Zmień język 

::R5701 : strona 170::

SALOMON, KRÓL IZRAELA

– 11 LIPCA – 1 KRÓL. 1:1-2:12 [1 KRÓL. 1:1-53; 1 KRÓL. 2:1-12] –

SĘDZIWY KRÓL DAWID – WYBUCH NOWEGO BUNTU – POWOŁANIE SALOMONA NA TRON IZRAELA – JEGO NAMASZCZENIE JAKO PAŃSKIEGO WYBRAŃCA – POPARCIE LUDU – ZNACZENIE JEGO IMIENIA – JEGO WRODZONE ZALETY I PRZYGOTOWANIE DO ZASZCZYTÓW.

„[…] poznawaj Boga swego ojca i służ mu sercem doskonałym i dobrowolnym umysłem […]” – 1 Kron. 28:9 (UBG).

KRÓL DAWID miał siedemdziesiąt lat; Absalom, jego najstarszy syn, zginął w wyniku buntu niedługo przed wydarzeniami, opisanymi w tej lekcji. Po jego śmierci najstarszym synem Dawida był Adoniasz, który wówczas stał się pretendentem do tronu, mając trzydzieści – czterdzieści lat. Joab, przez długi czas dowodzący armią Dawida, również musiał być w podeszłym wieku i prawdopodobnie znajdował się wśród osób odsuniętych od służby nie tylko ze względu na wiek, ale także dlatego, że głęboko zranił uczucia króla Dawida, lekceważąc jego rozkazy, by nie odbierać życia Absalomowi.

Adoniasz uznał, że nadszedł czas, aby ogłosić się królem, zwłaszcza że udało mu się zdobyć przyjaźń Joaba, długoletniego dowódcy wojska, a także przyjaźń jednego z wpływowych kapłanów. Zorganizował ucztę, na którą oczywiście zaproszono wszystkich synów króla Dawida, z wyjątkiem Salomona, który uchodził za ulubieńca ojca. Uczta odbywała się niedaleko Jerozolimy i postanowiono, że podczas uczty jeden z jej uczestników odda cześć Adoniaszowi jako królowi. Oczekiwano, że inni powtórzą ten gest; w ten sposób uznano by, że to działanie jest wyrazem woli ludu, a nie buntem. Jak dotąd wszystko przebiegało zgodnie z planem.

Jednakże dzięki Boskiej opatrzności, doniesiono o intrydze królowi Dawidowi, który pośpiesznie uzgodnił z nowym generałem Benajaszem, z prorokiem Natanem i z kapłanem Sadokiem, że Salomon nie zwlekając, dosiądzie królewskiego białego muła na znak, że król zatwierdził go jako swego następcę. Potem został namaszczony w imieniu Pańskim, oddano mu honory wojskowe, a ludność z całej Jerozolimy radośnie wiwatowała: „Niech żyje król Salomon”. Następnie na polecenie króla Dawida, król Salomon zajął miejsce na tronie i publicznie został ukoronowany.

Usłyszawszy okrzyki ludu, dęcie w rogi itp., Adoniasz, którego plany zdawały się szczegółowo wypełniać, zdumiał się, podobnie jak ci, co z nim byli, gdy później dowiedzieli się, że wrzawa oznaczała koronację Salomona i jego osadzenie na tronie. Adoniasz uciekł w obawie o swoje życie, a jego zwolennicy rozpierzchli się. Później jednak Salomon wysłał wiadomość do swego brata, Adoniasza zapewniając go, że nie żywi urazy.

W ten sposób wspaniała publiczna służba króla Dawida zakończyła się nie w zmierzchu starości, ale w zenicie, w pełni dojrzałości podeszłego wieku, gdy utrwalił swoje panowanie wstąpieniem na tron syna, którego wybrał. Można odnieść do niego słowa poety:

„On zachodzi tak, jak zachodzi gwiazda poranna,
Która nie gaśnie za ciemnym zachodem,
Ani nie chowa się zasłonięta pośród burz nieba,
Lecz znika w świetle niebios”.

SALOMON, SYN POKOJU

Imię Salomon stało się synonimem mądrości, ale pierwotnie oznaczało przede wszystkim „Pokojowy”. Z pewnością była to zapowiedź jego wspaniałego życia, w którym nie było wojny.

Salomon był synem Batszeby, gdy już prawnie została żoną Dawida. W jakiś sposób, którego nie znamy, Pan objawił Dawidowi, że Salomon będzie jego następcą, a Dawid obiecał to Batszebie. Salomon urodził się w czasie, gdy aktywność króla Dawida jako wojownika niemal się zakończyła, a wielki podwójny życiowy grzech króla Dawida oraz pokuta za jego popełnienie, jak wierzymy, spowodowały, że bardzo złagodniał i spokorniał. Jego wierność wobec Boga w tym ciężkim przewinieniu, jego żarliwa modlitwa o przebaczenie i odzyskanie pokoju z Bogiem najwyraźniej uczyniły króla Dawida nowym człowiekiem. Chociaż wcześniej był lojalny wobec Boga, teraz najwyraźniej stał się jeszcze bardziej oddany. Pokój, którego pragnął i który był dowodem Boskiego przebaczenia, mógł mieć wpływ na łagodny i rozważny charakter króla Salomona, a być może także na wybór jego imienia. Możliwe, że zostało mu ono nadane jako znak, że jego narodziny były dla jego rodziców świadectwem pokoju z Bogiem.

Tak czy inaczej, w Salomonie dostrzegamy charakter inny niż w jego braciach, których historie zostały zapisane. W większym stopniu niż oni odziedziczył religijne usposobienie swego ojca, Dawida. Dlatego był niezwykle uprzywilejowany i prawdopodobnie bardziej utalentowany. Z całą pewnością my także powinniśmy rozpoznać, w jakim stopniu

::R5701 : strona 171::

inni i my sami jesteśmy obciążeni albo błogosławieni przez usposobienie i cechy charakteru, które dziedziczymy.

Inną korzyścią dla Salomona mogło być to, że jego matka nie pochodziła z pogańskiej rodziny, ale była Izraelitką, a zatem większym szacunkiem niż inne żony Dawida darzyła Boskie zarządzenia, Zakon, oddawanie czci Bogu itp.

Ponadto zapis wydaje się wskazywać, że król Dawid, rozmyślając, kto po nim obejmie tron oraz być może mając świadomość, że nie w pełni sprostał obowiązkom wobec swoich dzieci, pozwalając im dorastać pod szkodliwym wpływem królewskiego dworu, naprawił ten błąd wobec Salomona, pozostawiając go częściowo pod opieką matki, gdy ten był jeszcze młody i powierzając go prorokowi Natanowi jako podopiecznego i ucznia. Ten pomyślny życiowy start niewątpliwie miał wiele wspólnego z dalszym losem Salomona, czemu się przyjrzymy w następnym Wykładzie.

====================

— 1 czerwca 1915 r. —