Zmień język 

::R5683 : strona 141::

INTERESUJĄCE PYTANIE

„ODSZEDŁ NA MIEJSCE SWOJE”

Pytanie: – Zwróciłem uwagę na artykuł w Strażnicy, w którym napisano, że Judasz umarł wtórą śmiercią. Czy człowiek może umrzeć wtórą śmiercią, dopóki nie przejdzie ze śmierci do życia, dopóki nie zostanie spłodzony z ducha, dopóki nie uwierzy w Jezusa Chrystusa i nie będzie wolny od potępienia?

Odpowiedź: – Judasz i wszyscy inni Apostołowie zajmowali szczególne miejsce lub stanowisko, różniące się od innych Żydów w tamtym czasie dlatego, że byli w kontakcie z naszym Panem Jezusem, Wielką Światłością. Widzieli to Światło i spoczywała na nich odpowiedzialność proporcjonalnie do tego, jak je rozumieli. Dla kogoś z nich zgrzeszyć przeciwko temu Światłu, tak jak uczynił to Judasz, było czymś bardzo nagannym. Prawdą jest, że Judasz nie został jeszcze spłodzony z Ducha Świętego, ponieważ spłodzenie z Ducha dokonało się dopiero w Pięćdziesiątnicę. To jednak nie dowodzi, że nie mógł on umrzeć wtórą śmiercią. Wręcz przeciwnie, wiemy przecież, że podczas Wieku Tysiąclecia będą tacy, którzy nie zostaną spłodzeni z Ducha Świętego, a jednak umrą wtórą śmiercią, która oznacza zniszczenie. Ich odpowiedzialność będzie polegać na tym, że zostaną zapoznani z Prawdą, bo będą mieli okazję, aby uzyskać pełną sposobność harmonii z Panem. Jeśli skorzystają z tej okazji, to będą żyć wiecznie, a jeśli z niej nie skorzystają, to umrą wtórą śmiercią.

Taka szansa została dana Judaszowi. Przez długi czas reagował on pozytywnie, ale później odrzucił błogosławieństwa, które były jego udziałem i w sposób haniebny okazał się zdrajcą Tego, który był jego Dobroczyńcą. Jezus jest sędzią w tej sprawie; powiedział o Judaszu, że jest „synem zatracenia” (Jana 17:12). Powiedział, że byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby nigdy się nie narodził (Mat. 26:24). Nie byłoby to prawdą, gdyby Judasz miał jeszcze jakąś szansę w Wieku Tysiąclecia. Pismo Święte mówi, że odszedł na swoje miejsce (Dz. Ap. 1:25). Jego własnym miejscem nie było Niebo, ponieważ nie było ono jeszcze dla nikogo otwarte. Jego własnym miejscem nie była Restytucja, ponieważ ona jeszcze nie nadeszła. Jego własnym miejscem było jedyne wówczas dostępne miejsce – wtóra śmierć.

OBECNA SYTUACJA KOŚCIOŁA

Cena Okupu, Ofiara Okupu Jezusa, nie została jeszcze zapłacona ani zastosowana za cały świat ludzkości. Gdyby tak było, cały świat, wykupiony dzięki tej zapłacie, byłby w Jego rękach. Świat nie znalazł się jeszcze w rękach naszego Pana. Wierzymy jednak, że czas jest bliski, kiedy dzięki mocy tej Ofiary, On poprosi Ojca, a Ojciec Mu da, bo napisano „Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność” (Ps. 2:8, UBG). Nastąpi to wtedy, gdy On zapłaci całą cenę Okupu. On złożył cenę Okupu, kiedy umarł, ale jej nie użył, dlatego świat nadal znajduje się pod potępieniem. Jak dotąd tylko Kościół uniknął tego potępienia.

Kościół unika tego potępienia, bo przypisane mu są korzyści wynikające z Okupu, który nie został jeszcze zapłacony. Jeśli Kościół mógł mieć przypisaną zasługę Chrystusa przez cały Wiek Ewangelii, od Pięćdziesiątnicy, to ta sama zasługa, jak wierzymy, mogła być przypisana przed Pięćdziesiątnicą; ponieważ nasz Pan poświęcił samego siebie, a jeśli chodzi o typ, to On już wcześniej zabił cielca. Oznacza to, że poświęcenie naszego Pana w Jordanie reprezentowało zabicie cielca w typicznym Dniu Pojednania; ono oznaczało ofiarowanie Jego ziemskiego życia. Uczynił to, gdy miał trzydzieści lat, zanim powołał uczniów. Wtedy Ojciec uznał i przyjął Jego Ofiarę, ponieważ spłodził naszego Pana z Ducha Świętego. Gdyby ta Ofiara nie została przyjęta, Ojciec nie spłodziłby Go z Ducha.

SYTUACJA APOSTOŁÓW PODCZAS SŁUŻBY NASZEGO PANA

Duch Święty został zesłany jako dowód, że to, co Jezus ofiarował Ojcu, zostało przyjęte. To, co uczynił na Kalwarii, było jedynie dokończeniem dzieła, które rozpoczął nad Jordanem. Nasz Pan traktuje tę sprawę z tego punktu widzenia i w rozmowie ze swoimi uczniami mówi im, że mogą modlić się do Boga jako do swojego Ojca. Żaden Żyd nigdy wcześniej tak nie mówił. Żydzi uważali, że słowa Jezusa, iż jest Synem Bożym, były bluźnierstwem i dlatego wzięli kamienie, aby Go z tego powodu ukamienować (Jana 10:31-33). Ktokolwiek powiedział: „Ojcze nasz”, to uważał się za syna Bożego. Żaden Żyd, o ile mamy jakiekolwiek zapisy w Piśmie Świętym, nigdy nie używał takich słów, ponieważ oni byli Domem Sług.

Jezus jednak zwracał się do swoich naśladowców, uczniów tak, jakby zostali przyjęci przez Ojca. On był Pełnomocnikiem Ojca i przyjął ich zgodnie z Jego zarządzeniem. On powiedział, że „Żaden do mnie przyjść nie może, jeżli go Ojciec mój, który mię posłał, nie pociągnie” i że „ani ich żaden wydrze z ręki mojej”. Słowa te wypowiedział, zanim otrzymali Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy. To było równoznaczne z traktowaniem ich tak, jakby byli Boską Rodziną. Nasz Pan powiedział, że „[…] Kto wierzy we mnie, ma życie wieczne” (Jana 6:47, UBG). Ci wszyscy uczniowie uwierzyli w Syna. Tak długo, jak trzymali się Go zgodnie z Biblią – trzymali się Go wiarą, zgodnie z warunkami Wieku Ewangelii, wiarą i poświęceniem – mogli spodziewać się, że mają życie obiecane Jego wiernym naśladowcom. Gdyby ktoś porzucił

::R5684 : strona 142::

Go, jak to uczynił Judasz, to oczywiście przeszedłby z powrotem z przypisanego mu życia do stanu śmierci.

ODRZUCENIE WIEDZY TO BARDZO POWAŻNA DECYZJA

Judasz był Nowym Stworzeniem w uznanym lub przypisanym znaczeniu tego słowa, w którym wszyscy uczniowie przeszli ze śmierci do życia. Oni przeszli do nowego życia, a nie aby żyć w Restytucji, ponieważ Pan powiedział tym samym uczniom, że ci, którzy poszli za Nim, zasiądą na dwunastu tronach (Mat. 19:28), sugerując w ten sposób, że przeszli do życia, które zawierało w sobie zasiadanie na tronie. Mówiąc o nich z punktu widzenia Nowego Stworzenia, było to możliwe, ponieważ w umowie naszego Pana zawartej aż do śmierci, którą rozpoczął od chrztu, On naprawdę zrzekł się wszystkich swoich ziemskich praw. Było to możliwe w tymczasowej formie, ponieważ Ojciec zamierzył, że kilka dni po wniebowstąpieniu Jezusa zostaną oni obdarzeni mocą pochodzącą z wysokości – Łuk. 24:49.

Żyd. 6:4-8 rzeczywiście odnosi się do Kościoła, ale nie wymienia wszystkich warunków, na podstawie których ktoś umrze wtórą śmiercią. Wszyscy członkowie Kościoła podlegają temu potępieniu. Jeśli zgrzeszyliby świadomie, jeśli odpadliby tak, że zaprzeczyliby podstawom Bożej łaski – Okupowej ofierze Jezusa – umarliby wtórą śmiercią. Pismo Święte nie mówi, że nie ma innych warunków, w których zostanie wymierzona wtóra śmierć. Zauważmy, że wielu umrze wtórą śmiercią w Wieku Tysiąclecia.

====================

– 1 maja 1915 r. –