cierpieniu teraz i w chwale, która ma nastąpić. Ten zarys Planu jednak nie zapewnia Okupu, ponieważ on został już zapewniony przez śmierć Jezusa. Ten Plan ma zapewnić pod-kapłanów, którzy ostatecznie mają być królami ze Zbawicielem – Królewskie Kapłaństwo. Oczywiście z tego powodu Ofiara za Grzech nie może być mylona z Ceną Okupu, ponieważ Cena Okupu jest kompletna i była kompletna, zanim Kościół został zaproszony, aby się poświęcić.

Żydowski Dzień Pojednania wyobrażał całą pracę i działanie Ofiary za grzech, która rozpoczęła się w osobie Jezusa. Śmierć Jezusa była pokazana w typie przez zabicie cielca w Dniu Pojednania. Była to wielka ofiara za grzechy – Ofiara za Grzech, która była uczyniona przez Jezusa, który ofiarował Samego Siebie. On był zarówno namaszczonym Kapłanem Boga, jak i poświęconą Ofiarą. Zasługa tej Ofiary mogła mieć zastosowanie do wszystkich ludzi; lecz jeśli tak, to nie byłoby miejsca na ofiarę Klasy Kozła Pańskiego, ofiar pod-kapłanów, którzy, jeśli są wierni, będą wkrótce uczynieni Królewskim Kapłaństwem Tysiąclecia. W typie Arcykapłan pozwala, aby zasługa jego ofiary była zastosowana wobec niego i jego domu – sam reprezentuje Kościół, który jest Ciałem Chrystusowym. Jego dom reprezentuje Domowników Wiary, poświęconych, którym nie uda się zostać członkami Ciała Chrystusowego i zamiast tego będą na duchowym poziomie, „Wielkim Gronem”, które będzie służyć Bogu dzień i noc w Jego Świątyni – w uwielbionym Kościele.

OFIARY składane PODCZAS WIEKU EWANGELII

To udzielenie zasługi Ofiary Jezusa, przede wszystkim dla i przez Jego Kościół, nie umniejsza zasługi tej ofiary ani jej wartości, gdyż każdy, kto ma udział w tej zasłudze, uczestniczy w niej pod warunkiem, że zrzeknie się swoich ziemskich praw, podążając śladami Jezusa. Klasa kapłańska obejmuje tych, którzy zachowują warunki swojego przymierza, dobrowolnie i szczerze kładąc swoje życia w Pańskiej służbie. Klasa Wielkiej Kompanii jest złożona z tych, którym nie udało się zupełnie zrezygnować

::R5973 : strona 311::

z ich ziemskiego życia i praw, i dlatego te ziemskie prawa zostaną im odebrane przez wielki ucisk. Wszyscy inni, którzy otrzymają Pańską łaskę podczas tego Wieku, i nie wejdą do jednej z tych dwóch klas – jeśli oni nie zdołali zostać członkami Królewskiego Kapłaństwa lub grona usługujących Lewitów – nie mogą zachować żadnych błogosławieństw lub przywilejów Restytucji, ale umrą Wtórą Śmiercią. W ten sposób cała zasługa Jezusa przeznaczona dla Adama i jego rodzaju jedynie przechodzi przez Klasę Kościoła, poświęconych, w drodze do Adama i jego rodzaju. Kościół z powodu tego zarządzenia ma sposobność uczestniczyć z Jezusem w cierpieniu dla sprawiedliwości – wielki Arcykapłan przyjmuje nasze poświęcone istoty i czyni je częścią Jego ofiary, a pełna wartość Jego zasługi jako Cena Okupu przechodzi na ludzkość, aby dać Adamowi i jego rodzinie przywileje Restytucji na tysiąc lat.

Są to lepsze ofiary i ofiary za grzech nie składane przez nas, ale składane przez Wielkiego Arcykapłana, którego Ojciec ustanowił do tego celu. Ten wielki Arcykapłan wypełnił Swoją ofiarę za grzechy; najpierw Swoim własnym ciałem, a następnie ciałem wszystkich tych, którzy przez Niego przyszli do Ojca w czasie ostatnich dziewiętnastu stuleci. Niedługo ukończy On swoje ofiarne dzieło i uwielbi z Sobą tych, którzy cierpią razem z Nim – czyniąc ich Jego małżonkami w Jego Mesjańskim Królestwie. Następnie zastosuje On w imieniu całej ludzkości zasługę ofiary, którą dokończył na Kalwarii, i którą jedynie pożyczył lub przypisał Kościołowi podczas Wieku Ewangelii.

Ta ofiara zostanie przekazana w pełni, całkowicie i wiecznie Sprawiedliwości, przeznaczona jako pełne zadośćuczynienie za Grzech Pierworodny. Adam i wszystkie jego dzieci zostaną przez Sprawiedliwość natychmiast wydane w ręce Jezusa. Boska Sprawiedliwość nie będzie miała więcej do czynienia z ludzkością. Wszyscy znajdą się pod administracją Tysiącletniego Królestwa. Przez tysiąc lat Zbawiciel, Odkupiciel ludzkości, będzie nauczał, nagradzał, karał, zajmował się ludzkością dla pouczenia ich w sprawiedliwości i podniesienia ich ze stanu grzechu i śmierci, dając każdemu pełną sposobność powrotu do doskonałości.

Przy końcu tysiąca lat, Mesjasz, dokonawszy wszystkiego, co możliwe dla każdego członka rodzaju ludzkiego, przekaże wszystko Ojcu i powie klasie owiec: „[…] Pójdźcie błogosławieni Ojca Mego! odziedziczcie królestwo [ziemskie] wam zgotowane od założenia świata” (Mat. 25:34). Wszyscy inni, uznani za niegodnych życia wiecznego, zostaną zniszczeni we Wtórej Śmierci, symbolicznie zobrazowanej przez pożerający ogień.

W ten sposób staraliśmy się wyjaśnić różnicę pomiędzy Ceną Okupu i zastosowaniem Ceny Okupu a Ofiarą za Grzech i błogosławieństwami wynikającymi dla Kościoła z przywileju uczestnictwa w tych ofiarach za grzech – cierpieniach Chrystusa.

TRZY INTERESUJĄCE PYTANIA

Korzystamy z okazji, aby odpowiedzieć na kilka związanych z tym pytań:

Pytanie: Czy jest rzeczą właściwą powiedzieć, że my, Kościół, otrzymujemy przez przypisanie „pewną część” lub „nasz udział” w zasłudze Okupu teraz – podczas Wieku Ewangelii?

Odpowiedź: Osoba posługująca się tym językiem mogła mieć właściwą myśl, ale nie użyła najlepszych słów do wyrażenia tej myśli, przez co może być błędnie zrozumiana. Jak wykazano powyżej, cała zasługa Chrystusa jest niezbędna dla każdego członka rasy ludzkiej. Jeśli podzielimy zasługę Chrystusa, to nikt nie będzie miał jej wystarczająco. Jeśli wszystko zostanie dane jednemu, inni nic nie dostaną. Boskim Planem zatem jest utrzymanie tej Ceny Okupu w rezerwie, aż do właściwego czasu na inaugurację Mesjańskiego Królestwa, a następnie zastosowanie tej ceny i przeniesienie całego rodzaju ludzkiego w jednym czasie do Jezusa – do Mesjańskiego Królestwa. Wówczas, podczas Tysiąclecia, będzie rzeczą właściwą powiedzieć, że każdy otrzyma błogosławieństwa Restytucji jako swą część lub udział w zasłudze Okupu; ale mówiąc ściśle, całkowite błogosławieństwo całego świata jest błogosławieństwem okupu.

Pytanie: Jeśli Okup jeszcze nie został zastosowany, rozdzielony, przypisany dla ludzkości w Księgach Sprawiedliwości, i jeśli my, którzy jesteśmy z Kościoła, jesteśmy członkami świata, to jak uczestniczymy w błogosławieństwie Okupu?

Odpowiedź: Cała zasługa Okupu jest w rękach Sprawiedliwości, a ten, kto posiada tę zasługę, Jezus – w harmonii z Ojcowskim Planem – przypisuje ją całemu gronu, które przyjmie ofertę tego Wieku Ewangelii i podda się poświęceniu, aby chodzić śladami Mistrza. Jest spora różnica między dawaniem a przypisywaniem, tak jak byłaby różnica między dawaniem człowiekowi tysiąca dolarów, a przypisywaniem mu tysiąca dolarów poprzez poręczenie jego weksla. Jezus jako

::R5973 : strona 312::

nasz wielki Orędownik, przypisuje nam lub ręczy za nas w pełnym zakresie naszej umowy z Ojcem. Nasza umowa polega na tym, że podobnie jak Jezus, oddamy nasze ziemskie prawa.

Niebieski Ojciec nie mógł uznać nas za godnych zawarcia takiej umowy, chyba że nasz wielki Orędownik poręczy za nas, lub udzieli gwarancji za nas w tej sprawie. Co On gwarantuje? On gwarantuje, że my oddamy nasze życie – że nasze ziemskie życia zostaną w pełni oddane we właściwym czasie.

Jak widzieliśmy, są trzy klasy, dla których Jezus staje się Poręczycielem, Gwarantem. Pierwszą są ci, którzy w pełni i całkowicie wykonują swoją umowę, zarówno w literze, jak i w duchu, składając swoje życie dobrowolnie, za przykładem Mistrza. Ci będą „więcej niż zwycięzcami”, będą członkami Ciała Pomazańca. Następna nadejdzie klasa Wielkiej Kompanii, która ostatecznie będzie zwycięzcami, ale nie „więcej niż zwycięzcami”. Ponieważ zwyciężyli, będzie im udzielone wieczne życie na poziomie duchowym; ale z powodu braku gorliwości i miłości, nie zostaną wybrani jako członkowie Ciała Chrystusa.

Trzecią klasą są tacy, którzy nie będą ani więcej niż zwycięzcami, ani nawet zwycięzcami, ale bankrutami – powracającymi do grzechu, jak świnia do walania się w błocie. Ci umrą Wtórą Śmiercią. W każdym razie nasz wielki Orędownik, Najwyższy Kapłan, poręczając za nich wszystkich, będzie ostatecznie wolny od wszelkich zobowiązań wobec nich, ponieważ oni wszyscy umrą według ciała i żaden z nich nie otrzyma ani nie zachowa praw lub przywilejów Restytucji. Te błogosławieństwa Restytucji zostaną całkowicie i kompletnie zwolnione, kiedy ostatni członek spłodzony z ducha odejdzie w śmierci.

Pytanie: Czy byłoby właściwym dla nas przypuszczać, że świat może rozpocząć swój udział w błogosławieństwach Restytucji, podczas gdy niektórzy członkowie Kościoła są nadal w ciele?

Odpowiedź: Nie! To byłaby niewłaściwa myśl. Cała zasługa Chrystusa jest obciążona przez przypisanie, którego Jezus dokonał, przypisując Swoją zasługę dla grona poświęcającego się podczas tego Wieku. To obciążenie musi zostać całkowicie i kompletnie zwolnione, zanim Nowe Przymierze będzie mogło być zapieczętowane i oddane do użytku, dla udzielenia błogosławieństw Restytucji Adamowi i jego rodzajowi. Dlatego nie możemy spodziewać się żadnej Restytucji ani Starożytnych Godnych, ani innych, dopóki Małe Stadko nie przejdzie poza Zasłonę, a klasa Wielkiej Kompanii nie przejdzie przez swój ucisk.

====================

— 15 października 1916 r. —