Zmień język

::R3459 : strona 342::

Kolejne potwierdzenie naszej chronologii

KIEDYKOLWIEK jakikolwiek punkt Teraźniejszej Prawdy został zaatakowany, rezultatem wydaje się być wydobycie jego większej siły i piękna. Stało się tak ponownie w sprawie niedawnego kwestionowania poprawności chronologii przedstawionej w BOSKI PLAN WIEKÓW, tom II, o którym mowa w naszym numerze z 1 października, strona 296.

Diagramy przedstawione w niniejszym dokumencie wraz z załączonymi objaśnieniami pochodzą od trzech różnych braci – dwóch z Glasgow i jednego z Londynu. Każdy z nich ma swoje osobliwości, ale wszystkie wykazują dodatkowe podobieństwa do tych przedstawionych w BOSKI PLAN WIEKÓW, tom II, i wszystkie służą jednemu celowi, jakim jest potwierdzenie chronologii przedstawionej w tym tomie, jako jedynej możliwej i spójnej chronologii biblijnej, na której można zharmonizować wszystkie różne linie proroctw. Jak stwierdzono w BOSKI PLAN WIEKÓW, tom II, chronologia biblijna przedstawia wystarczająco dużo trudności, aby wymagać wiary, że Bóg chciał dać nam pomiar czasu.

Wnioski płynące z załączonych diagramów są takie, że takie podobieństwa nie byłyby możliwe, gdyby choć jedna z naszych ważnych dat została zmieniona. Na przykład różnica dwóch lat między końcem 6000 lat, 1872 r. n.e., a początkiem pozafiguralnego okresu Jubileuszu, 1874 r. n.e., którą w BOSKI PLAN WIEKÓW, tom II wyjaśniliśmy jako sugerującą, że Adam był bezgrzeszny w Edenie przez około dwa lata, na tych diagramach jest pokazana jako konieczna do wypełnienia pomiarów. Nasza data początku naszej ery oraz wydarzenia związane z narodzinami i śmiercią naszego Pana są następujące potwierdzone również przez te podobieństwa. Różnią się one o jeden rok i trzy miesiące od dat biskupa Ushera w naszej wspólnej wersji Biblii oraz o dwa lata i dziewięć miesięcy od poprawionych dat dzisiejszej nauki. Zostało to osiągnięte poprzez oznaczenie roku 36 n.e. jako końca “70 tygodni” łaski Izraela i daty, kiedy Ewangelia dotarła do Korneliusza.

* * *

DIAGRAM NR. 1 pokazuje, że okres od czasu Upadku do roku 36 n.e., czyli 4162 lata, został wyznaczony dokładnie w jego centrum przez Przymierze związane przysięgą, zawarte z Abrahamem: “W tobie i w nasieniu twoim błogosławione będą wszystkie rodzaje ziemi”. To nie tylko potwierdza poprawność naszego umiejscowienia narodzin naszego Pana, ale także poprawność całej chronologii prowadzącej do tej daty, ponieważ wydaje się wręcz niewiarygodne, że tak równy podział mógł nastąpić przypadkowo. DIAGRAM nr 2 jest kolejną ilustracją tej samej lekcji. Zobacz także BOSKI PLAN WIEKÓW, tom II.

 

MATEMATYCZNA DEMONSTRACJA

(ZOB. WYKŁADY PISMA ŚWIĘTEGO, T. II, S. 42-54).

 

Od stworzenia do potopu …………………… …………. 1656 lat

Wiek Patriarchalny (tj. od Potopu do Śmierci } 427 “

Jakuba) }……. 232 “

Wiek Żydowski do końca faworyzowania, A.D. 36……….. 1849 “

                                                                     —

                                                                       4164 “

Mniej “niewinnych lat” ……………… ………………….. 2 “

                                                                      —

                                                                      4162 “

                                                                      —

Środek okresu, czyli połowa ………. 2081 “

I OKRES

Od stworzenia do potopu …………………… …………. 1656 lat

Potop do Przymierza 427 “

                                                                       —

Stworzenie do Przymierza …………………… …………. 2083 “

Mniej lat niewinności …………………… …………… 2

                                                                       —

                                                                         2081 “

 

II OKRES

Od Abrahama do Prawa …………………… …. 430 lat

              Izrael na pustyni ………………… 40 “

Do podziału Kanaanu…………………… ………. 6 “

Okres Sędziów …………………… ………….. 450 “

       ” ” Królowie………………… ………………. 13 “

       ” ” Spustoszenie………………… ……….. 70 “

      ” stąd do roku 1 n.e. …………………… ……… 536 ” “

      ” ” ” 36 ……………… …………….. 36 “

                                                                        —

                                                                      2081 “

 

Diagram 3. zakłada, że w Boskim Planie zarówno dzień Adama (1 Moj. 2:17), jak i „dzień Chrystusowy” trwają po tysiąc lat, tak jak stwierdza to Apostoł: „Jeden dzień u Pana jest jako tysiąc lat”. Zupełny upadek Adama aż do śmierci dokonał się na 70 lat przed zakończeniem jego „dnia”. Przypuszczalnie więc i Chrystus dokona dzieła zupełnego podźwignięcia Adama i jego potomstwa (czyli wszystkich tych spośród nich, którzy będą gotowi okazywać posłuszeństwo wobec koniecznych warunków sprawiedliwości) przed zakończeniem tysiącletniego dnia.

Na diagramie tym Tysiąclecie zaczyna się wraz z zakończeniem „czasów pogan”, w październiku 1914 r., zaś okres oddzielający długości 5040 lat dzieli się równo na dwa razy po „siedem czasów” i co więcej, punkt zwrotny tego podziału przypada na 606 r. p.n.e., zakończenie zaś na 1914. r. n.e. Czyż nie wygląda to tak, jakby to Pan tak urządził te sprawy, a teraz zwrócił na nie naszą uwagę, abyśmy w stosownym czasie podzielili się wiedzą na ten temat z domownikami wiary ku ich pociesze i zachęcie? Z pewnością tak może to być rozumiane. Warto też zauważyć, że wszystkie te obliczenia uwzględniają okres 2 lat bezgrzesznego stanu w Edenie. Wszystko zaczyna się od upadku, który jest oddzielony od tamtych warunków. Por. Wykłady Pisma Świętego, Tom II, rozdz. 4.

 

 

DIAGRAM NR 4. w pewnym sensie przypomina diagram

::R3460 : strona 344::

3. Jest jednak całkowicie inny. Przekazuje on nieco odmienne biblijne spojrzenie na te same sprawy. Początek Tysiąclecia pokazany jest na nim w roku 1874 n.e., tak jak to wynika z cyklów Jubileuszy oraz rozmaitych innych proroctw. Zob. Wykłady Pisma Świętego, Tom II, rozdz. 6 oraz Tom III, rozdz. 5.

Nasi czytelnicy zaznajomieni są z rachubą okresu od środkowego punktu w 635 r. p.n.e. aż do prawego krańca diagramu (Wykłady Pisma Świętego, Tom II, str. 185, 186). Nowym elementem jest okres od lewego krańca do punktu centralnego. Nie jest to nowość w znaczeniu sprzeczności lub różnicy w stosunku do czegokolwiek, co do tej pory wiedzieliśmy, ale w sensie zwrócenia naszej uwagi na niezauważone do tej pory elementy wspaniałej harmonii Boskiego Planu, które całkowicie potwierdzają nasze wcześniejsze odkrycia.

Najniższa linia na wykresie jest również interesująca, gdyż ukazuje ona podział całego okresu 7000 lat w samym środku, w roku 625 p.n.e, która to data oznacza ostatni obchodzony przez Izraelitów Jubileusz, na dziewiętnaście lat przed „siedemdziesięcioma latami spustoszenia” ziemi. Od tego czasu nie mieli oni już możliwości obchodzenia Jubileuszy, nawet gdyby pragnęli to czynić, gdyż nie byli suwerennym państwem i podlegali obcym rządom. Jakże wspaniała jest myśl, że wielki pozaobrazowy cykl nie skończył się niepowodzeniem, ale wypełnił się w roku 1874 n.e., kiedy to w rzeczywistości rozpoczął się prawdziwy Jubileusz jubileuszy. Lud Pański aż do dzisiaj dmie w jubileuszowe trąby, ogłaszając, że nadszedł czas i że zmiana własności ma nastąpić w październiku 1914 roku. Czyż te zbieżne liczby nie dowodzą (tak bardzo, jak wiara może oczekiwać dowodu), że mamy rację w odniesieniu do chronologii, na której opierają się te sprawy – ta dowodzi daty 625 pne, tak jak poprzednia, nr 3, udowodniła datę 606 pne?

“Jak mocny fundament, wy święci Pańscy,
Położony jest dla waszej wiary w Jego doskonałym Słowie”.

 

 

Nie ma nic wymuszonego lub fantazyjnego w tych diagramach, ich dedukcjach i wnioskach. Są niemal zimne w swojej rzeczowości. A jednak jakże znaczące i pokrzepiające dla nas, którzy wierzymy i doceniamy ich znaczenie. Pojawiają się one również w czasie, gdy “nauka, fałszywie tak zwana”, dokonuje specjalnych ataków na chronologię Słowa Bożego i sprawia, że ataki te mają zastosowanie do Biblii jako całości – w czasie, gdy tysiące po naszej stronie popadają w sceptycyzm. Ze czcią dziękujmy Dawcy wszelkiego dobra i coraz głośniej wychwalajmy Tego, który “powołał nas z ciemności do cudownej swojej światłości”, a także coraz bardziej doceniajmy i wykorzystujmy nasze przywileje jako Jego ambasadorów i sług w rozdawaniu “pokarmu na czas słuszny” wszystkim członkom “domowników wiary”.

====================

— 15 listopada 1904 r. —