Zmień język 

::R4757 : strona 42::

Elizeusz następcą Eliasza

— 2 Król. 4:25-37 — 12 MARCA —

„Dar z łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” – Rzym. 6:23

Niniejsza lekcja następuje po poprzedniej. Elizeusz pozostawał z Eliaszem aż wicher rozdzielił ich i wziął Eliasza z przed ócz Elizeusza. Płaszcz Eliasza pozostał się Elizeuszowi i modlitwa tegoż, aby duch Eliasza spoczął na nim w dwójnasób – by, choć w części mógł dalej prowadzić dzieło Eliasza, jako nauczyciela – była wysłuchana. Gdy Elizeusz uderzył płaszczem wody Jordanu, stał się przed nim taki sam cud, jaki poprzednio stał się przed Eliaszem – wody się rozdzieliły. Elizeusz przeszedł na drugą stronę rzeki i tam rozpoczął swoją karierę proroka. Zasób wody dla miasta Jerycho dopływał z nieczystego źródła, którego woda była niezdrowa. Elizeusz, przyszedłszy do tego źródła, uzdrowił wody, podobnie jak to uczynił Mojżesz ze źródłami w Mara. Źródło gdzie Elizeusz dokonał tego cudu istnieje dotąd i nazywane jest źródłem Elizeusza.

Czytamy również, że w owym czasie umarł jeden z synów prorockich i wdowa po nim znalazła się w niedostatku. Prorok Elizeusz cudownie pomnożył jej ostatnią bańkę oliwy, tak, że napełniła nią wiele naczyń pożyczonych od sąsiadów i przez sprzedanie owej oliwy mogła spłacić wszystkie swe długi. Kilka innych cudów jest zanotowanych, a największym z tych jest ten, o którym mówi niniejsza lekcja; mianowicie, przywrócenie do życia i zdrowia syna Sunamitki. Jedno z doświadczeń Elizeusza, które skierowało ku niemu wszechświatową uwagę i ogólną krytykę, była jego klątwa rzucona na młodzików. Nazwani oni są dziećmi w tym znaczeniu, że według Zakonu każdy uważany był dzieckiem do dwudziestego pierwszego roku życia. Młodzież ta naśmiewała się z Elizeusza słowami: „Idźże łysy, idźże łysy”, co w parafrazie mogło oznaczać: „Twój pan Eliasz poszedł do nieba w wichrze, czemu więc i ty tam nie idziesz? Ty jesteś łysą głową, czyli tym, co stracił pana. Nie nadajesz się na proroka ani nie możesz się równać z Eliaszem”. (To jest nasza parafraza).

Elizeusz nie przeklinał tych dzieci tak jak obecnie klątwa jest rozumiana. Myślą tego, co czytamy, że im złorzeczył jest, że ich zganił lub zgromił, tak jak to i Jezus powiedział niektórym: „Biada wam nauczeni w Piśmie i faryzeuszowi” (Mat. 23:13) itd. Podobnie Elizeusz ogłosił biadę lub karę na tych szydzących z niego młodzików różnego wieku. Ogłosił, że coś im się stanie za to szydzenie z niego; że Boska sprawiedliwość odpłaci im i ujmie się za niego. Wnet dwie niedźwiedzice wypadły z lasu na ową gromadę młodzików i czterdziestu dwóch z nich było poszarpanych i ranionych – mniej lub więcej. Przeciwnicy Biblii czytają w tym, że tyleż dzieci było zabitych, lecz tak nie jest powiedzianym.

Pamiętać trzeba, że król Achab i królowa, Jezabela doprowadzili naród do bałwochwalstwa; i że chociaż prorok Eliasz przywrócił prawdziwą religię, to jednak król, królowa i większość narodu tylko tolerowali tę religię, lecz zupełnie nie nawrócili się.

Młodzieńcy szydzący z Elizeusza byli prawdopodobnie młodzikami z miasta Jerycho, w wieku od dziesięciu do dwudziestu lat; łobuzy działający może z namowy ich rodziców, niezawodnie w zamiarze zepsucia reputacji proroka. Sąd Boży okazany po zgromieniu tych chłopców przez proroka, zamierzony był niezawodnie, jako sprawiedliwa kara i korzystna lekcja dla tych, co zostali poranieni, dla ich rodziców i dla wszystkich, co później dowiedzieli się o tym.

ELIZEUSZ UWAŻANY, JAKO FIGURA

Nasze interesowanie się opowieścią o doświadczeniach Elizeusza, po zabraniu od niego Eliasza, zwiększa się, gdy spostrzegamy, że on, podobnie jak Eliasz, był nader znamiennym i prawdopodobnie figuralnym charakterem. Wspomnieliśmy już podobieństwo zachodzące pomiędzy Eliaszem a pozafiguralnymi kapłanami, oraz pomiędzy Elizeuszem a pozafiguralnymi lewitami Wieku Ewangelii. Elizeusz może też był figurą na Starożytno Godnych, którym powierzoną będzie praca pouczania i błogosławienia świata, po ustanowieniu Królestwa Chrystusowego – będą oni „książętami po wszystkiej ziemi”. Z tego punktu zapatrywania moglibyśmy rozumieć, że najpierw Elizeusz przedstawiał ową podrzędną klasę spłodzonych z ducha i że jego przejście Jordanu przedstawiałoby śmierć owej klasy pozafiguralnych lewitów. Tak rozumiejąc, dalsza działalność Elizeusza, jego czynności wyrażające sąd jak i poprzednio wspomniane cuda restytucyjne, mogłyby przedstawiać to, czego spodziewamy się po ustanowieniu Królestwa Chrystusowego i owych „książąt”, przedstawicieli ziemskich tegoż Królestwa.

Uzdrowienie wód, czyli strumienia mogłoby trafnie przedstawiać uzdrowienie strumienia prawdy. Przez długie wieki błędy i przesądy, łącznie z owym największym kłamstwem Szatana: „Żadnym sposobem śmiercią nie pomrzecie”, uczyniły wodę prawdy niesmaczną, niezdrową. Wrzucenie soli do owego źródła, czy strumienia, symbolicznie przedstawia oczyszczenie z błędów przez współdziałanie uwielbionego Kościoła, który, dokąd znajdował się tu, był z właściwością nazwany „solą ziemi”. Uzdrowienie strumienia prawdy dokonane będzie przez uwielbiony Kościół, chociaż stanie się to przez ojców Starego Testamentu, jako część błogosławieństw Nowego Przymierza, jakie wtedy zaczną spływać na świat przez Izraela. O tych rzeczach mówi też Paweł apostoł w liście do Rzymian (Rzym. 11:25-33).

„Wody złe i ziemia niepłodna” będą ostatecznie uzdrowione błogosławieństwami Bożymi, przez uwielbiony Kościół. Pustynie zakwitną, jako róże i ziemia wyda obfity urodzaj. Strumienie wypłyną na puszczy. Błogosławieństwa Boże będą wszędzie, przedstawione symbolicznie w synach prorockich. Byli oni z tych, co odłączyli się od bałwochwalców owej ziemi i chętnie zastosowali się do nauk proroków i sami prorokowali, jako ich uczniowie.

Błogosławieństwo pomnożenia oliwy w domu owej wdowy, ma również symboliczne znaczenie, szczególnie, gdy rozeznajemy wartość oliwy dla ludności ówczesnej. Nie służyła ona im za pokarm, ale za ogólne lekarstwo, a także dostarczała im światła. Zatem to, co dokonane było przez proroków jest bardzo pięknym obrazem błogosławieństw restytucyjnych, których możemy spodziewać się w czasie słusznym i które spłyną na wszystkich godnych.

Przywrócenie życia umarłym będzie jednym z największych wydarzeń w tej nowej dyspensacji, czyli w Królestwie Chrystusowym. Cud ten będzie niewątpliwie dokonywany, przez, czyli za pośrednictwem „książąt” ówczesnych, którzy, naszym zdaniem, byli figuralnie przedstawieni w Elizeuszu. Najwięcej z tych łask dostąpią ci, którzy najlepiej ocenią i najprzychylniej przyjmą owych „książąt” reprezentowanych w Elizeuszu, podobnie jak rodzice owego dziecka wskrzeszonego przez Elizeusza gościnnie przyjęli owego proroka.

Sąd nad przeciwnikami klasy Elizeusza, przedstawiony w owym poszarpaniu młodzików przez lwice, zdaje się wskazywać na chłoszczący sąd, jaki w Królestwie Chrystusowym prędko spadnie na przeciwników Boskich zarządzeń. Zapewnieniem Pisma Św. jest: „Gdy się sądy Twoje odprawiają na ziemi, sprawiedliwości uczą się obywatele okręgu ziemskiego”; albowiem „wykona sąd według sznuru a sprawiedliwość według wagi”.

====================

— 1 lutego 1911 r. —